| დილით საკმაოდ კარგ ხასიათზე გამომეღვიძა,თვალების ფშვნეტით ჩავედი ქვევით თან პიჟამოებში ვიყავი გამოწყობილი,გამოცვლა შემეზარა. მისაღებში მხოლოდ დრეიკი დამხვდა,ხმადაბლა დელეფონზე ლაპარაკობდა,მომეჩვენა თუ გაბრაზებული სახე ჰქონდა? გვერდით მივუჯექი და დაველოდე როდის მორჩებოდა,რამდენიმე წუთში ყურმილი დადო და მე შემომხედა -გაიღვიძე sweetie?-გამიღიმა -ჰო რავიცი,ძალიან ცხელა და...-დავიწუწუნე-შენ ვის ელეპარაკებოდი იმ გაბრაზებული სიფათით? -ჯასტინს -რამე დაააშავა?-დავამთქნარე -სულელეია,ვერაფერს ვერ ხვდება-თავი გაიქნია-დაიღუპავს ეგ ეგრე თავს -რა მოხდა? -ახლა სტუდიაშია ახალი ალბომის ჩაწერაზე,საერთოდ არ ჭამს,სკუტერი ძალიან მიყვარს მაგრამ ჯასტინს ზღუდავს რაღაცეებში,თითქოს აკონტროლებს-შეშფოთებულმა დაამთავრა -ალასკაზე რომ ჩამოვიდა არც მე არ მეჩვენა კარგ მდგომარეობაში,კიდევ დასუსტებულია(თუ მაგას კიდევ დასუსტება უნდა..) -ხასიათიც შეეცვალა,უბრალოდ ამდენმა მუშაობამ,უძილობამ გადაღებებმა დაღალა მაგრამ ვერ ხვდება,სულ გაიძახის უფრო მეტს უნდა მივაღწიოო,სერიოზულად მაშინებს,კანადაში რამდენიმე მეგობარს კარგა ხანია არ შეხმიანებია,დააბრმავა ამ ჰოლიწუდმა... დრეიკს ვუსმენდი და შეშფოთება მეც მეტყობოდა სახეზე -არადა მე რა უნდა ვუთხრა?არც დამიჯერებს და ურთიერთობაც გამიფუჭდება -იქნებ მე დაველაპარაკო-შევთავაზე -კარგს იძამ-გაუხარდა-ოღონდ ესე უცებ არაფერი არ ატაკო,ცოტა თვითონაც მიხვდეს რომ შეტოპა -იმედია მერე გვიანი არ იქნება -გამოვასწორებთ,რაც მთავარია ჯასტინი არასოდეს არ გაეკარება ნარკოტიკს და სასმელს,ამაში ისევე ვარ დარწმუნებული როგორც ეხლა შენ გელაპარაკები -ეგეც რაღაცას ნიშნავს-ჩემთვის ჩავიდუდღუნე მაცივრიდან ხილის წვენი და კრეკერები გამოვიღე და სავარძელში დრეიკთან ერთად მოვკალათდი,ფილმი ჩავრთეთ,პარანორმალური მოვლენები,ეტყობა ამ ბიჭს ცემთვის გულის გახეთქვა უნდოდა -გოგოები სად არიან?-სპეციალურად ხმამაღლა ვიკითხე რომ კივილის შემძარავი ხმა გადამეფარა -ქალაქში გავიდნენ,ალფრედო და კენი გაყვათ -კენი ჯასტინთან არ არის?ხომ მაგის პროდიუსერია?-ისეთი კითხვები დავუსვი საერთოდ რომ არ მაინტერესებდა მაგრამ ისეთი საშნელი სცენები იყო რომ სხვა გზა არ მქონდა,გულის წასვლასა და ლაპარაკში რათქმაუნდა ლაპარაკი ავირჩიე -დღეს ტავისუფალი იყო და წაყვა.... -შენ რატომ არ წახვედი? -შემეზარა-მხრები აიჩო მაეჩა და გაჩუმდა -ისა დრეიკ.... -აღარ ილაპარაკო-პირზე ხელი ამაფარა-მაყურებინე დარჩენილი ორი საათი გაქვავებულივით ვიჯექი სავარელში,ვერ ვინძრეოდი იმიტომ რომ ისეთი რაღაცეები იყო იმ ფილმში შემეშინდა და დრეიკს ვეხუტებოდი,ვიღაცეები აჩეხეს,იქ სისხლიანი მერიო და რამით ალბათ ვეღარ დავიძინებდი.... -კიდევ კარგი რომ დამთავრდა-შვებით ამოვისუნთქე -მოდი ამის ბოლო ნაწილი ჩავრთოთ,ჯერ არცერთ კინოთეატრში არ გამოსულა -შენ თ გინდა უყურე მე მირეკავენ-და ტელეფონი დავანახე,მართლაც ზარი იყო მაგრამ უცხო ნომრიდან -გისმენთ-ყურმილი ავიღე -ლილი-ნაცნობი,თბილი და თავაზიანი ხმა ცამესმა-ტედი ვარ -ღმერთო ტედ!