მოთხრობის მეხუთე თავი
იხილეთ სრულიადში. (ძალიან დიდია!)
დილით დედის ხმამ გამაღვიძა,ხელს მისმევდა თან სახეზე, თვალები ძლივს გავახილე მაგრამ ჯერ კიდევ ძილბურანში ვიყავი
-რეიჩელ მიდი ადექი საყვარელო,მამა გველოდება
-რა ხდება? ჯერ რომელი საათია? მოიცა მეძნება რა
-მიდი მიდი , დაგავიწყდა?დღეს ხომ შენი დაბადებისდღეა , მიდი მალე მე ქვემოთ დაგელოდები მითხრა და შუბლზე მაკოცა , ნამდვილად არ მეხალისებოდა ,ეხლა ადგომა ! მეძნებოდა, თან გუშინ გვიანი დავიძნე , ფილმის ყურებაში შემომათენდა . რა უნდა მექნა? არც არაფერი, ავდექი , ჯინსები და მაისური ამოვიცვი , ზემოდან მოსაცმელი , კეტები და საბაზანოშ შევედი სახიშ მოსაბანად, კბილები გამოვიხეხე, თმა ავიწიე და ქვემოთ ჩავირბინე . ლოგინის გასწორება შემეზარა , ნუ საერთოდ არც არასოდეს ვასწორებ მე , ყოველთვის მოსამსახურე!
-მზად ხარ?მითხრა ღიმილით , -წავედით
-კი მაგრამ სად? ან საუზმე? გაკვირვებულმა ვუთხარი
-საუზმე მოციდის ეხლა კი მალე წავედით !
-სად ადამიანო გამაგებინე
-არც ისე შორს, სახლის წინ
-კი მაგრამ გეთქვა რა პერანგს აღარ გამოვიცვლიდი , ჩავიბურტყუნე ჩემთვის
-არაუშავს მითხრა სიცილით , ხელი მომკიდა და გარეთ გავედით .. კარებიდან გავდი თუ არა ადგილზე გავქვავდი , დავინახე მანქანასთან მდგომი მამა აგსაღებით ხელში მაგრამ არა , ეს არ იყო მისი მანქანა , თვალები გამიფართოვდა გაკვირვებისგან და წამოვიყვირე
-თქვენ რა გაგიჟდით ?
-მამა მოვიდა , ხელი მომკიდა მანქანისაკენ წამიყვანა , გასაღები მოცმა და მითხრა
-ეს ჩემს უკვე დიდ გოგონას საჩუქრად მამასგან და მიმიხუტა ..დედაც მიღიმოდა , ჯერ კიდევ გონზე ვერ მოვსულიყავი , გაოგნებული სახით ვიდექი ურეაქციოდ , უცებ თავი გავაქნიე , დაბნეულობა გავფანტე და ვუთხარი მათ
-ეს მართლა მე მიყიდეთ ?!დილით დედას ხმამ გამაღვიძა,ხელს მისმევდა თან სახეზე, თვალები ძლივს გავახილე მაგრამ ჯერ კიდევ ძილბურანში ვიყავი
-რეიჩელ მიდი ადექი საყვარელო,მამა გველოდება
-რა ხდება? ჯერ რომელი საათია? მოიცა მეძნება რა
-მიდი მიდი , დაგავიწყდა?დღეს ხომ შენი დაბადებისდღეა , მიდი მალე მე ქვემოთ დაგელოდები მითხრა და შუბლზე მაკოცა , ნამდვილად არ მეხალისებოდა ,ეხლა ადგომა ! მეძნებოდა, თან გუშინ გვიანი დავიძნე , ფილმის ყურებაში შემომათენდა . რა უნდა მექნა? არც არაფერი, ავდექი , ჯინსები და მაისური ამოვიცვი , ზემოდან მოსაცმელი , კეტები და საბაზანოშ შევედი სახის მოსაბანად, კბილები გამოვიხეხე, თმა ავიწიე და ქვემოთ ჩავირბინე . ლოგინის გასწორება შემეზარა , ნუ საერთოდ არც არასოდეს ვასწორებ მე , ყოველთვის ჩვენი მოსამსახურე კლარა !
-მზად ხარ?მითხრა ღიმილით , -წავედით
-კი მაგრამ სად? ან საუზმე? გაკვირვებულმა ვუთხარი
-საუზმე მოციდის ეხლა კი მალე წავედით !
-სად ადამიანო გამაგებინე
-არც ისე შორს, სახლის წინ
-კი მაგრამ გეთქვა რა პერანგს აღარ გამოვიცვლიდი , ჩავიბურტყუნე ჩემთვის
-არაუშავს მითხრა სიცილით , ხელი მომკიდა და გარეთ გავედით .. კარებიდან გავდი თუ არა ადგილზე გავქვავდი , დავინახე მანქანასთან მდგომი მამა აგსაღებით ხელში მაგრამ არა , ეს არ იყო მისი მანქანა , თვალები გამიფართოვდა გაკვირვებისგან და წამოვიყვირე
-თქვენ რა გაგიჟდით ?
