-არა არ არის სახლში და კარები ცხვირწინ მუვუხურე მეორე სართულზე ავირბინე და აბაზანაში შევედი, წყალი გადავივლე ცოტა აზრზე მოვედი და ისევ პირველ სართულზე დავბრუნდი, ტელევიზორი ჩავრთე, საინფორმაციოზე გადავრთე და სამზარეულოში გავედი. როგორც ყოველთვის არაფერი კარგი არ უთქვამთ, ყველაზე მეტად ჩემი ყურადღება ერაყში მიმდინარე მოვნელებმა მიიპყრო, ამერიკას უკვე გაეგზავნა დამხმარე ჯარი ერაყში, ასევე მოიქცა ნატოში მყოფი ყველა ქვეყანა, რჩებოდა მხოლოდ დიდი ბრიტანეთი, რომელიც 1თვეში აპირებდა 1000 კაციანი ბატალიონის გაგზავნას. ჭორის დონეზე იყო გავრცელებული რომ რომელიმე ახალგაზრდა პრინციც გაყვებოდა ბატალიონს, ეს კი ჯარისკაცებისთვის უდიდესი სტიმული იქნებოდა, ეს სიტყვები რომ მოვისმინე, გული ამიჩქარდა, ჟურნალებიდან ვიცოდი რომ სამივეს მოხდილი ქონდა ”ჯარი” და ნებისმიერ მომენტში მზად იყვნენ როგორც კაპიტნები გაყოლოდნენ არმიას. ფიქრებიდან კარის ზარმა გამომიყვანა, ეს თუ ისევ მამაჩემია ჩემი ხელით დავახრჩოვ გავიფიქრე და კარები გავაღე -დე, დედიკო როგორ მომენატრე (მე) -რა იყო ნინა სულ რაღაც 3 დღეა არ გინახივარ (დედა) -კარგი რა დე (ბარგი გამოვართვი და მისაღებ ოთახში შევედით) -რაღაც სხვანაირი მეჩვენები რამე მოხდა ? (დედა) -შენი შვილი შეყვარებულია (გავეკრიჩე) -კარგი ნინა არ მაქ შენი მაიმუნობის თავი (დედა) -არა დე სერიოზულად მე და მაიკი ერთად ვართ (მე) -ვაიმე ჩემო სიხარულო რა კარგია, დიდი ხანია ასეთი კარგი ამბავი არ გამიდია (დედა) -კიდევ რაღაც მაქ სათქმელი (მე) -რა მოხდა ნინა ? (დედა) -მამა დაბრუნდა (მე) -ვიცი (დედა) -როგორ თუ იცი ? (მე) -დაჯექი, მე და შენ უნდა ვილაპარაკოთ(დედა) -დე ვზივარ ისედაც (მე) -ნინა მე და მამაშენმა გუშინ ვილაპარაკეთ, ყველაფერი ამიხსნა და ვაპატიე, ისევ ერთად ვართ (დედა) -ვიცოდი რომ აპატიებდი (მე) -არა ნინა შენ თუ არ გინდა (არ დავამთავრებინე) -დე მისმინე მე მინდა რომ ბედნიერი იყო, ვიცი შენ და მამას გიყვართ ერთმანეთი და მე არ ვაპირებ თქვენ ბედნიერებას ხელი შევუშალო (მე) -ნინა აპატიე, ის იმსახურებს ამას (დედა) -შენზე კარგად არავინ იცნობს და კარგად იცი რომ ესე უცებ ვერ ვაპატიებ, დრომ მჩირდება (მე) -კარგი შვილო (დედა) დედას ვაკოცე და ჩემს ოთახში ავედი, ვხვდებოდი რომ მამას დაბრუნება ბევრ რამეს შეცვლიდა, ისიც კარგად ვიცოდი რომ ვაპატიე წასვლა, მაგრამ რაღაც მაინ მიღრღნიდა გულს, ტელეფონი მოვძებნე და მაიკს გადავურეკე -მაიკ რა შვრები ? (მე) -შენთან მოვდივარ (მაიკი) -კარგი გელოდები (მე) ტელეფონი იქვე ლოგინზე მივაგდე და დედასთან ჩავედი, მთელი სახლი მოვიარე და ვერსად ვნახე, ბოლოს სამზარეულოში წერილს წავაწყდი -ნინა მე და მამაშენი სასადილოდ წავედით, არ ინერვიულო დღეს ალბათ არ მოვალ (კლერი) კარგი რა დედა რაღა დროს თქვენი ეგეთებია, გულიანად გავიცინე -ნინა სად ხარ ? (მაიკი) -მაიკ როგორ შემოხვედი ? (სამზარეულოდან გავძაღე) -კარები უნდა ჩაკეტო ხოლმე (სამზარეულოში შემოვიდა) -რა საქმეზე გაიქეცი დღეს ?