თვითმფრინავი ერთ საათში სიუარდის საერთაშორისო აეროპორტში იჯდა. სანამ ტრაპზე ჩამოვიდოდი თვალი შევავლე მშობლიურ მხარეს,გული დიდი სიხარულით ამევსო,ასეთი აღფრთოვანებული კარგა ხანია არ ვყოფილვარ. გარეთ თოვდა,სუსხიანი ქარი ქროდა და თმებს მიწეწავდა. სწრაფად შევედი აეროპორტის შენობაში და ჩემი ბარგი ავიღე,კიდევ კარგი არცერთმა პაპარაცმა არ იცოდნენ ჩემი ალასკაზე გამომგზავრების ამბავი,ისე,არც დედაჩმმა და მამაჩემმა,ეს სიურპრიზი იყო.ორივენი ძალინ მყვავდნენ მონატრებულები. ტაქსი გავაჩრე ქუჩაში და შიგ ჩავჯექი. გარეთ მუხლამდე თოვლი მაინც იდო,კიდევ ათოვდა ზევიდან,როგორ გადავჩვევივარ ამ სუსხს,რამდენიმე თვე არაფერია მაგრამ ჩემთვის მთელ ცხოვრებას გავდა. ნელ-ნელა ხალხით დასახლებულ პუნქტებს გავცდით და ტყის პირს მივადექით,აქ უფრო დიდი თვლი დამხვდა,სიცივე საქარე მინებშიც კი აღწევდა. ყველაფერი ისეთი თეთრი იყო მეგონა ბროლის ბურთში გამომწყვდეული ყინულის დედოფალი ვიყავი. მანქანა სახლის წინ შედგა,თვალი მოვავლე თეთრ სახლს,ფანჯრებიდან შუქი გამოსჭვიოდა,ჩემი სახლი სითბოს ასხივებდა. მანქანის კარი გავაღე და... -ვაი!..აუ,ვაი!-ყვირილი დავიწყე,უეცრად ფეხი რაღაცას წამოვკარი და თოვლში პირდაპირ ცხვირში ჩავერჭვე. -დახმარება ხომ არ გჭირდებათ?-მკითხა მძღოლმა და სასწრაფოდ ჩემთან მოირბინა -არა,მადლობა-თავი გავიქნიე და ნელ-ნელა წამოვდექი. მანქანის უკანა ნაწილს დავეყრდენი და სიცილი ამიტყდა,ისტერიკულად ვიცინოდი ჩემს სულელურ საქციელზე. მემგონი უკვე იმოქმედა სუფთა ჰაერმა,ტვინის მკვდარი უჯრედები ამიმუშავდა. ხარბად ჩავისუნთქე და კარზე დავაკაკუნე. ფეხის ნაბიჯების ხმა მომესმა,კარი დედამ გააღო -ლილი-წამოიყვირა და გაოცებისგან თვალები შუბლზე აუვიდა -არ უნდა მომეხვიო?-გავუღიმე და ხელები გავშალე -ჩემო გოგო-გულშ ჩამიკრა-როგორ მომენტარე,არც კი ვიცოდი რომ ჩამოდიოდი,რატომ არ გამაფრთხილე?დაგხვდებოდი... -მინდოდა სიურპრიზი გამეკეთბინა-სახლში შევედით,ქურთუკი გავიხადე,ხელთათმანები სავარძელზე მივყარე და სამზარეულოში გავყევი დედაჩმს -მამა სად არის?-ცოტახნის შემდეგ ვიკითხე,დღეს შაბათი იყო და შესაბამისად უქმეებიც -სათვზაოთ წავიდა-ამიხსნა მეგიმ(დედაჩემი) -მალე დაბრუნდება?-მოუთენლად ვიკითხე-ერთ სული მაქვს როდის ვნახავ -ალანი არსად არ გაგექცევა,ახლა შენ მომიყევი შენი ამბები,ავარიის შემდეგ როგორ ხარ?რამდენმე დღით რომ დაიკარგე რატომ არ გაგვაფრთხილეთ?იცი რამდენი ვინერვიულე?ლამის პოლიციას შევატყობინეთ... -ოო,-დავიმანჭე-ნუ აზვიადებ რაღაცეებს,უბრალოდ მე და ჯასტინმა გადავწყვიტეთ ცოტა ხნით დაგვესვენა,უფო სწორად მე,ყელშ ამომივიდა ეს დაძაბული ცხოვრება,გამუდმებით პაპარაცები და ასე... -მაინც უნდა გაგეფრთხილებინე-გამიწყრა -მომდევნოზე გავითვალისწინებ -რა,კიდევ აპირებთ გაპარვას?-დაეჭვებით შემომხედა -მე ახლაც გამოპარული ვარ-გვერდულად ჩავიცინე -ეგ როგორ გავიგო?