მე ვარ არაფერი...მე ვარ ჰაერი...მე ვარ უჩინარი არსება...მე ვარ უმნიშვნელო...მაგრამ ჩემს არსებობას შენთან ერთად აქვს აზრი...

დიახ მე სული ვარ...მე მკვდარი ვარ...მაგრამ მე ჩემი ბედნიერება შენს გვერდით ვიპოვე აქ...აქ ვარ ბედნიერი...იმიტომ რომ შენთან ერთად ვარ...

ყველაფერი დაიწყო ბაღში როცა მე პატარა ვიყავი...მე მქვია გვანცა...ასე 4 წლის ვიყავი...ჩემი ჭკუით მიყვარდა ერთი ბიჭი ისიც ბაღში დადიოდა...ნიკა...მაგრამ "შეყვარებულებივით" მაინც არ ვიყავით...მიყვარდა...ჩვენ უბრალოდ ერთად ვთამაშობდით ხოლმე...ასე გავიდა 2 წელი და ჩვენი სკოლაში წასვლის დროც მოვიდა...ისიც ჩემს კლასში იქნებოდა და ძალიან მიხაროდა...მოვიდა ეს დღეც მაგრამ ის არსად ჩანდა...დედასთან მივედი...

მე:-დედიკო ნიკა სადაა??

დედა:-ალბათ აგვიანებს დე...მალე მოვა...

მაგრამ არა ის არ მოსულა...ეს იყო ჩემთვის-პატარა 6 წლის ბავშვისთვის 1 ტკივილი რომელიც განვიცადე...არ მოსულა და არ მინახავს მთელი 7 წელი მას მერე...მე-7 კლასში...მაშინ მივხვდი რა არის ჭეშმარიტი სიყვარული...მაშინ მართლა მივხვდი რომ მიყვარდა...მაგრამ ის კვლავ არ ჩანდა...დედამ მითხრა რომ სხვაგან გადასულან საცხოვრებლად...მე-7 კლასში მე ვხდებოდი 13 წლის და დედამ დისკოთეკის დარბაზში მაგარი წვეულება მომიწყო...

მთელი ჩემი კლასი და ნათესავები იქ იყვნენ...მე მაგრად ვერთობოდი... 

მაგრამ...გონება მარტო ერთს ყვიროდა...ნიკა,ნიკა...მერე მივედი ბართან რომ წვენი ამეღო...ავიღე ხელში და იქვე გამივარდა...საბედნიეროდ არავის დაუნახია ეს...კარებში ნიკა იდგა და დაჟინებით მომშტერებოდა...ძალიან გალამაზებულა...მე გამიხარდა...გავბრაზდი...გამიკვირდა...ყველაფერი ერთად მომაწვა მარა გულს მივენდე და გავიქეცი მისკენ...მაგრად ჩავეხუტე...... 

მე:-მომენატრე... 

ნიკა:-მეც...თან ძალიან...წამო პლაჟზე გავისეირნოთ არ გინდა? 

მე:-რატომაც არა წამო... 

ჩვენ ვსეირნობდით...ვლაპარაკობდით... 

ბევრი რამე მომიყვა და ბევრიც მაცინა...ბოლოს იქვე ჩამოვჯექით...და მითხრა 

ნიკა:-გვანცა მე შენ ბაღში როგორც კი დაგინახე მაშინვე ჩემთვის განსაკუთრებული გახდი...შემიყვარდი...მარა იმ დროს ბავშვი ვიყავი...ახლა კი ვგრძნობ რომ ის გრძნობა ჯერაც არ გამქარვებია და ძალიან მიყვარხარ...ერთი ნახვით შემიყვარდი...

მან მე სიყვარული ამიხსნა...

მე:-იცი შენ რომ წახვედი მე მეგონა გადავიტანდი მარა ვერა ეს ვერ შევძელი...პირდაპირ გეტყვი-მეც მიყვარხარ!

ის მოვიდა და ლოყაზე მაკოცა...ჩვენ კიდევ ვისეირნეთ...

შემდეგ დღეებშიც ბევრს ვერთობოდით...

