იმ საღამოს განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა,უფრო სწორედ მე არ ამომიღია ხმა და ჩუმად ვიჯექი ჩემთვის კუთხეში. ჯასტინი ინტერნეტშ იყო თავით ჩარგული და მისი ფანების წერილებს კითხულობდა,აინტერესებდა რას ამბობდნენ იმ ჭორის გავცელების შემდეგ,სკუტერი ტელეფონზე იყო ჩამოკიდებული,მემგონი ნემსის ყუნწში გაძვრებოდა ოღნდაც ეს ყველაფერი ადვილად მოგვარებულიყო,ჯერემი ჯერ სიმშვიდეს ინარჩუნებდა და მის ცოლს ელაპარაკებოდა ტელეფონზე,პეტი და ჯენი ჩემთან ერთად იყვნენ სამზარეულოში და ჩაის მიირთმევდნენ. დრეიკი,კენი კი ადვოკატებთან აგვარებდნენ რაღაცეებს,ამათ თავი ნამდვილად არ მქონდა,მართლა დაძაბული სიტუაცია იყო სახლში,გასაირნება მომინდა ოღონდ მარტოს,მაგრამ როგორ მეთქვა ამათთვის? მაშინვე დაცვას გამომაყოლებდნენ,ან საერთდ არ გამიშვებდნენ საშიშიაო ასე იტყოდნენ,მე კი ცოტა ხანი მაინც მინდოდა დასვენება. სამაზრეულოდან გამოვედი და კუთხეში დავდექი,შევამოწმე ვინმე თ დავინახავდა,მაგრამ ჩემდა საბედნიეროდ არავის შევუმნევივარ,ყველანი თავიანთ საქმეებში იყვნენ ჩაფლულები. ფრთხილად მივიპარე კარებთან და გარეთ ძალიან ფრთხილად გავედი,ქუჩაშ გავედი,მოსაცმელის კაპიუშონი მქონდა გადმოხურული და ვერავინ მცნობდა,პრინციპში ისედაც ღამე იყო და მაინც რას დამინახავდნენ მაგრამ მაინც,სიფრთხილეს თავი არ სტკივა. სასიამოვნო სიო ქროდა,ხალხი ჯერ კიდევ ირეოდა სანაპიროზე,ზოგი წყალში იყო შესული ზოგიც კი ცხელ ქვიშაზე ნებივრობდა. მათ გვერდი ავუარე და ჩემთვის კარგად ნაცნობ ქუჩებს ავუყევი,უკვე ქალაქის გარეუბანში ვიყავი გასული,ეს არ იყო ჩემი საოცნებო ქალაქი,ალბათ იფიქრებთ როგორც ყველას ალბათ მასაც პარიზი უყვარს,ის ხომ ძალიან რომანტიკულიაო,მაგრამ ასე არ არის,საოცრად არ მიზიდავდა ეს დიდი ნამდვილად ბუმბერაზი შენობები,ამხელა სივრცე,მაინც,რაც არ უნდა იყოს სიუარდი მერჩივნა,მისი მოკირწყლული ქუჩბი,რომელზეც ხალხი თითქმის არც კი მოძრაობდა,ვერ ვიტანდი ხმაურს,სიუარდში კი ყოველთვის საოცარი სიმშვიდე იყო.ლოს-ანჯელესი კი ზედმეტად ცოცხალი მეჩვენება ჩემნაირი ქაჩალი ადამიანისთვის. რამდენიმე კვარტალი გავიარე და ისევ მომჭრა თვალი ლამპიონების გადამეტებულმა შუქმა,აი კიდევ ერთი მიზეზი თუ რატომ არ მიყვარს აქაურობა,ზედმეტი სინათლე თვალებს ვნებს(ჰაჰაჰა) ტელეფონზე ზარი შემოვიდა,ეკრანს დავხედე,გულზე მომეშვა ჯასტინი რომ არ იყო..ეს ტედი მირეკავდა -როგორც იქნა,გაგახსენდი?