სალხში შევედით მაგრამ ცოცხალ-მკვდრები,არ ვიცოდი სირცხვილისგან საით დავმალულიყავი,ძალიან უხერხულად ვგრძნობდი თავს,იმის შემდეგ რაც დამემართა ალფრედოსთვის თვალებში ჩახედვის მრცხვენოდა,როგორც კი სასტუმრო ოთახში შევედით მაშინე იქ დაგვხვდა ჯენიფერიც და დრეიკიც,სწრაფად მოვიწმინდე ცრემლები და გახეული კაბა შევისწორე,სახეებში ვერ ვუყურებდი,თავი დავადე და მეორე სართულზე ავედი,მაშინვე უკან შმეომყვა ჯასტინიც,ნუთ ვერ ხვდებოდა რომ მრცხვენოდა და მარტო მინდოდა დარჩენა?არაფერი მითქვამს,ჯერ სააბაზანოში გავედი,მთელი ძალით ვიხეხებოდი და არც ჩემს განცდებს ვმალავდი,ვიცოდი რომ აქ მაინც არ მომაბეზრებდნენ სულელური კითხვებით თავს,არ შემეძლო იმის დაჯერება რომ ტედი ასეთი ნაძირალა იყო? სააბაზანოდან ოთახში გავედი,ჯასიტნი ისევ იქ იყო,ჩემკენ ზურგით იჯდა და ჩემდა გასაოცრად თვალს მარიდებდა. არც მე არ მომიკლავს თავი ლაპარაკით,პირდაპირ საწოლში ჩავწექი. არ დამძინებია,უაზროთ ვწრიალებდი და ჯასტინის დუმილი ნერვებს მიშლიდა,ერთ სული მქონდა გამეგო რას ფიქრობდა და მრცხვენოდა ხმის ამოღების. საბოლოოდ ღამე ისე გაილია არცერთს პირი არ გვიცლია. ჯერ კიდევ არ იყო ბოლომდე გათენებული საწოლზე რომ ჭამოვჯექი,ღრმად სუნთქვა დავიწყე,ასეთი სიჩუმე მაგიჟებდა. -ბოლო ბოლო იტყვი რამეს თუ სამუდამოდ ასე აპირებ ჯდომას?-შევეცადე მკაცრი ხმით მეთქვა მაგრამ მუდარასავით გამომივიდა არაფერი მიპასუხა -ჯაზ-მუხლებზე დავდექი ისევ არაფერი,ძვრა არი იყო მისგან,გაქვავებულ კლდეს გავდა -შემომხედავ? როგორც იქნა სახით ჩემკენ შემობრუნდა და ადგილზე გამაქვავა,მთელი სახე ასწითლებოდა,თვალები კი ტირილისგან შეშუპებოდა,შოკში ჩავვარდი სწრაფად წამოვდექი და მასთან მივირბინე -კარგად ხარ?-მისი სახე ხელებში მოვიქციე -არაფერს წარმოვადგენ-ჩუმად ჩაილაპარაკა-ასეთი რამე როგორ მოხდა?ვერ დაგიცავი,შენ ჩემი საყვარელი ადამიანი,კინაღამ..კინაღამ...-წინადადება ვეღარ დაასრულა და გაჩუმდა -მომისმინე-შევანჟღრიე-მე კარგად ვარ,არაფერი არ მჭირს,შენს თავს რატომ ადანაშაულებ?ერთადერთი სულელი და დამნაშავე მე ვარ,არ უნდა დავთანხმებოდი შეხვედრაზე არაფერი მითხრა,ფეხზე წამოდგა და ოთახიდან გავიდა მარტო დავრჩი,საყრდენ გამოცლილივით ვგრძნობდი თავს,იატაკზე ჩავიკეცე და თავი მუხლებში ჩავრგე პანიკისგან თავ დასაცავად გონება გავთიშე,საერთოდ ვცადე დამევიწყებინა გუშნდელი,არ უნდა მიმეცა ამ ყველაფრისთვის დიდი მნიშვნელობა. -ლილი,როგორ ხარ?ღმერთო,გუშნ აღარ შემოვედი,შოკში ვარ,ტედი,ღმერთო...