რამდენიმე კვირის შემდეგ სამი კვირა ისე შემომეცალა თვალსა და ხელს შუა ვერც კი გავარჩიე როდის გავიდა. ეს ალბათ იმიტომ რომ უამრავი საქმე დამიგროვდა,ცალკე აპლიკაციები,გამოცდები,გამოსაშვები საღამო.. ფუტი თავში ადიოდა პირდაპირ,ძალიან გადაღლილი ვიყავი.გამოუძინებელი თვალები,ჩახლეჩილი ხმა და ნაღრძობი მაჯა.. ასე გამოვიყურებოდი იმ დროისთვის,არა,მარტო მე კი არა ყველა ვინც სკოლას ამთავრებდა. მე და ტედი ყოველ საღამოს ვრჩებოდით სახლში და ვმეცადინეობდით,უფრო სწორედ თვითნ მამეცადინებდა მათემატიკაში,სხვათაშორის მისი დახმარეით ნიშნები გამოვასწორე ამ საგანში და ახლა უფრო იმედით შევყურებდი ჩემს მომავალს. ჯენიფერიც და რეიჩელიც შემოგვიერთდებოდნენ ხოლმე და ჩვენთან ერთად იზუთხავდნენ რაღაცეებს,ტედი როგორც ყოველთვის თავაზიანად უხსნიდა მათაც გაუგებარ მაგალითებს. იმ ჩვენი კოვნის შემდეგ,ასეთი რამ აღარ განმეორებულა,თითქოს დიატანციას ვიჭერდით,ამას ორივე ვატყობდით,თუმცა ამის მიუხედავად მის მიმართ რაიმე უხერხული მომენტი არ შემქმნია.პირიქით,რაც შეგვეძლო გართობას ვცდილობდით,მაგრამ როგორც უმეტეს შემთხვევაში ეს არ გამოგვდიოდა,რადგანაც მოულოდნელად რომელიმეც გაგვახსენდებოდა აპლიკაციების ზვინი რო გვქონდა შესავსები და ყველაფერი წყალში გვეფუშებოდა. მე რაც შემეძლო ფიზიკურად,ყველა უნივერსიტეტში შევიტანე განაცხადი,ტედიც ასე მოიქცა,უმეტესად ისინი ჩაწერა რომელშიც მე ვიყავი,მინდოდა რომ მასთან ურთიერთობა სულ მქონოდა,ძალიან შევეჩვიე,ვერ ვიტყვი რომ მის მიმართ გულგრილი ვიყავი,ეს არასწორი იქნებოდა,მაგრამ არც მიყვარდა.ამას მხოლოდ ერთი პიროვნება უშლიდა ხელს,მას კი ჯასტინი ჰქვია,ვერ გავრკვეულიყავი ჩემს გრძნობებში.სელენა რათქმაუნდა მთავარ დაბრკოლებად ითქვლებოდა,რაც ტედის შანსებს ზრდიდა... არ ვიცი,არ ვიცი,საფიქრალი ისედაც უამრავი მქონდა ამაზე რომ არ დამეკარგა დრო და ამიტომაც ეს საკითხი დროებით დავხურე.ასე ვთქვათ ტაბუ დავადე.დანარჩენებსაც ვუკტძალავდი ამაზე ხმის ამოღებას. დრომ ჩქარა გაირბინა,ხვალ უკვრე სკოლას ვამთავრებდი,ცოტა არიყო გული დამწყდა,არადა როგორ მახსოვს ისე ვლოდი ხოლმე ამ დღის დადგომას,ხანდახან მესიზმრებოდა კიდეც ჩემი თავი გამოსაშვებ საღამოზე,ან მანტიაში. მაგრამ ერთი დღით ადრე ვერანაირ აღტკინებას ვერ ვგრძნობ,საშინლად დამძმებული ვარ შიგნიდან,ჩემი მომავალი ისეთი გაურკვეველია როგორც არასდროს,არ ვიცი რა ბედი მეწევა,სად წავალ,რომელ უნივერსიტეტში,ტედი სად წავა,ჯენიფერი ან რეიჩელი? ჩემი მეგობრები,საშინელი სევდა მომაწვა,და თვალზე ჩამოგორებული ცრემლი მოვიწმინდე. უკვე ბნელოდა,ოთახში მარტო ვიყავი,როგორც ყოველთვის ფანჯრის რაფაზე მოვკალათდი.