-მამა მოვიდა , ხელი მომკიდა მანქანისაკენ წამიყვანა , გასაღები მოცმა და მითხრა
-ეს ჩემს უკვე დიდ გოგონას საჩუქრად მამასგან და მიმიხუტა ..დედაც მიღიმოდა , ჯერ კიდევ გონზე ვერ მოვსულიყავი , გაოგნებული სახით ვიდექი ურეაქციოდ , უცებ თავი გავაქნიე , დაბნეულობა გავფანტე და ვუთხარი მათ
-ეს მართლა მე მიყიდეთ ?!
ხო არ მეხუმრებით?
დაბნეულმა ჯერ მამას შენხედე, შემდეგ დედას.
დედამ ღიმილით თავი დამიქნია
-ხო შენია შენი . კარი გააღე ,ნახე შიგნიდან
-რადროს კარია
კივილით ვთქვი და მამას მივახტი
-ძალიან დიდი მადლობა მიყვარხარ მიყვარხარ
ვეუბნებოდი ,თან ხელებს ძალიან ვუჭერდი რაც ძალა და ღონე მქონდა
-კარგი არ გამჭყლიტო ეხლა
სიცილით მითხრა მამამ
მე გამოვეცალე და ეხლა დედასთან მივედი და მასაც მოვეხვიე
-თქვენ ყველაზე კარგები ხართ
ვთქვი, მანქანის კარგი გავაღე და შიგ ჩავხტი
-ძალიან მომწონს ძალიან
გავკიოდი ბოლო ხმაზე
მამას დედაზე ქონდა ხელი გადახვეული, ორივე ერთად იდგნენ და დამცინოდნენ.
ყველაფერი საგულდაგულად როცა დავათვალიერე მანქანიდან გადმოვედი, კიდევ ერთხელ ორივეს დიდი მადლობა გადავუხადე და საჭმელად გავედი.
ვისადილე, ცოტა დავისვენე და გამზადება დავიწყე... სულ რამდენიმე საათში სტუმრები დაიწყებდნენ მოსვლას და წესრიგში უნდა ვყოფილიყავი
უი სულ დამავიწყდა მე და ვიქტორიამ კაბების ფერები შევცვალეთ
მე ისამანისფერს ვიცმევ ის კი თეთრს, კაბის დიზაინს იასამნისფერი უფრო მოუხდა ვიდრე კრემისფერი ასერომ... გამზადებამდე ჯერ სახლს გადავხედე დავრწმუნდი რომ ყველაფერი რიგზე იყო.
შემდეგ ბაღში გავედი შესამოწმებლად , იქაც წესრიგში იყო ყველაფერი მაგრამ არა ..
-კლარაააა
დავუძახე ჩვენ მოახლეს
-დიახ გისმენთ რამოხდა?
-აუზში ქაფები რატო არ არი?
-იციით.. მეე...
-მიდი გთხოვ მიხედე
მინდა ყველაფერი ისე იყოს როგორც დავგეგმე
-რეიჩელ ჩემო პატარა
გავიგე დედაჩემის ხმა
-დეე აღარ ვარ პატარა. მე უკვე 18 ის ვარ
ჭუჭყინით ვუთხარი დედას
-რამნიშვნელობა აქვს რამდენის იქნებიიი, შენ მაინც სულ ჩემი პატარა იქნები მითხრა და ცხვირზე მაკოცა
-ეხლა კი ადი შენს ოთახში, ვიზაჟისტი მოვიდა მაკიაში და თმა უნდა გაიკეთო.
მე ოთახში ავედი, ჯერ თმა წვალებით გამიკეთეს იმდენი ხანი მოვუნდი.
შემდეგ მაკიაჟის დროც დადგა.. როგორ ვერ ვიტან მაკიაჟს მაგრამ ამჯერად საჭიროა, ეს ხომ ჩემი დღეა და განსაკუთრებულად უნდა ვიყო გამოწყობილი .
მაკიაჟიც გავიკეთე და სარკეში როცა ჩავიხედე ჩემი თავი ძლივს ვიცანი, პირი დავაღე ," ღმერთო ეს მე ვარ? „ ჩავილაპარაკე ჩუმად მაგრამ აშკარად ვიზაჟისტმაც გაიგო და ამაზე ჩაეცინა
-ძალიან ლამაზად გამოიყურებით
-დიდი მადლობა, თქვენ რომ არა ესეთი ლამაზი ნამდვილად ვერასდროს ვიქნებოდი
-თქვენ ისედაც არაჩვეულებრივი ნაქვთები გაქვთ და მაკიაჟითაც და უმაკიაჟოდაც არაჩვეულებრად გმოიყურებით.
-დიდი მადლობა
გავუღიმე და გადავეხვიე
ის ოთახიდან გავიდა მე კიდევ ცოტახანი ვუყურებდი სარკეში ჩემს თავს,
უკვე როცა დავტკვი ჩემი თავით კაბის ჩაცმა დავიწყე
ღმერთო არაჩვეულებრივი კაბაა. უაზროდ ლამაზი.