-ოთახშ ელდანაკრულივით შემოვარდა ჯენი,პირში ენას ვერ აბრუნებდა თავი ავწიე და შევხედე,ახლა ლაპარაკის თავი ნამდვილად არ მქონდა,წამოვდექი და ისევ საწოლში შავრგე,საბანი კი მთლიანად წამოვიხურე თავზე. -ლაპარაკი არ გინდა?-მკითხა მშვიდად უარის ნიშნად თავი გავიქნიე -მესმის შენი-ლოყაზე მაკოცა-მე გავალ-თქვა და ცოტა ხანში კარის მიხურვის ხმაც გაისმა შუადღემდე ჩემი ოთახიდან არ გავსულვარ,კარები შგნიდან მქონდა ჩაკეტილი და არავის ვუღებდი,განსაკუთრებით ალფრედოს და დრეიკს,ისე მრცხვენოდა მათი,რომ მათი ხმის გაგონებაზეც კი ერთიანად ვწითლდებოდი. საღამოსკენ წამოვდექი,სახლშ ჯასტინი არ იყო,არც არავინ,მარტო ჯენი,გამბედაობა მოვიკრიბე და კიბეებს ნელა ჩავუყევი,ვიგრძენი როგორ ამიხურდა მთელი სახე ჯენიმ მაშნვე შემნიშნა და გამიღმა იმის ნიშNად რომ ყველაფერი კარგად იყო. -კარგად ხარ?-მკითხა -არამიშავს-შევეცადე გულწრფელი ვყოფილიყავი -არ გინდა ამაზე მელაპრაკო? -კი-თავი დავუქნიე,ჯენიმ თავის საქმეს თავი მიანება და მე მომიბრუნდა-საშინლად ვგრძნობ თავს,უკვე თვალში ვეღარ ვუყურებ ჯასტინს,ყველაფერში მის თავს ადანაშაულებს,აღარ მენახება,ვერ ალფრედოს და დრეიკს ვუსწორებ თვალს,თავი ყველაზე შტერი მგონია,გაბრაზება და სირცხვილი ერთდროულად მიპყრობს. მთელი დღე დაძაბულობაში გაილია,მეორე სართულზე აღარ ავსულვარ სამაგიეროდ ბიჭებს ვარიდებდი თვალს,ჯასტინი ამ საღამოს საერთოდ არ მოსულა სახლში,სკუტერს დავურეკე და მითხრა რომ კლიპის გდაღებებზე იყვნენ,ჯასტინი კი არ მპასუხობდა. მეორე დილით სოფიალურ ქსელებშ შევედი,მაინტერესებდა რა ხდებოდა,იქნებ რამე გაიგეს იმაზე რაც მე შემემთხვა,პაპარაცებს ხომა არაფერი რჩება,მაგრამ გადავრჩი,ამაზე ოდნავი ჭორებიც არ იყო,სამაგიეროდ ახალი სურათები ვნახე ჯასტინის კლიპიდან "under the mistletoe",ანასთან ერთად იყო,არ მესმოდა ამასთან ერთად თ იყო ჩემს ზარებს რატომ არ პასუხობდა?ძალიან შემაწუხა ამან,ისევ დავურეკე ჯასტინს -Hey-მიპასუხა -როგორ ხარ? -კარგად-ჩვეულებრივ მითხრა - სახლში მალე დარუნდები?-შევაპარე -იცი...მმ..მემგონი ვერა..გადაღებები,ხომ გესმის-შეყოყმანდა -არც ისე კარგად,ჯასტინ მემგონი თავს მარიდებ-პირდაპირ საქმეზე გადავედი -არა,საიდან მოიტანე?-აშკარად დაიბნა -ჯასიტნ თვალს მარიდებ,ეს ნორმალურია?კი მაგრამ რატომ იქცევი ასე?როცა მჭირდები მაშინ არ ხარ ჩემტან.. -უნდა წავიდე-სწრაფად მითხრა და ყურმილი დამიკიდა,აღარ მიცდია დარეკვა,მაინც არ მიპასუხებდა,ძალიან შევშფოთდი,მითუმეტეს როცა მომდევნო რამდენიმე დღე სახლშ თითქმის არ მოდიოდა და ინტერნეტიდან კი ვიგებდი რომ დროს ანასთან ერთად ატარებდა
| 
