გადიოდა დღეები მაგრამ როგორც ხალხი იტყოდა ”დრო ყველაფრის მკურნალიაო” ასე ნამდვილად არ იყო ჩემს შემთხვევაში.მიმძინმდა იმის გათვივცნობიერება რომ დედა ჩემს გვერდით არ იყო.თავს სრულიად მარტოდ ვგრძნობდი,ვხვდებოდი როგორ ვგიჟდებოდი ნელნელა მაგრამ უძლური ვიყავი.სარკეში ჩახედვის სურვილი გამიქრა,მეშინოდა იმის დანახვა რომ ნელნელა ვემსგავსებოდი არაამქვეყნიურ არსებას რომმელსაც ვერ გაეგო რა დარჩენოდა ამ ქვეყანაზე.
მხოლოდ ერთ რაღაცამ გამომიყვანა მდგომარეობიდან.....ზეინის სიტყვებმა დამაფიქრა და მივხვდი რომ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებოდა.
-ზეინი: ემილი ეხლა კარგდა მომისმინე იმიტომ რომ ამას ერთხელ ვიტყვი და მეორედ აღარ გავიმეორებ..არჩევანი კი შენ უნდა გააკეთო...ასე გაგრძელება არ შეიძლება.....ჩაიხედე სარკეში რას დაიმსგავსე თავი...გინდა რომ მოკვდე??მესმის რომ გტკივა მაგრამ რას ვიზამთ?!ცხროვრებას წინ ვერ აღუდგები და ვერც ბედისწერას შეცვლი...შეიძლება ფიქრობ რომ ამ ქვეყნად არავინ დაგრჩა მაგრამ ჩვენ ხომ აქ ვართ..შენს გვერდით....მიყვარხარ და ამდენს ვერ გავუძლებ ...ვერ ვუყურებ თუ როგორ იკლავ ნელნელა თავს....
-მე: გამიგე ზეინ(ხრინწიანი ხმით ვუთხარი,ძალიან ყრუდ..ისე ხმადაბლა რომ მეც ძლივს გავიგე)
-ზეინი: მესმის ემ..მესმის მაგრამ ასე აღარ შეიძლება..მე ვეღარ შევძლებ გიყურო ასეთს(ადგა და კარებისკენ გაემართა)
-მე:არ წახვიდე......
(ხელი მომუშტა და შემდეგ სახეზე აიფარა)
-მე: მჭირდები და შენს გარეშე გავგიჟდები.....წამოვდექი და მისკენ გავემართე..მე მის თვალებში დიდი სევდა დავინახე(და მივხვდი რომ უნდა გამოვფხიზლებულიყავი და შემემჩნია რომ ჩემს გარშემო უამრავი ადამიანია ვისაც ვჭირდები).თმებზე ხელი გადავუსვი და გავუღიმე....
გადიოდა დღეები და ვატყობდი რომ ჩემი ცხოვრება ნელ ნელა იცვლებოდა.
ვგრძნობდი შინაგან სიძლიერეს და ვამაყობდი ამით.შინაგანად გავიზარდე...ცხოვრებას სულ სხვა თვალით შევხედე ...უფრო სერიოზულად..
და მივიღე ისეთი გადაწყვეტილება რომელცას არასდროს ვინანებ...გადავწყვიტე რომ გამეყიდა ჩემი სახლი და საცხოვრებლად ლონდონში ზეინთან გადავსულიყავი....ზეინი ჩემთვის გმირი იყო რომელმაც დიდი წვრილი შეიტანა ჩემს ცხოვრებაში.გოგონები სევდიანათ მაგრამ დადებითად შეხვდნენ ჩემს გადაწყვეტილებას....სახლი დიდი და ლამაზი იყო ....ასე რომ მყიდველიც უცებ გამოუჩნდა იმის და მიუხედავათ რომ თანხა საკმაოდ დიდი იყო.ლონდონში წასვლამდე 1 დღე იყო დარჩენილი რომელიც ძალიან ....ძალიან მაგრად გავატარეთ მე და გოგოებმა (ბიჭების გარეშე:D).ვიცოდი რომ ძალიან დიდ განძს(გოგოებს) ვტოვებდი ამერიკაში და ამ განძთან განშორება მიჭირდა.მაგრამ ისაც ვიცოდი რომ ყველაფეს სწორად ვაკეთებდი.ბიჭებიც ჩვენთან ერთად მოფრინავდნენ,მათაც ძალიან უჭირდათ გოგონების დატოვება....
როცა ყველას გადავეხვიე და დავემშვიდობე გულში ძალიან დიდი ტკივილი ვიგრძენი,მივდიოდი მაგრამ ჩემი გულის ნახევარს იქ ვტოვებდი...ვცდილობდი რომ არ მეტირა,ღრმად ვსუნთქავდი და იმ იმედით ვიწყნარებბდი თავს რომ ჩვენ კიდევ ერთად ვიქნებოდით ...ეს ადრე მოხდებოდა თუ გვიან...
--------------------------------------------------------------------------------------
ლონდონს ძალიან შევეჩვიე ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს აქ იყო ჩემი ადგილი .ჩემი და ზეინის ურთიერთობა ძალიან სერიოზულ ურთიერთობაში გადაიზარდა,ჩვენს შორის ყველაფერი ხდებოდა....
ერთად ვცხოვრობდით და ცხოვრებით ვტკბებოდით.
ერთ ჩვეულებრივ დღეს ძლიერი თავბრუსხვევა ვიგრძენი და ისე წავბორძიკდი რომ რამის დავვარდი.ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია მაგრამ თავბრუსხვევა დაახლოვებით 1 კვირა გამიგრძელდა....
მაშინებდა ის ფაქტი რომ შეიძლებოდა.......... მოკლედ არც მინდოდა გაფიქრება ,ჯერ არ ვიყავი ამისთვის მზად მაგრამ ჩემი ეჭვები გამართლდა .....
ზეინი გვიან დაბრუნდა სახლში,ბიჭებიც ჩვენთან აპირებდნენ დარჩენას.არ შემეძლო რომ ეს ზეინისთვის არ მეთქვა....ახშფოთებული ვიყავი...მთელი სხეული მითრთოდა არ ვიცოდი საიდან დამეწყო....
-მე:ზეინ ერთ წამს მოდი აქ...
-ზეინი:რამე ხდება???ხომ კარგად ხარ???
-მე:ნუუუ...კარგად ვარ ......ზეინ მემგონი ფეღმძიმედ ვარ.......
Daamowma:PrettyGirl-ma<3
|
