გათენდა,ირგვლივ ღრუბელი ჩამოწოლილიყო,მაგრამ საწვიმარი კი არა არამედ
ჩახუთული,ოთახშიც იგრძნობოდა რომ ჰაერი ირგვლივ მთლიანად ჩახუთული იყო.
თავი წამოვწიე და
მიყავურადე,პირველი სართულიდან არანაირი ხმაური არ ამოდიოდა.
„ჰმ,რა უცნაური"-გაივიფიქრე
და საწოლიდან წამოვდექი,კიბეებს ზოზინით ჩავუყევი და მისაღებში გავედი,იქ არავინ დამხვდა,მერე
სამზარეულოს მივაშურე არც იქ იყო ვინმე,სხვა ოთახები აღარ შევამოწმე,ეტყობა მარტო დავრჩი
სახლში.
მაჯის საათს დავხედე,უკვე
დრო იყო,ბრაუნში მაგვიანდებოდა,ჯერ ჩავიცმევდი და დანარჩენებს მერე მოვიზიებდი,გავიფიქრე
და გასვლას ვაპირებდი რომ მაცივარზე მიკრული დიდი ქარალდი დავინახე,მაშინვე ვიცანი
ჯასტინის ხელი.
„იმედია გახსოვს
რომ დღეს ჩემი ტური იწყება,ყველანი სტუდიაში ვართ,თერთმეტ საათზე მივემგზავრებით,იმედია
მოხვალ.
ბრაუნზე არ იდარდო,დირექტორს
ველაპარაკე და ერთი დღით გაგანთავისუფლა"
კითხვა დავამთავრე
და ტუჩზე ვიკბინე,ძალიან კი მეტკინა მაგრამ ახლა იმაზე ვფიქრობდი რომ საერთოდ არ გამხსენებია
ერთი კვირა ასე უცებ თუ გავიდა.
სწრაფად ავედი ჩემს
ოთახში,წყალი დაგავივლე და შორტები ამოვიცვი.
მერე ავტოფარეხში
ჩავედი,კენი ეტყობა მათთან ერთად იყო ამიტომაც ჩემი მანქანით წავედი.
სანამ გზაში ვიყავი
საქარე მინები ჩამოწეული მქონდა,მაგრამ არანაირი შვება არ იყო,საშინლად უჰაერო დღე
იდგა,ნიავიც კი არ უბერავდა.
მანქანა მალევე
გავაჩერე ხმის ჩამწერ სტუდიასთან და შიგ შევედი,გარედანაც ეტყობოდა რომ იქ ხალხ მრავლობა
დამხვდებოდა,ეზოში ბევრი მანქანა ჩაემწკრივებინათ.
ლიფტით ავედი მესამე
სართულზე და იქითკენ წავედი სადაც ხმაური მესმოდა,პირდაპირ სპორტ დარბაზს მივადექი,მართალია
სპორტ დარბაზი არ არის სწორი განმარტება მაგრამ ასე უძახოდნენ.ყველაზე დიდი სივრცე
იყო და ჯასტინი ქორეოგრაფებთან ცეკვებს აქ დგამდა.
კარი შევაღე და
შიგ შევედი,ზოგს შორიდან ვესალმებოდი ზოგს კი ახლოდან,ბევრი ადამიანი ირეოდა,ყველას
რაღაც ეჭირა ხელში,ვიღაცა ჩანთებს მიათრევდა,ორს რკინის მინატურული კონსტრუქციები ეჭირა
ხელში,მოკლედ დიდ სამხადისში იყვნენ.
საიდანღაც დრეიკს
მოვკარი თვალი და მისკენ წავედი
-hey,shawty-დამინახა და გამიღიმა-მეგონა ვერ მოასწრებდი
-არ მახსოვდა-დარცხვენილმა
ვაღიარე-ჯასტინი სად არის?
-მეორე სართულზეა,სკუტერთან
ერთად-მომაძახა დრეიკმა რადგანაც უკვე იქითკენ
მივდიოდი.არაუშავს მადლობას მერე გადავუხდიდი.
