ჯასტინი მანქანაზე მიყუდებული გაშტერებული მიყურებდა,დრეიკი კი ჩემსკენ გამოექანა და მაგრად მომეხვია -აბა,უკვე დიდი გოგო ხარ-გაიბადრა და კიდევ ერთხელ გადამეხვია არაფერი მითქვამს მხოლოდ გავუღიმე და ჯასტინს გავხედე,ის ნელი ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემსკენ და ზუსტად პირდაპირ გამისწორდა -მე არ უნდა მომეხვიო?-მაცდური ღიმილი გადაეფინა სახეზე -როგორ არა-ცალი წარბი ზევით ავწიე და ცოტა დაეჭვებული მოვეხვიე.მანაც მომხვია ხელები და საოცრად თბილად ჩამიკრა გულში. ისეთი საამო იყო ეს წუთები რომ არ მინდოდა დამთავრებულიყო.მისი სურნელი მაბრუებდა ხოლო მისი ტუჩები კი თავს მაკარგვინებდნენ,რომლებიც ეხლახანს ჩემს ლოყებს შეეხო. -გილოცავ-ყურში ჩამჩურჩულა და ნელ-ნელა მომშრდა -მადლობა-მისი ხმის ტემბრი მეც გადმომედო და დავიჩურჩულე... რამდენიმე სანტიმეტრით უკან დავიწიე და ორივე შევათვალიერე,დრეიკი არაჩვეულებრივად გამოიყურებოდა,ნორმალური ადამიანივით ეცვა.ჯასტინზე კი იგივეს ვერ იტყოდით,სახეზე ფერი არ ედო,თითქოს ერთიანად მწვანე დაკრავდა,სახის ნაკვთები უფრო დახვეწილი და გალამაზებული ჰქონდა მაგრამ ამავდროულად დასუსტებულა,თავზე კეპი და კიდევ კაპიუშონის ქუდი ეხურა,ნამდვილად არ გამოიყურებოდა სახარბიელოდ -ჯასტინ ხომ კარგად ხარ?-შუბლი შევიჭმუხნე და თვალი თვალში გავუყარე -კი-გამიჩინა-უბრალოდ ძალიან გადაღლილი ვარ -კი როგორ არა-დრეიკმაც თავი დაუკრა რა რაღაც ჩაიდუდღუნა თითქოს აკრიტიკებსო მაგრამ რა თქვა ეს ვერ გავიგე. სკოლაში არ შევსულვართ,უკვე კარგად ბნელოდა და ჩვენი კლასელის სახლში წავედით რომელიც წვეულებას აწყობდა,რათქმაუნდა დრეიკიც და ჯასტინიც წავიყვანეთ,სამწუხაროა მაგრამ ტედი არ წამოსულა,დღეს დილით მიფრინავდა ევროპაში და ვერ მოახერხა,ნორმალურად არც კი დამშვიდობებია,მისგან ცოტა არ იყოს მეწყინა მაგრამ მერე გავაცნობიერე რომ მისთვის ჩვენი მეგობრული ურთიერთობა არ იყო ადვილი,დრო უნდა მიმეცა რომ ყველაფერში გარკვეულიყო,აზრები დაეწყო და რაღაცეებზე დაფიქრებულიყო,იქნებ ამ მოგზაურობაში ვინმე კარგი გოგოც გაეცნო და მე დავევიწყებინე,რათქმაუნდა როგორც ქალი,თორემ მისი სახით მეგობრის დაკარგვას ნამდვილად ვერ გადავიტანდი.... წვეულებისკენ დავიძარით,მე ჩემი მანქანით ვაპირებდი წასვლას მაგრამ რატომღაც ჯასტინის მანქანაში შემაგდეს,ჩემით კი რეი წავიდა. უკან მობღუსული ვიჯექი და საქარე მინაში ვიყურებოდი,მანქანას ჯასტინი მართავდა,დრეიკი წინ იჯდა და რაღაცეებს ლაყბობდა,და მერე ამ ანეგდოტებზე ორივეს ეცინებოდა... -აბა დაელაპარაკე იმ ტედს?