დიდი ხანი ვილაპარაკეთ.. ბოლოს მივიხედ-მოვიხედე და ჯასტინს კიდევ ვერ შევხედე..

-ბავშვებო ჯასტინი ხომ არ იცით სად არის? ეს ვიკითხე თუ არა კარები ჯასტინმა შემოაღო.. სახეზე კი დიდი თაიგული ქონდა აფარებული.... თაიგული მომართვა და ლოყაზე მაკოცა...

 უცებ გიჯივით გავარდა გარეთ და ლანგარზე დაწყობილი გემრიელობები მომიტანა.. "ეს ჩემს პრინცესას" თქვა და ბავსვებს მიუბრუნდააა..

-აბა არ დაგვტოვებთ მარტოს?

ამაზე ყველამ გაიცინა, მათ შორის მეც... ნელ-ნეა ყველა გავიდა.. მე კიდევ ჩემი სურპრიზის მირთმევას შევუდექი, თან ჯასტინს ელაპარაკებოდი...

-აბა დღეს რა გეგმები გვაქვს?(ჯასტინი)

-რავი არაფერიიი.. მოიფიქრე რამეეე(მე)

-კაიი ძაან მაგარი  იდეა მაქვს.. ოღონდ სურპრიზია შენთვის.(ჯასტინი)

-ხო იცი რომ სურპრიზები არ მიყვარს.. პირდაპირ მითხარი... და საცოდავი თვალებით გავხედე

-ეგრე გამოხედვაც კი არ გიშველის.. მითხრა და გამიღიმაა..

-აუუ გთხოვ, თუ გიყვარვარ მითხარი რა მოიფიქრე... თუ არ მეტყვი ვიფიქრებ რომ არ გიყვარვარ და კიდევ ისეთი სახე მივიღეე...

-ჰაჰაჰა.. როგორ გამაცინე.. ისე სჯობს მე წავიდე, თორე შენ რამეს მათქმევიებ.. ასე ხუთისთვის მოვალ და მზად დამხვდი, თორე როგორც იქნები ისე წაგიყვან..:დდ(ჯასტინი)

-მოიცა ის მაინც მითხარი შენ სად მიდიხარ.. ეს რომ გავძახე უკვე გასული იყო ტახიდან..

თავი შემოყო და მითხრა...-ეგეც სურპრიზიააა.. და გაიქცააა..

მოვიწყინე, სწრაფად გამოვიცვალე და ქვემოთ ჩავედი... მაგრამ სრული სიჩუმე დამხვდა...

-ვინმე არის სახლში?

-კი დედი,.. სამზარეულოში ვარ...

მეც იქ შევედი..

-სად არიან ბავშვები ხომ არ იცი?(მე)

-კიც და არაც...(დედა)

-აუუ... შენც ჯასტინივით უნდა მელაპარაკო?(მე)

-რატომაც არაა.მოდი ვილაპარაკოთ. რამდენი ხანია არ გვილაპარაკიაა..(დედა)

ძაან ბევრი ვილაპარაკეთ.. მართლაც რომ ძალიან მყავდა დედასთან ლაპარაკი მონატრებული. დივანზე ვიწექი და თავი დედას მუხლებზე მედო.

.

 უცებ მაილი შემოვარდა ოთახში გიჯივით...

აბა რას შვებით? სელე წამო ჩქარა უნდა გამოგპრანჭო.. და მერე შენ უნდა გამომპრანჭო..:დდ(მაილი)

-რა? წესიერად ამიხსენი რა ხდება თორე არსად არ წამოვალ..(მე)

-ჰაჰაჰა.. შენ ვინ გეკითხება...:დდდ(მაილი)

უცებ ხელი მომკიდა და ისე სწრაფად ამიყვანა ზევით რომ წინააღმდეგობის გაწევაც კი ვერ მოვასწარი.

სწრაფად რაღაცა მომიძებნა მაილიმ, შემდეგ თვითონაც ჩიცვა. რაღაცა ნაჭერი მოიტანა, მუქი ფერის..

