მეორე დღეს ძალიან ადრე გამომეღვიძა,საათს გავხედე,ჯერ ცხრაც კი არ იყო,წამოდგომა შემეზარა და ისევ საწოლში დავრჩი,საბანი გადავიძვრე და ავწრიალდი,დღეს LA-იდან ბავშვები ჩამოდიოდნენ,ნეტა ჯასტინიც ჩამოჰყვებოდათ?მაგრამ არა,რათქმაუნდა არ ჩამოვიდოდა,ღმერთო რა სულელური ოცნება იყო.

რაკი ვერ მოვისვენე ისევ ადგომა ვამჯობინე და პიჟამოებიანათ პირველ სართულზე ჩავედი,არავის ეღვიძა,მეგის კი არ იყო ამდგარი,გარეთ გავიხედე,ისევ თოვდა,უკვე ძალიან დიდი თოვლი იდო,გამეღიმა,მიყვარდა ასეთ ამინდები,ბუხარში ნაკვერჩხლები ჯერ კიდევ ბჟუტავდა,ხალათი მოვიცვი და უკან ეზოში გავედი,დამუშავებული შეშის რამდენიმე ნაჭერი ავიღე და ბუხარში შევაგდე,მალე ცეცხლი აბიბინდა და გამათბობელის ჩართვაც კი არ იყო საჭირო.

სააბაზანოში შევედი,ხელ პირი დავიბანე,თმები დავივარცხნე,მოვწესრიგდი,საუზმე მოვიმზადე,მისაღებში გამოვიტანე,საინტერესო წიგნი ავარჩიე და ბუხრის წინ სავარძელში ჩავესვენე.

ბურღული გადავყლაპე თან წვრილ ნაბეჭდებს თვალს ვაყოლებდი,ერთ თავი დავამთავრე,ორი მესამეზე ვეღარ გავძელი და წიგნი გვერდზე გადავდევი,ძალიან უაზროდ იყო დაწერილი და ვერაფერი გავუგე.

დიდი ჩექმები ამოვიცვი,ქუდი დავიხურე,ხელთათმანები წამოვიცვი და გარეთ გავედი.

ალბათ მარტო გუნდაობისთვის ძალიან დიდი ვიყავი და ვინმეს რომ ჩამოევლო გადარეული ვეგონებოდი,თოვლი მუხლამდე მწვდებოდა მაგრამ ფეხი ჯერ არ დამსველებოდა,პატარა გუნდა გავაკეთე და ხელში თამაში დავუწყე,ტყეში შევედი,სიმწვანის ნიშანი არ იყო,თუ სხვა ქვეყნებში ტყე მწყანე იყო ალასკაზე თეთრი იყო,იმ ადგილებზეც კი სადაც ძალიან ხშირი ხეები იყო საოცრად ნათლად მოსჩანდა ყველაფერი.

პატარა გაფარჩხულ მორზე თოვლი გადავწმინდე და ზედ ჩამოვჯექი,ტყის შუაგულში იყო,ირგვლივ ცოცხალი არ ჭაჭანებდა,საოცარი სიჩუმე იდგა,მუჭის ხელა ფიფქები გზააბნეულები პირდაპირ ჩემს ქუდზე ეცემოდნენ და წამდაუწუმ გდასაფერთხი ხდებოდა.

ირგვლი მიმოვიხედე,თითქოს ვრწმუნდებოდი კიდევ ვინმე ხომ არ იყო ჩემთან ახლოს-თქო.სრულიად მარტო ვიყავი.

