იქეთ პოტოაპარატების ჩხაკუნი,აქეთ ხალხის წივილ კივილი,ჯასტინი რომ დაინახეს გადაირივნენ,მაგრამ ახლოს მოსვლას ვერ ბედავდნენ,საიდანღაც კენი და სხვა დაცვის წევრები გამოჩდნენ და ამოგვეფარეს. სკუტერი უჩვეულოდ მშვიდი სახით მოგვიახლოვდა,მშვენივრად ვიცოდი რას ნიშნავდა ეს გამომეტყველება.მალე ორივეს დაგვერხეოდა -მოგკლავთ-გაცინებული სახით გვითხრა მიკვირს როგორ იკავებდა გაბრაზებას. ისე ფოტოეპარატების ჩხაკუნი ატყდა,ამჯერად პეტი და ჯერემი მოგვიახლოხლოვდნენ. ჯასტინს მაგდა მოვუჭირე ხელი,ფეხზე ძლივს ვიდექი,მანაც მკერდზე მიმიხუტა -როგორც იქნა გამოჩნდით-დოინჯ შემოყრილმა ჯერემიმ გაბრაზებისგან აწითლებულმა ძალდატანებული სიმშვიდით ჩაილაპარაკა -უპასუხის მგებლოები ხართ...-დაიწყო პეტიმ მაგრამ ყველას ჯასტინმა გააწყვეტინა -სახლში გავაგრძელოთ კამათი-გაიცინა,ასე იმიტომ იქცეოდა რომ ხალხს არაფერი შეემჩნიათ. -ამას რა სჭირს-სკუტარმა ჩემკენ გამოიხედა -გაცივდა და ახლა სიცხე აქვს -სიცხე?-შეიცხადა პეტიმ -ჩუმად-ჯერემიმ გადაუჩურჩულა -როგორ გაცივდა?-იკითხა კენიმ -ისა..წვიმაშ ბევრი ირბინა-ჯასტინი აშკარად დაიბნა მაგრამ მაინც ღიმილი გადაეფინა ბაგეებზე მე მხარი წავკარი,ლაპარაკის თავი არ მქონდა. შენობაშ აღარ გავჩერებულვარტ,პირდაპირ მანქანისკენ წავედით,პაპარაცებიც გამოგვყვა,ცალ ხელს სახეზე ვიფარებდი რომ არ დავეფიქსირებინე კამერებს მაგრამ მეეჭვება გამომსვლოდა. პირველი მე ჩამაჯინეს მანქანაში,საჭესთან კენი დაჯდა,უკნან ჯასტინი და პეი მომიჯდნენ,ჯერემი წინ,სკუტერი მეორე მანქანით წამოვიდა. პეტიმ მიმიხუტა და თავი მხარზე დამადებინა,დაღლილს თვალები მისით მეხუჭებოდა მაგრამ კანკალი დაძინების შაშუალებას არ მაძლევდა -ძვირფასო დარწმუნებული ხარ რომ საავადმყოფოში გადაყვანა არ ჭირდება?-დაბალ ხმაზე კითხა პეტიმ შვილს -ექმიმმა უკვე გასინჯა თვითმფრინავში და წამლებიც გამოუწერა -არ ვიცი არ ვიცი-თავი გაიქნია პეტიმ-მაინც გავასინჯინოთ ექიმს -ჯერ წამლები ვიყიდოთ-ჯერემიმ უკან გამოიხედა კენიმ აფთიაქის წინ გააჩერა და ჯერემი გადავიდა საყიდლად,ჯასტინი არ გადაუშვეს,წარმომიდგენია სკუტერი მეორე მანქანაში ცოფებს რომ ყრიდა. დარჩენილი გზა სახლამდე ჯასტინი სულ ტელეფონზე ლაპარაკობდა,ჯერ დრეიკი და ჯენიფერი,ცალკე რეიჩელი,მერე დედაჩემი და მამაჩემი,აქეთ კიდევ რაიანი და ჩეზი...