,,ვეფხისტყაოსანს" 

ხელში აგიღებ.. გაკოცებ, 

კიდევ ჩაგკოცნი .. 

ჩაგცქერი ; 

წიგნი კი არა - ჟრჟოლა ხარ, 

ჩამოქაფული ჩანჩქერის. 

წიგნი კი არა - დილა ხარ, 

ქართველი წალხის ნათელი. 

გულის ფესვებში გინახავ, 

გულში ხარ გამონათალი. 

უთენებელი ბნელეთის 

შენ ერთი გვყვავდი მთეველი; 

სიმდიდრე ბევრი წაგვართვეს, 

შენ გავრჩი წაურთმეველი! 

გწვავდნენ და არ იწვებოდი, 

ცეცხლში დიდების მხვეჭელი. 

ვერც ქარიშხალი გფანტავდა, 

ხეების ამომგლეჯელი. 

შენ ხმალის ღარზე ეწერე, 

ანდერძი ოქროსხმოვანი: 

,, სჯობს სიცოცხლესა ნაძრახსა 

სიკვდილი სახელოვანი!" 

წიგნო, წინ მიუძღვებოდი 

ხალხს უკვდავების ნაღარით; 

შენ გწერდა დიდი რუსთველი, 

თავსოქროგადანაყარი. 

შენ ჩვენი სიჭაბუკე ხარ, 

გული არ დაგიძველდება. 

სიმღერა, დილას ნამღერი, 

შვიდასი წელი გრძელდება! 

აახმაურე სამშობლო, 

კარისკარ ჩამოიარე; 

ზოგს პურ-მარილზე შეესწარ 

და ზოგს უხვევდი იარებს. 

გაქანდი, ოქროსფრთიანო, 

გასცდები ქვეყნის ნაპირსა, - 

შენ დედაჩემის მზითვეო, 

ფარ-ხმალო მამა-პაპისა!