(20 თავი)
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * LoLas' book
მენატრება ჩემი ძველი ცხოვრება... ცუდად მოვიქეცი როდესაც ფორსკში გადავწყვიტე წამოსვლა.. მგონი ჯობს უკან დავბრუნდე.. მაგრამ არაა... გამოცდების აქ ჩაბარება მირჩევნია.. გამოცდებამდე კი 2 თვეა... მენატრები ლოგან.. ძამიკო.. ნეტაიცოდე როგორ მომენატრე..არ შემიძლია შენთან დარეკვა თორემ დავრეკავდი.. ენ შენთან ჭორაობაც მომენატრა.. მაიკის გაუთავებელი უმრობები.. არ ჯობს დავბრუნდე..არა დღეს უკვე გვიანია.. თან ასე უცებ ჩამოვედი და ისევ ასე უცბად გავქრე? ამ დებილურ ფირებში გადაშვებულმა გადავწყვიტე ჩემ ძველ ემეილზე შესვლა.. შევედი და უამრავი წერილი დამხვდა.. ენს და ლოგანს ემეილი აეფეთქებინათ.. მაიკისიც იყო რამოდენიმე.. უფრო ლოგანის ჭარბობდა.. ყველა წავიკითხე და ის ღამეც კომპიუტერთან გავატარე.. ცხოვრება არ მეგონა ასეთი რთული თუ იყო.. დილით გავიღვიძე თუ არა.. ბარგს მივარდი და ჩაყრა დავიწყე.. არაფერს ვკეცავდი.. ისე სწრაფად გავაკეთე ეს ყველაფერი თითქოს მგელი მომდევდა.. უცებ კარზე ზარი გაისმა.. -მოვედი.. მითხრა ნიკმა -და ვინ გითხრა მოდიო? ჩემთვის არაფერი უთქვამს ისე შემოვიდა.. ოთახი მიათვალ-მოათვალიერა და მერე მე შემომხედა -სადმე მიდიხარ? -შენი საქმე არ არის... აქედან წადი გთხოვ..მე შენთვის აქ მოსვლა არ მითხოვია -კარგი რაა... -აეროპორტამდე მაინც მიგაცილებ -არ მინდა.. -საშიშია.. ტელევიზოს არ უყურებ..ამ ბოლოს დროს ქუჩაში ბევრი მანიაკი დადის -კარგი... დავთანხმდი რადგან აღარ მომეშვებოდა.. დაახლოებით დღის 1 საათი იყო როცა ფორსკიდან გავედით.. აეროპორტში რომ მივსულიყავით სიეტლი უნდა გავევლო.. ბილეთი უკვე დაჯავშნული მქონდა..დავურეკე და ისე შევუკვეთე.. -სულ რამოდენიმე კვირა იყავი ფორსკში და ახლა ასე უცებ მიდიხარ აქედან? -კი რა მოხდა მერე.. ჩემი ძმა მომენატრა.. ენი და მაიკი.. -ხოოო.. არ მეგონა ძმა თუ გყავდა -ხოოო..როგორც იქნა აეროპორტი გამოჩნნდა.. ასე ძალიან მოგენატრენ შენი ახლობლებიი? -კი ..რატო არ უნდა მომნატრებოდნენ.. უკვე აეროპოტში ვიყავით რო ვკითხე.. და ან ძმა გყვასოო.. ამაზე არაფერი მიპასუხა.. ცოტა გაბრაზებული შემომხედა.. -რამე არასწორედ ვთქვი? -არა არაფერია.. ახლა უკვე თვითმფრინავში ვზივარ და ვფირობ..