მოკლედ ეს ჩამონათვალი კიდევ კარგა ხანი არ დასრულდებოდა ისევ რომ არ გმაოერთ თავისი iphone. რამდენიმე წუთში უკვე სახლში ვიყავით,სულ აწითლებული ვიყავი სახლში,როგორც კი მისაღებში შევედით მაშნვე სიცხის გაზომვა დამიწყო პეტიმ,ჯერემი საავდმყოფოში წავიდა ექიმის მოსაყვანად,ჩემი აზრით ამხელა ამბავის ატეხვა არ ღირდა მაგრამ არავინ დამიჯერა. სიცხე ისევ 40 მქონდა,კანკალსაც არ დაუკლია,ოთახშ ასვლაზე უარი განვაცხადე,მერჩივნა დივანზე წამოვწოლილიყავი,მერე ესეც ვინანე,იმხელა რააცეები გადამფარეს სუნთქვა მიჭრდა. თან გარეთ საშინლად ცხელოდა. სკუტერი თავისას არ იშლიდა მაგრამ ამჯერად იმდენს არ ლაყბობდა,ერთი ორჯერ იფეთქა და გაჩერდა. არ მესმოდა რა მოხდა თუ ოთხი დღით ჯასტინი სადღაც გაქრა,მაგრამ ამაზე მეტად სკუტერს ის აცოფებდა რომ ჩემთან ერთად იყო წასული,არ უნდოდა პაპარაცებს ჯერ ჩვენს შესახებ გაეგოთ მაგრამ ახლა თუ რამე სასწაულის შეწევნით რამეს არ მოიფიქრებდა ამ საქმეს ვერაფერს ვუშველიდით.იმედნი ფოტო გადაგვიღეს დარწმუნებული ვარ უკვე მთელს მსოფლიოს ნანახი ექნებოდა. -ისევ აკანკალებს-ნერვიულობდა ჯასტინი -ძვირფასო ჩაის მოგიმზადებ,ჰო,ეგ გიშველის-თავისთვის ჩაილაპარაკა პეტიმ და მაშნვე სამზარეულოს მიაშურა. რამდენიმე წუთში,უკან დიდი ჭიქით დაბრუნდა -დალიე-ჭიქა მომაწოდა რამდენიმე ყლუპი რომ მოვსვი ხველა ამივარდა და გამომართვეს. სხვას რომ არ ეთქვა ისედაც ვილანძღებოდი გულში,არა მარტო ჩემი ბრალიც არ იყო..... კარი ჯერემიმ და ექიმმა შემოაღეს. ყველამ შვებით ამოისუნთქეს ექიმმა რომ თქვა სერიოზული არაფერია და რამდენიმე დღეში კარგად გახდებაო,გამოწერილი წამლები შეამოწმა და არაფერი დაამატა. უბრალოდ მირჩია ცოტა ხნით საწოლში ვწოლილიყავი. ამის გაგონებაზე ჯერემიმ ხელი მტაცა და მაშნვე ჩემს ოთახში ამიყვანა. ჯასტინი ქვევით ჩავიდა სკუტერთან დასალაპარაკებლად,თორემ ეგ ეგრე ადვილად არ დაშოშმინდებოდა. მე ოთახშ მარტო დავრჩი ჩემს ლპტომთან და ტელეფონთან ერთად. ტელეფონი ჩავრთე და 500 გამოტოვებული ზარი დაეწერა,გახსნა ვერც კი მოვახერხე რომ მაშნვე დედაჩემის ნომერი დაეწერა ეკრანზე,კი ვიჭოჭმანე მაგრამ ბოლოს მაინვ ვუპასუხე და ნახევარ საათიანი ნოტაციების მოსმენაც მომიწია,კიდევ კარგი ჩემს ავადმყოფობაზე არაფერი იცოდა თორემ ფეხით ჩამოვიდოდა ალასკიდან. მერე რეიჩელი,გაცხარებული მლანძღავდა,არც ჯენიფერს და დრეიკს დაუკლიათ სანაქებო სიტყვები ჩემთვის.