იმედია მოგეწონებათ მოთხრობას პირველად ვწერ და იმეედია კარგი გამომივა.ძალიან არ განმსაჯოთ.შინაარსი,მოქმედი პირები,და პირველი თავი იხილეთ ქვევით.
შინაარსი: ემილი და დაიანა სკოლას ამთავრებენ და კლასსთან ერთად სამოგზაუროდ,მსოფლიოს ბევრ ლამაზ ქვეყანაში წავლენ.ერთი შეხედვით უბრალო ექსკურსია სულ მალე სახიფათო მოგზაურობაში გადაიზარდა.დაკარგული კლასელები,გამოლეული ფული და საშინელი ქაოსი .დანარჩენი იხილეთ მოთხრობაში. როლებში: 1.მაილი საირუსი/ემილი 2.ამანდა სეიფრიდი/დაიანა(ემილის და) 3.ნინა დობრევი/მეგანი(გოგოების მეგობარი,კლასელი) 4.ადრიანა ლიმა/სესილი(გოგოების მეგობარი,კლასელი) 5.ბენ ბარნესი/მაიკლი(გოგოების ძმაკაცი,კლასელი) 6.კამერონ დიაზი/ბარბარა(ემილის და დაიანას დედა)
ესენი მთავარ როლებში არიან.ძირითადად მოქმედება კლასელებს შორის ხდება. I თავი
..არის მომენტები როდესაც მჯერა ბედისწერის არსებობის,ხანდახან კი გავიძახი რომ ბედს ჩვენ ვქმნით…შესაბამისად ყველაფრის შეცვლა და გამოსწორება შეგვიძლია…მე ჩვიდმეტი წლის ,ჯერ კიდევ თიინეიჯერი რომ მქვია,ისეთი გოგონა ვარ.სახელად ემილი მქვია.…შესახედაობითაც განსაკუთრებული არაფერი მკითხველო…საშუალო სიმაღლის,ასე მეტრი და სამოცდათორმეტი,გამხდარი,თეთრი კანის ვარ..თითქოს არაფრით განვსხვავდები ჩემი ტოლებისაგან,მაგრამ ამ დროს ბევრი რამ განმასხვავებს,მაგალითად ჩემი შეხედულებები ამა თუ იმ საკითხთან დაკავშირებით.სწავლითაც,საკმაოდ გამორჩეული ვარ.ჩემი დევიზია 'ან ვიქნები პირველი ან საერთოდ არ ვიქნები'.-აქედან გამომდინარე კლასში #1-ი ვარ სწავლით.მყავს და,ტყუპისცალი რომელიც ხშირად მაბრაზებს მაგრამ მის გარეშე სიცოცხლე ვერ წარმომიდგენია.დაზე მეტია ჩემთვის.საუკეთესო მეგობარი 2მყავს-სესილი და მეგანი.რთულია ჩემი ნდობის მოპოვება.იშვიათად ვლაპარაკობ ჩემს პრობელემებზე.შეყვარებული არასდროს ვყოფილვარ. და ძალიან მაინტერესებს რა გრძნობაა ეს. ხასიათებითაც არ ვარ რთული ბავშვი.უბრალოდ ზოგჯერ ძალიან რთულია ჩემი გაგება.სრულყოფილებისაკენ არ ვისწრაფი.ის ვარ რაც ვარ. ჭორიკანა არ ვარ,მაგრამ ვარ ცნობისმოყვარე და ამ თვისების გამო ბევრჯერ წამიმტვრევია კისერი.ჩემი მშობლები გაშორებულები არიან.6წლის ვიყავი,მამამ დედა რომ მიატოვა.მაგრამ დედამ ისე გაგვზარდა რომ უმამაობა არ მიგვრძნია. ჩემი დაც,კარგად სწავლობს,მაგრამ ბევრად ვჯობივარ მე.საერთოდ,ჩემი და ჩემი დის შეხედულებები იშვიათად ემთხვევა ერთმანეთს,მაგრამ ის რომ ოროსანი გოგონა საშინელებაა ორივე ჩვეგანისთვის მისაღები და საერთოა! *** -ემილი აეგდე დროზე-მთელი ხმით ჩამყვირა დაიანამ ყურში -აუ მოიცა რა,2წამში ავდგები.-ვუთხარი მძიმე ხმით და გვერდი ვიცვალე. -რა ორ წამში.დროზე აეგდე ფეხზე.9-ის 10წუთია.გვაგვიანდება.იქნებ ბოლო დღეს მაინც არ დავაგვიანოთ... -აუ,კაი ჰო ვდგები.ოღონდ შენ გაჩუმდი-თავი წამოვყავი საბნის ქვეშიდან და თმის სწორება დავიწყე-აუ შენი შორტები მათხოვე რა.-ცოტა მოვბლი და ვუთხარი ტკბილი ხმით
-მომინდომა გოგომ.. -მიდი რა.გთხოვ-ტუჩები დავპრუწე.. -შენ ტანსაცცმელები არ გაქვს დაოო???
