-ან რამდენი ხანია გირეკავ რატო არ მპასუხობ?

-არ მეცალა და საერთოდ შემეშვი

-რა გჭირს?

-შენი საქმე არ არის თავი დამანებე (დავუმარცვლე)

-იცი რა შეყვარებული ბევრს დაუკარგია

-მოკეტე რა შენ არაფერი არ გესმის ტანსაცმლისა და გართობის გარდა არფერი არ გადარდებს,ის უბრალოდ ბიჭი,უბრალოდ შეყავრებული არ იყო,ის ჩემი ცხოვრება იყო,მე  მან დამნიშნა,მე ის მიყვარდა და მეყვარება,ეხლა კი გეყოს შენი ბრძნული აზრების ბრქვევა, გაეთრიე ჩემი ოთახიდან

-ანა გთხოვ ასე ნუ იქცევი

-გაეთრიე გითხაქრი მე შენ,დროზე შენი დანახვა არ მინდა

მარი  გავიდა და კარები მოიჯახუნა,მე ისევ ნიკას ზარს ველოდებოდი მეგონა ის დამირეკავდა და მეტყოდა როგორ ვუყვარდი,რომ მისი ფერია ვიყავი ის ხომ სულ ესე მეძახდა,მაგრამ ეს ამინც არ მოხდა,მარი გავიდა და ამის შემდეგ არასდროს არ მინახია მშობლებმა ძალით ამერიკაში  გამაგზავნეს ვითომ  ჩემი ბედნიერებისათვის  მაგრამ მე არ მინდა წასვლა იქ სადაც ნიკას საფლავსაც ვერ ვნახავ

ამერიკაში

-ანა შვილო(დედაჩემი მაკა)მე ხვალ  მივფრინავ და იმედია აქ მაინც გეშველება რამე

-მეტი არა ჩემი მტერი,შენ მაგის იმედი გქონდეს

-გეყოფა ეხლა

-რა მეყოფა?შენ მაიძულე აქ  წამოსვლა და შეეგუე ეხლა რომ  სულ  ესე დაგელაპარაკები და პატივისცემა არ მომთხოვო

-იცი არ დარჩი აქ მე სასტუმროში წავალ,შენი ატანა შეუძლებელი ხდება

-აბა მე მკითხე ჰა ჰა ,მგონი იცი კარები სადაცაა ხო?

-უნამუსო

-მეც მიყავრხარ დე

აი ესე აღმოვჩნდი უდიდეს სახლში და საშინლად მინდოდა ყვირილი მაგრამ  ამის დროც არ მაქვს რადგან ხვალ ახალ სკოლაში პირველი დღე მაქვს და ჩემი ბანალური კაბები არაფრად არ გამოდგება ამიტომ ახლების ყიდვას ვაპირებ ოღონდ კაბის არა

გარეთ რომ გავედი მოკლედ ისეთი ამბავი იყო როგორც იტყვიან დედა შვილს არ აიყვანდა ხელში,იმდენი გოგო იყო თავმოყრილი ზოგი კიოდა ზოგიც ტიროდა

-აქ რა ხდება?

-შენ რა ვერ ხედავ?

-მეხუმრები?ამდენ ხალხში შენ რა რამეს ხედავ?

-შეხედე აქ ჩემი სიცოცხლეა ჩემი მომავალი ქმარი

-ჰმ  მომილოცია,ეხლა კი გაიწიე

-ნუ ყვირიხარ რა გოგო(ვიღაცამ წამოიძახა)ვარსკვლავს ნუ აღიზიანებ

-ჰა ჰა შენ რა შენი თავი ვარსკვლავი გგონია? ჰაჰ

-ჩემი თავი არა ის მგონია, და სხვათაშორის შენ მის მოამვალ ცოლს ელაპარაკები

-შეხედე ეს ხომ ბიბერია(ისევ ვიღაცამ ჩამყვირა ყურში)

-ეი გოგო ყრუ არ  ვარ,უროდო,მომშორდი გზიდან ...გიჯო ფანო

აი მეც დავინახე ის სულ უფრო ახლოს მოდიოდა,მერე ჩემს წინ დადგა

-გინდა ავტოგრაფი მოგცე?

-ჰა ჰა დამცინიხარ?-სიცილი ამიტყდა

-ბატონო?

-შენ რა ფიქრობ რომ მე შენი ფანი  ვარ ჰა ჰა საცოდავი აბვშვი ჰა ჰა

-აბა აქ რა გინდა?

-ოჰ შენ შეგეკითხო სად დავდგე და სად არა?

-არა მაგრამ

-ხოდა მაშინ გაიწიე რა ბიჭო,ვერ ხედავ ხელს რომ მიშლი?

-ბოდიში

-მოკეტე

ვარსკვლავთან  ჩხუბის თუ  რაღაცის შემდეგ ძლივს ავარჩიე ტანსაცმელი არც ძველ ჩემს თავს არ მაგონებს და სახლში დავბრუნდი

-გისმენთ

-ან შენ ხარ?

-მამა(ლუკა ქვია)როგორ ხარ?

ეს არის ერთადერთი ადამიანი რომელზეც მეკეტება მას ჩემი ყოველთვის ესმის,ნიკა რომ გარდაიცვალა მარტო ის მედგა გვერდში  მამშვიდებდა და ყალაფერს აკეთებდა ჩემს გასამხიარულებლად

-კარგად ჩემო გოგო შენ?

-რავი აბა იმას თუ  გავიტვალისწინებთ თუ სად ვარ და აქ ვინ მომათრია მაშინ ნორმალურად

-მე შენთვის სურპრიზი მაქვს

-ხოო?და რა სურპრიზი???

-რომ გითხრა სურპრიზი არ იქნება

-და მალე ვნახავ?

-კი,საკმაოდ მალე :*

-კაი მა მე უნდ წავიდე წყალი გადავივლო მერე ძველი ტანსაცმელები გადავყარო და ახლები ჩავალაგო კარადაში

-კარგი გკოცნი:*

-Xo  :*

ბავშვებო მადლობთ კომენტარებისათვის ძლაინ დიდი თავებს არ ვდებ და იმედია წაკითხვა არ დაგეზარებათ :*) იმედია მოგეწონათ ესზ თავიც და დააკომენტარებთ :)