რაკი გაკვეთილი ასე უინტერესოდ მიმდინარეობდა და ყურადღებასაც არ გვაქცევდა ჩვენი ცხვირკაუჭა მასწავლებელი მე გულმოდგინედ ვათვალიერებდი სკოლის ავტოსადგომზე ახლად შემოსულ ჯიპს,რომლის მძღოლიც არადა არ გადმოდიოდა მანქანიდან,ჩემს უკან მჯდომი გოგონები გაცხარებით ჭორაობდნენ ხვალინდელ კონცერტზე.როგორც კი ეს გამახსენდა მუცლის გვრემა დამეწყო,მაგრამ რატომ?რატომ მემეართებოდა ასეთები?ჩემს ცხოვრებაში ხომ არაფერი არ მომხდარა,ყველაფერი სიზმრის ნაწილი იყო. რათქმაუნდა,არ მომხდარა და ალბათ არც მოხდებოდა-ეს გავიფიქრე და შევეცადე ეს სულელური აზრები თავიდან განმედევნა... ისევ ლაპლაპა ჯიპზე გადავერთე მაგრამ ისიც მალე მომბეზდა და ისევ მისტერ ჰამფრის დავუწყე ყურება,მისი მონოტორული დუდღუნი მთელს კლასზე ჰიპნოზივით მოქმედებდა,დიდი დიდი ხუთი წუთი და შემდეგ ყველას ეყვინთბოდა,ლექციის ჩაწერასაც კი ზოგ შემთხვევაში ვერ ვახეხებდი და ხანდახან ჯენიფერის კონსპექტებს ვთხოულობდი რომ წლის ბოლოს გამოცდებზე არ ჩავჭრილიყავი. დანარჩენებთან საქმე ასე ცუდად არ იყო,ყოველ შმთხვევაში მთქნარებით სიფათის მონგრევა მაინც არ მემუქრებოდა(ჰაჰა) მაზუხისტურფსიქოსჩვევების განხილვაში ვიყავი ზარი რომ დაირეკა,ისე უცხოდ მომეჩვენა ეს ხმა რომ შევხტი კიდევაც სკამზე და მერე უხერხულად გავუღიმე რამდენიმე კლასელს რომლებიც გაოცებულები მიყურებდნენ. მისტერ ცხვირკაუჭა ლანდივით გაბრძანდა გარეთ,ჩვენც მას მივყევით,მე კიბეებზე ჩავირბინე და დერეფნის ბოლოს რეის წავაწყდი... -კარგია რომ გიპოვე-ღრმად ჩაისუნთქა რეიმ -რატომ მეძებდი? -ისეთი არაფერი-ჩაილაპარაკა და ორ უმცროსკლასელს გახედა რომლებაც ჯერ გაოცებულებმა შმოგვხედეს ხოლო შემდეგ სპორტ დარბაზისკენ გაუხვიეს. ჩვენი მსგავსება მართლაც რომ ბევრს აკვირვებდა. მეორე გაკვეთლზე მისის ბელმა ახალი მოსწავლე გაგვაცნო,აი თურმე ვისი ყოფილა ის ჯიპი და ვინ ყოფილა მისი იდუმალებით მოცული მძღოლი(ჰაჰა) -ბავშვებო ეს ტედ მეისონია,ჩვენი სკოლის ახალი მოსწავლე-ჩაიდუდღუნა ლიტერატურის მასწავლებელმა და ბიჭს ადგილი უჩვენა,რომელიც პირდაპირ ჩემს გვერდით მდებარეობდა,ანუ მე და ტედი ერთ მერხს ვინაწილებდით. ბიჭი გვერდით მომიჯდა და გამომხედა.ულამაზესი თაფლისფერი თვალები ეშმაკურად უციმციმებდა,ოქროსფერ აწოწილ თმებზე კი წვიმის წვეთები ალღვებოდა,სახეზე ღიმილმა გადაურბინა -გამარჯობა-მივესალმე ტედს და ზრდილობის გულისთვის გავუღიმე -გამარჯობა-მანაც მომესალმა -მე ლილი შეფერდი ვარ... -ჩემი სახელი უკვე გეცოდინება-თვალებში შმომხედა. უცნაურია მაგრამ მის მზერას დიდხანს ვერ გავუძელი და გვერდზე გავიხედე -აჰა-თავი დავუქნიე დაახლოებით ასეთი სახე ჰქონდა ჩვენს ხან მოკლე დიალოგს,შემდეგ მისის ბელმა დაიწყო გაკვეთილის ახსნა და ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე,პრინციპში არ ის არ ჩანდა ენა წყლიანი. დღის ბოლოს უკვე სახლში დაღლილ დაქანცული და საშინაო დავალებებით დამძიმებული მივესვენე. არც კი მისადილია პირდაპირ თემის წერას შევუდექი. გაგვეშინაასებინა ჯოზეფ ედისონის რომელიმე ნაწარმოები, მე