ზამთარი,როგორ არ მიყავრს ეს წელიწადის დრო.მე ხომ სწორედ ამ დროს დავკარგე ჩემი ნამცვილი სიყავრული.2 წლის წინ ზამთარში ადამინი,რომელიც ყველაზე მეტად მიყავრდა გარდაიცვალა.მაშინ 15 წლის ვიყავი.მძიმედ გადავიტანე ეს ყველაფერი.მაგრამ ის ტკივილი დღესაც არ მომნელებია.ისევ ისე მიყვარს ნიკა. ახლა ღამის 10 საათია.გარეთ თოვს.არ ვიცი რა ვქნა.სჯობს თოვლში გავისეირნო. გარეთ გავედი.
რა ლამაზია აქაურობა.როგორ ბარდნის.რატომ წავიდა?ის რომ ახლა ჩემთან ყოფილიყო ჩემზე ბედნიერი არავინ არ იქნებოდა.მენატრება,ძალაინ მენატრება. სკამზე ჩამოვჯექი.ცრემლები წამომივიდა.
5წუთში ჩემთან ვიღაც ბიჭი მოვიდა და გვერდით მომიჯდა. -რატომ ტირი? -... ხმა არ ამოვიგე. -მითხარი გთხოვ.იცი როგორ არ გიხდება ტირლი??ასეთ ლამაზ სახეს არ უხდება ცრემლი. -უბრალოდ ერთი ადამინი მენატრება. -და ვინ? ჩარგული თავი ავწიე.მას სახეში შევხედე და მომაჯადოვა.ხო!თითქოს მომაჯადოვა.ძლივს ამოვილუღლუღე -მოკვდა,ჩემი შეყავრებული ... არ ვიცი რატომ მაგრამ ისტერიკლული ტირილი ამივარდა. -ნუ ტირი გთხოვ. ბიჭი ჩამეხუტა
მოიცა,რას ვაკეთებ.ვიღაც უცხოს ნებას ვაძლევ ჩამეხუტოს?არც სახელს ვეტყვი.გვერდით გავიჩოჩე. -სახელს არ მეტყვი?ნუ გეშინია არაფერს დაგიშავებ მხოლოდ შენი დაწყნარება მინდოდა. -ნინი მქვია. -ნინი?რა ლამაზი სახელია.მე ნიკა. -ნიკა??????? ცრემლები მოვიწმინდე. -ხო,ნიკა.არ მოგწონს? -კი,მასაც ნიკა ერქვა. კარაგდ დავაკვირდი. -შენ მას გავხარ! -მე? გაეცინა. -ხო,შენ. -კარგია. -რატომ? -ერთი ნახვის შეყავრების გჯერა ნინი?? -არა.კი...არ ვიცი. -მე შენ შემიყვარდი. ნიკა მომიახლოვდა და მაკოცა.წინააგმდეგობა არ გამიწევია.
მაგრამ როცა მორჩა უნებურად მაგარი სილა გავაწანი.დაუფიქრებლად გავიქეცი სახლისკენ.უკვე სახლთან ვიყტავი მისული როცა ძალიან კარგი რამ ვიგრძენი.ის რაც ვიგრძენი დიდი ხნის წინ ნიკასთან,რომელიც ასე მენატრებოდა.ნუთუ ეს სიყვარულია????ისევ ზამთარშჰი?ისევ სიყვარული?ისევ რომ დავკარგო?ჯანდაბა,რა უაზროდ ვფიქრობ!უკან გავიქეცი.გამიმართლა ნიკა ისევ იქ იდგა.ნუთუ იცოდა რომ მოვბრუნდებოდი?მისკენ გავექანე,შემოვახტი,ვაკოცე და ზუსტად 10 წუთი ჩახუტებულები ვიდეგით.
-ნინ,მიყვარხარ! -მეც ნიკა.მეც. -წამოდი. -სად? -საციგურაოდ. გავშრი. -არა,ზამთარი არ მიყვარს და მითუემტეს...ის...ის...ციგურებზე სრიალებდა ჩმეთან ერთად,დაეცა,თვაი მაგრად დაარტყა და მოკვდა. -ნინ,მე ის არ ვარ. -ხარ! -ვერ გავიგე. -არაფერი.კარგი წმაოდი. სახლში შევიარე,ციგურები ავიღე და მას წავყევი. ვსირიალებდით.ხალხი წავიდა.მარტო ჩვენ დავრჩით განათებულ მოედანზე. -ხომ ლამაზია? -კი,მაგრამ მეშინია. -რისი? -არ ვიცი. -მე აქ ავრ. -ვიცი. -მიყვახარ. -ვიცი. -ერთი ნახვის შეყვარების ახლა ხომ გჯერა? -არა. -არ გიყვარვარ? -შენ ორი წლის წინ გაგიცანი. -რა?ნინი რას ამბობ? -არაფერს.ყურადაღება არ მომაქციო გთხოვ.უბრალოდ იცოდე რომ მიყვარხარ.ახლა უნდა წავიდე. -სად? -უბრალოდ უნდა წავიდე.მაგრად ვაკოცე და ჩავეხუტე.
გავიქეცი.ზამთარში,ღამე,ტყეში გავიქეცი.ულამაზესი ადგილი ვიპოვე.თოვლში ჩავჯეექი.ცრემელბი წამომივიდა.ჯიბიდან პასტა და პურცელი ამოვიგე და წერა დავიწყე: ნიკა,ჩემო სიყვარულო მიყვახარ.შენ მას ძალაინ გავხარ.დღეს ულაამზესი დღე მაჩუქე.არასოდეს დაგავიწყდეს ეს დღე და ჩემი სიტყვცები.დაიამხსოვრე მიყვარხარ.საკუთარ თავზე მეტად.ყველაზე ემტად.არ ვიცი ამას რატომ ვაკეთებ,მაგრამ ვგრძნობ რომ უნდა გავაკეთო.არ მეგონა თუ ისევ შემიყვარდებოდა ვინმე,მაგრამ შენ ვინმე არ ხარ.ზამთარი სიევ შემაყვარე.იმედია მაპატიებ.ყველა უშვებს შეცდომებს.მიყვარხარ,მიყვარხარ მიყვარხარ.ყოველთვის შენთან ვიქნები. წერილი ხელე მივაბი.არ ვიცი რატომ მაგრამ ვიცოდი რომ ნიკა ამ წერილს მოაგნებდა.ალბათ ნაკვალევსაც გამოყვებოდა. ბასრი დანა ამოვიღე ჯიბიდან,რომელიც სულ თან დამქონდა.და გადავსივი ვენებზე.ტკივილი ვიგრძენი.დავიანხე როგორ ეცემოდა ჩემი სისხლი თეთრ თოვლზე.სანამ ჯერ კიდევ რამე შემედზლოს სისხლით დავწერე მიყვარხარ.რამოდენიმე წუთში გონება დავაკრგე და...