უბედნიერესი ვიყავი და ვხვდებოდიი რომ ეს იქნებოდა ყველაზე საუკეთესო დღე ჩემს ცხოვრებაში, უბრალოდ ვგრძნობდი ამას.
ამდროს კარებზე მამამ დააკაკუნა
-შეიძლება შემოვიდე?
-კი რათქმაუნდა შემოდი
მან კარი გააღო და შემომხედა
მე მისკენ მივტრიალდი და გავუღიმე
-ვაიმე რა ლამაზიხარ ჩემო გოგო
გაოცება სახეზე დაეტყო
-მა მართლა კარგად გამოვიყურებიი? ვკითხე და რამდენჯერმე დავტრიალდი კარგად რო შემოეხედა.
-კიიი ჩემო პრინცესა ულამაზესი ხარ...
მე უბრალოდ გავუღიმე
-იცი რეიჩელ
ეხლა ტონი შეცვალა და ცოტა უხერხულად დაიწყო ლაპარაკი
-სამსახურიდან დამირეკეს რაღაც პრობლემები შეექმნათ და ჩემი მისვლა გახდა აუცილებელი
-იმედია არ წახვალ ხო?
გაბრაზებულმა წამოვიძახე
-არშემიძლია უბრალოდ რომ არ წავიდე
-მამა გთხოვ , კარგი რა .. რა მოხდა უთარი რომ ვერ წახვალ.
-გპირდები მალე მოვალ
-არა მე მინდა რო სულ აქ იყო, სულ ჩემს გვერდით მთელი წვეულება!
-ნუ იქცევი ჭირვეული ბავშვივით.. შენი აზრით მე ძააან მინდა წახვლა?
მეც მინდა რომ ჩემ პრინცესასთან ერთად ვიყო ამ მნიშვნელოვან დღეს მაგრამ არშემიძლია.. გამიგე...
-მაააა გთხოოოვ... ეჰ კარგი წადიი რაგაეწყობა
ოღონდ როგორც კი მოახერხებ მაშინვე მოდი გთხოვ
-რათქმაუნდა ჩემო პატარა
-არმალოდინო იცოდე... სანამ არმოხვალ ტორტს არ გავჭრიი.. შენ გელოდები. ვუთხარი და გავუღიმე
ამაზე მამაჩემს გაეცინა
- წავედი და ჭკუით იცოდე
-კაი მა
მამა ოთახიდან გავიდა. ეხლა დედა შემოვიდა კომპლიმენტებით ამავსოო,
მალე ვიქტორიაც მოვიდა და ულამაზესი იყო!
ეს კაბა ძალიან უხდებოდა.
ნელ ნელა ხალხიც მოდიოდა რამდენიმე ხანში კი სახლი უამრავი სტუმრით გაივსოო, სვამდნენ , ცეკვავდნენ , ერთი სტყვით გახურდა აქაურობა .. მაგრამ მე ვნერვიულობდი რადგან მამა ჯერ კიდევ არ მოსულა .. სანამ არ მოვიდოდა ვერ მოვისვენებდი , ვიკიმ რამოდენიმეჯერ ცადა დაწყნარება და მთხოვა მასთან ერთად დამელია მაგრამ უარი ვუთხარი ,მართალია ვიცოდი რომ არაფერი მოხდებოდა ისეთი მარგამ მაინც მაკლდა , მინდოდა მამა თან ყოფილიყო .. ვიცი სამსახური ძალიან რთულ პირობებში აიძულებს ყოფნას მაგრამ დღეს ერთი დღე მაინც ხომ შეიძლებოდა არ წასულიყო?! მამაზე ფიქრში დედაც ვეღარ დავინახე , ეხლა მისი ძებნა დავიწყე ..
-გოგო დედაჩემი არ დაგინახავს? ვკითხე ვიკის ,
-გოგო მგონი ზემოთ ადიოდა
-ალბათ თავის ოთახში მარა რაუნდა ეხლა მანდ გაკვირვებული სახით ჩავილაპარაკე, შემოვტრიალდი და მისი ოთახისკენ წავედი ,
იქამდე კი მობილური ავიღე და მამაჩემს დავურეკე. არპასუხობდა ცოტა ავღელვდი და კიდევ რამდენჯერმე დავრეკე მაგრამ უშედეგოდ. ნაბიჯებს ეხლა უფრო ავუჩქარე და უფრო მალე წავედი ოთახისკენ. კარი გავაღე თუ არა თუ არა ტირილის ხმა გავიგე
-დედა რა გჭირს? ვკითხე გაფითრებული სახით , მან ხელები ჩამოიღო სახიდან და ჩაცრემლიანებული სახით მითხრა
-არაფერი შვილო წადი
-არა მითხარი რამოხდა
უკვე ძაან ავნერვიულდი
-უბრალოდ დამიჯერე და წადი
-მამა სადაა?