კიბეებს სწრაფად
ჩავუყევი და რკინის დიდი კარები შევაღე,მართლაც,სკუტერი,აშერი და ჯასტინი რაღაცაზე
საუბრობდნენ,ხმაურზე სამივემ მე გამომხედა.
გავიღიმე და ჯასტინთან
მივედი,გვერდით მივუჯექი.რაღაც ტექსტს დაჰყურებდა და ისე იქცეოდა თითქოს მე იქ არ ვყუფილიყავი,ნუთუ რამე ვაწყენინე?მემგონი
არა,გუშინ ძალიან კარგი საღამო იყო.
საოცარია მაგრამ
როცა თავი ზევით ავწიე ოთახში ამრტონი ვიყავით,ეტყობა სალაპარაკოდ დაგვტოვეს.
-აბა-ისევ მე დავიწყე-ესეიგი
ერთი თვე?
-ჰო-თავი დამიქნია
-მომენატრები-გულწრფელად
ვუთხარი
-ჰო-ისევ თავი დამიქნია
-არაფერს მეტყვი?-ოდნავ
განაწყენებულმა ვუთხარი
-არა-თავი გაიქნია
და ფეხზე წამოდგა,პატარა გაბუსხულ ბავშვს გავდა,ტუჩები მოეპრუწა და ასე დადიოდა წინ
და უკან
მეც არ ვუშლიდი
ხელს,დავაცადე სანამ აზრებს დააწყობდა და რაღაცას მოაბავდა თავს.
-იცი რა ლილი?-ბოლოს
წამოიძახა-გამომშვიდობებები არ მიყავრს,ეგეთებზე გული მერევა-დაიმანჭა-თან ერთი თვე
არც ისე დიდი დრო არ არის უბრალოდ არ მინდა რომ ამ ხნის განმავლობაში ჩვენს ურთიერთობაში
რამე ცვლილება მოხდეს
-ვერ მიგიხვდი რას
გულიხსმობ-დაბნეულმა ვუთხარი,მართლა გაურკვევლობაშ ჩამაგდო მისმა აბდაუბდამ
-მომისმინე-გვერდით
ჩამომიჯდა და ჩემი ხელები მისაში მოიქცია-ქეითლის იმიტომ დავშირდი რომ იმ დროს ჩემი
პოპულარობა ზევით-ზევით მიიწევდა და მან ვეღარ გაუძლო,ძალიან ბევრს სძულდა,მერე იყო
ჟასმინი,მის შემთხვევაში მთავარი მოტივატორი მისი ოჯახი გამოდგა მაგრამ მე ასე არ ვთვლი,ეს
მხოლო მიზეზი იყო მის მიერ გმაოგონილი რომ დამშორებოდა,სინამდვილეში კი მობეზრდა ეს
გამუდმებითი ტურები,პაპარაცები.სელენაზე შენც გეცოდინება,მართალია ერთმანეთისთვის ტკივილი
არ მიგვიყენებია,რადგანაც ღმერთის წყალოობით,თუ არ ვიცი ამას რა დავარქვა უბრალოდ მივხვდით
რომ უბრალოდ უკვე მეგობრები ვიყავით და არანაირი ვნება არ იყო ჩვენს შორის,ახლაც ძალიან
კარგი მეგობრები ვართ,მაგრამ ხომ ხედავდი არა როგორ სძულდათ?
მე თავი დავუქნიე,ჯერ
კიდევ ვერ ვიაზრებდი რატომ მომიყვა ეს ყველაფერი
-არ მინდა ჩვენს
შემთხვევაშიც იგივე მოხდეს,მე შეყავრებულების კოლექციას კი არ ვაკეთებ-გვერდულად ჩაეცინა-დარწმუნებული
ვარ რომ ერთ დღეს შენც მოგბეზრდება ყველაფერი და წახვალ...
-ასე ცუდად მიცნობ
ბიბერ?-განაწყენებულმა ვუთხარი,თუმცა მისმა სიტყვებმა მართლაც შემაშფოთეს.