-პირდაპირ ამ სიტყვებით დაიწყო -ჰმ-ჩაიფრუტუნა-მაგას შენ არ უნდა მეუბნებოდე,რამდენი ხანია არ შემხმიანებიხარ? -ჰაჰ,ტელეფონთან თუ მივდიოდი საერთოდ-გამეღიმა-საგიჟეთია აქეთ -რა ხდება ასეთ?-მკითხა-არა მოიცა გამოვიცნობ,აააჰ,მივხვდი,შენი შეყვარებული მალე მამიკო გახდება ხომ?-ტელეფონში ისმოდა როგორ ცახცახებდა სიცილისგან -jork-შევუღრინე-მშვენივრად იცი რომ ტყუილია -ოოჰ,საერთდ არ მაინტერესებს ბიბერი-ალბათ ახლა დაიმანჭებოდა,ღმერთო როგორ მომენატრა მისი ბავშვური გამოხედვა,თმებს რომ იჩეჩავდა და თან მე რომ მიყურებდა წამწამებს ქვემოდან -აბა რა გაინტერესებს? -შენ-სრული სერიოზულობით მითხრა-ხომ იცი როგორ მენატრები?მაგიტომაც დაგირეკე -ვიცი,ვიცი და მეც მენატრები,იქნებ მოვახერხო და ჩამოვიდე ინგლისში,თან რეიჩელსაც ვნახავდი,ან შენ ჩამოხვიდე? -არ ვიცი,შეიძლება -რეიჩელი რას შვება?არც მას შევხმიანებივარ რამდენიმე დღეა -ახლა გავაცილე სახლში,კაფეშ ვიყავით შესულები,გაბრაზებულია რომ არ დაურეკე -ოოჰ,ბოდიში ბატონო,მივალ სახლშ და ისე დაველაპტაკები -ახლა სად ხარ? -ქალაქში ვსეირნობ -ის წურბელაც მანდ არის?-ჩაიდუდღუნა -არა და ეგრე ნუ იხსენიებ-გავცხადი-მარტო ვარ,გამოვიპარე -რატომ?სახლში დაგაბეს ვითომ ცხოველი იყავი? -იცოდე კიდევ ერთი სიტყვა და გაგითიშავ-გავბრაზდი -კარგი ბოდიში-ჩაიფხუკუნა -უბრალოდ,ახლა ეს ამბები ატყდა,თან კიდევ პაპარაცები არიან ყოველ კუთხე კუნჭულში ჩასაფრებულები და არ უნდა ჯასტინს მარტომ რომ ვიარო,ჰოდა იმირომ გამოვიპარე,რომ გაეგო დაცვას გამომაყოლებდა ან თვითნ წამოვიდოდა -ჩემთან ხომ ყოფილიყავი დამალვა არ დაგჭირდებოდა-ხმაში ნაღველი შეეპარა -ტედ-ხმა გამებზარა -რა? -ასეთებს ნუ ამბობ,ხომ იცი როგრო მიჭირს ამ თემაზე შენთან ლაპარაკი -რატომ გიჭირს?შენ არჩევანი უკვე გააკეთე-გაბრაზება შეეტყო -შენც მიყვარხარ -მაშნ იმასთან რატომ ხარ -გთხოვ... -რას მთხოვ?-თითქოს ჭრილობაზე მარილს მაყრიდაო,ისე მოქმედებდა მისი სიტყვები -გთხოვ,გაჩერდი... -არა რატომ უნდა გავჩერდე?შენ არჩევანი გააკეთე,რა ასე არ არის?მხოლოდ მე ვიტანჯები,მხოლოდ მე დავრჩი წაგებული,არადა იმაზე ადრე მე შემიყვარდი,პირველმა მე გაკოცე და მე გაგრძნობინე რომ უშენოდ არ შემეძლო,რატომ ლილი?ჩემთავს ჯასტინი რატომ ამჯობინე?რა აქვს მას ისეთი რაც მე არ მაქვს? -აღარ მოკეტავ?-ლოყებზე ჩამოგორებული ცრემლები მოვიწმინდე -არა-მკაცრად მითხრა-რა აქვს მას ჩემზე უკეთესი -ტედ-ვთხოვე,შემეტყო რომ ვტიროდი,ცრემლებმა მთელი სახე დამისველეს -მითხარი ლილი.. -რანაირად გითხრა?