განერვიულებულმა წამოვიძახე
-მამაშენი .. ის .. სიტყვებს ნაწყვეტ ნაწყვეტ ამბობდა,
-რა ის თქვი დროზე
უკვე ყვირილი დავიწყე
დედა კი ძლივს ითქვამდა სულს .. წამიანი პაუზის შემდეგ ისევ გააგრძელა - ავარიაში მოყვა..ამის გაგონებაზე უარესად გავხვდი, თვალები გამიცრემლიანდა ხმა ამიკანკალდა და არამარტო ხმა, ყველაფერი მიკანკალებდა, ერთიანად ვცახცახებდი მერე ძლივს ამოვიღე ხმა
-როგორ არის?
გაბზარული ხმით ვკითხე
-რეიჩელ , ის .. უფრო მოუმატა ტირილს და წამოყვირა -არშემიძლია ამით წარმოთქმაც კი არაა!!
„ის წავიდა " ბოლოს მხოლოდ ეს მახსოვს რომ წარმოვთქვი და გონება დავკარგე.
‘’ის წავიდა,დაგვტოვა’’ ამ დროის განმავლობაში სულ ეს სიტყვები მიტრიალებდა გონებაში..
სამი თვე გავიდა იმ დღის შემდეგ, რაც ჩემი ცხოვრება მთლიანად შეიცვალა. უბრალოდ ყველაფერი ამოტრიალდა და უარესობისკენ, არა კატასტროფისკენ წავიდა. ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებ რომ ეს მოხდა ან უბრალოდ არ მინდა დავიჯერო. ჩემს თავს მუდამ ვარწმუნებ რომ ეს არა არის სიმართლე, უბრალოდ მძინავს უკვე დიდი ხანიადა საშინელი კოშმარს ვხედავ. ყოველ დილით როცა ვიღვიძებ მგონია დაბლა ჩასვლისას იქ მამაჩემი დამხვდება, რომელიც სწრაფად იყრის საჭმელს რომ სამსახურში არდააგვიანდეს. როცა ახალ ნახატს დავხატავ ყოველთვის ვდგები და მივდივარ მამაჩემთან რომ შევაფასებინო მაგრამ ის არსად ჩანს , არსად არ არის! ხშირად წამომიყვირებია დაუფიქრებლად „მამა" როცა რამე მჭირდებოდა მაგრამ პასუხს არასდროს არავინ მცემდა. არვიცი რა დავაშავე ისეთი ღმერთმა ესე რომ გამწირა და წამართვა ის ვინც ყველაზე მეტად მიყვარდა, ის ვის გამოც მიხაროდა, ცხოვრება ჩემი პირველი სიყვარული. წამართვა მამა. არა ის მხოლოდ მამა არყოფილა, არამედ ჩემი მეგობარი, მრჩეველი, კეთილისმსურველი, ის ყველაფერი იყო! ხანდახან დედის მაგივრობასაც კი მიწევდა. მაშინ როცა არავის ესმოდა ჩემი ის მიგებდა და მეხმარებოდა.
არვიცი როდემდე გავტან, ესე უბრალოდ, ჩემმა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა ეხლა უკვე აღარაფერს აქ ჩემთვის მნიშვნელობა. სამხატვრო აკადემიაში ძალიან იშვიათად დავდიოდი, თუ მივდიოდი არავის ვეკონტაქტებოდი ვიჯექი ჩემთვის მასწავლებელს ვუსმენდი და ვხატავდი. აი სასაფლაოზე კი თითქმის ყოველთვის დავდიოდი იქ საათობით ვიჯექი და ველაპარაკებოდი მამაჩემს ვიცოდი რო მაინც ვერ გაიგებდა მარა ეს მაინც მამშვიდებდა იქ ბოლომდე ვიცლებოდი.
საწოლზე ვიწექი და ვხატავდი როცა კარზე დედამ დააკაკუნა
-შეიძლება?
-კი რათქმაუნდა
ვუთხარი და ნახატი გვერდზე გადავდე.
დედა შემოვიდა და საწოლზე ჩემს პირდაპირ ჩამოჯდა
-იცი რეიჩელ უნდა გელაპარაკო
-კარგი მიდი ვუთხარი თან არაფრისმთქმელი თვალებით ვუყურებდი
-რეიჩელ... დაიწყო დედამ შემდეგ გვერდზე გაიხედა და ჩემი ნახატი დაინახა ამაზე სახე შეეცვალა
-როდემდე უნდა იჯდე შენს ოთახში და ხატავდე ამ საშინელ სახეებს?
უკვე გაბრაზებული ტონით მკითხა დედამ
-სამუდამოდ ვუთარი მშვიდად და აუღელვებლად
-და ამით რას მიაღწევ? დამიყვირა , თან სიმწრით სავსე თვალებით მიყურებდა
-მე ესე მინდა, ვუთხარი, ისევ მშვიდან ყოველგვარი მიმიკის შეცლის გარეშე
-არვიცი შენ რაგინდა , მე არმომწონს ის რასაც აკეთებ , ახალგაზრდა ხარ გადი გაიარე , ვიქტორია ნახე რამდენი ხანია არ გინახავს, არც დაგირეკავს.
