ჩემი ენი.. ძალიან საყვარელი ადამიანი...

ბევრი მაღაზია მოვიარეთ.

-იცი რა ერთ მაღაზიაზე ვიცი რომ ყველას ჯობს ლონდონში.. და იქ წავიდეთ

-აქამდე სად იყავი? :)ვუთხარი და გავუღიმე...

-წავიდეთ?

-წავიდეთ..

-მოიცა მისამართი მობიში მიწერია..

მობილური ამოიღო და მისამართი ნახა... მერე ტაქსი ავიყვანეთ და იმ მაღაზიის წინ გავჩერდით.. ეს მაღაზია მართლაც ძალიან რესტიჟული და სახელგანთქმული ჩანდა.. უამრავი ხალხი იყო.. 

-შევედით?

-შევედით ენნ..

და თვალი ჩავუკარი..საერთოდ როცა ჩვენ ერთად ვართ ყოველთვის ზედმეტი მოგვდის,მაგრამ ამჯერად ვცდილობდი ბევრი რამ არ მეყიდა,რადგან ქალაქიდან წასვლა და სწავლისთვის თავი დანებება ჯერ კიდევ არ გადამეფიქრებინა..

-ხო იცი მართლაც მაგარი მაღაზია..

-ხო გეუბნევოდი..

-და ფასები?

-ოჰჰ.. ეგ არ იკითხო.. თორე რო გითხრა აქედან გაიქცევი.. ჯერ ცოტა დავათლვალიეროთ და მერე ვნახოთ ფასები..

-კაი..

დათვალიერებას შევუდექით..

აი რაც ძალიან მომეწონა...

აი ეს ორივეს მოგვეწონა.. გვიხდებაა?

კიდევ ბევრი იყო,მაგრამ რააა... ფული აღარ გვქონდა... ვითომ ეკონომია და ორ შორტში დავხარჯე სულ ჩემი დანაზოგი რაც გამაჩნდა..

უვე ყველაფერი რისი ყიდვაც შევძელიტ ვიყიდეთ..და დახუნძლული მაღაზიიდან გასვლას ვცდილობდიტ რომ ვიღაც ბიჭი დაგვეჯახა.. უკან ორი კაცი მოყვებოდა..

ჩვენთვის არაფერი უთქვამს.. ბოდიშიც კი არ მოუხდია ისე გავარდა..

დავყარე ძირს ყველაფერი და უკან ავედევნე.. ისე კი ნამდვილად ჯობდა ასე არ მოვქცეულიავი..

-ეი.. შენ.. ბიჭი..გაჩერდი..

-მეე? მოტრიალდა.. მისი სახის დანახვისას ადგილზე გავშეშდი..

- Lola is you?

-თავი დამამნებე.. 

ხელი გავაშვებინე და წამოვედი.. ენი გარეთ მელოდებოდა ტაქსიში იჯდა უკვე..

-რა გჭირს მარი?

-რაა? არაფერიი..

ჩემი ჩაცრემლიანებული თვალები შეამჩნია.. ეს მინდოდა კიდე მეე?

არა ამ ქალაქიდან უნდა წავიდე და დღესვე.. მაგრამ ფული? ფული აღარ მაქვს!.. ლიამი!.. აი ის ვთხოვ ცოტახნიტ ფული მასესხოს და მერე უკან გამოვუგზავნი როცა ვიშოვი..

-თვალებზე რა გჭირს?

-არაფერი ენ ხო გითხარი..

-ცრემლიანი გაქვს თვალები ვერ მომატყუებ..

-მერე რაა.. ჯონი მომაგონდა და.. ის ბიჭი საოცრად გავდა..

-მართლაა? 

-მართლა..

მართლაც იმ წამს მომაგონდა ის ბედნიერი დღეები როდესაც მე და ჯონი ერთად ვიყავით..

ფოტოსესია რო მოვაწყეთ ის დღე უყო მაგარი.. ფოტოგრაფობა უხდებოდა ძალიან..

გეყოფა მარიია დოლორეს ლერმან.. ჯონი? ვინაა ჯონი? ლიამი? ვინაა ლიამი? კოდი? ვინააა კოდი? ჯობს აღარ გავარგრძელო ჩამოტვლა და ისინი სამუდამოდ დავივიწყო..

იმ დღეს არაუშვას ჩაირა.. მეორე დღეს ლიამს შევუთანხმდი და შევხვდი კიდეც.. გამორჩეულად არ ჩამიცვამს ისე როგორც ყოველთვის..

მე ლიამის ნახვას მოველოდი და აი ვინები ვნახე..

მთლიანად ჯგუფი...

-ლიამ იცი მე მარტო შენთან მინდოდა საუბარი..

-კარგი.. წამოდი და გისმენ..

-ძალიან მიჭირს ამის თხოვნა,მაგრამ რა ვქნა ფულს ვერ მასასხებ?

-რაში გჭირდებაა?

-განსაკუთრებულ არაფერში.. რამე პრობლემაა?

-არაა.. უბრალოდ.. დაიწყო მაგრამ შეწყვიტა.. კარგი აი ჩეკი..

-ვაუ.. ჰაიმეე!.. შენც ჩეკებს წერ?

-აბა რა..

-მადლობ ახლა უნდა გავიქცე..

-კი მაგრამ?

-გთხოვ ნურაფერს მკითხავ.. ახლა დრო აქ მაქვს..

-კარგი..ნაწყენი ხმიტ დამემშვიდობა..

დრო მართლაც კაფედან პირდაპი ჩემი მანქანაში ჩავჯექი დაა აეროპორტისკენ წავედი.. მეტი შანსი აღარ მექნებოდა და ასე გაპარვა ვამჯობინე.. ახლობლებს თუ დავემშვიდობეე? არა.. იმიტომ რომ მერე შეიძლება რამეს მიმხვდარიყნენ.. მითუმეტეს ენი .. ჩემი ჭორიკანა როგორ მომენატრებაა!...ლოგანი და მაიკიი? ძალიან მომენატრებიაან,მაგრამ ეს ამჟამად ყველაზე კარგი გამოსავალია..

აეროპორტში მივედი.. მანქანა იქვე დავაყენე და ჩემს თვითმფრინავში ჩავჯექი.. სად მივდიოდი აბაა? ყველაზე მიყრუებულ ქალაქში,რომელსაც ვერ ვიტან... ფორსკი.. აი სად მივდიოდი..ეს ქალაქი სხვებს იმით ჯობია,რომ იქ უფრო მეტი სიმყუდროვეა ვიდრე აქ...

მშვიდობით ლოსანჯელ.. მშვიდობით ნიუ-ორკ..მშვიდობით ხმაურიანო ამერიკა.. 

მოგესალმები ფორსკო..

ქალაქში ჩავედი და პირველი რაც გავაკეთე სახლი ვიქირავე.. ტყესთან ახლოს იყო,მაგრამ სხვა რა მექნაა.. მეტი ვერაფერი ვიშოვე..

შხაპი მივიღე და ქალაქის დატვალიერება გადავწყვიტე..