ის გუნდა რომელიც ხელში მქონდა მოვისროლე და პატარა ბუჩქის ძირას დავარდა.გამეცინა,ისტერიკულად,უცემ მივხვდი რომ სულელივით ვიქცეოდი და გავჩუმდი.სიმწრის ცრემლები გადავყლაპე და ის მომენატრა,არ მინდოდა ჩემს გონებაშ მეხსენებინა,დიდ ტკივილს მაყენებდა,თუ არასოდეს დამელაპარაკებოდა ჩვენი დაშორების მიზეზი უცნობი დარჩებოდა,უკვე ერთი თვე იყო ერთად აღარ ვიყავით,ამდენი ხნით არასოდეს დავშორებულვართ,იქნებ ეს იყო ბოლო და უკანასკნელი?მეტი შანსი არ არსებობდა?არა,რამე უნდა მომეფიქრებინა,ის მაინც უნდა გამეგო რატომ გაცივდა ჯასტინი,ორი აზრი არ არსებობდა მას შემდეგ რაც ტედთან რაღაც რომ შემემთხვა მაგრამ ამან რა ზეგავლენა მოახდინა მასზე?იქნებ არ დამიჯერა რაც მოვუყევი?და ჩემზე წარმოდგენა შეცვალა?მაგრამ პირდაპირ რატომ არ მითხრა?არა,აქ რაღაც სხვა იყო,რა სისულელეა ჯასტინს ჩემს სიცოცხლესაც კი დაუფიქრებლად ვანდობდი და დარწმუნებული ვარ ისიც ასე მოიქცეოდა.

-აქ რაღაც სხვა ხდება-ხმამაღლა ჩავილაპარაკე-აქ რომ იყოს ვეტყოდი რომ დებილია,ნაძირალა და არასოდეს შევურიგდები მაგრამ მის თვალებს რომ დავინახავ შევძლებ ამის თქმას?

-არ ვიცი,მოდი ვცადოთ-ზურგს უკან სიცილ ნარევი ხმა მომესმა..

ადგილზე გავიყინე და და ბნეული შევტიალდი უკან.

რაღაცამ დამარტყა შიგნიდან,ჩემს წინ ჯასტინი იდგა,თეთრ არემარეში გამოჩენილ შავ პრინცს გავდა,ოქროსფეი თმები მზეზე უბრჭყვიალებდა და თმაში ლამაზად ალღვებოდა ფიფქები,სახეზე დავაკვირდი,ლოყები ასწითლებოდა,სქელ ტუჩებზე უცნაური ღიმილი დასთამაშებდა თვალებით კი პირდაპირ მე მომჩერებოდა,საშინელე ელეთ მელეთები დამეწყო,ერთიანად ავილეწე სახეზე,სხეული მთხოვდა რომ სანამ კრუნჩხვებში ჩავვარდებოდი მანამ მივსულიყავი მასთან მაგრამ გონებამ მიბრძანა ადგილზე დავრჩენილიყავი და მეც დავემორჩილე.

გაუნძრევლად ვიდექი გაფარჩხული მორის წინ და ველოდი როდის იტყოდა რამეს.

-ალბათ ჩემს აქ დანახვას არ ელოდი არა?-ისევ გაეღიმა და წამით სუნთქვა შემეკრა-ჰო,არც მე არ ვაპირებდი ჩამოსვლას მაგრამ შენთვის საჩუქრის გაკეთება მინდოდა თან ვიფიქრე შენებსაც ვნახავდი-მითხრა და მარცხენა ხელი ასწია,მხოლოდ ახლაღა შევნიშნე რომ ხელში დიდი თეთრი გალია ეჭირა.

თავი დაეჭვებით გავიქნიე

-ნუ გეშინია,პატარა საჩუქარია,რეიჩელმა მითხრა რომ ამაზე ოცნებობდი-ამიხსნა და რამდენიმე ნაბიჯით მომიახლოვდა.

გალია ფრთხილად შემოდო მორზე და ისევ უკან დაიხია.

მიახლოებას ვაპირებდი რომ უცებ ყეფა გავიგონე,მაშინვე მივხვდი და სწრაფად ავხადე გალიას თავი,პატარა ლეკვი იყო,პიკინესის ჯიშის,ერთიანად ბეწვით დაფარული სულ ციცქნა.ღმერთ რა ლამაზი იყო.

ხელში ავიყვანე და გულზე მივიკარე

-მადლობა,ძალიან გამიხარდა,მაგრამ ეს საჩუქარი რას მივაწერო?

