-სტოპ-იყვირა მარია. მას ზედმეტსახელად რადიო დვას ვეძახდით, რადგან ყოველთვის თვითონ იკისრებდა ხოლმე რაიმე მნიშვნელოვანის გამოცხადებას.
-მოდით ახლა დავიბანოთ და მერე რაიმე ვითამაშოთ- იყვირა ხმის ჩაწყვეტამდე, რომ ყველას გაეგო.
-ხო, ასე ჯობია- დაუმატა სალიმ.
-მმ მზარეულობა დღეს ელოზეა-თქვა სანდრომ.
-რატომ?(მე)
-ჩემი ჯიბით ცხოვრება ძალიან ხომ არ გაგტკბა-შემომხედა მრავლის მეტყველი თვალებით.
-ჩუმად ვარ -ვუთხარისიცილით.
-ხვალაც შენ მორიგეობ, დღეს ჩემს მაგივრად ხარ-დაამატა სანდრომ.
-თქვენ უჩემოდ შეადგინეთ ეს წესი?(მე)
-ნიკასთან ერთად მოჭრა სალიმ-ისიც აქ იქნება ეს ერთი კვირა სანამ ბათუმში ვართ.
-ააა(მე)
-ვინც პირველი მივა ის შევა პირველი აბაზანაში-იყვირა მარიმ და მთელი ძალით გაიქცა სახლისაკენ.
სხვებიც მიყვნენ, საღამოს ყველანი ერთ ოთახში შევიკრიბეთ და თამაში დავიწყეთ. წესი ასეთი იყო, უნდა დაგვეტრიალებინა ბოთლი. ვისტანაც გაჩერდებოდა ბოთლის ,,ცხვირი" ის ეტყოდა სურვილს იმას ვისთანაც გაჩერდა [/color]ბოთლის "ბოლო".
ბოთლი დატრიალდა. "ცხვირი" ჩემთან გაჩერდა, ხოლო "ბოლო" სალისთან.
-შენი სურვილი(სალი)
-მმ..ცოტა დამაცადე(მე)
-ოღონდ მალეე(სალი)
-ხო-უცებ მომაფიქრდა- მინდა, რომ შაქრიანი პამიდორი შეჭამო.
-არა, არ არსებობს-იკივლა სალიმ.
-არსებობს და ზედ კიდევ მარილიანი წყალი უნდა დააყოლო(მე).
-რა?!- სალის სახე გაუმწვანდა.
-სწრაფად-ჩავუმარცვლე მე.
-სადისტო-იყვირა და სამზარეულოდან ერთი პატარა პამიდორიი, შაქარი, წყალი და მარილი გამოიტანა.
-აჰჰ, რაღაც გეშლება- ხელიდან პამიდორი გამოვართვი- პირველი ეს პატარაა და მეორე დღეს მე ვარ მზარეული.
სამზარეულოში შევედი და ყველაზე დიდი პამიდორი ამოვარჩიე.
-აი, ეს-ვანიშნე პამიდორზე.
-შენ გაგიჟდი-მკითხა სალიმ.
-არა, ჩემო კარგო(მე)
ზიზღით ჩაიდო პირში და აბაზანაში გავარდა, პირის გამოსარეცხად.
ბოთლი მეორედ დატრიალდა.
"ცხვირი" სანდროსთან, "ბოლო" კი მარისთან გაჩერდა.
-აუფ(მარი)
-მარილიანი პური აჭამე-ვურჩიე მე.
-არა, უარესი რამე(სანდრო)
-მმ კაი, მაშინ ნახევარი საათი ხმა არ ამოიღოს(მე)
-ეს იყოს-სანდრომ სიცილი ვეღარ შეიკავა.
-სიცილის უფლება მაქვს- იკითხა მარიმ
-არა, არც გაბედო-წამოვიძახე მე.
-შეწინააღმდეგებას აზრი არა აქვს(მარი)
-თავისთავად(მე)
ბოთლი მესამედ დატრიალდა. "ცხვირი" მარისთან, ხოლო "ბოლო" სანდროსთან გაჩერდა.
მარის ლაპარაკი არ შეეძლო და სურვილი ფურცელზე დაწერა.
"მინდა, რომ 1 საათი მოკეტო, რა ტკბილია შურისსძიება".
სანდროს სხვა გზა აღარ ქონდა და გაჩუმდა.
ბოთლი კვლავ დატრიალდ და ამჟერად "ბოლო" ჩემთან და "ცხვირი" ნიკასთან გაჩერდა.