-ცოტა ხანში კითხვს თვალით გამომხედა დრეიკმა -კი-თავი დავუქნიე -მერე რა გადაწყვიტეთ? შევყოვნდი,ჯასტინისკენ გავაპარე თვალი,სულაც არ მინდოდა ამ თემაზე მისი თანდასწრებით საუბარი,მაგრამ რაკი არ გვიყურებდა... -არც არაფერი-მხრები ავიჩეჩე -როგორ არაფერი?-გაბრაზდა -აი ასე-მოკლედ მოვუჭერი-მემგონი მეგობრები ვართ -მემგონი?ბოლომდე არ გადაგიწყვეტიათ? -ვერ გადავწყვიტე-ცოტა ხმამღლა მომივიდა ნათქვამი-რთულია დრეიკ,აზრზე არ ვარ მიყვარს თუ არა -და რატომ არ ხარ აზრზე? -იმიტომ ომ ამაში სხვა მიშლის ხელს-ვეღარ მოვითმინე და წამოვიძაზე,ჯასტინისკენ არ გამიხედავს -სხვა?-გაოცდა დრეიკი-მოიცა კიდევ არის ვინმე უცნობი ბიჭი და შენ ჩემთვის არ გითქვამს? -შენთვის კი არა საერთოდ არავისთვის არ მითქვამს და საერთოდ დაანე...ვაი!..-წამოვიყვირე და წინა სავარძელს შუბლით დავეჯახე,გაისმა საშინელი დამუხრუჭების,მრე წუილის ხმა და ბოლოს ბრახანის თავი მიფეთქავდა,მაშნვე სახეზე ვიტაცე ხელები და ძლივს გავსწორდი -ეს რა იყო?-გაოგნებულმა წამოვიძახე ჯასტინი საჭეზე ხელებ ჩაფრენილი მიყურებდა -კარგად ხარ?-მკითხა დრეიკმა -კი,მე არაფერი მიჭრს.რა მოხდა-შუბლის ზელით ვუთხარი -წინ მანქანა გადამიდგა და საჭე ვერ დავიმორჩილე-ხმადაბლა ჩაილაპარაკა ჯასტინმა -კარგი არაუშავს,თუ გინდა მე წავიყვან -არა იყოს მეც შემიძლია-უარი განაცხადა დრეიკის შემოთავაზებაზე და მანქანა დაძრა. საბედნიეროდ მელისას სახლამდე მშვიდობით მივაღწიეთ,სახლის წინ უამრავი მანქანა ჩაემწკრივებინათ,ყველაზე მდიდრულად ჯასტინის ფერარი მოჩანდა,ისე რას ფიქრობდა ამ მანქანით რომ მოდიოდა... ჩაბნელებულ არემარეს ნეონის სანათები ანათბდნენ,სახლიდან მუსიკების ხმა გამოდიოდა. პარმაღზე შევდექი და ჯასტინს გავხედე,ნორმალურად იყო და კარი შევაღე... მერე რამოხდა ნორმალურად აღარც მახსოვს,ბუნდოვნად ვიცი რომ ჩემს კლასელებთან ვცეკვავდი,სიმართლე გითხრათ ძალიან დავთვერი,უზომოდ ბევრი დავლიე და მეორე დილით თავის საშინელმა ტკივილმა გამაღვიზხა,ისეთ დღეში ვიყავი საწოლიდან ვერ ვიძვროდი,სრულიად გაბრუებულს აზრები მეფანტებოდა... -ეგრეც მოგიხდება-ზურგს უკან ჩაიცინა ვიღაცამ მოტრიალება ვერ შევძელი მაგრამ მივხვდი ვინც იქნებოდა -მოკეტე ბიბერ..