-უბრალოდ მეგობრული ჟესტია-მხრები აიჩეჩა

-აჰ,ჰო რათქმაუნდა-სიმწრით წარმოვთქვი და ლეკვი ისევ გალიაში ჩავსვი

ესეიგი ჯასტინი აქ მხოლო იმიტომ ჩამოვიდა რომ ლეკვი ეჩუქებინა და მეგობრები ენახა,არავითარი დალაპარაკება ბოდიშის მოხდა,მაგრამ მე მისგან ბოდიშს ველოდი?ღმერთ რა სულელი ვა,მას აღარ ვუყავრვარ,აი რა არის სიმართლე,ერთადერთ და ჭეშმარიტი.

ცრემლების დასამალად თავი ჩავღუნე და თავ-ქუდ მოგლეჯილი გამოვიქეცი იმ ადგილიდან,ლეკვის ყეფა და ჩემი ფეხის ნაბიჯები არღვევდნენ მხოლოდ ირგვლივ გამეფებულ სიჩუმეს.არავის არ ედარდებოდა მე თუ ცუდად ვიყავი,არადა მე სულელმა დავიჯერე რომ ყველაფერი მოგვარდებოდა.

სახლამდე მალე მივედი,ეზოში ხუთ მანქანა ეყენა,ორი ჩემი და რეის და დანარჩენები სტუმრების.ცრემლები მოვიქმინდე,მშვიდი იერი მივიღე და სახლის კარი შევაღე.

-hey people.what’s up?i missed you so much-მათი სახეების დანახვით გახარებულმა წამოვიძახე

-ჩემი პრინცესა-წამოდგა ალფრედო და მომეხვია,მერე სკუტერი ვნახე,კენი და ჯეიდენი,რაიანი.დრეიკი და ჯენიფერიც მოსულიყვნენ.

ლეკვი გამოვუშვი გალიიდან და თავისუფლება მივეცი,მაშნვე დაიწყო სხვადასხვა ოთახებში სირბილი,ყველა მიხვდა რაც ხდებოდა,ალბათ ჩემს გარდა ყველამ იცოდა თუ რატომაც ჩამოვიდა ჯასტინი და არამგონია იმ ყველაფრის შემდეგ ჩემს სახლში მოსვლა გაებედა.

-რა საყვარელია-მოეფერა ჯენიმ-ვინც გაჩუქა იმას გავს

-ჰო?მაშინ ეს ლეკვი ბევრს დაკბენს-გამეცინა,დანარჩენებიც ამყვნენ

-LA-ში როდის ჩამოხვალ?-მკითხა ალფრედომ

-არ ვიცი-მხრები ავიჩეჩე-აქეთ მომწონს,იქნებ საბუთებიც აქეთ გადმომეტანა-„აბა მაქეთ უკვე აღარაფერი დამრჩენია,უკანასკნელი იმედიც კი გამიქრა"-დავამატე ჩემთვის გულში.

-she is crazy,right?-გაეცინა კენის-და მერე ვინ გიშვებს რომ მოდიხარ?

-ჰო,მითხარი აბა?თან რეიც მომავალი სემესტრიდან LA-ში ისწავლის-წამოიწყო სკუტერმა

-ოოჰ,სხვა დროს ვილაპარაკოთ მაგაზე,ახლა გავერთოთ-ფხზე წამოვდექი და სამზარეულოდან სამი ბოთლი მაგარი ვისკი გამოვიტანე

-hey,shawty-თავი გაიქნია სკუტერმა-აქ რამდენი არასრულწლოვნაი ზის?21-ლამდე დალევა გეკრძალებათ

-მერედა ვინ გაიგებს რომ დავლიეთ?-გამომწვევად გავხედე სკუტერს-ვინმე ეტყვის?-თვალი მოვავლე ოთახს,ყველა უარის ნიშნად თავი გაიქნიე-ხომ იცით რაც ხდება ვეგასში-ვეგასშივე რჩება,ასე მოხდება ახლაც,ახლა არ მითხრათ რამე სიბინძურე არ გამიკეთებიაო-ჩავიცინე,დანარჩენებსაც გაეცინათ