ავირჩიე"days with sir roger de coverley" ამ მწერლის შემოქმედება დიდად არ მხიბლავდა მაგრამ ეს ნაწარმოები გამორჩეულად მიყვარდა. ათი სრულდეებოდა ყველა დავალებას რომ მოვრჩი და მისავათებული საწოლზე გავიშხლართე,საერთოდ არაფრის თავი არ მქონდა და ამ უაზრო ფიქრებიდან უფრო აზრიან სიზმრებში გადავეშვი. *** -მიდი დროზე ჩაიცვი რა-კარებზე დამიბახუნა ჯენიფერმა -მიოცა სვიტერს გადავიცმევ და გამოვალ-მოგუდული ხმით ვუთხარი რადგანაც მაგ დროს შალის საყელოში თავის გატევას ვცდილობდი უკვე სამი სრულდებოდა,ჯასტინის კონცერტი კი ოთხზე იწყებოდა და ამიტომაც რეისც და ჯენიც ყირაზე გადადიოდნენ. უკვე მესამე გზობა დაიშალეს და გაიკეთეს თმები,მაკიაჟი და რაც მთავარია სამოსი. მე კი ამდენ ამბავში არ ვიყავი.ჯინსის შარვალი,ჩექმები,ლურჯი სვიტერი(სიზმრიდან მახსოვ,ჯასტინს უყვარდა ამ ფერისსამოს რომ ვატარებდი)და თმები უბრალოდ გავიშალე -მე მზად ვარ-მისაღებში ჩავედი და გოგოებს ვაცნობე -ძალიან კარგი-ხელები გაშაა რეიმ და ამათვალიერა-ჰო ისა..კარგად გამო...არა არაფერი დაივიწყე-ხელი ჩაიქნია და გარეთ გავედით. დღეს ყველანი ჩემი მანქანით,ჩემს ხარჯზე მგზავრობდნენ(ასე მითხრეს ბილეთბი ხომ ჩვენ ვიყიდეთ და ახლა შენი ჯერიაო). პარმაღზე დედას გამოვემშვიდობე და ქალაქისკენ დავიძარით. მოძრაობა საკმაოდ ჭირდა,სიუარდის მიმართულებით უამრავი ავტო მანქანა მიდიოდა,არანაკლები ხალხიც. უზარმაზარი საცობები იყო შექმნილი ქალაქის აღმოსავლეთ ნაწილშ,ჩევენ კი გაგვიმართლა და ადვილად გავძვერით. კონცერტი სტადიონზე იმართებოდა,სხვათაშორის სიუარდში მთელი ალასკის მაშტაბით ყველაზე დიდი სტადიონი მდებარეობდა,მართლაც რომ უზარმაზარი იყო.თავისუფლად შმეძლო დაკარგვა. ბილეთების ჩვენების შემდეგ შიგ შეგვიშვეს,თუმცა გარეთ ისეთებიც იყვნენ ვინეებმაც ყიდვა ვერ მოახერხეს ან თანხა არ ჰქონდათ ამისათვის.საწყლები. მე და რეი შევედით ჯენიფერი კი დარჩა,რაღაც ვიქტორინა ტარდებოდა და მონაწილეობის მიღება გადაწყვიტა. სტადიონი გადაჭდილი იყო,თან მითუმეტეს რომ გადაეხურათ და შინით სულ ბნელოდა,მხოლოდ ბრჭყვიალა განათებები ციმციმებდნენ. ხალხში ნელ-ნელა მივიკვლევდით გზას და ბოლოს ერთ შმაღლბულ ადგილზე,სცენიდან არც ისე შორს,ვიპოვეთ ადგილი. დსრბაზში ისეთი ხმაური და წივილ კივილი იყო რომ ძნელი იყო გელაპარაკა,უფრო უნდა გებღავლა რომ რამე გაგეგონა. ათასნაირი პლაკატები ანათებდნენ,ზოგს რა ეწერა ზოგს რა.ერთი კი ყველაზე მეტად მომეწონა.დიდ ფორმატზე ჯასტინის სახე იყო დახატული და ეწერა"you are my inspiration, i can't find the words to say,they are overdue,i've travelled half the world to say you are my muse"(შენ ხარ ჩმი შთაგონება,ვერ ვპოილობ სიტყვებს რომ გითხრა,ისინი მოძველებულები არიან,მე გადმოვიარა ნახევარი მსოფლიო იმისთვის რომ მეთქვა შენ ხარ ჩემი მუზა) ძალიან მომეწონა ეს გამოთქმა,იმ გოგონას აშკარად ეტყობოდა რომ აქაუი არ იყო.ალბათ ევროპიდან ან აზიიდან იქნებოდა... თუმცა ჩემი ფიქრები ცივმა ხმამ გმაწყვეტინა რომელმაც გამოაცხადა -თქვენს წინაშეა ჯასტინ ბიბერი......
| 