თვალწინ მიდგება ის სცენა რასაც ენი მოაწყობს.. როცა ჩემ მეგობარს ვხედავ ჩემტან ახლოს.. არა... არა.. არა .. და აარაა.. სწორედ ვიქცევი რომ უკან ვბრუნდები.. მაგრამ ფულიი? უკან როგორ დავუბრუნო ლიამს? რა ცუდი დღეები მელის წინ.. უკვე ლონდონში ვარ.. ახლა ალბათ დამაძალებენ სწავლის ისევ თავიდან დაწყებას რაც მე ძალიან არ მინდა.. კარებთან ვდგავარ და არ ვიცი რა ვქნა დავაკაკუნო თუ არა? უკან ხო არ წავიდე? ვერ ვიტან ჩემს თავს.. ასე უცებ წავედი და ისევ უცებ დავბრუნდი.. არა.. ენის ადგილას რო ვიყო ალბათ ჩემს თავს დავახრჩობდი.. -კარებზე ზარია.. გააღე მაიკ..იმხელაზე დაიყვირა ენიმ რო მეც გავიგე.. -მოიცა მე გავაღებ "რა ჭირთ ამ ხალხს ასე რატო ლაპარაკობენ?" ჩემთვის გავიფიქრე.. კარები ლოგანმა გააღო..თავდაღუნული ვიდექი და მას არ ვირებდი.. მრცხვენოდა მისი..არც მისი რეაქცია დამინახავს.. დაახლოებით 5 წუთი თავჩაღუნული ვიდექი.. მერე ლოგანი მოვიდა და გულში ჩამიკრა.. -მომენატრე დაიკო..!! ასე არ უნდა წასულიყავი.. ძალიან ცუდად მოიქეცი.. -ვიცი.. მეც მენატრებოდი.. ლოგან!!.. -აღარაფერი არ თქვა გთხოვ.. -კარგი.. თავი ამაწევინა და ახლაღა შევხედე.. მისი თვალები ჩემსას დაეჯახა.. -მომენატრე..კიდევ ერთხელ ვუთხარი და მივეკარი.. გარეთ ენიც გამოვიდა.. -ვინ არის? ამდენი ხანი რას აკეთებ? რატო ... და აქ უკვე საუბარი შეწყვიტა... გაშტერებული მიყურებდა.. -ლოლაა?? მარია დოლორეს ლერმან...ეს რატომ გამიკეთე?@ იცი როგორ მომენატრე.. უშენოდ საშინლად ვიყავი.. -მაპატიე -გაგიჭირდება ჩემგან პატიების მიღება.. .:Dგაიცინა.. მოდი ჩემთან მეგობარო.. მთავარი შენ დაბრუნდი.. რაც იყო.. წარსულში იყო... როგორც იქნა სახლში დავბრუნდი.. ცოტა მოვისიყვარულე და მერე ზემოთ ჩემ ოთახში ავედი.. ლოგინზე წამოვწექი და დავისვენე.. ვახშმის დრო იყო როცა გამეღვიძა.. შხაპი მივიღე და გამოვიცვალე.. სპორტულად ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი.. მემგონი არც ისე ცუდად გამოვიყურებოდი.. ეს ტქვენ შეაფასეთ.. მისაღებში კოდი და ლიამი დამხვდნენ.. მაიკი, ლოგანი და ის ორი რომელიც წეღან ვახსენე,რაღაც თამაშს თამაშობდნენ.... ლიამსაც და კოდსაც ერთნაირი სახე ქონდათ როცა დამინახეს.. მე მათთან საუბარი არ მინდოდა განსაკუთრებით ლიამთან და სამზარეულოში გავიქეცი.. კარებს რო ამოვეფარე გავჩერდი.. მაინტერესებდა რამეს თუ იკითხავდა რომელიმე.. -ლოლა დაბრუნდა და არ მითხარით? კოდმა და ლიამმა ერთთად წამოიყვირეს.. -დაგვავიწყდა.. -როდის დაბრუნდაა? -დღეს... ჩამოფრინდა.. -სად იყო? -არვიცით..და არცაა საჭირო ვიცოდეთ.. მთავარია რომ ახლა აქაა.. შემდეგ თამაში განაგრძეს.. მე კი მივედი და ენს დავეხმარე.. კარზე უცაბედად ზარი გაისმა.. მე მივედი და გავაღე..