-არა-თავი გიაქნია-კარგად
გიცნობ და ვიცი რომ ვერ იტან ყურადღების ცენტრში ყოფნას,ვერ იტან როცა შენს პირადში
სხვა ერევა,ასეთი რამ კი ჩვენს შემთხვევაში ხშირად მოხდა...
-არა,მოიცა-ტუჩებზე
ავაფარე თითები რომ როგორმე გამეჩერებინა-დაიმახსოვრე,სანამ შენ არ მეტყვი რომ არ გიყვარვარ
მანამ მე შენთან ვიქნები-ლამის დავუმარცვლე და ისე ვუთხარი
-ეგ არასოდეს მოხდება-მკაცრად
თქვა
-never say
never ,bieber-გავუღიმე და თავისივე სიტყვები გავახსენე
-არის რაღაცეები
რაზეც ვამბობთ"never”
-ვიცი ჯასტინ მაგრამ
უბრალოდ რეალისტურად შეხედე ამ ყველაფერს და დატკბი იმით რომ ამ წუთს ერთმანეთი გვყავს,მართლა
არ ვიცი რა მელის ხვალ მაგრამ დღეს შენთან ვარ-გავუღიმე და ლოყაზე მივეფერე.
ჯასტინმა ჩემი ხელი
დაიჭირა და დამიკოცნა
-ჰო,მართალი ხარ-დამეთანხმა-live
for today
-მეტს არც გთხოვ-მივეხუტე,მანაც
მომხვია ხელები და ყურში ჩურჩული დამიწყო,მხოლოდ რამდენიმე წუთის შემდეგ გავიაზრე რომ
ეს მისი სიმღერის ტექსტები იყო.
-I wish we had
another time,I wish we has another place,all funny games someone gets
hurts and I don’t,I won’t let that be you.
Now you don’t wanna
fall
But we are tripping in our hearts and it’s reckless and
clumsy.
Because I know you can’t love me here.
Everything we have is stuck in the moments….
თან მკლავებში მარწევდა
თან ამას მიმღეროდა,როცა ბოლო წინადადებას ღიღნებდა საოცრად დანაღვლიანდა
-რატომ ეს სიმღრა?-ვკითხე
ბოლოს როცა დაამთავრა და უჩვეულო შიჩუმე ჩამოწვა
-ჩვენს სიყავრულს
გავს ძალიან
-რითი?
-განა რასაც ვაკეთებთ
წუთებიდან არ არის მოპარული?-სახეზე ნაღვლიანი ღიმილი გადაეფინა და თმები გადამიაწია
-მართლა გინდა რომ
სხვა დრო გვქონდეს?-ინტერესით ვკითხე
-რათქმაუნდა-თავი
დამიქნია-შენ?
-მემგონი კი მაგრამ
სხვა ცხოვრებაში უფრო ბედნიერები ვიქნებით?
-სხვა ცხოვრებაში?
-ჰო რა იყო რეინკარნაციაზე
არაფერი გაგიგია?-სიცილი ამივარდა,ვეცადე ცოტა მხიარულება შემომეტანა-მე ჭიანჭველა
ვიქნები და შენ სპილო
-ფუ-დაიმანჭა-მაგას
მირჩევნია ისევ აქ ვიყოთ ერთად
არაფერი მითქვამს,იმიტომ
რომ საპასუხოდ ვერაფერი მოვიფიქრე,უბრალოდ მის მხრებში ჩავრგე თავი და ღიღნი დაიწყე.