-იმხელაზე წამოვიყვირე დრეიკმა შეშინებულმა გამომხედა-ძალიან მომენატრე -მეც-ყურმილში მისი სიცილის ხმა მომესმა -ეხლა სად ხარ?უცხო ნომრიდან რატომ მირეკავ?ევროპაშ მოგზაურობ?-ითხვები დავაყარე -კი ვმოგზაურობ,ახლა მონაკოში ვარ -მაგარია-აღტაცება გამოვხატე -შენ ისევ ალასკაზე ხარ?ჰო მართლა რომელი უნივერსიტეტი აირჩიე -არა ლოს-ანჯელესში ვარ,ბრაუნი გადავწყვიტე -ესეიგი მზეც ეფიცხები-მომეჩვენა რომ ნაღვლიანად ჩაიცნიბა -ასე გამოდის,მაგრამ მე მირჩევნია წყალი ვსვა და არა ვისუნთქო-გამეცინა-შენ რომელი უნივერსიტეტი აირჩიე? -კემბრიჯი -კარგია,სხვათაშორის მანდ რეიჩელიც ისწავლის-ვაცნობე -არაჩვეულებრივი ამბავია-შევატყვე რომ გაეხარდა -დაბრუნებას როდის აპირებ? -სწვლის დაწყებიდან ალბათ ორი კვირით ადრე,ჯერ არ გადამიწყვეტია-ალბათ ახლა მხრებს აიჩეცავდა ერთი წუთით წარმოვიდგინე მისი თაფლისფერი თვალები და ოქროსფერი თმები და სული შემეხუთა. ყურმილში რაღაც ხმაური გავიგონე -მოვდივარ-ტედმაც გასცა პასუხი-კარგი ლილი ახლა უნდა წავიდე,სასხლე უნდა დავათვალიეროთ,ხვალ კიდევ დაგირეკავ თუ არ გეძინა -დაგელოდები-მინდოდა მეთქვა მიყვარხართქო,მეგობრულად რათქმაუნდა მაგრამ მერე არ ჩავთვალე საჭიროდ,ამით მხოლო გულს ვატკენდი ტელეფონი მაგიდაზე მივაგდე და დივანზე ჩამოვჯექი -ის ბიჭი იყო?-მკითხა დრეიკმა -ჰო ის იყო-თავი დავუქნიე მან რაღაც ჩაიბუტბუტა და მალევე ფეხზე წამოდგა -გამოიცვალე და სადმე წავიდეთ -მეზარება-დავიმანჭე -უარს არ მივიღებ,სტუდიაში წავიდეთ ჯასტინთან. ამაზე უარს ნამდვილად ვერ ვიტყოდი და დათანხმდი თხუთმეტ წუთში უკვე მანქანაში ვიჯექით.... -რამდენით მიდიხარ?-სპიდომეტრს დავხედე -სამოცით,რა იყო? -არა არაფერი-თავი გავიქნიე-ძალიან ნელია,გეტყობა სისწრაფერ არ გიყვარს -არა მიყვარს მაგრამ გვერდით შენ მიზიხარ და ხომ იცი პატარა ბავშვების წინ დაჯდომა ისედაც არ შეიძლება,და ახლა სისწრაფეც მეტისმეტი იქნება-გამომაჯავრა -ნუ იტყუები,მე იმიტომ მიმიზეზებ რომ გეშინია-გამოვიწვიე -რისი მეშინია?-ცალი წარბი ასწია -სისწრაფის,მანქანას ვერ მართავ კარგად და გეშინია ჩემთან არ შერცხვე-ჩავიქირქილე -ვედ მოეჭირე მშვენიერო-ბოროტად გაიღიმა და გაზს დააწვა... უცებ სავარძელს მოვეჭიდე,ძალიან სწრაფად მიჰქროდა,სპიდომეტრი სადაცაა 200 მოუახლოვდეოდა,ძნელი იყო რამე გაგერჩია,მანქანებით გადაჭედილ ქალაქში დრეიკი ძლივს მიიკვლევდა გზას -კარ უკვე დამიმტკიცე რომ მაგარი ხარ-ხმამღლა ვუთხარი-ეხლა ისევ ჩვეულ ნორმას დაუბრუნდი -შეგეშინდა-ჩაიცინა და გამომხედა,მაგრამ ეს რამდენიმე წამიც საკმარისი გამოდგა რომ საშნელება დატრიალებულიყო... -დრეიკ..ვაი!-დავიკივლე და ამოვყირავდით,ჩვენი მანქანა მთელი ძალით შეასკდა წინ მიმავალ სკოლის ავტობუს და ზევიდან გადავაფრინდით,ვიგრძენი რაღაც ენით აღუწერელი ტკივილი,ჩემმა ძვლებმა დაიტკაცუნეს,ყურის წამღბი კივილი აღმომხდა და ჩაისისხლიანებუი თვალებით დრეიკს გავხედე,მაგრამ ის მანქანაში აღარ იყო.... კიდევ სამი ბრუნი და კისერმა გაიტკაცუნა,მერე აღარფეი არ მახსოვს.......
| 