ლამის მაროკოდან გადმომწვდნენ. ბოლოს ტელეფონზე ისეთი ადამიანის სახელი დაეწერა რომელსაც არც ველოდი და ამავდროულად გამიხარდა კიდეც -ტედ-ჩუმად ჩავილაპარაკე -დაგახრჩობ-დამიღრიალა-როგორ გაბედე,რა სულელი ხარ,რომ მოკვდარიყავი მერე რას შვებოდი.. -დამშვიდდი,დამშვიდდი-შევეცადე სიტყვა ჩამეკვეხებინა-არაფერი მიჭრს,უბრალოდ გავცივდი,მალე კარგად გავხდები... -გაცივდი?-უარესად იღრიალა-ეხლა ეგეც არა?ის არ გეყო საშნელ ავტო ავარიაში რომ მოყევი? უცებ ტუჩზე ვიკბინე,არა ეგ მართლა არ იცოდა,არ ვუთხარი,შემეშინდა რომ მენერვიულებინა -ჰო,ეგ..ეგ... -ახლა რამ გაგაცივა? -რომ გავუჩნარდი ხომ იცი არა? -კი,შენს შეყვარებულთან ერთად,ეგ მე კი არა შვიდმა მილიარდა გაიგო-ნერვიულად ქშინავდა -ჰოდა იქ გავცივდი,ძალიან ცუდი ამინდი ამოვარდა,წვიმდა და...-ყველაფრის მოყოლა არ ჩავთვალე საჭიროდ -ახლა როგორ ხარ? -უკეთ-ვიცრუე და შევეცადე სასუბროდ სხვა თემა შემომეტანა-შენ სახ ხარ ახლა? -ინგლისში -ასე უცებ დაასრულე მოგზაურობა?-გამიკვირდა -არა,უბრალოდ აქ რაღაც საბუთებს მოვაგვარებ და მერე ისევ გავაგრძელებ მოგზაურობას,ხო მართლა,რეიჩელს შევხვდი და მან მომიყვა ყველაფერი -მივხვდი მაგას უკვე კიდევ კარგა ხანს ვილაპარაკეთ მაგრამ ბოლოს მაინც მომიწია გათიშვა,ძალიან კი დამწყდა გული მაგრამ ასე ჯობდა,მომეჩვენა თუ ყელში ბურთ გამეჩხირა როცა ველაპარაკებოდი? იცით რა?მოდი ყველაფერს თავისი სახელი დავარქვათ: ტედი-ჩემი მოუშუშებელი ჭრილობა,რომელიც მისი ხმის ყოველ გაგებაზე იხსნებოდა,ადამანი რომელსაც ვერასდროს ვერ დავივიწყებდი და გრძნობა რომელსაც მის მიმართ განვიცდიდი სუსტი მაგრამ მაინც ძლიერი. ამის მიუხედავად მე მაინც ჯასტინის გვერდით ვიყავი. ლეპტოპი ავიღე და instragam-ი გავხსენი და ძველი სურათები გადავათვალიერე,საქმე არაფერი მქონდა და ახალი გადაღბულებიც ავტვირთე. პირველი სურათ ჩვენი პირველი ღამის მერე გადავიღეთ. "with my baby in island"-ამ სურათს ეს დავაწერე სათაურად. მერე სურათი თაბაშრი რომ მომხსნა ფეხიდან მაშინ გადავიღეთ. "my left leg,oh,my dear,i was missing you"-ეს ასეთი წარწერით ავტვირთე მესამე სურათი რიო-დე-ჟანეიროს ღარიბულ ქუჩებს გადავუღე როცა მანქანაში ვიჯექით და პორტისკენ მივდიოდით. "it's beautiful,right?it's in RIO"-მართლა ძალიან მომეწონა ეს სურათი და ბოლო მეოთხე უკვე მე ვიყავი,რიოს ქუჩებშ წვიმის დროს ჯასტინმა სულ შემთხვევითი კადრით გადამიღო,მაშინ აეროპორტის შენობიდან ახალი გამოსულები ვიყავით და წვიმამაც მაშნ დასცხო "this is me in RIO"-მართალია იმ ადგილს სადაც ჩვენ ვიყავით არავის არ ვეუბნებოდით მაგრამ რიოს დაწერით მაინც ვერაფერს მიხვდებოდნენ. სურათბი სულ რაღც რამდენიმე წამის ატვირთული მექნებოდა ოთახში ჯასტინი და სკუტერი შემოვიდნენ. -რას შვები?-მკითხა ჯასტინმა და გვერდით მომიწვა -instragam-ზე სურათები დავდე -რომლები?