-თერთმეტის ნახევარი
ლილი -შემახსენა ჯასტინმა
თავი წამოვწიე და
ჯასტინს შევხედე
-მეც წამოვალ რა-საწყალი
ბავშვივით შევხედე
-არა,უნდა ისწავლო,ასე
ნიშნებს გაიფუჭებ,თან სულ დაგელაპარაკები და დრო ისე გავა ვერც კი გაიგებ
-კი აბა-დავიმანჭე
და წამოვდექი
-მოითმინე-კარებში
გავდიოდი ჯასტინმა რომ გამაჩერა და ხელში საკრედიტო ბარათი მომაჩეჩა
-ეს რად მინდა?-გაოცებულმა
დავხედე
-მინდა დარწმუნებული
იყო რომ არაფერი გიჭირს
-კარგი რა ჯასტინ-ჩავიცინე-გამომართვი,მე
ჩემიც მაქვს
-არა-ხელები გაასავსავა-ვერ
დავშვებ რომ ჩემმა გოგომ მისი ხარჯებით იხადოს,ამას არ გამოგართმევ
-არც მე-მაგიდაზე
დავდე-ხომ იცი არ მიყვარს სხვის ხარჯზე რომ ვცხოვრობ
-სხვის?-სახე შეეცვალა-მოიცა,ჩემი
და შენი ერთი არ არის?
-კი მაგრამ შენი
ფული სხვაა-ავუხსენი,ყოველ შემთხვევაში შევეცადე მაინც
-აიღებ-გამაფრთხილა
და ბარათი ისევ ხელებში მომაჩეჩა
-არაფერი არ მაკლია,ტყუილად
ჩემზე ნუ ხარჯავ ფულს-თვალები გადავატრიალე
-არა-ჩემთან ახლოს
მოვიდა და ბარათი შორტის უკანა ჯიბეში ჩააცურა-აიღებ
-კარგი-თავი დავუქნიე-თუ
შენი ფული არ გენანება მე დავიღალე ამდენი ჩხუბით-ვითომც აქ არაფერიო ისე ვუთხარი
-ჰოდა დამთავრდა
ლაპარაკი-გამიღიმა და მისკენ მიმწია
-მაგ ფულს ერთ დღეში
დავხარჯავ და მერე ნახე კდიევ თუ გაგიჩნდება ჩემთვის ასეთი რაღაცეების მოცემის სურვილი
-ვერ დახარჯავ-მაცუდარდ
გამიღიმა
-ვითომ რატომ?
-იმდენია დარიცხული
რომ ფიზიკურად ვერ შეძლებ
-ბიბერ-შეწუხებულმა
ამოვიოხრე მაგრამ არ მაცალა,მაშნვე ჩემს ტუჩებს დაეწაფა...
-უჰუ,უჰუ-კარებთან
ჩაახველეს-ბოდიში ბავშვებო-სკუტერმა გაიღიმა-უბრალოდ გვაგვიანდება
-მოვდივართ-უხალისოდ
ჩაიბურტყუნა ჯასტინმა და ოთახიდან გავედით.
აეროპორტში მალე
მვედით,უკან პაპარაცები გვაცილებდნენ,საოცარია მაგრამ დღეს ისე ახლოს არ მიდიოდნენ.
ჯასტინის კერძო
თვითმფრინავი მალე აფრინდებოდა,ყველას გამოვემშვიდობე,კენის,სკუტერს,პეტის,ისიც მიყვებოდა,რაიანს,მამა
ჯენი და კიდევ სხვები.
სახლში მარტო მე
ჯენი და დრეიკი ვრჩებოდით.
მემგონი ცუდი კომბინაცია
არ იყო...
-shawty-ჯასტინმა წელზე შემომხვია ხელები და მაკოცა,თვალები
ფოტოაპარატების ჩხაკუნმა მომჭრა-უკვე მენატრები
-მეც-ხმა გამებზარა
და მაგრად მოვეხვიე
-ჯასტინ-ტრაპიდან
დაუძახა პეტიმ
-მივდივარ-გაბრაზებული
სახით გასძახა და კიდევ ერთელ მაკოცა...
ბოლოს როგორც იქნა
სხვებსაც დაემშვიდობა და თვითმფრინავში ავიდა...
სანამ ჰაერში არ
აიჭრნენ მანამ ხელს ვუქნევდი..მერე კი როცა უსასრულო სივრცეს შეერწყნენ სახლისკენ მიმავალ
გზას დავადექით
| 