შენ ის ეხლა ყველაზე მეტად გჭირდება, გჭირდება ვინმე ვისთანაც გულს გადააყოლებ და სხვა რამეზე იფიქრებ. სიცოცხლეს შენითვე იკლავ , ეს გინდა? გინდა რო მამაშენივით დაამთავრო? მეუბნებოდა , მაგრამ არა, კი არ მეუბნებოდა არამედ გაყვიროდა. ვცდილობდი მშვიდად მიმეღო მისი ჩხუბი
-გთხოვ გადი
-არა აქ რაღაცის სათქმელად მოვედი და სანამ არ გეტყვი არსადაც არგავალ. მოკლედ ამ სახლიდან უნდა გადავიდეთ
-იმედი მაქვს რომ ეს მომესმა
ეხლა უკვე აღელვებული დავიწყე ლაპარაკი ტონს მოვუმატე და სახის გამომეტყველება შევცვალე
-სულ გაგიჟდი ხო? მე ამ სახლს არ დავტოვებ , არასოდეს ! მოგონებები , ყველაფერი აქ მაქვს , ერთადერთი ადგილი რაც მამასთან მაკავშირებს და შენ გინდა რომ აქიდან წავიდეთ ?
დაგავიწყდა ყველა ის დრო რაც აქ ერთად გვაქ გატარებული? მამა არგანაღვლებს? ფეხებზე გკიდია ეს სახლი?
-მოიცა მოიცა, შენ გგონია ჩემთვის ადვილია ეს ყველაფერი? გგონია კარგად ვარ?
დედამ ტონი შეცვალა ხმას დაუწია და ნელ ნელა თვალებიდან ცრემლები სდიოდა
-იცი რა ცუდია როცა იძინებ და ის არგაუბნება „ძილინებისა" და შუბლზე თბილად არ გკოცნის ? ან იღვიძებ საწოლში და ის გვედით არ გიწევს არ გაუბნება „დილამშვიდობისა საყვარელო " ? გგონია ადვილია უყურო ყველა ნივთს ყველა კუთხეს და ის გახსენდებოდეს?
ეს მოგონებები არმასვენებს გესმის ? მჭამს შიგნიდან და მანადგურებს. რატომ გგონია რომ შენზე ნაკლებად მიყვარს მამაშენი და შენზე ნაკლებად განვიცდი ამ ამბავს?!
-მეზიზღება 4 სექტემბერი, დღე როცა ეს მოხდა.
კვნესით ძლივს ვთქვი და ხელი სახეზე მივიტანე ცრემლების მოსაწმენდად.
ამის გამონებაზე დედაჩემი ერთიანად აიწვა ერთი ღრმად ამოისუნთქა და დაიწყო
-ეგ მეორედ აღარ გავიგოო. ეგ აღარასდროს თქვა გესმის? ეგ ერთ დროს ყველაზე ბედნიერი დღე იყო ჩემი და მამაშენის ცხოვრებაში. დღე როცა შენ გაჩნდი დღე როცა მამაშენმა პირველად აგიყვანა ხელში... როგორ უკანკალებდა ხელები, თვალებიდან კაშკაშა სინათლეს ასხივებდა, ისეთი ბედნიერი იყო .. თან იმეორებდა -მეშინია, რომ გამივარდეს რა ვქნაო , მაგრამ მაინც აგიყვანა და მკერდზე მიგიკრა, არასოდეს მინახავს ისეთი ბედნიერი მამაშენი როგორიც მაშინ იყო , უაზროდ იღიმოდა პატარა ცხვირზე ცხვირს გაგისვავდა და გიცინოდა გელაპარაკებოდა... შენი დაბადების შემდეგ თითქოს თავიდან შეგვიყვარდა ერთმანეთიო , ნეტა დაგენახა როგორ ნერვიულობდა როდესაც ვმშობიარობდი , რას არ გავცემდი კიდევ ერთხელ დამენახა მისი ბედნიერი სახე , როგორიც მაშინ ქონდა როდესაც შენ პირველად აგიყვანა ხელში რასაღარ მივცემდი ოღონდაც კიდევ ერთხელ განმეორებულიყო ის დღე. ორივეს გვენატრება , ძალიან მტკივნეულია მის გარეშე ცხოვრება , მაგრამ არასოდეს თქვა მეორედ რომ გეზიზღება ის დღე როდესაც გაჩნდი შენ ,რომ დაგენახა მამაშენი ბედნიერი სახე იმ დღეს... ეს დღე მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი დღე იყო. ყველაზე მეტად ეს დღე უყვარდა და ამაყობდა იმით რომ ამ დღეს გაჩნდი შენ, მისი უსაყვარლესი ქალიშვილი.
დედამ ლაპარაკი დაამთავრა ცრემლები ღვარღვარით ჩამოგვდიოდა მეც და მასაც არცერთი ხმას არვიღებდით ოთახში მხოლოდ ჩვენი სლუკუნის ხმა ისმოდა
მერე დედაჩემი ადგა და ოთახიდან გავიდა
მე მუხლებში თავი ჩავრგე და უარესად ავქვითინდი.