-ოო,ნუ ჟმოტობ რა იდიოტო.. -ჯანდაბას შენი თავი.აიღეე-მითხრა ბუზღუნით და ოთახის კარი გაიკეტა -მიყვარხარ დაო-ჩავიილაპარაკე და აბაზანაში შევედი ცოტა მოვწესრიგდი,ჩავიცვი და გარეთ გავედი: ჩემი და ყავას მიირთმევდა და დედას რაღაცაზე ელაპარაკებოდა,რომ უეცრად მობილურის ხმა გავიგე 'ემ,ჩამო შენს სახლთან ვარ'-მეგანი 'კაი მეგ მოვდივარ'-მე მივწერე მეგის,ჩანთას ხელი დავავლე და ჩემს დასთან ერთად კიბეები სწრაფად ჩავირბინე. მეგანი გადავკოცნე და სკოლისაკენ მიმავალ ავტობუსს დაველოდე.უცებ საათს დავხედე და 9-ს აკლდა 15წუთი. -დაგვერხა,ბოლო დღეს დაგვიანება იდეალურია-გავიფიქრე და ჩემს აიფონ 5-ის თამაშებით გავირთე თავი. ფიქრებს წასული,ვერც მივხვხდი როგორ მივედით სკოლამდე.ავტობუსიდან 'გადავხტი' და სკოლაში კუნტრუშით შევედი.ხვალ 'ბოლო ზარი'მქონდა.ვერ ვიჯერებდი რომ უკვე 'დიდი' გოგო ვიყავი.. კლასამდე ჩუმად მივედით.ხმას არცერთი არ ვიღებდით.კლასში პირველი მე შევედი.ფიზიკის მასწი უკვე შესულიყო და ჩემს გვარს კითხულობდა: -ოჰო, ძაღლი ახსენეო,თქვენ სულ როგორ უნდა აგვიანებდეთ??-მომახალა როცა დამიძახა - არ გაბრაზდეთ მასწ,მაინც ხვალიდან ჩვენს ლამაზ სახეებს ვეღარ იხილავთ და გულში ბოღმა არ ჩაიდოთ-უთხრა მეგანმა და ჩანთიდან ამოღებული წიგნი მაგიდაზე დააზღნერთა. პირველი გაკვეთილი უსაშველოდ გაიწელა. ძლივს დაირეკა ზარი. მე ჩემს დასთან,მეგისთან და სესილისთან ერთად ბუფეტის გზას დავადექი,როცა გამახსენდა რომ მაიკლი არ იყო. -სეს,მაიკლი რატომ არ არის?-ვკითხე სესილის,რადგან ის მაიკლის მეზობელი იყო -არ ვიცი,დილას არ დაურეკია და არც მე შემიწუხებია თავი-თქვა და მებუფეტეს კოკაკოლა გამოართვა.მაიკლი ერთი,ჩვეულებრივი,თანამედროვე ბიჭია,რომლისთვისაც სიყვარული 'უცხო ხილია',მას გოგოები მხოლოდ გასართობად უნდა.ალბათ, ძნელი წარმოსადგენია რომანტიკოსი გოგონასა და თავშიავარდნილი თინეიჯერი ბიჭუნას მეგობრობა,მაგრამ ამჯერად ყველაფერი სხვანაირიდაა.მაიკლი ამ თვისებების მიუხედავად ძალიან კარგი მეგობარია.დაუფარავად,საათობით შემიძლია მაიკლისთან ლაპარაკი.ერთგული მეგობარია და მისი იმედი შემიძლია ყოველთვის მქონდეს.ჩემი აზრით,მისი 'მექალთანეობა'უბრალოდ ასაკის ბრალია,გაიზრდება და 'დაღვინდება'.. გოგოებთან ერთად,ბუფეტის მაგიდასთან დავჯექი,როცა უკნიდან ვიღაცის შეხება ვიგრძენი. -მაიკ-ვივირე გახარებულმა,ხელები მოვაშორებინე,ფეხზე წამოვდექი და გადავეხვიე.. -ჩემი დიდი გოგონა.. რა ლამაზი ხარ-ხელში ამიყვანა,დამაბზრიალა და დანარჩენ გოგოებს მიუბრუნდა. ამასობაში ზარიც დაირეკა. გაკვეთილზე მასწავლებელმა,დამრიგებელი და ვიღაცა 2ქალი შემოიყავანა: -ბავშვებო,მთელი წელი,სკოლის დირექციასთან ერთად გიმზადებდით სურპრიზს-თქვა დამრიგებელმა-4უმშვენიერესი ქვეყანა:ეგვიპტე,გერმანია,საფრანგეთი და იტალია.25ბავშვი,აფსოლიტურად უფასოდ წახვალთ და დაისვენებთ.ფრენა 1კვირაშია.ბედნიერებას გისრუვებთ.-სიხარულისგან მეცხრე ცაზე დავფრინავდი..ძალიან მიხაროდა.ის 2ქალი რიგებს შორის დადიოდა და ბილეთებს არიგებდნენ.დარწმუნებული ვიყავი,წინ უმაგრესი მოგზაურობა მელოდა იმედია გმირები და შინაარსი მოგეწონათ.პირველი მოთხრობაა და ძალიან ვნერვიულობ.მკაცრად არ განმსაჯოთ,მაგრამ სიმართლე მითხარით.! დაამოწმა:Anniee♥Smile(ancho)
კატეგორია:♥ BooK ☆ | ნანახია:1137 | დაამატა:Salome♥ | რეიტინგი:5.0/2
