წერ ყოველ დღე და ამით,რომ გამოხატავ შენი მოწყენის მგლოვიარობას. თავისუფლება,რომ გინდა და სიცოცხლის ბოლო წლები,რომ გაქვს მხოლოდ ხელში. გინდა დაინახო ყველაფერი და სიშავე,რომ მოჩანს ჰორიზონტზე. გინდა ამოისუნთქო და პირიქით,რომ აკეთებს შენი ორგანიზმი. + შენ ორგანიზმს,რომ სტკივა მტკიცედ შენი მდგომარეობა და რომ არ ინძრევა.
აქ, შენს გარეშე ვეღარ ვწერ. ბანალიზმით შევიპყარი არაამქვეყნიური მე.
უამრავი ბავშვის სინანულით აღსავსე უხილავი თვალები..სუიციდი,რომ სურთ იმათიც. დაიღალნენ. დაიღალნენ სიბერით, ჩემი მოსმენით..და ასე.
თბილად მოსასმენი მელოდია. სითბოთი გაფერადეული. სიცხით გადაფსკვენილი და ჰე. გადავშავფერდით. ახალ სურათზე გადავინაცვლეთ. შავი ფერები და ერთი თეთრიც .. იქვე ცივი გული. ხმას,რომ არ იღებ.. რომ ელოდები ინიციატივას.
ვიცი, შენც შემოდგომის ეს ამინდი,რომ გიყვარს და ესე, ცალ–ცალკე,რომ დავიარებით ერთმანეთის დასანახავად.
მე თვალებახვეული.. შენ ჩუმად სურათებს,რომ მიღებ დახუჭულ თვალებზე და საღამოს,ჩემი სურათებით გადაჭედილ შენს ოთახს კიდევ რამოდენიმე სურათს,რომ ამატებ. ჩაის სიხშირით,რომ სვავ და stop. "მჭირდები,რომ დაგჭირდე შენ.”
ისევ.
უწვრილეს თითებს ერთმანეთში,რომ აწყობ და ძარღვების რაოდენობას აკვირდები. ლავიწს–ლავიწზე,რომ იდებ და იდეოლოგიას,რომ აწყო შენ თავთან.
აივანზე,რომ გადიხარ, ჩემთვის ვარსკვლავების რაოდენობას,რომ ითვლი და სიჩუმეს,რომ აიმედებ უჰაერობით. შენც გჯერა შენი თავის და გჯერა,რომ დამანახავ ერთ დღეს მთვარეს.მიუხედავად იმისა,რომ ჯერ არავინ დამინახასვ შენს გარდა..
სიბრმავე. გულს,რომ ვერ მითბობ და რომ გტკივა. რომ მიხუტებ და სხეულში,რომ არ გიშვებ. არნახული მე. ბრმა მე. მაპატიე.