ცოტახანში უკვე ცრემლებიც ვეღარ მომდიოდა უბრალოდ ვიჯექი და ვსლუკუნებდი არმინდოდა, არმინდოდა აქიდან წასვლა აქ არის ყველაფერი. მაგრამ იქნებ ზუსტად ეს არის ყველაზე დიდი უბედურება რომ აქაა ყველაფერი? იქნებ და დედა მართალია, იქნებ აქიდან გადასვლა ჯობდეს. აქ რომ დავრჩე ამით დედას ძალიან დავტანჯავ რადგან მასაც აქ მოუწევს ყოფნა ამ მოგონებებთან,
ტანჯვასთან და მწუხარებასან ერთად. ჩემთვის სულ ერთია სად ვიქნები მაინც ყველგან და ყოველთვის იქნება ის ჩემს გინებაში. არასდროს დამავიწყდება არცერთი მასთან გატარებული დრო. საათი. წუთი. წამი...
წამოვდექი და დედაჩემის ოთახისკენ წავედი სახელური ჩამოვწიე. მივაწექი მაგრამ არგაიღო მერე ტირილის ხმა გავიგე მიხვდი რომ დედაჩემი იყო კარებს მოყუდებული და ტიროდა
-დე შემომიშვი
ვუთხარი დაბალი ხმით
დედა ადგა გამოიწია და კარი გააღო
-ხო
ცოტა უხეშად მითხრა
-როდის გადავიდეთ?
თბილად ვკითხე
დედას ამაზე სახე გაუნათდა
-მადლობ
მითხრა თბილად და გულრწფელად
-რისთვის მიხდი მადლობას?
-იმისთვის რომ გამიგე
მითხრა და გამიღიმა სევდიანად მაგრამ მაინც
მე მივედი და ძალიან მაგრად მოვეხვიე
-მიყვარხარ
-მეც ჩემო პატარა.
ბინის ძებნას ჩვენ ვერ დავიწყებდით , აზრი არ ქონდა ამიტომ მამას თანაშემწეს ტესის ვთხოვეთ კარგ ადგილას , ნორმალური სახლი შეერჩია . ჩვენ კი ბარგის ჩალაგებას შევუდექით , ლამაზად დაკეცვის თავი ნამდვილად არმქონდა და პირდაპირ რაც მომყვებოდა ხელში ჩემოდანში ვყრიდი , მაგრამ ბეჭდები და სამკაულები ცალკე ჩავდე , ტანსაცმელი ერთად , ფეხსაცმელი ცალკე , ჩანთებიც ცალკე და ესე .. ამ ყველაფერს როცა მოვრჩი ნახატებს მივადექი , რაც კი ოდესმე დამიხატია ყველა ნახატი ერთ უჯრაში მქონდა შენახული , ამოვიღე , ხელში ვატრიალებდი ვცდილობდი ერთ ზომაზე გამსწორბეინა ყველა ფურცელი როდესაც ერთი ნახათი გადმოვარდა . ეს ჰარის ნახატი იყო .. ნახატს კარგად შევხედე , ლოგინზე ჩამოვჯექი და გულისყურით ვათვალიერებდი.. გამახსენდა ის დღეები როცა მაიამიში ვიყავი.. როცა ჰარი ვნახე პირველად წყალში. ღმერთო რასულელი ვიყავი რატო მოვატყუე. გამახსენდა კიდე როგორ ვკამათობდით, როგორ მარცხვენდა სულ და როგორ მაგდებდა სულ უხერხულ სიტვაციებში, გამახსენდა ის დღე როცა დათვრა და მომიწია ჩემს ოთახში ათრევა, გამახსენდა რომ მითხრა ლამაზი თვალები გაქო, ნეტა მართლა ეგრე ფიქრობდა? არამგონია მთვრალი იყო! კიდევ გამახსენდა პირველად რომ დავხატე მერე თვითმფრინავი გამახსენდა. გამახსენდა მათთან გამომშვიდობება. მენატრება ის ძველი დრო , ჰარისთან ნიკთან და ვიქტორიასთან გატარებული დღეები მიამიში , მენატრება ჰარისთან ჩხუბიც კი , მისი დამცინავი სახეც, მუდამ რომ ცდილობდა რაღაცით გული ეტკინა , რაღაცით დაეცინა მაგრამ მე მაინც არვყრიდი ფარხმალს და მუდამ ვცდილობდი რაღაც ცუდში ისიც გამომეჭირა ვიცოდი მაინც არგამომივიდოდა მაგრამ მე მაინც ვცდილობდი ... არა ეს ნახატი მე არ დამიხატავს , ეს დახატა გოგომ რომელიც იყო ბედნიერი , მხიარული , ქონდა ყველაფერი რაც მას სურდა და გოგო რომლის ერთადერთ საფიქრალი ის იყო რომ ეპოვნა სიყვარული , ნამდვილი სიყვარული .. ეხლა კი ყველაფერი შემოტრიალდა.
