| კარები ქეიტლინმა გამიღო.ცოტა კი გამიკვირდა მაგრამ არ შევიმჩნიეა და სტუდიაში შევედი. ჯასტინი მინით გამოყოფილ ოთახში იყო და მღეროდა,სიმართლე გითხრათ ეგ დიდად არ მაინტერესებდა.ეხლა გამუდმებით ქეითლინს ვუყურებდი.ეს ალბათ ეჭვიანობის მორიგი შემოტევა იყო.... ჩემს თავზე მეცინებოდა მაგრამ ეხლა რომ ვუკვირდები ქეითლინი ძალიან ლამაზი გოგო არის და მე რომ აგარ ვიქნები ჯასტინისთვის ისეალური შყვარებული იქნებოდა,ღმერთო რეებზე ვფიქრობ!–ჩემს თავს შევუცაცხანე.... ისეთი ეგოისტი ვიყავი რომ ჯასტინის გვერდით სხვა გოგოს ყოფნას ვერ ავიტანდი! –ჩემი გოგო–ჩემთან ჯასტინი მოვიდა–როგორ ხარ? –მშვენივრად–ვაკოცე –იმედია არ მიბრაზდები გუშინდელის შემდეგ რომ გამოვიპარე–ეს უკვე ყურში ჩამჩურჩულა მე გამეცინა როცა გუშინდელი ღამე გამახსენდა –არა,არ გიბრაზდები....ისე...ამას აქ რა უნდა?–ქეითლინზე ვანიშნე –ეჭვიანობ?-ჩაიხითხითა –რა სისულელეა–აგდებით ვუთხარი–უბრალოდ მაინტერესებდა –ვითომ არ გამიგონია–ისევ ჩამიხითხითა და წავიდა.... ჩაწერა კარგა ხანს გაგრძელდა,უფრო სწორედ მე ვერ გავძელი და სახლში წამოვედი,ჯასტინი კი დღეს სტუდიაში რჩბოდა.... სახლში დრეიკმა მიგვიყვანა,ჯერ ჟასმინი ჩავაწვინე საწოლში მერე კი ქვევით ჩავედი,ბავშვებიც იქ იყვნენ –აბა ახლა რას ვშვებით–წამოიძახა სესილიმ –მე რა ვიცი–მხრები აიჩჩა კენიმ–მოდი ვჭამოთ...–გაიბადრა –აუ,შენ რა სულ ჭამა გაკერია პირზე,გეტყობოდეს მაინც რამე–დაიმანჭა რაიანი და თავის ღიპს წამოკრა ხელი –თქვენი არ ვიცი მაგრამ მე გავისეირნებ–ვთქვი მე და წამოვდექი –არ დაიგვიანო –უცხოებს არ გამოელაპარაკო –შორს არ წახვიდე–ჭკუის სწავლება დამიჭყეს... მათ ნათქვამს წავუყრუე და გარეთ დავედი.... საოცრად თბილი საღამო იდგა,ზღვა მშვიდად ირხეოდა,თავის სტიქიაშ იყო,ქალაქი ერთიანად განათებული იწონებდა თავს,მდიდრული მანქანები ქალაქში დასრიალობდნენ და გამვლელების გაოცებას იწვევდნენ,უამრავი წყვილი ხელი–ხელ ჩაკიდებულები მიუყვებოდნენ სანაპიროს წვრილ ზოლს.... მე კი დაბნეული ვეძებდი,მაგრამ ვერსად ვხედავდი...ამდენ ხალხში მხოლოდ ერთის სახე მჭირდებოდა,თუმცა არ ვიცოდი სად იყო,მხოლოდ მისი ჩახუტება მჭირდებოდა,მისი დარიგება და თბილი თვალები.მაგრამ სად?სად იყო ჯეიმსი?.... თბილი ჰაერი სახეში მცემდა,თმას მიფრიალებდა და ლოყებზე მელამუნებოდა....ჩემდა უნებურად მეღმებოდა.ასე მშვიდად კარგა ხანია თავი არ მიგრძვნია...ყველაფრის გახსენება დავიწყე,გამახსენდა ჯენი,რეიჩლი,ერიკა,ჯეისონი და საოცარი ნოსტალგია ვიგრძენი,ისინი მენატრებოდნენ....მაგრამ მათ დაბრუნება შეუძლებელი იყო,თუმცა მე ხომ მათ სულ მალე ვნახავდი.... –რაზე ფიქრობ?–უკნიდან ვიღაც მომეპარა და ხელები წელზე შემომხვია.... შემოვტრიალდი და... –ჯეიმზ–დავიყვირე–ვაიმე!...შენ..შენ?..–ემოციებს ვერ ვიკავებდი,ცრემლები მომადგა თვალებზე და მაგრად ვეხუტებოდი.....
დიდი ბოდიშ ბავშვებო პატარა თავისთვის,სახლში არა ვარ და ვერ მოვახერხე უფრო დიდი
| 
