( ეს იმდროინდელი ჩანაწერია როდესაც დემი სარეაბილიტაციო ცენტრში იწვა)
ცხოვრებაში ძალიანბევრ რამეს ვნანობ:
პირველი მეგობრები ვერ დავაფასე ან პირიქით მათ ვერ დამაფასეს მე. 1 თვის წინ ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე უბედური დღე უყო.მე და ნიკმა ვიჩხუბეთ, ახლა ვიხსენებ და ვბრაზდები, რაოდენ იდიოტები ვიყავით ორივე.ეს არასწორი იყო.დღემდე მე ბედნიერი ვარ იმით რომ ჩვენ შევრიგდით, მისი წერილი მივიღე , წერილის წაკითხვის შემდეგ ცრემლები ვერ შევიკავე. იცი მტრედო? ვფიქრობ აქ მომიწევს სამუდამოს ყოყნდა. მგონი ჩემი ისტორია დასრულებულია!
ნიკის წერილი
"ჰაი დემ როგორ ხარ? იცი უნდა მოგიბოდიშო. მე არასწორი ვიყავი შენს მიმართ.ეს არ იყო შემი ბრალი. გთხოვ მაპატიე მინდა იცოდე რომ ძალიან ძალიან მიყვარხარ! ვიხსენებ გასულ წლებს და თვალზე ცრემლი მადგება. ვიხსენებ როგორ მასწავლიდიი მყარად დგომას როგორ ცდილობდი დაგებრუებინა ჩემთვის ცხოვრების ხალისი ამისთვის დიდი მადლობა დემ!
ახლა შენ გიჭირს ამიტომაც მინდა დახმარების ხელი გამოგიწოდო ჩემი იმედია სამარადისოდ გქონდეს იცოდე, რომ ძალაინ მიყვარხარ ა ასე იქნება მუდამ! სანამ ერთ–ერთი ჩვენთაგანი სიცოცხლეს არ დათმობს!
მიყვარხარ და მენატრები!!"
ის იმდენაად წრფელი და საყვარელია.არ შემიძლია დავივიწყო ყოველი უსიამოვნება, ჩვენც ხომ ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ ძალიან ფიფი შეცდომებით.
ნიკის წერილი არ არის ერთადერთო რაც დღეს მივიღე. ჩემი ქერა გოგო (მაილი) მწერს რომ ძალიან ვენატრები და ძალიან ვუყვარხარ. მაილი მეგობრობის მაგალითია . ის არ აკეეთებს არაფერს სხვის დასანახად არამდენ მეგობრების გასახარებლად. ჩვენ ყოველთვის გვქონდა მიმპწერა და ასეა ახლაც ამ ოთხ კედელს შუა!!