-დივანზე გვერდით ჩამომიჯდა და ცხელი ჩაი მომაწოდა. ერთ ყლუპი მოვსვი და ვუპასუხე -აი ასე-მხრები ავიჩეჩ-ჯენის გარდა არავინ გამიფრთხილებია,ნუ ჯასტინმა წამოსვლის წინ დამირეკა თრემ არც მას ვეტყოფი -რატომ?ისევ იჩხუბეთ?-მკაცრად გამომხედა -არა,ტელეფონზე ვეკამათეთავი დავღუნე,მაგრამ მაინც ვიგრძენი მეგის მწველი მზერა და მოყოლა გავარგძელე-ამ ბოლ დროს ძალიან იშვიათად ვხედავდით ერთმანეთს,ის არგენტინაშ იყო,კონცერტებზე და ახალი კლიპის გადაღებებზე მე კიდევ ლოს-ანჯელესში,თან ამას სკუტერი და პაპარაცები დაემატა,მართლა ჩემს ყოველ ფეხის ნაბიჯს უთვალთვალებენ,უკვე აღარ შემიძლია,ყელში ამომივიდა,ამას პლუს სკუტერიც მითითებებს მაძლევს,რა გავაკეთო,ახლა ასე გადადგი ფეხი,ეს არ ჩაიცვა,ეს სურათი არ უნდა გამოქვეყნდეს,მესმის რომ ჯასტინის კარიერაზე ზრუნავს მაგრამ ხანდახან მართა ამლაშებს,ნერვები მომეშალა და წამოვედი,არა სულ კი არა-დავამატე დედაჩემის აჭრილ სახეს რომ შევხედე-რამდენიმე დღით დავისვენებ სანამ სწავლა დაიწყება და მერე ისეც დავბრუნდები ქალაქშ,თან როგორც გითხარი ჯასტინს ვეკამათე,ასე მითხრა ჩემზე საერთოდ არ ზრუნავ,ფეხებზე გკიდივარო,ეს ხომ უსამართლობაა არა? -იცი რა ლილი?-რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ მითხრა მეგიმ-ჯასტინი მართალია -რაო?-წამოვიყვირე და ჭიქა კინაღმ ხელიდან გადამივარდა,საბედნიეროდ დროულად დავიჭირე მაგრამ ცოტა ოდენი ჩაი მაინც დაიღვარა. დედაჩემმა ჯერ ის მოწმინდა და მხოლოდ ამის მერე ამოიღ ხმა -აბა დაფიქრდი-მშვიდი გამომეტყველებით მითხრა-რაც მელაპარაკე იქედან ის აზრი გამოვიტანე რომ მხოლოდ შენს თავზე ფიქრობ,ამას მიკრძალავენ,პაპარაცები ნერვებს მიშლიან,მე დავიღალე,მე მომბეზრდა,რატომ ერთხელ არ გიფიქრია იმაზე რომ ჯასტინსაც ხშრად ბეზრდება,იღლება,ტკივა და საერთოდ ამის მიუხედავად შენ არაფერს გეუბნება... -არა ხარ მართალი-თავი გავიქნიე მაგრამ დედაჩმის სიტყვებმა მაინც იმოქმედეს ჩემზე და თავდაჯერებულობა შემირყიეს -როგორ არა,ვარ-დარწმუნებით ჩაილაპარაკა მეგიმ -არ ხარ-ჯორზე შევდექი -მაგ ბიჭს რომ დაშორდე მხოლოდ შენი ბრალი იქნება -რა უსამართლო ხარ-უკმაყოფილოდ ჩავიბუზღუნე-მე ვარ შენი შვილი თუ ის? -მე ჯასტინი უკვე შვილივით მიყვარს -ჰაჰ-ჩვიბურტყუნე და ჩემს ოთახში ავედი. დიდი ბარგი არ წამიღია და არც ამოლაგება დამიწყია,შემეზარა,ერთ-ორ დღეში მაინც ამოლაგება მომიწევდა. ტელეფონი ჩვრთე,ტუმბოზე დადებული არც მქონდა მაშნვე რომ შემოვიდა missed calls-ეკრანზე დავხედე,ზუსტად 500 იყო. სამასი ჯასტინისგან,ასი დრეიკისგან,სკუტერისგან და კენისგან,ჯენიფერს თავი არ შეუწუხებია,ისედაც მშვენივრად მიცნობდა და ნერვიულობით თავს არ იკლავდა,ნეტა ყველას მასსავით ეფიქრა. ზარი შემოვიდა,ეკრანზე ჯასტინის ფოტო და სახელი დაეწერა. გადავწყვიტე არ მეპასუხა და გავუთიშე,ისევ რეკავდა,გაბმულად და გაბმულად,მაინც არ ვიღებდი,შემშინდა უარესად არ გაბრაზებულიყო,ასეთ შემთხვევაში არც მე არ დავუთმობდი და ვიჩხუბებდით,ეს კი ყველაზე ნაკლებად მინდოდა. ქვევით სავახშმოდ ჩავედი,ცოტა ხანში კი მამაჩემის შემოგვიერთდა. რომ დამინახა,ისე გაუხარდა ცოტა ხანი თვალებს ვერ უჯერებდა. ასეთ მშვიდი და თბილი საღამო დიდი ხანია არ გამიტარებია,წუთით გავიფიქრე რომ რაც აქამდე მომხდარა ყველაფერი სიზმარი იყო და მე ისევ ის ჩვეულებრივი ლილი შეფერდი ვიყავი. თუმცა ასე სულაც არ იყო,და მეც მომიწია რეალობასთან შეგუება. შუაღამეს გადაცილებული იქნებოდა დასაწოლად რომ წავედი,მთელი დღის დაზაბულობამ უცებ იმოქმედა და მაშინვე ჩამეძინა,რა წამსაც ბალიშზე დავდე თავი. კაკ,კუკ,კაკ,კუკ.... კაკუნის ხმამ გამაღვიძა,ოღონდ ჩემი ოთახის კარზე კი არ აკაკუნებდნენ,ქვევით ჯერ არ ვინძრეოდი,ვიფიქრე დედაჩმი გააღებსთქო მაგრამ ხუთი წუთს შემდეგ კაკუნი რომ არ შეწყდა წამოვიზლაზნე,პიჟამოებში და ქვევით ჩავედი.. კარის სახელური ჩამოვწიე და... -ჯასტინ?-პირი დავაღე და თვალების ფშვნეტა დავიწყე არ მჯეროდა რომ ალასკაზე ჩამომაკითხა. -ჰო რა იყო-ჩემდა გასაკვირად გამიღიმა-სახლში არ შემომიშვებ? გზიდან ჩამოვეცალე და მისაღბში შემოვუშვი. -აქ რას აკეთებ?-ცოტა ხანშ ვკითხე,ვაცალე სანამ მოისვენებდა -როგორ ფიქრობ?-მკაცრად გამომხედა. მოვიბუზე და თავი ჩავღუნე -მეგი და ალანი? -მამა სამსახურშია და დედა არ ვიცი-უცებ ვუთხარი რამდენიმე წუთს მიყურა,ამათვალიერებ ჩამათვალიერებდა. წამით ჩემს პიჟამოებს შეაცქერდა,მოკლე ნაჭრის შორტი და თხელი თეთრი მკლავებიანი ზედა მეცვა. -გიხდება-თვალები აუციმციმდა. მომეჩვენა რომ უცნაურად იქცეოდა,მე მეგონა მისი სიბრაზე დამატყდებოდა თავს მაგრამ საპასუხოდ მხოლოდ მის ღიმილს ვღებულობდი სამზარეულოში გავედი,ჩაის მომზადება გადავწყვიტე და მაცივარზე მიკრული წერილიც ვნახე,თურმე მეგი ანკორიჯოში წასულა და მეეჭვება იქედან საღამომდე დაბრუნება მოეხერხებინა -ესეიგი სახლში მარტონი ვართ?-მიმოიხედა ჯასტინმა როცა წერილი ვაჩვენე -ასე გამოდის-მხრები ავიჩეჩე-და მაინც,რამდენი ხნით აპირებ ჩემს სახლშ დარჩენას? -რამდენხანსაც შენ დარჩები აქ -ანუ...? -ანუ,ქალაქში ერთად დავბრუნდებით -მერე პაპარაცები?სკუტერი?ალბომი?კლიპის გადაღებები?-თითბზე ჩამოთვლა დავიწყე -ყველა მოიცდის მე და შენ სალაპარაკო გვაქვს-განმიცხადა და პირდაპირ თვალებში შემომხედა -მაინც რაზე? -ჰმ-თავი გაიქნია და დაიწყო-როდემდე უნდა მოიქცე ასე ბავშვივით? -რასავით?-აღშფოთებულმა ვიკითხე-ბავშვს მე კი არა შენ გავხარ -მე ჩუმად არსად არ ვიპარები -აბა ის კუნძული რა იყო? -მანდ შენთან ერთად წავედი,თან შენი გულისთვის-შემახსენა მე ტუჩები ავიმზუე და არაფერი ვუპასუხე -კარგი რა?-დაიმანჭა-როდემდე უნდა ვიკინკლაოთ? -მანამდე სანამ სხვები არ შეწყვეტენ ჩვენს ცხოვრებაში ცხვირების ჩაყოფას -მაგას სკუტერზე ამბობ? -დიახაც-მკაცრად ვთქვი და შემდეგ დავამატე-ვიცი რომ კარგი პიროვნებაა მაგრამ ხანდახან ამლაშებს,შენც მშვენივრად ხვდები რასაც ვგულისხმობ. -აბა რა ვქნათ?ის ჩემი მენეჯერია და ვალდებულია ვჩევები მომცეს რომ რამე შეცდომით არ გავაკეთო -ესეიგი ჩემთან შენი ურთერთბა შეცდომაა?-ისევ ყვირილი დავიწყე -აუ-ჯასტინმა ამოიოხრა-რეებს ბოდიალებ...
| 
