ჰეი,ცისფერთვალებავ..მე შენ ვერ გიტან...! ♔ (12)

იმ ერთადერთ ადამიანსაც ვკარგავდი რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა, კუთხეში ჩამოვჯექი და ტირილი დავიწყე,არ მინდოდა მაიკის წასვლა თუმცა მე ვინ მეკითხებოდა
-ნინა რა გჭირს ? (დედა მოვიდა და ჩამეხუტა)
-დე მიდის, მაიკი მტოვებს (სლუკუნით ვუთხარი)
-ამიხსენი რა ხდება (დედა)
-ერაყში მიდის ჯორჯის მოსაძებნად (მე)
-კარგად იქცევა (დედა)
-შენც მის მხარეს ხარ (მე)
-ნინა, ნუ იქცევი ბავშვივით, უნდა გაუგო, მისი ძმა ერაყში სიკვდილს ებრძვის, არ შეუძლია აქ იჯდეს და ელოდოს როდის მოკვდება, მაიკი ძლიერია და დარწმუნებული ვარ ცოცხალი დაგიბრუნდება (დედა)
-მეშინია (მე)
-უნდა გაუშვა ნინა, რომელზე მიფრინავს ? (დედა)
-3 ზე (მე)
-მერე ადექი გაემზადე და აეროპორტში წადი (დედა)
აღარაფერი ვუთხარი, არ ქონდა აზრი, ოთახში ავირბინე და გამოვიცვალე, საათს დავხედე 3 -ის ნახევარი იყო, ჩანთას ხელი დავავლე და აეროპორტში წავედი, ძლივს მივაღწიე იქამდე, უამრავი პაპარაცი იყო აეროპორტის გარშემო, დამინახეს თუ არა უამრავი კითხვა მომაყარეს, თუმცა ყურადღება არ მიმიქცევია, ეგრევე შესასვლელისკენ წავედი, მაიკს მოვკარი თვალი რომელიც ესკალატორზე იდგა და ხალხს ათვალიერებდე, აშკარად მე მეძებდა
-მაიკ (ბოლო ხმაზე ვიყვირე)
ჩემი ხმა გაიგო, დამინახა და ესკალატორიდან ჩამოვიდა, მეც მისკენ გავიქეცი და მაგრად მოვეხვიე

-ნინა მიხარია რო მოხვედი(მაიკი)
-მიყვარხარ (მე)
-მეც მეც და გპირდები დავბრუნდები, შევეცდები ყოველთვე მოგწერო (მაიკი)
-მეც მოგწერ (მე)
-ჩემი წასვლის დროა (მაიკი)
უფრო მაგრა მოვეხვი და ვაკოცე, ესკლატორთან გავჩერდი და მანამდე ვყურებდი სანამ ბორტზე არ ავიდა, არ მიტირია უბრალოდ გული მტკიოდა, უკვე მენატრებოდა მისი ყველაფერი. ცხოვრების ჩვეულებრივ რიტმს დავუბრუნდი, იმ ცხოვრებაში დავბრუნდი სადაც მაიკი არ იყო, კოლეჯი, სახლი, მეგობრებთან შეხვედრა, ხან და ხან სასახლეშიც შევივლიდი. ედვარდს და ელეს უსაყვარლესი პატაყა ყავსთ ლუსი, ისინი მაინც არიან ბედნიერები.

უკვე ერთი წელი მაიკი ერაყშია, ყოველთვე თუ არა 2 თვეში ერთხელ მაინც მწერს და მიყვება იქაურ ამბებს.