ყველაფერი გამოვრთე,სინათლე,ტელეფონი,ლეპტოპი,მაქსიმალურად შევეცადე გარესამყაროს გამოვთიშვოდი. ადრე სულ ვცდილობდი რომ არ მეტირა ახლა კი თავს არ ვიკავებდი,ჩავთვალე რომ უფლება მქონდა ერთხელ მაინც გულწრფელი ვყოფილიყავი ჩემი თავის მიმართ.ბოლო-ბოლო გულს მაინც მოვიოხებდი სხვა თუ არაფერი. ცრემლები,ჯერ ჩემს ქუთუთოებზე,შემდეგ ბაგეებზე ხოლო ბოლოს ხელებზე მაშრებოდა,არავინ მაწუხებდა და არც მე არ ვერიდებოდი ჩემს თავს. მორჩა,დღეს ყველაფერი დამთავრდა,ჩემი ბავშვობა დამთავრდა,დამოუკიდებელი ცხოვრება იწყებოდა,აღარ დაბრუნდებოდა ეს განვლილი წლები,საშინელი ნოსტალგია ვიგრძენი. დღეს საკლასო ოთახში გამოსაშვებ ტესტებს რომ ვწერდი გულში გადაუღბელ წვიმაზე ვწუწუნებდი მაგრამ ახლა ეს სასჩილოდაც არ მყოფნიდა... -ლილი-ჩუმი ხმა გაისმა კარს მიღმა-შენს სახელზე სამი წერილი-მითხრა დედაჩემმა მე ფანჯრის რაფიდან ჩამოვხტი და კარები სულ ცოტაზე გამოვაღე,როგორც კი წერილები გადმომცა მაშნვე ჩავკეტე. სამი დიდი კონვერტი საწოლზე გადავაწყვე,რომელიც ხელშ მომხვდა ის გავხსენი პირველი.. თან ვკითხულობდი,თან ნელ-ნელა სახეზე ემოციები შეცვლებოდა. საქმე იმაში იყო რომ ალასკის სამხრეთ უნივერსიტეტში ჩავირიცხე. მუცლის გვრემა დამეწყო,უცნაური შეგრძნება დამეუფლა და საწოლზე ჩამოვჯექი.ჟრუანტელმა დამიარა. ახლა მეორე გავხსენი,ეს იუწყებოდა რომ ბრაუნის უნივერსიტეტში ჩავირიცხე,გაოცებისგან თვალები გამიფართოვდა,ასეთ ძვირფას უნივერსიტეტში ჩარიცხვა დიდი წარმატება იყო ჩემნაირი ჩერჩეტისთვის. მესამე წერილიც ამის თაობაზე იყო,ოღონდ ამჯერად იელის უნივერსიტეტში მოვხვდი. სიმართლე გითხრათ მართლაც რომ გაოცებული ვიყავი,სამი უნივერსიტეტი და აქედან ორი წამყვანი,არაჩვეულებრივი შედეგი იყო. ჩემმა სიხარულმა მალევე ჩაიქროლა,როგორც კი ხვალინდელი დღე გამახსენდა ისევ გულძმარვა დამეწყო. გამოსაშვები საღამო,ნამდვილად მომიწევდა ცხვირსახოცის წაღება. აღარ მინდოდა გარე სამყაროსთან გამოთიშვა და ლეპტოპი და ტელეფონი ჩავრთე. მაშნვე მომივიდა ოძდახუთი შეტყობინება,ტედისგან,ჯენიფერისგან,ჯასტინისგან და დრეიკისგან.ოთხივე ერთი და იგივეს მწერდა,რატომ მქონდა ტელეფონი გამორთული. პირველი ჯენიფერს მივწერე და დავამშვიდე,მერე ტედს დავურეკე და კარგა ხანს ველაპარაკე.