ეს ყველაფერი ერთი წლის წინ დაიწყო,როდესაც 17 წლის ვიყავი,ჯერ კიდევ არასრულწლოვანი.მე ის შემიყვარდა უგონოდ,მიყვარდა სიცოცხლეზე მეტად,ის იყო ჩემთვის ჰაერი და მისით ვცოცხლობდი.მიხაროდა მასთან ერთად ყოფნა,
ერთად დავდიოდით ყველგან მაგრამ ერთ დღესაც მიმატოვა,არ დარჩა ჩემმთან ,არადა ვთხოვდი რომ არ წასულიყო...
ჩემი დაბადების დღე იყო,მიხაროდა მაგრამ გული სულ სხვა რამეს გრძნობდა.ძალიან ლამაზად გამოვეწყვე დღეს ხომ 18 წლის ვხდებოდი.უეცრა ტელეფონმა დარეკა,ის იყო ის,ტელეფონი სასწრაფოდ ავიღე.
-ჩემო პრინცესა გიოცავ ,იმედია არავის არ დაუსწრია მოვოცვა და პირელი ვარ.
-ჰო,ჰო...სა ხარ არ მოხვალ ? დღეს აგარაკზე ვიკრიბეით ,ძალიან ბევრი უნდა დავლიოთ ,გავერთოთ.
-აბა რას ვიზამ.
-კარგი მაშინ 5 საათზე ჩემთან აგარაკზე მოდიი.ტელეფონიი სიხარულით გავთიშე.(რომ მცონოდა..)
ძალიან ლამაზი კაბა მეცვა,სიხარულით დავფრინავდი...ერთი სული მქონაროდის როდის მოვიდოდა ხუთი საათი...
და აი მოვიდა,ნეტა არც მოსულიყო და სულ გაჩერებულიყო დრო.ყველა ერთად შევიკრიბეთ აგარაკზე,ძალიან ბევრი დავლიეთ(ზედმეტადაც კი),ვიცეკვეთ ,ვიმხიარულეთ..დრო მალე გადიოდა,წამები წამებს მისდევდა.დაღამდა,ნასვამი ვიყავი და ავიჩემე რომ აგარაკიან უნდა წავსულიყავით,მითხრა მითხრა რომ ამ მდგომარეობაში მანქანას ვერ ვატარებდი (მას პრავა არ ქონდა)მაგრამ არ დავუჯერე ავიჩემე და ის მოხდა რისიც ყველაზე მეტად ეშინოდა...
თვალები გავახილე ის ჩემთან არ იყო,
მან მიმატოვა,დამტოვა მარტო,მისგან მხოლოდ ის სიტყვებიღა დამრჩა რომელიც ბოლოს მითხრა:სიყვარულითვის რო მოკვდე ძნელი არ არის.... ძნელია მოძებნო სიყვარული რომლისთვის ღირს სიკვდილი.....♥❤
