სიყვარული?  რაა სიყვარული?  სიყვარული მტერია სიკვდილის.  სიყვარული 

სიცოცხლეა.  ყოველივე,  ყოველივე რაც კი გვესმის და გვეყურება,  გვეყურება და 

გვესმის იმიტომ,  რომ გვიყვარს.  ყოველივე არის,  ყოველივე არსებობს მხოლოდ 

იმიტომ, რომ გვიყვარს,სიყვარული ერთადერთი კავშირია ყოვლისა. სიყვარული 

ღმერთია და, რომ დავიხოცნეთ, ეგ ის იქნება, რომ ჩვენ, ნაწილაკნი სიყვარულისა, 

დაუბრუნდეთ ზოგადსა და საუკუნო დასაწყისსა.  სიკვდილი გაღვიძებაა,  თითქო 

განთავისუფლებაა წინათ შებოჭილის ჩვენის ძალისა და ის მრისხანე,  საუკუნო, 

უცნობი და შორეული,  რის არსებობასაც მუდამ ვგრძნობთ მთელს ჩვენს 

სიცოცხლეში,  როცა ვიხოცებით,  ძრიელ მახლობელ რათმე გადაიქცევა ხოლმე, 

თითქმის სულ ადვილად მისახვედრი და გასაგებ რამედ...

"საიდუმლო შენი პატიმარია, ვიდრე იცავ;  ხოლო თუ ვერ შეინახე,  მაშინ შენ 

ხდები იმის პატიმარი.." აი სწორედ ეს მჭირს ახლა.. მე ის მიყვარს,მაგრამ აღიარების მეშინია.. არა..არა ვცდები..არ მჯერა ასეთ რამეს რო ვლაპარაკობ.. თითქოს ჩემში გაჩნდა რაღაც ახალი..

მარი მართალი აღმოჩნდა,რამოდენიმე წამში ზარი დაირეკა და ყველა თავისი კლასისკენ წავიდა.. პირველ დღეს საერთოდ გაკვეთილები არ გვიტარდება ხოლმე,ამიტომ სრული თავისუფლებით ავიღეთ კლასი და იქ ვჯდებოდით სადაც მოგვესურვებოდა..

მასწავლებელი დაგვიანებით შემოვიდა ..

მასწავლებელი წამით არ შეჩერებულა..სულ ლაპარაკობდა..45 წუთის შემდეგ კი გაგვიშვა.. ეგ იყო 15 წუთი? :დ

თითოეულ ჩვენგანს ჭკუაში დაუჯდა ტბა.. ფული ავაგროვეთ, ვიყიდეთ ის სასუსნავები,რაც ყველაზე მეტად გვიყვარდა და ტბაზე წავედით.. იმედი მქონდა,რომ იქ ჩვენი კლასის გარდა არცერთი ბავშვი არ იქნებოდა.. და ასეც მოხდა.. მადლობა უფალს!..მთელი დღე ტბაზე გავატარეთ..ვიგიჟეთ და ვიმხიარულეთ.. ვიცეკვეთ და იქაურობა აიკელით..

მარი ტბის ნაპირისაკენ წავიდა,მეც უკან გავყევი..

ნამდვილად ვერ შევძლებ მოგიყვეთ და აღვწერო თითოეული დღე ამ დრომდე,რადგან ეს ძალიან შორს წაგვიყვანს და მეც არამგონია თითოეული დღე დაწვრილებით გავიხსენო..თუმცა მარის გვერდით გატარებულ დღეებს არაფერი დამავიწყებს..უკვე მეოთხე წელია რაც ჩვენი კლასელია..იგი ყველას ეხმარება და ემეგობრება, გულთბილი და მხიარული ადამიანია,მაგრამ ხანდახან მოიწყენს ხოლმე.. რამოდენიმეჯერ მიზეზიც ვკითხე,მაგრამ არ მიპასუხა და თემა შეცვალა...

ერთი კვირა რჩებოდა და მარისთვის სიყვარულის ახსნას მაინც ვერ ვბედავდი...გარდა მარის საბას და ნიკასაც ვკარგავდი.. ხმას არცერთი აღარ მცემდა..სკოლის ბოლო დღე, სპორტის უკანასკნელი გაკვეთილი..

დღეებმა სწრაფად გაირბინა..მე კი ვხვდებოდი,რომ ძალიან ცოტა შანსი მრჩებოდა,თუმცა ნიკა და საბა შემირიგდნენ,მხოლოდ იმ პირობით რომ ბანკეტის დღეს მარის ყველაფერს ვეტყოდი..ძალიან მეშინოდა,როცა ვხვდებოდი რომ საღამო ახლოვდებოდა.. არ ვიცოდი როგორ მეთქვა მარისთვის ის რასაც ამდენი ხანი გულში ვიკლავდი..