ორივე მიყვარხართ და ვერცერთის ნაკლს ვერ ვხედავ -არა,ხედავ და არ მეუბნები,არ გინდა საწყალ ტედს გული ატკინო,ამ დროს კი როცა მასთან მარტო რჩები და ის გეალერსება მე არც კი გახსოვარ,სულ გავიწყდება რომ მე უფრო ადრე შემიყვარდი,მისი ალერსი გირჩევნია ჩემს წრფელ სიყავრულს -დამპალი ხარ ტედ,დამპალი,ნაგავი-დავიყვირე,კიდევ კარგი იმ მიდამოებში ხალხი არ ირეოდა-ვერ გიტან?ახლა კმაყოფილი ხარ?ჯასტინი გჯობია,ათასი თავით,ის ასე არასოდეს მატკენდა გულს,არ დაუშვებდა რომ მეტირა,ნაგავი ხარ... არაფერი უპასუხია,ან შეიძლება უნდოდა რამის თქმა მაგრამ გავუთიშე და ვეღარ მოასწრო,კიდევ რეკავდა,ძალიან ბევრჯერ დარეკა მაგრამ არ ვუპასუხე,კაპიუშონი გავისწორე და სახლისკენ ავიღ გეზი. თვალები ალბათ სულ შეშუპებული მქონდა ამდენი ტირილისგან,მართლა ძალიან მატკინა გული მისმა სიტყვებმა,ნუთუ ასეთი ურჩხული ვიყავი?ჩემი ბრალი იყო ტედს ამხელა ტკივილს რომ ვაყენებდი,თითქოს გულში დიდი უხილავი ჭრილობა გამეხსნა და ნაფლეთებად მაქუცმაცებდა. ხელები გადავიჭდე და ბულვართან ვიყავი რამდენიმე პაპარაცი რომ ამედევნა,მაშინვე მივხვდი რომ ცუდად იყო ჩემი საქმე,გამომიჭრეს თან ძალიან ცუდ მდგომარეობაში,ქუდი უფრო გადმოვიხურე სახეზე და ხელებიც ავიფარე,ისინი კი გაუთავებლად მიღებდნენ და მიღებდნენ -ლილი-დამიძახა ერთ-ერთმა-ხელები ჩამოწი -მიდი,სახე დაგვანახე -შმეშვით-ხმამაღლა ვუთხარი ფეხის ნაბიჯებს ავუჩქარე,ისინიც ამედევნენ,რამდენიმე წინ გადამიდგა და გასაქანს არ მაძლევდა,გვერდზე წასვლა ვცადე მაგრამ იქედანაც ბუზებივით იხვეოდნენ,ასე ოცამდე იქნებოდნენ,მე ერთი კი ამათ თავს ვერ დავაღწევდი. გასვლა ვცადე და ერთ-ერთს მივაწექი,ამ დროს რათქმაუნდა ხელები ჩამოვიღე სახიდან და მათ ჩემი აცრემლებული თვალები დაინახეს,მაშინვე ყველაფერი სიჭრელემ მოიცვა,საშნლად მოსაბეზრებელი იყო ასეთი ყოფა. ფაქტიურად ერთი კუთხეში ვიყავი მომწყვდეული,ვერც წინ და უკან ვერ მივდიოდი. იქვე სკამზე ჩამოვჯექი და თითქოს მათ იქ ყოფნას არ ვიმჩნევდი,ამ დროს ლამის პირშ ჩამიძვრნენ,ველოდებოდი როდის მობეზრდებოდათ სურათების გადაღება და წავიდოდნენ,მაგრამ როგორც ვატყობდი ეს არასდროს არ მოხდებოდა. სახელზე ცალი ხელი ავიფარე მეორეთი კი კენის ნომერი ავრკიფე რომ ამ დროს ზარი შემოვიდა. ეს ჯასტინი იყო -სად გაიპარე?-ავიღე თუ არა მაშინვე ეს მკითხა -ბოდიში-ჩავიდუდღუნე -სად ხარ?მითხარი და მოგაკითხავ -მე და ოცი პაპარაცი ვთამაშბთ ჯასტინ -რა?