ვაი! თავი -ხომ გაგაფთხილე-ჩემს ნათქვამს წაუყრუა და სიცილი აუტყდა -მოკეტე მეთქი-შევუღრინე ჩემს საწოლს მოუახლოვდა და თავთან ახლოს ჩამომიჯდა,ისე რომ მისი ნუთქვა სახეზე მელამუნებოდა -როგორ ხარ?-ამჯერად მზრუნველი ტონით მკითხა -გადასარევად-დავიმანჭე -არაუშავს გაგივლის-სახეზე მომეფერა,მთელ სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა -ცივი ხელი გაქვს-შევნიშნე -თუ გინდა გავწევ -არა მე მსიამოვნებს-წამოვიძახე და ცალი თვალით გავხედე ტუჩები მოეპრუწა და თბილი თაფლისფერი თვალებით მიყურებდა -რა გაბურძგნული ხარ -მადლობა-ჩავიდუდღნე -მიდი ცოტა ჩაიწი -რატომ?-შევეცადე თავი თავი წამომეწია -გვერდით მოგიწვები,მეც დავიღლე -მერე შენ საწოლი არ გავქს?სად გეძინა გუშინ? -აქ დავრჩით -ხოდა სადაც გუშინ გეძინა იქ წაბრძანდი -მე შენთან მინდა-ჭირვეული ბავშვივით დაიჟინა და შეეცადა გავეწიე -მოიცა,მოიცა..ჩემით გავიწევი მეორე ბოლოში გავფორთხიალდი და ადგილი დავუთმე -ეხლა ისევ მოიწიე -აუ,მაკლია ხო? -მოდი-ხელები გაშალა და თვითონ წამოიწია,გაბრუებული ვუყურებდი როგორ ჩამიკრა გულში და შუბლზე მეამბორა,საოცრად თბილი იყო ეს ადამიანი -შენი ჩამოსვლის ამბავი არ გაუგიათ პაპარაცებს? -კი გაიგეს-ვიგრზენი როგორ დაიძაბა -მერე რას აპირებ? -რა უნდა ვქნა?მე არ შემიძლია სადმე წავიდე ან მეგობარს ვესტუმრო შორეულ ალასკაზე? -კი როგორ არა,მეგობარს შეგიძლია ესტუმრო-"თუ ისიც ასეთივე თვალით გიყურებს"-გულში დავძინე ნელ-ნელა ქუთუთოები დამიმძიმდა და თვალები დამეხუჩა... უცნაური სიზმარი ვანხე,თითქოს დიდ საცეკვაო დარბაზში მხოლოდ მე და ჯასტინი ვიყავით და ვალს ვცეკვავდით,ჩემმა სიზმარმა ახლა სკოლაშ გადაინაცვლა,ჩაბნელებულ დრეფნებს სირბილით მიყურვებოდი და რედს ვეძახსი... ყვირილით გამომეღვიძა -რა გჭირს?-ვიღაცამ ვიცი ხელი გადამისვა ოფლით დანამულ შუბლზე -კოშმარი დამესსიზმრა-ამოვიოხრე -არ გინდა მომიყვე? -არა-თავი გავიქნიე,ტკივილი სადრაც გამქრალიყო-რომელი საათია?-ფანჯარაში გავიხედე,უკვე ბნელოდა -ათი შესრულდება -ამდენი ხანი მეძინა? -არაუშავს დაღლილი ხარ-გამიღიმა და კიდევ ერთხელ მეამბორა შუბლზე აღარაფერი მითქვამს,მაგრამ მოვხვიე ხელები და მოვდუნდი... დილით სრულიად გამოცოცხლებულს გამომეღვიძა,ახალი ძალებით ვიყავი სავსე. მისაღებში ჩავედი,ყველანი საუზმობდნენ,მეც მათ შევუერთდი და მამჩეს და დრეიკს შორის ჩავჯექი -გამოფხიზლდი?