-ეგ რა არის? ჩემ კაბას ნამდვილად არ მოუხდება და არც შენსასაც..(მე)

-მაგას არაუშავს. ეს თვალებზე უნდა გაგიკეთო და ისე წაგიყვანო.(მაილი0

-მე მაგას არ გავიკეთებ..(მე)

-შენ ვინ გეკითხება.. მითხრა და მაშინვე სახეზე ის ნაჭერი ამაფარა. ისე მაგრად მომიჭირა სახეზე რომ ვერაფრით ვერ მოვიხსენი. მაილი იცოდე ძაან მაგარდ გაგიბრაზდები თუ არ მეტყვი სად მივდივართ ან რატო გამიკეთე ეს საშინელება სახეზე.

-სელენა გთხოვ მაცადე და წამომყევი. რომ მივალტ ყველაფერს გეტყვი...(მაილი)

-მაილი ასე რატო იქცევი? სადაცაა გავაფრენ, მშვენივრად იცი თუ როგორ ვერ ვიტან ეგეთ რაღაცეებს..(მე)

-კარგი მორჩი და წავედით..(მაილი)

-კაი წავიდეთ, და შენ მე ვერ გადამირჩები.(მე)

კიბეებზე ძლივს ჩავედით. ეტყობა სახლში არც დედა და არც მამა არ იყო.. ან უბრალოდ მე ვერ მივხვდი ვინმე იყო თუ არა.. მანქანაში ერთად ჩავსხედით და მაშინვე დაიზრამანქანა.

-მაილი მანქანა ვის მიყვას? და ბოლოსდაბოლოს მითხარი რა ხდება და სად მივდივართ.. სხვები სად არიან..(მე)

-არაფერს გეტყვი.. (მაილი)

მეტი არაფერი მითქვამს.. საკმაოდ დიდხანს ვიარეთ. ძლივს გაჩერდა მანქანა, მაილიმ ნელა გადამიყვანა. რამდენიმე საფეხურზე ავედით. მაილიმ კარები გააღო და შიგნით შემიშვა. ვიგრძენი თუ როგორ დაიკეტა ჩემს უკან კარები..

-მაილი აქ ხარ? მაილიიიი...

ხმას არავინ ირებდა...

-აქ არავინ არის?

ისევ სიჩუმე...

ეს სახვევი საშინლად მტკენდა თავს.. და მთელი ძალით ვეცადე მომეშორებია სახიდან მაგრამ არაფერი გამომდიოდა.

უცებ კარები გაიღო. უკნიდან ვიღაცამ მომადო ხელი, შემდეგ ოდნავ მომიშვა სახვევი..ეხა ისე აღარ მიჭერდა.

-რომელი ხარ?

ისევ სიჩუმე იყო,,,

სწრაფად მოვიხსენი.. იქაურობა შევათვალიერე მაგრამ ვერავის შევხედე.. ძალიან ლამაზი, ძალიან დიდი დარბაზი იყო. მაგრამ ცოტა ბნელოდა და საშინელი სიჩუმე იყო. გადავწყვიტე საერთოდ გავსულიყავი, მაგრამ კარები ჩაკეტილი დამხვდა. ამაზე კინაღამ გავაფრინე, უფრო გავბრაზდი. უცებ რომელიღაცა მხრიდან რაღაც ხმა გავიგონე. ამ დროს წინ რაღაც კარი დავინახე, სწრაფად გავიქეცი მისკენ, გავაღე და ჩემს წინ ულამაზესი ადგილი გადაიშალა. წინ ვარდიისფურცლები ეყარა. იქაურობამ დამატყვევა, ისე ლამაზი იყო.. ვარდეის ფურცლებით მოწყობილ ბილიკს გავყევი და ულამაზეს ბუნებაში ამოვყავი თავი, არ ვიცოდი თბილისში ასეთი რამ თუ იყო. აქაურობამ ყველანაირი გაბრაზება გადამავიწყა.

რამდენიმე წუთი ვიდექი ასე გაშეშებული. შემდეგ ცოტა შორს შევნიშნე რაღაც პატარა შენობა, ბუნებასთან შესაფერისად მოწყობილი.

 მისკენ წავედი რომ ვიგრძენი როგორ მომყვებოდა უკან რაღაც ან ვიღაც, ძაან უცნაური ხმა იყო.. უკან მივიხედე დააა...