ისიც შეწუხებული იყო,არ უნდოდა დავშრებულიყავით,ყველაზე საშნელება კი ის იყო რომ მასაც მოუვიდა უნივერსიტეტებიდან პასუხები და სამწუხაროდ არც ალასკის,არც ბრაუნის და არც იელის შემოთავაზება იმის შესახებ რომ ის აქედან რომელიმე უნივერსიტეტში ჩაირიცხა არ იყო. ტუჩები ამითრთოლდა ეს რომ მითხრა და სანამ ტირილს დავიწყებდი სწრაფად დავემშვიდობე. საწოლზე გაწოლილი გულამოსკვნილი ვტიროდი,ვტიროდი მაგრამ არ ვიცი რატომ.ნუთუ ასე მეშინოდა ტეიდს დაკარგვის?ბოლო-ბოლო საშბაოთ,ახალ წელს,არდადეგებზე სულ ვნახავდი ხოლმე,ესეც რომ არ იყოს ტელეფონი და კომპიუტერი ხომ ტყუილად არ გამოუგონებიათ. კომპიუტერი ახსენეო და ჩემს MSN-ზე ზარი შემოვიდა. ვუპასუხე. -კიდევ კარგი-შვებით ამოისუნთქა ჯასტინმა და თვალში მისი სახე გამოჩნდა მე ამოვისლუკუნე -რა მოგივიდა?-მაშნვე სახე შეეცვალა -არ...აა..ფე..ფერი-ცრემლების შეწმენდა ვცადე მაგრამ ახალი ნაკადი წამსკდა -ლილი რა მოგივიდა-ჯასტინი ლამის ეკრანში გადმოძვრა-ეხლავე მითხარი -მმმ...მე...ხვაალ...სკოლას...ვვ..ვამთავრებ -მერე მაგიტო ტირიხარ?-ძლივს შეიკავა თავი რომ არ ეტირა -აბბბ...ბა რა გინდა..ჯერ მხოლოდ ჩვიდმეტი წლი..ლის ვა..ვარ და და....-ვეღარ დავასრულე წინადადება -ეს ხომ შესანიშნავია -რა! -შენ დამოუკიდებელ ცხოვრებას დაიწყებ კოლეჯში -სწორედ მაგის მეშნია,რომ არ ვიცი როგორი იქნება ჩემი მომავალი,მეშინი ძველი მეგობრები არ დავკლარგო.. -ოო,-დასერიოზულდა-ეგ მართლა სერიოზულია -ვიცი...-ცრემლები მოვიწმინდე და დამშვიდება ვცადე -აბა მოგივიდა უნივერსიტეტებიდან პასუხები? -კი -რომლებიდან? -ალასკის,იელის და ბრაუნის უნივერსიტეტებიდან -მართლა?-გაოცდა-ცილოცავ,იელი და ბრაუნი,ყოჩაღ.ლილიიი-დაიწყო -რა გინდა? -გთხოვ რა ბრაუნი აირჩიე,ლოს-ანჯელესთან არის ახლოს და თან მზესაც შეეფიცხები ცოტას -არ ვიცი-მხრები ავიჩეჩე-ამის ასარჩევად მთელი ზაფხული წინ მაქვს თან პლუს ამას არ ვიცი დანარჩენებს რა პასუხები აქვთ. -როგორ შენი დის პასუხები არ მოსულა? -მე რავიცი,ალბათ მოვიდა მაგრამ მე არ მინახავს,ოთახში ვიყავი ჩაკეტილი და ვგლოვობდი -სულელი ხარ რა-თბილად გამიღიმა ცოტა ხანი კიდევ ვილაპრაკეთ მაგრამ მერე უკვე გვიანი იყო და უნდა გამომეძინა. ხვალ დიდი დღე იყო. ლეპტოპი გამოვრთე და თბილ საბანში გავეხვიე,ისე ფიქრებმა წამიღო და უფრო აზრიან სიზმრების სამყაროში გადავედი.. მეორე დილით უკვე ჩემთვის სხვა ცხოვრება დაიწყო.... შობის ბრწყინვალე დღესასწაულს გილოცავთ ყველას,მრავალს საესწარით და უფალი იყოს თქვენი მფარველი,ძალიან მიყვარხართ.
| 
