ის ჩემს ტუჩებს დაეწაფა და დროის შეგრძნებაც გაქრა,ტედი მკოცნიდა,მკოცნიდა და არ ჩერდებოდა,არც მე არ ვუძალიანდებოდი,ხელი წელზე შემომხვია და მისკენ მიმიზიდა. მე თმებში ჩავავლე ხელი და არ ვუშვებდი,უფრო ძლიერად და ვნებიანად ვკოცნიდი. თითქოს ყველაფერი ჩვენს ირგვლივ გაქრა,შეიკუმშა და დაიფერფლა.იმ მომენტში მხოლოდ მის ალერს ვგრძნობდი. ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა,უფრო და უფრო უხეშდებოდა. მისი ხელები ჩემი მაისურის ქვეშ შეცურდა და ამ დროს უცბადვე მომშორდა. რეალობა დაბრუნდა. -მაპატიე-ძლივს ამოთქვა-გთხოვ ლილი,ეს დიდი შეცდომა იყო-უკან დაიწია,თითქოს ეშინოდა ხელში არ შემოვმტვრევოდი -არაუშავს-მისკენ წავედი-ეს ჩემი ბრალიც იყო-ხელი ჩავჭიდე-მართალი ხარ არ უნდა გაგვეკეთებინა.შეცდომა დავუშვით ამ სიტყვებს ვამბობდი და ჩემს თავს არ ვეკუთვნოდი,თითქოს ამას ჩემს მაგივრად ვიღაც სხვა აკეთებდა.მე ხომ ძალიან მომეწონა მისი კოცნა. მაგრამ მე ერთ ვიღაცის კოცნაც ძალიან მომწონდა(მერე რა რომ სიზმარი იყო,შეგრძნებები საკმაოდ რეალურად გადმოიცემოდა) -ჯობია წავალ-ჩანთა ზურგზე მოიგდო და გასასვლელისკენ გაემართა -მოიცა-მაჯაში ჩავავლე ხელი-იმედია ეს ჩვენს მეგობრულ ურთიერთობაზე ზეგავლენას არ მოახდენს -რა თქმაუნდა არა-გამიღიმა და ლოყაზე მეამბორა მისმა ამ პასუხმა დამამშვიდა და გავუშვი. ესეც ასე.მარტო დავრჩი. შეიძლება ნორმალური ადამიანისთვის ეს ნამდვილი შვებაყოფილიყო,საფიქრელად დრო ექნებოდა მაგამ მე მეშნოდა ამ ყველაფრის გაანალიზება.იქნებ ამდენ ანალიზში ისეთი რაღაც მეპოვა რაც არ მომეწონებოდა,არ მინდოდა მეპოვა ისეთი რაღაც რაც მაიძულებინებდა რომ ტედის მიმართ რაიმე სიმპათიები გამაჩნია. საწოლზე მიყრილი წიგნები ავალაგე და ლეპტოპი ჩავრთე.მაშინვე გავხსენი ყველა საიტი რაზეც კი ვიყავი დარეგისტრირებული იმის იმედით რომ რომელიმე მეგობარი იქნებოდა online-ში და მასთან დალაპარაკებას შევძლებდი. მაგრამ ამაოდ,არც skype-ში,არც msn-ზე,არც twitter-ზე არცერთი მწვანე ციმციმა არ ანათებდა. ნერვები მომეშალა და ლეპტოპი გამოვრთე. რა უნდა მექნა?ქვევით ვერ ჩავიდოდი,ჩემები აუცილებლად შეატყობდნენ რამეს. არც რეიჩელთან მინდოდა დალაპარაკება,ხომ ვიცი ყურს წაიღებდა იმაზე ლაპარაკით თუ რა სიმპათიურია ტედი. არც დრეიკთან,მასთან იმდენი ხნის ნაცნობობა არ მაკავშრებდა რომ ესეთ თემებზე მელაპარაკა. ბოლოს ჯენი გამახსენდა,ღმერთო რა სულელი ვარ,მას აქამდე რატომ არ დავურეკე. -გისმენთ-მესამე ზარზე ყურმილი აიღ ჯენიმ -მე ვარ-დაღლილი ხმით ვუთხარი -რა გჭირს?-მაშნვე შეატყო რომ რაღაც ვერ იყო მწყობრში -დამეხმარე რა...ეხლა გადავირევი -მიდი აბა ყველაფერი მომიყევი,ოღონდ დეტალებში-დაინტერესდა,დარწმუნებული ვარ ახლა მის გვერდით რომ ვმდგარიყავი დავინახავდი თუ როგორ აენთო თვალები მოუთმენლობისგან. რისთვის ვიყავი ლილი შეფერდი,უცებ ჩავარაკრაკე ტედთან მომხდარი,მერე ჯასტინზე გადავედი,ჯენიფერმა რათქმაუნდა იცოდა ჩემი სიზმრის შესახებ მაგრამ მას იმდენად სერიოზულად არ უყურებდა,სამაგიეროდ ის იცოდა რომ მასთან და დრეიკთან კონტაქტი მქონდა. -ოჰო-ბოლოს წამოიძახა-რთული შემთხვევაა მაგრამ როგორც რეალისტი გირჩვდი რომ არჩევანი ტედზე შეგეჩერებინა,არა რათქმაუნდა შეგიძლია ჯასტინზეც იფიქრო მაგრამ მას ყავს უკვე შეყვარებული და რატომ უნდა აიტკიო აუტკივებელი თავი?არ გირჩევნია გამზადებული ნადავლი ჩაიგდო ხელში? -ჰო რა ვიცი-ცოტა შევყოვნდი -იფიქრე -ვიფიქრებ-დავპირდი და ასე გაურკვეველმა გამოვემშვიდომე... რამდენიმე კვირის შემდეგ...
| 
