მოკლედ მანქანიდან გადმოვედი და სახლში შევედი. კიდევ კარგი არავინ არ იყო. უკვე გვიანი იყო, მთელი დღე გადაღებებით ძალიან დაღლილს დავწექი და დამეძინა.
დილით ხმაურმა გამაღვიძა თვალებიძლივს გავახილე. თავიდან მეგონა მესიზმრებათქო და ისევ დავხუჭე თვალები, მაგრამ მეორედაც იგივე რომ დავინახე მაშინ საწოლიდან გიჟივით წამოვხტი. ბავშვეები ჩემი საწოლის გარშემო იდგნენ და მე მიყურებდნენ თან რაღაცას აბრახუნებდნენ.
-ეე კარგათ ხართ?(მე)
-ჩვენ კი მაგრამ აი შენ როგორ ხარ ეგ ნაღდად არ ვიცით..(ბავშვები)
-რაებს ბოდიალობთ დამაძინეთ რაა...........(მე)
-რა დაგაძინოთ.. გუშინ რაები იიბოდიალე პირდაპირ ეთერში? შენ თვითონაც ხომ ხვდები რომ დრიუ არ გიყვარს....
-აჰა. გასაგებია რაზეც მიბრაზდებით. შეიძლება მართალი ხართ, მე დრიუ არ მიყვარს, მაგრამ მე მას შევიყვარებ.. და ვსიო მორჩა ამაზე ლაპარაკი. და კიდევ ერთი გთხოვთ ამ სახლში ჯასტინის ხმა არავინ ამოიღოთ..
-კკარგი თუ მასე გინდა იყავი შენს დრიუსთან ბედნიერი, რაც დარწმუნებული ვარ არ გეღირსება..(ტეილორი)
-მე ძამიკო ეგეთი კარგი სურვილებისთვის... ეხა თუ შეიძლება ყველა გადით, მაინც არცერთი არ მიდგახართ გვერდში. მე უკვე აღარც მეგობარი და აღარც ძმები მყავს.. თან თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა.
ახლა კი ბოლოჯერ გეუბნებით.. გადით ჩემი ოთახიდან.. უნდა გამოვიცვალო..
ყველა გავიდა.. ახლა დავიწყე ფიქრი, .. თუ მართლა რა საშინლად მოვიქეცი, მარგამ დრიუ მაინც იქნება ბედნიერი.. ისედაც რამდენიმე თვე დარჩა.. ამ ფიქრებიდან ტელეფონის ზარმა გამომიყვანა.
-გისმენთ(მე)
-სელენა როგორ ხარ დედა?(დედა)
-კარგად დე შეჰ როგორ ხარ? მამიკო როგორ არის?(მე)
-ჩვენ კარგად ვართ, მაგრამ აი შენ ნამდვილად არ ვიცი რა გჭირს...(დედა)
-დე მაგას რატო ამბობ?(მე)
-დღეც ერთ-ერთ ტელეარხზე შენი ინტერვიუ გავიდა სადაც ამბობდი რომ...
ლაპარაკი აღარ დავასრულებიე..
-აჰა, უკვე ვიცი რაზეც გინდა რომ მელაპარაკო, და შენც საყვედურებისთქმას თუ დაწყებ ჯობს გაგითიშო..(მე)
-არა სელენა, არ გათიშო, როგორც ვატყობ ბევრი საყვედური მიიღე მაგის გამო, მე ნამდბილად არ გააგკიცხავ, კარგად გიცნობ და ვიცი რომ რაღაცა სერიოზულის გამო მიიღე ეგ გადაწყვეტილება.(დედა)
-მადლობა დე ეგეთი სიტყვებისთვის. ეხა ვერაფერს ვერ აგიხსნი, ძაან დიდი ამბავია. როცა გნახავ ყველაფერს დაწვრილებით მოგიყვები, იმედია მალე გნახავ, ძალაინ მომენატრე... ძაან ძაან მიყვარხარ დეე.. და მამა მომიკითხე
-კაი დედიკო, შენ არ ინერვიულო. მეც ძალიან მენატრები და მამასაც.. აბა შენ იცი ჭკვიანად მოიქეცი...