-მხარი გამკრა მამაჩემმა -მემგონი-თვალები გადავტრიალე -რაღის სუნი იგრძნობა-რეიმ კისერი წაიგრძელა -პიცა-ჯასტინმა მაშინვე წამოიძახა -ჩემი გაკეთბულია-სამზარეულოდან დედაჩემი გამოვიდა ხელში პიცით -მადისამღძვრელია-ნერწყვი მოადგა ჯასტინს დედამ პიცა მაგიდაზე დადო და ყველა ჯასტინს მივაჩერდით -აბა,არ აიღებ?-მამაჩემმა ანიშნა -რას? -პირველ ნაჭერს ბუნებრივია-თვალები ამიციმციმდა -აა,სიამოვნებით-არც აცია არც აცხელა ჭამა დაიწყო. ასეთი მრავალ რიცხოვანი საუხმე ჯერ არ გვქონია,მითუმეტეს მერე ჯენიფერიც შემოვგიერთდა და დიდი მხიარულება გაიმართა. ნაშუადღევს უკვე კარგა მაძღრები ვიყავით და საუბარი ზაფხულზე ჩამოვარდა -მე ალბათ დეიდაჩემთან წავალ მაროკოში-დაიწყო ჯენიფერმა -მაროკო კარგია-მოეწონა დრეიკს-მეც ვფიქრობ სადმე დასვენებაზე მაგრამ ვერ გადამიწყვეტია რა ვქნა -თუ გინდა შენც წამოდი მაროკოში-შესთავაზე ჯენიმ სრული სერიოზულობით -შიძლება-დაფიქდა-თუ მოვიცალე რატომაც არა -შესანიშნავი იქნება,თქვენ არ წამოხვალთ?-ჯენიფერი მე და რეის მოგვიბრუნდა -მე მამიდასთან ესპანეთში წასვლა მინდა-რეიმ თქვა -შენ ლილი?-ჯასტინმა გამომხედა -მე სახლშ იყოფნას არაფერი მირჩევნია-მხრები ავიჩეჩე-არაფერი არ დამიგემავს.შენ? -მე როგორც ვატყობ სტუდიაში მუშაობა მომიწევს,ამ საშობაოთ ალბომს ვუშვებ და დიდი მუშაობა მელის წინ-სახე რაღაცნაირად მოღრიცა -უნივერსიტეტები აირჩიეთ?-ისევ წამოიწყო ჯენიფერმა -არა-თავი გავიქნიე-შენ რომლებიდან მოგივიდა მოწვევა? -დართმუთი,ბრაუნი,კალიფორნიის უნივერსიტე და კიდევ ორი მაგრამ არ მახსოვს სახელები -ბრაუნი?-წამოვიძახე-მეც ჩავირიცხე მანდ -მაგარია-დრეიკმა წამოიძახა-ჰოდა ჩააბარეთ რა აქ გთხოვთ -რავიცი-მხრები აიჩეჩა ჯენიმ-რეი შენ რა ქენი? -მე კემბრიჯიდან მომივიდა ჩარიცხვა,ნუ სხვებიც არის მაგრამ ეს მაწყობს,ძალიან მაგარი უნივერსიტეტია,მაგრამ ერთად ვერ ვიქნებით. -ჰო ცუდია,მაგრამ კარგი შედეგები გვაქს,მსოფილოს წამოყვანი უნივერსიტეტებია,ბრაუნი,იელი,კემბრიჯი... -კემბრიჯში ტედიც ჩაირიცხა-უცებ გამახსენდა-შენ თუ იქ გადაწყვეტ წასვლას მაშინ ბრიტანეთში ერთად ისწავლით -მართლა?