-პირველად ვინ აგიხსნა სიყვარული?(ნიკა)
-ზანგმა, სახელი არ მახსოვს-ვუპასუხე სიცილით.
-რა?-პირი დააღო მარიმ-როდის?რამდენის იყო? რამდენის იყავი?-მომაყარა კითხვები.
-რას მოაყარე ამოგესუნთქვა მაინც, 21 წლისამ, 2008 წელს,როდესაც 12 წლის ვიყავი FB-ში.
-აა, შენ ბედი გაქვს-თქვა სალიმ, უკვე ბევრ რამეს ხვდებოდა.)მაინც მორიელები არგად უგებენ თევზებს).
-ხვალ რა გავაკეთოთ, არ წავიდეთ ზღვაზე?(სანდრო)
-რატომაც, არა. მაგრამ შენ ხმა არ უნდა ამოგეღო(მარი)
-არც შენ(ნიკა)
-კაი გვეყო თამაში, ღამის 4 საათია. დავიძინოთ და ხვალზღვაზე წავდეთ(ელო).
-ჯერ ვახშამი არ გვიჭამია(მარი)
-მართალია-დაუტასსტურა ყველამ.
-ახლავე-მივაძახე და სამზარეულოში გავედი.
ხაჭაპური გამოვაცხე დაა ჩაი დავუსხი.
-მეგონა სამზარეულოს ააფეთქებდი-მითხრა ნიკამ.
-სულაც არა-დავეჭყანე მე. ნაუშნიკები გავირჭე და ბურანში გადავეშვი. დავფიქრდი დღევანდელ საღამოზე, მაგრამ მაინც ყველაზე მეტად ტალახით გუნდაობა მომეწონა. ჩემ ძველ სკეიტს ახალი ნამვილად ჯობდა! კმაყოფილი ვიყავი დღევანდელი დღით და უნებურად მეღიმებოდა.
დაძინებისას მარი და სალი მომახტნენ.
-მოგწონს?-მკითხა მარიმ.
-ისე, რა- ვუპასუხე აგდებულად.
-რატო სიმპატიურია(სალი)
-მეძინება(მე)
-რატომ გინდა ლაპარაკს თავი აარიდო?(მარი)
-შენ გააფრინე ხუთის ნახევარია-მივაყარე სხაპა-სხუპით და ბალიშში ჩავრგე თავი.
მეორე დღეს ადრე ავდექი, მაგიდა გავაწყე. წასვლისას ლურჯი საცურაო კოსტუმი, თეთრი მაისური და ყვითელი შორტი ჩავიცვი. სკეიტს ხელი დავსტაცე და გარეთ გავედი(სკეიტი ყველგან თან დამქონდა, ისიც გამიკვირდა როგორ დამრჩა თბილისში). გარეთ ბავშვები მიცდიდნენ.
-შენ მაინც 20 წუთით იგვიანებ-გაეცინა სანდროს.
-როგორც ყოველთვის- გავუღიმე მე და გზას დავადექი.
მივდიოდი ბავშვები უკან მომყვებოდნენ(რაღა ბავშვები. მარი და სალი 17 წლისები იყვნენ, მე 16-ის, სანდრო 18-ის დაალბათ ნიკაც ასევე).
-გიხდება-მითხრა ნიკამ.
-მადლობა-მორცხვად გავუღიმე.
მარის ეს არ გამოპარვია.
ზღვაზე ცოტა ვიცურავე და შემდეგ გასარუჯად დავწექი. ცოტა ხანში გვერდით ვიღაც მომიწვა. ავხედე და ნიკა იყო.
-არ გინდა წყალში ჩასვლა-მკითხა მან ღიმილით.
-არა-ვუპასუხე სხარტად.
-ესე იგი კი(ნიკა)
უცებ ხელი დამსტაცა და ზურგზე მომიგდო. ისე მივტავდი ზღვისკენ გეგონებოდათ წონა არც კი აქვსო.
-დამსვი-წამოვიკივლე მე.
-არაა, ტყუილად ნი ყვირიხარ(ნიკა)
მარი თვალს არ გვაცილებდა, არა იმიტომ რომ ნიკა მოსწონდა არამედ ინტერესი კლავდა.
ხელებს ზურგზე ვურტყამდი, მაგრამ ამაოდ. უფროდაუფრო ღრმად შევყავდი ზღვაში...
გავაგრძელო??
დაამოწმა:-Smile♥