(მე) -ედვარდი და ელისი გუშინ დაქორწინდნენ (მაიკი) -რა ? ვაიმე რა მაგარია (მაიკს ჩავეხუტე) -ხო მაგარია , მაგრამ ჩუმათ დაქორწინდნენ ბებო კიდე გაგიჯდა (მაიკი) -ელისი იდეა იქნებოდა უეჩველი (მე) -არ ვიცი ვისი იდეა იყო მაგრამ სიხარული შემოიტანეს ოჯახში (მაიკი) მოკლედ ყველაფერი არაჩვეულებრივად აეწყო, მე და მაიკი ერთად ბედნიერები ვიყავით, ჯოჯრჯთანაც ძველი ურთიერთობა აღვადგინე და და-ძმასავით ვიყავით, მე,ჯორჯი და მაიკი შესანიშნავი სამეული როგორც პრესა წერდა ჩვენზე არაჩვეულებრივად ვატარებდით დროს, თუმცა მაიკი და ჯორჯი ხშირად მიდიოდნენ ყაზარმაში, მაეჩვებდა მათი ასეთი ხშირი იქ მისვლა თუმცა არავინ არაფერს მეუბნებოდა. ელისაბედს ისე ვუყვარდი როგორც მისი ერთ-ერთი შვილიშვილი, ყველა ჩემი და მაიკის ქორილს ელოდებოდა, თუმცა ჩვენ არ ვჩქარობდით, თვის ბოლოს ნიშნობა გვქონდა და ქორწლის დღე გაურკვეველი ვადით იყო გადადებული, მამასთან ურთიერთობა მოვაგვარე და ისევ ის მოსიყვარულე ოჯახი დამიბრუნდა, როგორც იქნა ისევ ბედნიერი ვიყავი და ცხოვრება მიხაროდა, ყოველ დღეს ღიმილიანი ვხვდებოდი, ყოველი წუთით ვხარობდი. თუმცა ნათქვამია დიდ ბედნიერებას დიდი უბედურებაც მოსდევსო. დილით მშვენიერ ხასიათზე გავიღვიძე, ნუ მიზეზიც მქონდა, დღეს ჩემი და მაიკის ნიშნობაა, ავდექი , გამოვიცვალე და სასახლეში წავედი.  წვეულების ბოლო დედატელიბის დასაზუსტებლად, სასახლეში ხმაურიანად შევედი, მაშინვე მისაღებ ოთახში შევედი, ვიცოდი იქ იქნებიდა ყველა, კარები შევაღა, არ შევმცდარვარ ყველა იქ იყო ჯორჯის გარდა და ყველას სახე ჩამოტიროდა -რა ხდება? შეშინებულმა ვიკითხე -ნინა,ყველაზე ცუდი (ელისაბედი) -ვინმე მეტყვის რა ხდება ? (მე) -ნინა ხომ იცი ხვალ ბატალიონს ვუშვებთ ერაყში -კი ვიცი არ დავამთავრებინე მაიკს -ჯორჯმა გადაწყვიტა რომ გაყვეს როგორც ერთ-ერთი ჯარისკაცი (მაიკი) -რა ? არა არა არ უნდა წავიდეს , ვერ გადააფიქრებინეთ? (მე) -ვერა (მაიკი) -მე დაველაპარაკები , იქნებ გადაიფიქროს (მე) -შენი იმედიღა მაქ ნინა (ელისაბედი) -ჯერემი შეგილია ჯორჯს დაუძახო? (მე) -კი ეხლავე -ჯობს მარტო ილაპარაკოთ, იმედი მაქვს დაარწმუნებ (ფეხზე წამოდგა ელისაბედი და გავიდა) ელისაბედს ედვარდი და ელისიც მიყვა, მაიკმა წარმატება მისურვა და ისიც გავიდა -ჯერემიმ შენთან ლაპარაკი უნდაო (ოთახში ჯორჯი შემოვიდა) -შენ სულ გაგიჟდი ? (მე) -რაზე ამბობ ნინა (ჯორჯი) -ნუ ისულელებ თავს, არ უნდა წახვიდე ერაყში (მე) -ნინა აზრი არ აქ ვერ გადამაფიქრებინებ, მე ბატალიონს ვჩირდები, უფრო შემართებით იქნებიან თუ რომელიმე ჩვენგანი გაყვება, ედვარდი ვერ წავა რადგან სულ ახლა-ხან მოიყვანა ცოლი, ვერც მაიკი ის შენზეა დანიშნული, მე კი თავისუფალი ვარ თან მინდა წასვლა, ამას ვერ შეცვლი ნინა (ჯორჯი) -როდის მიემგზავრებით ? (მე) -ხვალ, არ მინდოდა ჩემი ძმის ნიშნობა გამომეტოვებინა (ჯორჯი) -არ მინდა შენი დაკარგვა (ჩავეხუტე) -არ დამკარგავ (ჯორჯიც მომეხვია) -დამპირდი რომ სახსალამათი დაბრუნდები (მე) -გპირდები ნინა (ჯორჯი) ასე ჩახუტებულები დიდხანს ვიყავით, მიჩირდა იმ აზრზთან შეგუება რომ ჯორჯი შეილება ვერც დაბრუნებულიყო ერაყიდან, ამას თვითონაც ხვდებოდა, თუმცა არ იმჩნევდა. -მემგონი დროა ნიშნობისთვის მოემზადო (ჯორჯი) -უი ეგ სულ ამომივარდა თავიდან (მე) -წადი მოემზადე, მალე სტუმრები მოვლენ (ჯორჯი) -წვეულებაზე შევხვდებით (მე) -რათქმაუნდა (ჯორჯი) ოთახიდა გამოვედი თუ არა ტირილი ამივარდა, ცუდათ გავხდი -ვერ გადააფიქრებინე (გაბრაზებული ხმით თქვა მაიკმა) არაფერი მიპასუხია, უბრალოდ მივეხუტე და ტირილი გავაგრძელე -ნიშნობა ხომ არ გადაგვედო ? (მე) -არა ჯორჯი ჩვენი ნიშნობისთვის დარჩა (მაიკი) -მეშინია მაიკ, არ მინდა მისი დაკარგვა (მე) -ნუ ღელავ ცოცხალი დაბრუნდება (მოიწია და მაკოცა) -წავალ გავემზადები (მე) -კარგი ელისი უკვე გელოდება სტილისტებთან ერთად მაიკს ვაკოცე და ელისთან წავედი.
| 