კარგია,ერთი ნაცნობი მაინც თუ იქნება-შვებით ამოისუნთქა,მემგონი მე მართლა კემბრიჯში წავალ -კარგი არჩევანია-სამზარეულოდან გამოგვძახა დედამ-ლილი შენც მიდი ბრაუნი აირჩიე,საუკეთესო უნივერსიტეტია და არ ინანებ,თან თუ ჯენიფერიც მანდ იქება არ გაგიჭირდებათ ცალკე ცხოვრება... -ცაკლე რატომ?-ჩაერთ დრეიკი-მისის შეფერდ თქვენ ხომ გგონიათ თუ ესენი ლოს-ანჯელესში ჩამოვლიან მართო იცხოვრებენ?ჩემი სახლის კარი მუდამ ღიაა მათთვის -მადლობა დრეიკ-გავუღიმე-მაგრამ ეს მეტისმეტი იქნება,მირჩევნია ჩვენ თვითონ მოვძებნოთ რამე ბინა -რატომ საყვარელო-დედაც ჩაგვერთო-დრეიკმა არაჩვეულებრივი აზრი მოგვაწო.....-დედაჩემს მკაცრი მზერა ვესროლე და გაჩუმდა -ნუ სულელობ ლილი,მორჩა ეგ საქმე გადაწყვეტილია,ჩემთან რჩებით თუ რათქმაუნდა ბრაუნში ისწავლით -მადობა ძვირფასო-გაუღმა დედაჩემმა მე არაფერი მითქვამს,გაბრაზებულს შემეშინდა რამე ცუდი არ წამომეძახა -მე ბრაუნს ვირჩევ-მტკიცედ განაცხადა ჯენიმ -ყოჩაღ-მოუწონა გადაწყვეტილება ჯასტინმა-შენ ლილი?-ყველა მე მომაჩერდა დავიბენი და წამოვწითლდი -მეც..ალბათ ბრაუნში...ვი..ვისწავლის-ფაქტიურად დამაძალეს ამის თქმა -ესეიგი ყველაფერი მოგვარებულია-თვალები აუციმციმდა ჯასტინს-ლოს-ანჯელესში როდის მივდივართ? -ხვალ-უხალისოდ თქვა დრეიკმა -მე და შენ კი არა ესენიც ხომ უნდა წამოვიდნენ?-სამივეს გადმოგვხედა -რატომ? -სასწავლებელში ხომ უნდა მოგავაროთ რაღაცეები? -მერე მაგას სამი თვე რად უნდა? -დარჩენილ დროს დაისვენებდით -შესანიშნავია,მე მომწონს-უცებ აიტაცა ეს აზრი ჯენიფერმა -მაშინ ხვალ დილით უკვე მზად იყავი -კარრგი,მოიცა დავრეკავ და რომელიმე სასტუმროს დავაჯავშნინებ -რას იზავ?-ახლა ჯასტინმა წამოიძახა -სადმე ხომ უნდა ვიცხოვრო -მერე ჩემი სახლი აბა რისთვისაა? -კარი რა.. -დრეიკს თუ დათანხმდით ეხლა მეც უნდა დამთანხმდეთ -არა... -გთხოვ.გავერთობით -რახან არ იშლი მაშინ კარგი-ამოღერღა ჯენიფერმა -ლილი ძვირფასო შენც ხომ არ წახვიდოდი?-მკითხა დედაჩემმა -მე აგვისტოს ბოლოსკენ მირჩევნია წასვლა -შენც წამოდი რა-დაიჟინა დრეიკმა-მაგარ ზაფხულს გაგატარებინებთ გეფიცები -მეზარება-დავიმანჭე ჯასტინმა მკაცრი მზერა მესროლა -შენც უნდა წამოხვიდე ბოლოს დიდი ხვეწნა მუდარის შემდეგ მეც დამითანხმეს,ესეიგი ხვალ ლოს-ანჯელესში მივფრინავ... რა იქნება შემდეგში?მარგებს კი ჯასტინის გვერდით ყოფნა?სელენა?მემგონი ეს ყველაფერი ზუსტად ამ სამ თვეში გაირკვევა.....
| 