ადამიანთან რომელთანაც გავატარე მთელი ბავშვობა , ერთად გავიზარდეთ , ყველანაირი ტკივილი ერთად გადავიტანეთ , ის ადამიანიც არარის ჩემს გვერდით , თუმცა ვიკის ბრალი არც არაფერია , მე გადავწყვიტე ესე და არც არასოდეს შევიცვლი აზრს .. ნახატი დავკეცე , სხვა ფურცლებს შევურიე და ჩანთაში ლამაზად ჩავდე , ჩემი ოთახიდან ყველაფერი გამოტანილი და ჩალაგებული მქონდა უკვე , ეხლა ერთი რაღაც დამრჩა -დამშვიდობება აქაურობასთან .. გული ძალიან მტკიოდა , ერთიანად გამირბინა ყველა მოგონებამ , გამახსენდა მამას ბედნიერი სახე დილით როცა ამოდიოდა, მაღვიძებნა
-სკოლაში წასვლის დროა პრინცესა , მეტყოდა და შუბლზე მაკოცებდა .. როგორ მომენატრა , რაც არ გავიღებდი ოღონდაც ის დრო დამებრუნებინა, მაგრამ გვიანია , საკმაოდ გვიანი .. დანაშაულს ვეღარაფრით გამოვისყიდი , ჩემი ბრალია ! იმ დღეს არ უნდა გამეშვა სამსახურში, კიდევ, უფრო მეტად უნდა მეთხოვა დარჩი არ წახვიდე თქო და დარწმუნნებული ვარ დარჩებოდა მაგრამ სამწუხაროდ უკვე ის დრო წარსულს ჩაბარდა , ვიწყებ ახალ ცხოვრებას , არა შევცდი ! ვიწყებ ისევ დაბურულ , სიბნელით მოცულ ცოხვრებას , ოღონდ ამჯერად სხვა გარემოში .. მოგონებებიდან შორს
-დედა მზად ხარ? ვუთხარი თან თვალებში მეტყობოდა როგორ მტკიოდა გული აქაურობას,რომ ვტოვებდით , დედამ ეს შეამჩნია მოვიდა, ხელები მკლავებზე მომხვია და მითხრა
-ვიცი ძნელია , მაგრამმ ერთად ყველაფერს შევძლებთ .. მე უბრალოდ გავუღიმე და ქვემოთ ჩვედით ყველაფერი ჩავაწყვეთ დედამ ბოლოჯერ შეხედა სახლს , ღრმად ჩაისუნთქა მომეხვია , მეც გავუღიმე და მანქანასი ჩავჯექით , არმინდოდა .. ბევრი ვეცადე არ მეტირა მაგრამ ვერ გავუძელი ცრემლები
გადმოცვივდა თვალებიდან , ღმერთო როგორ მტკოიდა გული .. ეს ძალიან რთული იყო.
დედამ მანქანა რაღაც უზარმაზარი სახლის წინ გააჩერა
-ეს არის?
-ხო შვილო ეს მისამართია და ალბათ ეს არის.
-და ამხელა რათ გვინდოდა? მე მარტო 1 ოთახიც მეყოფოდა
-შენ ყოველთვის გიყვარდა დიდი სახლი, სულ იმას ამბობდი რაკარგია დიდი სახლი რო გვაქვსო
-მაშინ დიდი სახლი მჭირდებოდა წვეულებები, მეგობრების შეკრებები მაგრამ ეხლა.. უკვე ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა.
დედაჩემმა ერთი ამოიოხრა და მანქანიდან გადმოვიდა
ბარგი გადმოვიტანეთ ძლივს და სახლში შევედით
-მოგწონს?
მკითხა დედამ, თან აქეთ იქით იყურებოდა სახლს ათვალიერებდა
-სულერთია
ვუთხარი მე და მეორე სართულზე ავედი ჩემი ოთახის ამოსარჩევად
სათითაოდ დავიარე ყველა ოთახი ბოლოს ერთ ოთახში შევედი რაღაც მუქ ფერებში იყო ბნელი და ძალიან მყუდრო
-აი ეს იქნება ჩემი ოთახი
ვთქვი ჩანთა შევიტანე და ფარდა გადავწიე
-მმმმმმ... მაინც და მაინც არქონია ამ ოთახს კარგი ხედი
ჩავილაპარაკე ჩემთვის ფანჯარა პირდაპირ გვერდზე მდგომ სახლს უყურებდა მაგრამ ჯანდაბას ხედი, ძალიან მომწონს ეს ოთახი!
დაბლა ჩავედი, რაც მანქანაში ბარგი იყო გადმოვიტანე და ჩემები ჩემს ოთახში წავიღე. ტანსაცმელი ამოვყარე და ყველაფერი ძირს დავყარე, მეზარებოდა დალაგება და უჯრებში შედება. ხვალ ჩვენი მოახლე მოვიდოდა და ყველაფერს ის მიხედავდა.
ჩემი ნახატები ავიღე და რაღაც უჯრაში ჩავდე ყველა.