ლიამის ჯგუფის წევრები იყვნენ.. ვუთხარი ბიჭები მისაღებში არიან მეთქი და მე ისევ სამზარეულოში შევედი.. -ენ რა ხდებაა? -მაიკმა შენ რო წახვედი გადაწყვიტა რომ როცა დაბრუნდებოდი წვეულებას გამართავდა და ახლა სწორედ ამას აკეთებს.. -რაა? წვეულებაა? აუუ!!.. ხო იციტ რომ ასეთ რაღაცეებს ვერ ვიტან.. გამიშვით რა.. მე მივდივარ აქედან.. უკვე კარებთან ვიყავი ლოგანი რომ გადამიდგა.. -სად მიდიხარ? -აქვე.. პარკში გავისეირნებ -არ წახვალ.. -ვითომ რატოო? -არ გენდობი! და მიტო -რააა? არ მენდობი? დავიყვირე ძალიან ხმამაღლა..მერე კი ისევ ხმამაღალი ხმით განვაგრძე.. -არ მენდობა თურმე.. მე სადაც მინდა იქ წავალ.. საერთოდ რატო დავბრუნდიი? ფორსკში არავინ არაფერს მიშლიდა.. მინდოდა ლექციებს გავაცდენდი, მინდოდა არა.. .შემეშვით ხალხო.. ყველა გარს შემომეხვა.. -რა გავაკეტე? რამე გასაკვირი? მე მინდა ყველაფერი დავივწყო.. ნეტა ამზენია მაინც დამემართოს.. არ მინდა ვიცნობდე ლიამ პეინს.. არც ის მინდა კოდი სიმფსონის კურსელი ვიყო..არ მინდა ჩემს გულს მუდამ ეხატოს ჯონის სახე.. თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა... მე გამიგია როდესაც ამბობენ პირველი სიყვარული არასოდეს კვდებაო და სწორედაც ასეა.. ჯონი მენატრება.. იცი რა ..არც ლიამს და არც კოდს ძალუძს დამავიწყოს ადამიანი რომელიმაც სიყვარული მასწავლა.. მე ჯონი მენატრება და სხვა არავინ მინდა.. თავი დამანებეთ.. გახსოვს ენ იმ მაღაზიაში რო ვიყავით.. გითხარი ის ბიჭი ჯობს გავდა მეთქი -კი მახსოვს.. -ის ჯონს კი არ გავდა არამედ ჯონი იყო.. მინდა კიდევ ერთხელ ვნახო და სიმართლე ვუთხა.. გთხოვთ დაურეკეთ .. მოიყვანეთ აქ.. ამის შემდეგ რა მოხდა არაფერი არ მახსოვს.. მხოლოდ ის მახსოვს რომ თავი სუსტად ვიგრძენი და ძირს დავეცი... თვალები მხოლოდ პალატაში გავახილე.. გარედან იყურებოდნენ... მე კი მხოლოდ პალატის ერთ მხარეს ვიყურებოდი,იქ სადაც ჯონი იდგა...თვალებში ვუყურებდი და მხოლოდ მასზე ვფირობდი.. მასთან ლაპარაკი მინდოდა.. ექიმი შემოვიდა.. -აბა ჩვენი პაციენტი თავს როგორ გრძნობს? -ახლა უკეთ..შეიძლება რაღაც გთხოვოთ? -გისმენთ -ჯობს უთხარით შემოვიდეს.. -კარგი.. ახლავე ვეტყვი ცოტახანში პალატის კარი გაიღო და ჯონი შემოვიდა..
ბოდიში მინდა მოგიხადოთ.. უბრალოდ ამ დღეებში არ შემეძლო შემოსვლა საიტზე.. საერთოდ კომპთანაც კი ვერ ვჯდებოდი.. იმედია მოგეწონებატ.. ეს თავი თქვენ ყველას..
| 
