ჩანახატის მაგვარი რაღაც.
შენ მე დამიფიცე.
შენ ხომ მე დამპირდი მეყვარებიო და ახლა მეუბნები, უნდა დამტოვო. უჩემოდ გაფრინდე იქ, სადაც ყვითელ მზეს გაუჩნდა ლაქები. იქ სადაც ღრუბელსაც ურევენ აკვარელს. იქ სადაც იწყები და აღარ მთავრდები. :)
ასეთი შეგრძნება, ჯერ არა მქონია.
მე მიყვარს ეგ შენი ‘ფერადი’ სამყარო.
ძალიან ბავშვური გავხდი და მგონია ვიტირე, თვალები ცოტაც,რომ დავხარო.
-მე არ ვიყავი კარგი..
-შენ იყავი ჩემი სიცოცხლე..
-მე არ შემიძლია, მე მინდა.. ჩემი ხელები..ვეღარასდროს ვერ მოგეხვევიან.
რავიკი ხედავდა,როგორ ცდილობდა დაჭრილი ხელების აწევას.
-შენ ჩემს ხელებში ხარ, -უთხრა ჟოანს.
მე კი შენს ხელებში.
წამით ქალმა სუნთქვა შესწყვიტა. თვალებზე ბინდი გადაკვროდა. გაახილა. გუგები საშინლად გაფართოებოდა, რავიკმა არ იცოდა, ხედავდა ქალი თუ არა.
-ti amo,-უთხრა ქალმა იტალიურად.
-შენ სიცოცხლე მომიტანე, ჟოან, – უთხრა და უძრავ თვალებში ჩახედა.-შენ სიცოცხლე დამიბრუნე.მკვდარი ვიყავ, როგორც ქვა. შენ მოხვედი და ისევ გამაცოცხლე.
ჩემი დაწერილი არ არის. :)