მეორე დღეს კლარაც მოვიდა და ყველაფერი მოაწესრიგა.
საბოლოოდ ჩემი ოთახი მომწონდა მაგრამ არა რაღაც აკლდა.. სიცარიელეა...მმმმმმმ... -აჰაა მივხვდი რაც მჭირდება წამოვიყვირე და ფოტო ალბომს ვეცი, ამოვიღე ყველა ფოტო რაც მე და მამას ერთად გვქონდა გადაღებული და კედლის ერთ ნაწილში გავაკარი ყველა
-ჰმმმ.. ასე უკეთესია ვთქვი და ოთახიდან ჩავედი.
-სად მიდიხარ?
გავიგე დედას ხმა
-სასწავლებელში
-კარგი წადი ჭკუით
სახლიდან გავედი და მანქანასთან მივედიი.. ამ მანქანაში პირველად ვჯდებოდი იმის მერე რაც მამამ მაჩუქა,მანქანა დავქოქე და გასვლისას მეორე ეზოდანაც გამოვიდა მანქანა , რომელმაც გზა გადამიღობა
-ეი ვერ ხედავ რომ მივდივარ? დავუყვირე და ფანჯარა ჩამოვწიე , მან პასუხი არ გამცა , ნერვები მომეშალა მანქნიდან გადმოვედი და მასთან მივედი .. მან ფანჯარა ჩამოწია . სადაც იყო ჩხუბი უნდა დამეწყო როდესაც სახე მიმეყინა.
-რეიჩელ? გაკვირვებული სახით მითრა მან , კარები გააღო და მანქნიდან გადმოვიდა , -რამდენი ხანია არ მინახიხარ, აქ ? .. აქ საიდან ? გაოგნებული სახით მელაპარაკებოდა , თან თვალები უბრწყინავდა
-ვა , ჰარი .. ვუთხარი რეაქციის გარეშე
-აქ გადმოვედი საცხოვრებლად ..
სიტუაცია ჰარისთან .
რამდენი ხანი გავიდა რაც არ მინახია , ის კი რა უხეშად შემხვდა .დავიჯერო იმ პატარა ამბების შემდეგ კიდევ ნაწყენია? აჰაჰაჰა რა დებილი ბავშვია. არ უნდა მივსალმებულიყავი ესე თბილად , ისევ ძველებურად ვიქნები მასთან ..
სიტუაცია რეიჩელთან.
ჰარის დანახვამ ძალიან გამაკვირვა და დამაბნია მარა ჩემთვის მაინც სულ ერთი იყო
-ჰაჰაჰ ესე მოგენატრე , სახლიც რომ იყიდე ჩემს გევრდით ? საინტერესოა თქვა ჰარიმ და თან გაიცინა
-ჰაჰაჰა
ცინიკურად გადავიხარხარე შემდეგ კი სახე ისევ დავასერიოზულე
-სახლი შენს გვერდით? ოხ ეს ხომ საშინელი დასაწყიდია
ვუთხარი უხეშად.
სიტუაცია ჰარისთან
-რეიჩელ თმას რაუქენი რატო შეიღებე
- აჰ ანგარიშებიც უნდა გაბარო?
ვითომ გაკვირვებული სახით უხეშად მითხრა
მოიცა ეს ხო მართლა რეიჩელია? რაღაც აშკარად სხვნაირია ადრე ისეთი ბავშური იყო, ისეთი სხვანარი ხანდახან უხეში იყო მაგრამ მაინც ყოველვის თბილი სახე ქონდა, თვალები ერთიანად უნათებდა მაგრამ ახლა? არვიცი მეჩვენება თუ რა ხდება მაგრამ ჩემს წინ სულ ხვა რეიჩელი დგას ..
სიცოცხლის ნიშანწყალი სერთოდ არეტყობა.. ის მოციმციმე თვალები საერთოდ ჩამქრალია, სახე გაყინული აქ
-მოსიარულე ზომბს გავხარ
ვუთხარი ცინუკურად
-ეხლა უნდა გამეცინა?
უხეშად მკითხა რეიჩელმა ისე რომ პასუხს არც ელოდებოდა მიტრიალდა და მანქანისკენ წავიდა
სიტუაცია რეიჩელთან
ეს რა იდიოტია ღმერთო როგორ მძულს. როგორ, როგორ ვთქვი რომ მენატრებოდა! თავი გავაქნიე მანქანის კარი გამოვაღე და ჩავჯექი , უნდა დამექოქა როცა ჰარის გავხედე
-რასიზავ გახვალ დროზე?
დავუყვირე , და წარბი ავუწიე.
მას ხმა არგაუცია მანქანა დაძრა და გავიდა.
ბავშვებო ძალიან გთხოვთ იაქტიურეთ და წაიკითხეთ.!!<3 ბოდიშით გუშინ ვერ მოვახერხე დადება .. !!<3 მიყვარხართ უზომოდ. თუ ამ თავს 5-ზე მეტი კომენტარი ექნება ხვალ დავდებ დიდ თავს.!!<3
