გიყურებ,როგორც კლასიკოსს.
რაღაც მინდოდა მეთქვა და დამვიწყებია, მაპატიე.
მაპატიებ,რომ ერთხელ აგვისტოს წვიმას ვერ ვენდე?
"რაღაც ხასიათზე დღეს ვარ ირონიულ, ისევ მენატრება შენი სიახლოვე,
მინდა ეს ფოთლები მოვურ–მივურიო, ბოლოს მაინც ვინმე ერთად შეაგროვებს.
უფრო ცივი არის ამ წელს ნოემბერი, კიდეც გაცივდება წლები მიყოლებით,
მინდა ახლა, ისე თბილად მოგეფერო, თითქოს მომავალ წელს აღარ მეყოლები.
წამო,თორემ ეს ცა ისე გაიბურა, სხვა ცა აღარა ჩანს ჩვენი ფანჯრებიდან,
წამო, გეხვეწები…მინდა ძველებურად
სისხლი გადაგისხა ჩემი მაჯებიდან.”
მახსოვს დაო, როგორ არ მომისმინე.
მახსოვს დაო,როგორ შეგძულდი როცა ჩემთვის შენზე კარგი, შენთვის შენზე კი ცუდი რამ გითხარი.
ისიც მახსოვს დაო, როგორ არ მენდე.
ვიცი დაო, როგორ გიყვარვარ და მაპატიე,რომ სიმართლე გითხარი.
ისიც მაპატიე დაო,რომ აღარ მივყარხარ.
შენ კი მოხვედი და მომიტანე ზაფხული, მაგრამ მე ზამთარი მინდოდა – ესეც მაპატიე.
ზამთარი იყო, თოვდა. მიდიოდა გოგო და თოვლსაც კი ათბობდა. ახლა რა გაათბობს სიცივისგან გაყინულ და ცარიელ ოთახს.
დღეს დღეები უფრო მალე ღამდებიან.
დღეს მთვარე უფრო მალე შემრჩენია, არეულად მაგრამ შეღებვით.
დღეს გვერდი ავუქციე გზას, რომელსაც თან ჰყავდა ხიდი. ხიდი,რომელიც არის თბილი.
წამო გეხვეწები…
ვიცი,ახლა მალე დახურავ კონვერტს და მინდა გითხრა,რომ მე შევწყვეტ წერას.
პირველად დავწერე ასეთი რამ.. კრიტიკას მივიღებ აუცილებლად..! <3
