-მენდი.. -რა ჯეკ? მაქვს სიცხე? -ვაიმე.. კი მენდი თანაც 39 -აუ რა ვქნა ახლა? -არ ვიცი, თავს ძალიან ცუდათ გრძნობ? -ისე რაა ამ დროს ბავშვები ჩამივუდნენ ლოლამ თქვა -რა მოხდა? რა მოწყენილი სახეები გაქვთ? ჯეკმა თქვა: მენდის სიცხე აქვს 39 -ვაიმე მენდი! ლოლა მომვარდა და ჩამეხუტა... ყველამ მოიწყინეს და განიცდიდნენ, ბავშვები გვერდიდან არ მცილდებოდნენ მივლიდნენ და მართობდენ :* -ძალიალიან დიდი მადლობა ბავშვებო მე რომ მივლით და რომ მართობთ -არაფერის! -მენდი ბოდიში მინდა მოგიხადო -რატომ ჰარი? -გუშინ იმ გაყინულ წყალში არ უნდა ჩამეშვით -არაუშავს, შენ რა იცოდი რომ ასე დამემაეთებოდა.. ეგ არაფერი -მართლა? -ხო -ძალაინ კეთილი ხარ მენდი -მადლობა ცოტახნის შენდეგ კიდევ გავისინჯე სიცხე -ვაიმე -რა მოხდე ჯეკ? -რამდენი აქვს სიცხე? -41და 5 ხაზი -რა? -მართლა? -ო ღმერთო ბავშვებო დაწიოკდნენ -ხო, ხო ახლავე უნდა წავიყვანოთ საავადმყოში -ხო რათქმაუნდა თქვა ჰარიმ მე საავადმყოფოში მიმოყვანეს, პალატაში შემიყვანეს ხოლო ბავშვები გარეთ მიცდიდნენ, ექიმმა როცა გამსიჯა შემდეგ დერეფანში გავიდა -რა ხდება ექიმო? -რამდენი აქვს სიცხე? -ხომ კარგადაა? როგორ არის? ოთხოვე ერთად მისცვივდნენ -დმშვიდდით, ნუ ნერვიულობთ.. მენდი კარგად არის -ოო მადლობა ღმერთს, ამოიხვნეშა ჯეკმა -რამდენი აქვს სიცხე? -კითხა ვიტნიმ -ახლა 38 და 2 ხაზი -რა კარგია -მაგარია ბავშვები ჩემს სანახავად შემივდიდნენ პალატაში, რაღაცეებს ვლაპარაკობდით, ხოლო ღამე მე მათ დაჟინებით ვთხოვე რომ სახლში წასულიყვენენ და იქ დაეძინათ... მათი დრწმუნება ძალიან ძნელი იყო თუმცა ბოლოს მაინც დავითანხმე... მერე მე ჩამეძილა. მეორე დილას საოცარმა სურნელმა გამაღვიძა მე თვალები გავახილე და დავინახე...
