ჩემი საკონკურსო თემა MissCyrus-ის სთვის ** რაზეა?? ეს სრულში გაიგეთ ))
ჩემი თემა არისს ზამთარზეე ** ჩემსს უსაყვარლესს წელიწადის დროზე )) თემა ცცოტა სევდიანია ამიტომ წაიკითხეთ ამ სიმღერასთან ერთად
ზამთარი იყო. დეკემბერი, ძალიან ციოდა. თოვლი, ყინვა... ვერ ვიტანდი ამ თვეს მაგრამ ერთი რაღაც მახალისებდა. დღე-დღეზე ჩემი და დაიბადებოდა. ამიტომ უმეტესად სახლში ვიყავი. ვეღარც დათის ვნახულობდი ხშირად ... ძლივს ვახერხებდი მასთან ასვლას. ერთ დღეს დილით 11 საათი იყო დაახლოებით მასთან რომ ავედი. გასაღები მქონდა ამიტომ პირდაპირ შევედი. -დათია მე ვაარ!- ხმა არავინ გამცა. ამიტომ მის ოთახში ავედი. ეძინა... გამეცინა. ისე ტკბილად ეძინა არ გავაღვიძე. ქვემოთ ჩავედი და მალე უკან ჩამომყვა. -ნინნ? -რა იყო პირველად მხედავ? -არა ამ დილა ადრიან გამიკვირდა რომ მოხვედი -ჰო რავიცი ვერ ვიყავი ხასიათზე და... -რატო რამე ხდება? -არა არაფერი. -ნინ შემომხედე .. მეე მისკენ შევტრიალდიი და პირზეე მაისურის სახელო ავიფარე. ცოტა შემეშინდა: -რა იყო? -არაფერი უბრალოდ ეგ გამოხედვა მიყვარს! მართლა მთელი დღე ცუდ გუნებაზე ვიყავი. თითქოს რაღაც ცუდს მიგრძნობდა გული. თითქოს რაღაცის მეშინოდა ან რაღაცას გავურბოდი ამიტომაც ვარჩიე დათისთან მისვლა. მისი დანახვა სულ კარგ გუნებაზე მაყენებდა. მე და დათიმ დიდი ხანი ვილაპარაკეთ და მალე სახლში წამოვედი. -კაი დათი უნდა წავიდე მე თორე დედაჩემი მარტოა. სახლიდან გამოვედით.... რაღაც ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ დათისგან საერთოდ მოვდიოდი...არ ვიცი რატო, რისთვის.... მე ფანჯარასთან მივედი დაა გავიხედეე. ** თითქოსს რაღაცას ვემშვიდობებოდიიიი -აუ დათი იცი... ისეთი შეგრძნება მაქ თითქოს სულ მივდივარ შენგან. -რაა? რეებს იძახი ნინ! -არ ვიცი არ ვიცი... დათისკენ შევტრიალდი მთელი ძალით ჩავეხუტე, ვაკოცე და ვუთხარი -მიყვარხარ! -მეც მიყვარხარ! თითქოს გული დამიწყნარდა. დათიმმ ხელშიი ამიყვანააა ** დამაბზრიალაა დაა ყურში ჩამრჩულა არასოდეს დაგივიწყებბ ** მიყვარხარ ნინნ ** ერთადერთი ხარრ *** არავინნ გგავსს )) არავის გავხარ ) ყველაზე კარგი ხაარრ ... სახლში ავედი -სახლში ხართ? -კიი...ნინ მოდი რა მაღაზიებში გავიაროთ და პატარას რაღაცეები ვუყიდოთ რა თორე დავიღალე სახლში ჯდომით..... საჩუქრებიი :* ვუყიდოთ -კაი როგორც გინდა სიმართლე გითხრათ, ამ სიცივეში ძალიან მეზარებოდა გარეთ გასვლა. თოვდა. საშინელი ყინვა იყო. ამიტომ ფეხით წამსვლელი არ ვიყავი და მამაჩემს დაველოდე რომ მანქანით წავეყვანეთ. ჩემდა საბედნიეროდ მალე მოვიდა. მანქანაში ჩავჯექი მუსიკებს ვუსმენდი და ვფიქრობდი ამ დროს ტელეფონმა დარეკა ანი იყო: -ვაიმეე როგორც იქნა! სად ხარ გოგო ეს დრო საერთოდ ვეღარ გპოულობ სად დადიხარ ! ან ამ სკოლაში მოდი ან რა გჭირს საერთოდ ტელეფონს აღარ პასუხობ სახლში არასდროს არ ხარ. -ვაიმე ანი ნუ მიყვირი ძაან გთხოვ თავი მტკივა ისედაც. გოგო რავიცი ხან დათისთან ვარ ხან დედაჩემთან მოკლედ რა... -ესე უნდა დამივიწყო ხო? -კარგი რა ბოდიში აანნნ :* ... ხო იცი ძალიან მიყვარხარ! ეხლა მაღაზიებში მივდივართ რა და გნახავ კაი? დღეს ამოგივლი
-ვაიმე არ მჯერა როგორც იქნა! კაი მიდი და გელოდები ტელეფონი გავთიშე. საღამოს 7 საათი იყო მაგრამ უკვე ძალიან ბნელოდა. მანქანაში ვიჯექით და ლამფიონები გზას გვინათებდნენ :* ლამაზი სანახაობა იყოო :* მივდიოდით როცა უცებ დედაჩემმა წამოიძახა -ვაიმე მუცელი მტკივა -რაა??-წამოვიყვირეთ ერთდროულად. მამაჩემმა ელვის სისწრაფით მოატრიალა მანქანა. უკვე აღარც ის აინტერესებდა რომ წესები დაარღვია. -მამა ნელა იარე ცოტა!-ნელა სიარულს ვერ ვიტანდი მაგრამ ეს უკვე გადაჭარბებული იყო... საავადმყოფოსთან მისულები ვიყავით უკვე როცა უეცრად მამაჩემს მანქანა მოუსრიალდა და რაღაცას შევეჯახეთ....მანქანა სამჯერ ამოყირავდა....
ამის მეტი არაფერი მახსოვს. თვალებს ვერ ვახელდი. სიბნელე იყო ყველგან... გარშემო ვერაფერს ვხედავდი... არ ვიცი ვისი ან რისი ხმა მესმოდა... რა ხდებოდა? სად ვიყავი? ხმას ვერ ვიღებდი... თვალებს ვერ ვახელდი... ვერ ვინძრეოდი... მხოლოდ ფიქრები კითხვები მიტრიალებდა თავში... მაგრამ მალე ეს ყველაფერი შეწყდა უაზრო ბურუსმა მოიცვა ჩემი გონებაც. აი ამის შემდეგ კი მართლა აღარაფერი მახსოვს...
დაწერეთ თქვენი აზრიი ** თემის ავტორიი მე ვარ )) დღიურიდან ამოვიღე და ცოტა რაღაცეებიი გავაზვიადეე *