-ჰო ეგ მართალია,რაც ხდება ვეგასში ვეგასშივე რჩება,ეს გამოთქმა კარგი გვაქვს ამერიკელებს

-ჰოდა ტყუილად კი არ აგვიშენებია ამხელა გასართობი ქალაქი-თქვა ალფრედო,

-რას გულისხმობ?-ეჭვის თვალით გახედა დრეიკმა

-ვეგასამდე არც ისე დიდი მანძილია,სულ მალე იქ ვიქნებით,ახლა არ მითხრათ არ მინდაო...

-თვითმფრინავი?-ჰკითხა ჯენიმ

-ეგ როდის ყოფილა პრობლემა ჩვენთვის-მაცდურად გაიღმა სკუტერმა,ისე თითქოს რაღაცის გაფუჭებას აპირებსო

უცებ კარზე დააკაკუნეს

სწრაფად მივირბინე და გამოვაღე,ისევ ჯასტინი

გამიღმა და სახლში შემოვიდა

-კარგი ბიბერ რომ მოდი-ფეხზე წამოდგა დრეიკი

-what’s up?i think, you are going to do some bad things-(რა ხდება?მემგონი რაღაც ცუდი საქმეების გაკეთბას აპირებთ) ჩაიხითხითა

-ლას-ვეგასში მივდივართ და იმედია შენც შემოგვიერთდები

-მაგრამ ირგვლი ამდენი არასრულწლოვანია-თავი გაიქნია ისე თითქოს კანონის დიდი დამცველი ყოფილიყოს ამ დროს მშვენივრად ვიცოდი რეებიც ქონდა განაკეთები ამ ანგელოზს

-ახლა არ თქვა რომ ამას როდისმე დიდი მნიშვნელოვა ჰქონდა,გაიხსენე ბაჰამი-უთხრა ალფრედომ

-ჰო,ეგ..-გაჩუმდა და მე გამომხედა-ისე ბვერი არალეგალური ბარია ლას-ვეგასში რომელსაც პოლიცია არც კი ხურავს,იქაც კარგად გავერთობით

-ჰაჰ,that’s my boy-გადაიხარხაა სკუტერმა და ჯასტინს მხარზე გადახვია ხელი.

თითქოს მეც მოვეშვი და მის ახლოს ყოფნას ვაიგნორებდი,ბოლო-ბოლო დღეს ბევრი ისეთი რამ მოხდებოდა რაც სამუდამოდ დარჩებოდა ვეგასში და ჩვენ მას არ გავიხსენებდით მაგრამ ერთი რამ იყო,ამ ერთი შეხედვით უწყინარ ახალგაზრდებს უამრავი საეჭვო საქმე ჰქონდა ჩადენილი და ახლა მათ რიცხვს რამდენიმეც დაემატებოდა,არ ვინანებდი იმას რასაც გავაკეთებდი მაგრამ მთავარი ის იყო რომ ეს ღამე სავსე იქნებოდა სიურპრიზებით.

სახლიდან საკმაოდ მთვრალები გავედით,მთლიანად გამოვცალეთ სამი თლი ვისკი,დედას და მამას წერილი დავუტოვე რომ ორი დღით ბავშვებთან ერთად მივდიოდი და ჩემი ლეკვისთვის მიეხედათ და მანქანებში გადავნაწილდით.მე ჯასინთან მოვხვდი,სიმთვრალის მიუხედავად საჭეს კარგად მართავდა

-hey,baby- მე გამომხედა და ჩუმად დაიწყო,ისე რომ სხვებს არ გაეგოთ-ძალიანაც არ იცუღლუტო ვეგასში

-ეგ შენი საქმე არ არის-შევუბღვირე

-ჰო,რათქმაუნდა უბრალოდ გაგაფრთხილე,ან იმდენი დალიე რომ მეორე დღეს არაფერი გახსოვდეს-ჭკუა დამარიგა და გაჩუმდა.