ტელეფონზე ლაპარაკი დავასრულე თუ არა მაშინვე გამოვიცვალე და სანაპიროზე წავედი, აი იმაზე ჩემი და ჯასტინის სანაპიროზე, იქ არასოდესს არავინ იყო და მუდამ შეიძლებოდა ფიქრი.. სახლიდან გასვლის წინ ჩემთვის არავის გამოუხედავს.. ყველა გაბრაზებული იყო, აი დარდი. ჩემი რომ ესმოდეთ, და გვერდში რომ დამდგომოდნენ ყველაფერს ვეტყოდი თუ რატო მოვიქეცი ასე. მაგრამ მათ თუ მიზეზის ზებნა არ უნდათ თავიანთი პრობლემაა.. გზაშე ჩემი საქვარელი სოკოლადი და კოლა ვიყიდე.
სანაპიროზე ჩამოვჯექი და პიქრი დავიწყე.
ერთადერთი რამ რაც მამხნევებდა ჩემი შოკოლადი იყო. ..უცებ უკან მანქანის ხმა გავიგონე, გავიხედე და ჯასტინისმანქანა იყო. სწრაფად წამოვდექი და უკან ტყეში შევვარდი, არ მინდოდა აქ ვენახე თან ასეთ მდგომარეობაში.
თითქ,ის იმავე ადგილას დაჯდა სადაც მე ვიჯექი. კოლას მოსმა მომინდა ხელებს დავხედე და არც ის და არც შეკოლადი არ მქონდა. სიჩქარეში იქ დამრჩა, ესღამაკლდა გავიფიქრე გულში. უცებ ტელეფონმა ზუზუნი დაიწყო, სწრაფად გავთიშე სანამ ჯასტინი ხმას გაიგონებდა. ნომერს დავხედე და დრიუ იყო. მესიჯი მივწერე რომ ეხა ვსეირნობდი და ცოტა ხანში მეთვითონ დავურეკავდი.
ცოტა ხანი გაუნძრევლად იჯდა ჯასტინი, შემდეგ უეცრად ყვირილი დაიწყო."რატომ ღმერთო, რატომ? ასე რატომ მექცევი? ჩემგან რატო მიდის ყველა ვინც მიყვარს? რატო?"
მინდოდა გავსულიყავი დაძალიან მაგრად ჩავხუტებოდი, მაგრამ ეს არ შეიძლებოდა მე ხომ მის დავიწყებას და დრიუს შეყვარებას ვაპირებდი.
ამ ფიქრებიდან ისევ ჯასტინის ყვირილმა გამომიყვანა..
კარგი, ვსიო, დღეიდან მე იის ჯასტინი აღარ ვიქნები რომელსაც თავდავიწყებით უყვერდა სელენა, დღეიდან მე ყველა გოგო თავდავიწყებით მეყვარება..
მისი ეს ნათქვამი ძაან არ მომეწონა, უკვე მივხვდი რასაც აპირებდა, თან ჩემი გაბრაზება უნდოდა, მაგრამ ვერ შეძლებდა, რადგან მე ყველაფერი ვიცოდი::დდ
უცებ ჯიბიდან რაღაც კონვერტი ამოიღო, გახსნა და კითხვა დაიწყო.. უცებ კი ხმამაღლა თქვა."ოუ ღმერთო ჩემო.. დრიუ?" ადგა და წავიდა...
უკვე მივხვდი, ჩემი კონვერტი, უფრო სწორედ დრიუს კონვერტი ჯასტინს უპოვია.. ახლა მან უკვე ყველაფერი იცოდა. სწრაფად ავდექი და სახლში მივედი. ჩემი ოთახის კარი შევაღე თუ არა იქ...