-აი ესენი-ლეპტოპი მივეცი,სკუტერიც დააცქერდა და მალევე მკაცრი გამომეტყველებით შემობრუნდა -აქედან ორი უნდა წაშალო?-განმიცხადა -რატომ?-დავიბენი -ასე არის საჭირო-ახლა უკვე ჯასტინი ლაპარაკობდა -მე არ წავშლი,არ მესმის რატომ არ შეიძება ამათი ატვირთა და დანარჩენი ორის კი?-საბარი იყო იმ ორ სურათზე რომლშიც ჯერ ჯასტინზე მედო ჩემი ფეხები და მეორე ლამის რომ ვკოცნიდი -იმიტომ რომ ეს ჰოლივუდია ძვირფასო-ამიხსნა სკუტერმა-ხალხს რაღცეები სხვანაირად ესმის -წაშალე რა-შემეხვეწა ჯასტინი -არაფერს არ წავშლი-გავკიუტდი -წაშლი-მკაცრად მითხრა ჯასტინმა -მიდი და წაშალე-დავიყვირე და ლეპტოპი ვისროლე,კედელს შეასკდა და ნაწილებად დაიმსხვრა -რა ქენი?-ორივემ ერთდროულად წამოიყვირა -ახლა წაშალეთ-საწოლიდან წამოვხტი -დაწექი-ჯასტინიც ადგა -გადითო ორივემ ჩემი ოთახიდან -ლილი დაწექი-ჯასტინმა მითხრა კიდევ ერთხელ მაგრამ გაბრაზება მასაც დაეტყო სახეზე -გაეთრიეთ-დავიწივლე,ცრემლები ღაპაღუპით ჩამომდიოდა თვალებზე-როდემდე უნდა მასწავლოთ რა შეიძლება და რა არა?დავიღალე უკვე-ბოლო ხმაზე ვყვიროდი სკუტერი უთქმელად გავიდა ჯასტინი კი დანებებას არ აპირებდა,სახეზე ტკივილი აღბეჭვდოდა. -დაწყნარდი,ნუ იძაბები გთხოვ -გადი-კიდევ ერთხელ დავიწვირე,ცრემლების ახალი ნაკადი წამსკდა,ხლებით უხეშად მოვიწმინდე,ოთახში პეტი შემოვარდა,ალეწილი სახე ჰქონდა -რა ხდება?-ანერვიულებულმა იკითხა -გაიყვანე გთხოვ-შევევედრე -ჯასტინ-პეტიმ შვილს მიმართა-წამოდი -არა უნდა დაველა... -ჯასტინ-მკაცრად გაუმეორა პეტიმ ისიც დაემორჩილა და გაყვა,როგორც კი კარი მიხურა მაშინვე ისტერიკული ტირილი ამიტყდა,მთელი სხეულით ვკანკალებდი,ოღნდ ამჯერად სიცივისგან კი არა არამედ სიბრაზისგან. ხმამაღლა ვტიროდი და არ მერიდებოდა ვინმეს თუ შევაწუხებდი. რამდენიმე წუთში ოთახში პეტი შემოვიდა და მომეფერა,შემდეგ დაწოლაში მომეხმარა და ჩამეხუტა. უკვე დაღლილი ვიყავი,აღარ მინდოდა ჩემი ცხოვრება ვინმეს ემართა,აღარ შემეძლო,უკვე ყელში ამომივიდა... საშინლად ანერვიულებულს ნაშაღამევს ჩამეძინა... უკვე თენდებოდა ჩემი ოთახის კარი რომ გაიღო და ვიღაც შემოვიდა...
| 
