სარეაბილიტაციო ცენტრში ყოფნა ნამდვილი საშინელებაა,თუმცა მას დადებითი მხარეებიც აქვს, აქ ვსწავლობ რა არის კარგი და რა ცუდი, სწავლობ ადამიანების შეცნობას და მათთან ურთიერთობას. განვლილმა მანძილმა ძალიან დიდი გამოცდილება მომცა. პირველ რიგში ვისწავლე, რომ ადამიანს არ უნდა ენდო, მანამ სანამ კარგად არ შეიცნობ. ასევე ვისწავლე რა არის ტყული და დამცირება, იმედია შემდგომში ეს ყოველივე აღარ განმეორდება. ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეიცვალა. ერთადერთი რაც ჩემთან ერთად დარჩა, ჩემი დღიურია.
იფიქრო მომავალზე მაშინ, როდესაც გვერდით არავინ გყავს, ძალიან ძნელია. როცა მარტო რჩები გებადება სინანულის გრძნობა,
იკეტები საკუთარ თავში და ფიქრობ,
რა გააკეთე ისეთი, რომ ყველამ დაგივიწყა. შეუძლებელია ცრემლის შეკავება, როდესაც გსურს საყვარელი ადამიანის ალერსი იგრძნო და გახსენდება, რომ ის დაკარგე. ერთი შეხედვით ადვილია გააკეთო სწორი არჩევანი, მაგრამ სინამდვილეში ძალიან ძნელია. რა ვთქვა, რით გავახარო საკუთარი თავი?!გავიღიმო და ვიყო ბედნიერი, ვითომ არაფერი მომხდარა, ვითომ გამოსავალია? არა,ეს მხოლოდ ილუზიაა, მაშინ როდესაც მწარე სიმართლე იცი.
უამრავი ადამიანი გავიცანი, როგორც ჩანს აქაც სცოდნიათ ჩემზე.
თითოეული მათგანი ძალიან კეთილი გულის პატრონია,
მაგარმ მათ ისევე როგორც მე, აქვთ ნაკლოვანება. მერის ძალიან მალე დავუახლოვდი, მას ჩემსავით ფსიქიკური შლილობა აქვს. ეს ყველაფერი მაშინ დაეწყო, როდესაც მის თვალწინ დედ-მამას და დას სიცოცხლე მოუსწრაფეს. როდესაც მისი ისტორია გავიგე, შვშფოთდი.დავიწყე ფიქრი იმაზე, თუ როგორ შეიძლებოდა დავხმარებოდი. ძალიან თბილად მიმიღო და უცბად დავუახლოვდი. მას ჩემს შესახებ ვუყვებოდი, ის ცდილობდა რაღაც ეთქვა, მაგრამ რაღაც ხელს უშლიდა და აბრკოლებდა. როგორც შემდგომში გავიგე, მას მეხსიერებასთან დაკავშირებული პრობლემები ჰქონდა, მაგრამ როგორც იქნა თავისი სათქმელი მითხრა.დავიწყე ფიქრი იმაზე, თუ როგორ შეიძლებოდა დავხმარებოდი. ძალიან თბილად მიმიღო და უცბად დავუახლოვდი. მას ჩემს შესახებ ვუყვებოდი, ის ცდილობდა რაღაც ეთქვა, მაგრამ რაღაც ხელს უშლიდა და აბრკოლებდა. როგორც შემდგომში გავიგე, მას მეხსიერებასთან დაკავშირებული პრობლემები ჰქონდა, მაგრამ როგორც იქნა თავისი სათქმელი მითხრა.
"შენ დემი ლოვატო ხარ ჩემი დაიკოს საყვარელი მომღერალი, ის ახლა ცაშიც კი გისმენს"
მე ტირილი დავიწყე და ვერ ვჩერდებოდი.
შემდეგ მას ჩემი ნამუშევარი მოვასმენინე მაგრამ ვერ მივხვდი მოეწონა თუ არა რადგან ტიროდა.
ყოველდღე, როგორც კი ფეხზე ვდგები, ჩემი სახლი მახსენდება.
ჩემი საყვარელი ოჯახი, მეგობრები და კიდევ ერთი პიროვნება, რომლის დავიწყებასაც ვერ ვახერხებ.
დღეს ექიმთან მორიგი კონსულტაცია მაქვს, აღელვებული ვარ არ ვიცი რას უნდა ველოდი ხვალი კი ძალიან რთული დღე მელის. უნდა მივიღო გადაწყვეტილება, რომელიც ცემს ცხოვრებას შეცვლის, უნდა შევეცადო შევცვალო მომავალი და ვიმედოვნებ ეს გადაწყვეტილება მართებული იქნება. იცით ერთხელ მითხრეს :"არასოდეს თქვა არასოდეს". მეც ამ გამოთქმით ვივლი და შევეცდები იმედები არ დავკარგო. იმედი სიცოცხლის, იმედი ბედნიერების!