-ამოიოხრა-მაინც გიპოვეს? -ჰო-თავი დავუქნიე,ჩუმად ვლაპარაკობდი -ახლავე მოვალ მე მისამართი ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე. ზუსტად,ხუთ წუთიც არ იყო გასული რომ შავი ფერარი მოგვადგა. ამ კაცი ჭამიებს არ გამორჩენიათ ვინ იყო და მაშინვე მისკენ შეტრიალდნენ,მე დრო ვიხელთე და უკანა სავარძელში ჩავჯექი. -შენ სახლში მოგელაპარაკები-გამომხედა ჯასტინმა და მანქანა დაძრა,მართლა სასწაულით გამოვედით იქედან. გზაში ხმა არცერთს არ ამოგვიღია,მე ჩუმად ვსლუკუნებდი,მეშნოდა იმის რომ სახლში ყველა გამიბრაზდებოდა,და ჯასტინს ვუყურებდი და ვფიქრობდი რომ მასაც გულს ვტკენდი,თავი ჩაღუნული მქონდა და ჯაზი ვერ მხედავდა როგრო ვტიროდი. მანქანა ავტოფარეხში შეაყენა და ძირს გადმოვიდა,მეც მას მივბაძე,ოღნდ მისკენ არ გამიხედავს,წასვლა დავაპირე რომ ხელმა გამაჩერა,წინ გადამეღნა და შეეცადე შემოეხედა. -თავი აწიე-ჩუმად მითხრა არ ავწიე მაშინ ნიკაპს ქვეშ ხელი ამომდო და თვითნ ამაწევინა -ტირი?-შეძრწუნებული ხმით მითხრა -არა-ვიუარე,პატარა ჭრვეულ ბავშვს ვგავდი რომელიც თერთზე ამტკიცებდა შავიაო -აბა ეს რა არის?-ცრემლი მომწმინდა გული ამიჩუყდა და კიდევ ახალი ნაკადი წამსკდა -მითხარი რა მოხდა?-ჩემი სახე მის ხელებში მოიქცია-იმათმა ხომ არ დაგიშავეს რამე? -არა-ამობლუკუნე -მაშ,ჩემი ნათქვამი გეწყინა -არა-თავი გავიქნიე -აბა?-დაიბნა -ბოდიში,ჯასტინ-უცებ დავიწყე-მართა არ მინდოდა ასე გამოსულიყო,მართა არ მინდოდა ასე დამეტანჯე,უბრალდო შემიყვარდი,ჩემი ბრალი არ არის,ძალიან შემიყავრდი,დებილივით ვიქცევი,არ გიჯერებ და გულს გტკენ,მარტო შენ კი არა,სხვებსაც.ტედს ვტკენ გულს,ძალიან ვტკენ გულს,წეღან ველაპარაკე,გული მოვუკალი,ჩემი სიყვარულით,არ მინდოდა ასე მომხდარიტო,რაღა მე შეგიყვარდით?ჩემი სუყვარულით ორივეს გტკენთ გულს,გეფიცები,ყველაზე წმინდას რომ მიყვარხარ,უზომოდ,არ ვიცი რა მეშველაბ უშენოდ,ვიცი,ვიცი,ეგოისტი ვარ,საშნელი ეგოისტი მაგრამ რა ვქნა?არ შემიძია შენი გაშვება,თმცა არც ტედის გაშვება არ მინდა,ისიც მიყავრს,ძალიან და გული მტკივა როცა მას ამ ჩემი სიყავრულით ვანადგურებ,ვერ დამალა მისი ემოციები,საშნლად შეეტყო რა დღეშცაა,ნეტა საერთოდ არ დავბადებულიყავი,გამლანძღე ჯასტინ,გთხოვ,რაც გინდა ის მითხარი,თუ გინდა გამრტყი,მიდი რაღაც უცდი,არ გაგიბრაზდები,მართლა,შენ გგონია რამეს გეყვი?გთხოვ მითხარი რამე,ასე ჩმად რატომ ხარ?.... ხმა ჩამიხჩა,სულ სველი ვიყავი ცრემლებით,მანქანაზე ვიყავი მირდნობილი და გაქცევას არ ვცდილობდი... ჯასტინი ძალიან დიდი ხანი მიყურებდა დაბნეული,შეშლილი,ნატკენი სახით. ბოლო კი.....
| 