მე მარისკენ წავედი.. რაც უფრო ვუახლობდებოდი ვგრძნობდი რომ სისხლი მიდუღდა.. გული სწრაფად ცემდა... ლამის ამოვარდესო.. მე მარის მივუახლოვდი..

მარი დაფიქრდა და დუმილის შემდეგ ხელი გამომიწოდა..

არ ვიცი როგორ მაგრამ სიმშვიდე მაინც შევინარჩუნე! როგორც ყველა ბანკეტზე ხდება,ჩვენც ძალიან გავერთეთ.. დავივიწყეთ ყველა..მასწავლებლებიც კი რომლებიც ჩვენ გიჟურ და ამავდროულად ბავშვურ საქციელს უყურებდნენ..ზოგი ერტმანეთს უტყამდა,ზოგი სვავდა,ზოგიერთიც ცეკვავდა..მეც მინდოდა ცოტა დამელია და მაგიდისაკენ წავედი,მაგრამ რომ მვბრუნდი მარი გამქრალიყო..სად წავიდა? ალბათ საპირფარეშოში ..გავიფიქრე და რამოდენიმე წუთი კარებს შევყურებდი,მის დაბრუნებას ველოდი,მაგრამ ის არ ჩანდა..

კარები გავაღე და მიუხედავად რომ ზაფხული იყო ცივმა სიომ შემაკრთო.. რამოდენიმე წამში გარემო დავათვალიერე და შემდეგ თვალი მოვკარი მარის,რომელიც სკამზე ჩამომჯდარიყო და ზეცას,მთვარეს უყურებდა..ნელი ნაბიჯით წავედი მისკენ და გვერდით მივუჯექი..

ღრმად ამოვისუნთქე და როგორც იქნა გავბედე..

მარის თვალები განსაკუთრებით აელვარდნენ ჩემი სიტყვების შემდეგ.. შემომყურებდა,თითქოს რაღაცის თქმა უნდოდა,მაგრამ ვერ ბედავდა.. თუმცა შეიძლება კიდეც ეთქვა,მე რომ ცდუნებას არ ვეძლიე და არ მეკოცნა მისთვის.. ნაზად შევეხე მის ტუჩებს,შემდეგ კი უფრო და უფრო მგრძნობიანედ დავეწაფე..ხელები წელზე მოვხვიე..

ეს იყო ჩემი ბედნიერი ისტორია.. ეს მხოლოდ მე და მარის ისტორიაა,რომელიც სამუდამოდ გაგრძელდება.. ზოგი ამბობს სამუდამო არაფერიაო,მაგრამ ეს სრული აბსურდია.. ალბათ ვინც ასე თქვა არ ჰყავრებია..იმასაც გეტყვით რომ ნამდვილი სოყვარული არსებბობს და ვისაც ამის არ გჯერათ ჯობს დაიჯეროთ..

 სიყვარული რომელიც მე და მარის ერთმეთის მიმართ გაგვაჩნია სამუდამოა.. ის ყველაზე ნაზი და ლამაზი გრძნობაა,რომელიც საუკუნოგ გაგრძელდება..რაც შეეხება სიტყვები მიყვარხარ არ უნდა გაიმეტო ჰაერისთვის და ტყუილად არასოდეს თქვა,რადგან მერე მისი დაკარგვით გული დაგწყდება..

ვიცი რომ არ არის საუკეთესო რაც დამიწერია.. შეიძლება საერთოდ არც მოგეწონოთ ზოგიერთ თქვენგანს,მაგრამ ვიფქობ რომ თუ კარგი არა საყვარლობა მაინც არის,რადგან სიყვარულის შესახებ ისტორია ყოველთვის ლამაზი და მომხიბვლელია,თუმცა რა თქმა უნდა დიდი მნიშვნელობა აქვს როგორ მოყვები..მე პირადად ჩემი თავით სულაც არ ვარ კმაყოფილი..თქვენ რას ფიქრობთ? ეს მოთხრობა აგებულია ნამდვილ სიყვარულზე და ასეთი ისტორია ბევრჯერ მინახავს..მოკლედ აღარ ვიცი რა ვთქვა,მადლობა რომ დრო დაუთმეთ  და წაიკითხეთ...ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს თქვენს აზრს.. ამიტომ ველოდები თქვენივე შეფასება<3