სანამ...

არ გავიგე რომ ისევ წავიდნენ და არც იცოდნენ აქეთ დაბრუნდებოდნენ თუ არა...

ეს იყო მეორე ტკივილი...

ტკივილი რომელიც ძალიან რთულად გადავიტანე...

და ტკივილი რომლის გახსენებაც საშინლად არ მიყვარს...

ბოლო ზარი მქონდა...მე ის ისევ მიყვარდა მაგრამ უკვე აღარ ვფიქრობდი თუ რა მეშველებოდა...ყველანი ვმხიარულობდით...ვცეკვავდით...ვმღეროდით...

ხალხში ის დავინახე...ისევ მოვიდა...მაგრამ ამჯერად არ გავიქეცი პირიქით სიბრაზისგან ცუდად გავხდი და სახლში წამოვედი...უკვე აღარსად ჩანდა და დავმშვიდდი...მაგრამ...გზაში წამომეწია...მე გამოვიქეცი მაგრამ არა... 

ნიკა:-გვანცა გაჩერდი გთხოვ...

მე:-წადი აქედან შენი დანახვა არ მინდა...დეგენერატი ხარ...

ნიკა:-უნდა აგიხსნა ყველაფერი...

მე:-არაფრის ახსნა არ მჭირდება...მე შენ დაგივიწყე...

ნიკა:-მე კი ისევ ისე მიყვარხარ...

ამ სიტყვებზე გავშეშდი...უკან გამოვბრუნდი და მისკენ წამოვედი...

მე:-იცი ეგ უკვე ჩემი პრობლება არაა...-ნაგლურად ვუთხარი და წამოსვლა დავაპირე მაგრამ მან ხელით დამიჭირა და შემომაბრუნა...მაკოცა...

გონება იძახდა მოიშორე და სილა სტკიცეო...გული კი ხელები მოხვიე და კოცნითვე უპასუხეო...გულმა გონებას აჯობა და ყველაფერი დამავიწყდა...შემდეგ მან თავის სახლში წამიყვანა...ჩვენ კინოს ვუყურებდით...უცებ წამოდგა და კოცნა დამიწყო...ნელ-ნელა მისი ოთახისკენ მივდიოდით...იქ კი მოხდა ის რასაც არასოდეს ვინანებ... 

მასთან ვიავი მთელი ღამე მასთან ვიყავი...დილით რომ ავდექი ის იქ არ იყო...წერილი დავინახე...რომ წავიკითხე ფეხებში ძალა აღარ მქონდა...ცუდად გავხდი...წერდა რომ მიდიოდა უკვე სამუდამოდ...რომ ეს ღამე არასოდეს დაავიწყდებოდა...და რომ ჯობდა ერთმანეთს დავშორებოდით...

ეს იყო მესამე ტკივილი...

იქიდან გამწარებული გამოვვარდი...მე კი მას მივენდე...და ვაპატიე...სულ ამას ვფიქრობდი...

მე მისგან დავორსულდი...

მერე მაინც გავთხოვდი და ძალიან მოსიყვარულე ოჯახი გვქონდა...გოგონა მეყოლა და დავარქვი ანუკი...ჩემი ქმარი სულ ზედ მევლებოდა...მას მართლა ვუყვარდი მაგრამ მე არა...ის აღარასოდენ მინახია...

მხოლოდ ღრმა სიბერეში...ბაღთან დავსეირნობდი...იმ ბაღთან სადაც ის გავიცანი...გამახსენდა ის დღეები და თვალზე ცრემლები მომადგა...იქვე სკამზე დავინახე იქ იჯდა...მიცედი და ჩამოვუჯექი...ვილაპარაკეთ ბევრი...მან მითხრა მის ოჯახზე...და მითხრა რომ ისევ ვუყვარდი...მეც ყველაფერი ვუთხარი...ბოლოს კი ერთმანეთს ხელი ჩავკიდეთ და..............

უკვე აღარ იყო მეოთხე ტკივილი...უკვე იყო სამუდამო სიჩუმე-სიკვდილი.........