განწირული ვარ! ვიცი, რომ ვეღარ გადავრჩები...
ისედაც დიდი ხანია მუხლებით ვცოცავ და ეს ''ცხოვრება'' წამებით გამაქვს!
გამოფიტული ვარ, უაზრო, არაფერი აღარ შემრჩა, მხოლოდ ჩემი ორი ძველი მეგობარი - მარტოობა და სიშავე... დავფორთხარ მარტო შავ მსოფლიოში და ვითხოვ...
განა ბევრს?!
არა!
მხოლოდ ჩემს წილ სიფერადეს!
მე მხოლოდ სიშავისაგად მინდა თავის დაღწევა...!
მეტი არაფერი!
სიფერადე მინდა და კიდევ ცოტა სიცოცხლე...
სულ ერთ-ორი დღის.
სიცოცხლე, რომ ჩემი წილი სიფერადით დავტკბე!
რომ აღარ ვიყო მარტო, სიშავეში!
სულ ცოტა!
გევედრებით, ვინმემ სიფერადის ნაგლეჯი მიწილადეთ!
ფუჭი ოცნება...
ისევ ფორთხვა მუხლეზე...
ისევ სიფერადის თხოვნა...
ისევ მარტოობა...
ისევ სიკვდილის მოლოდინი...
ვიცი, უფერადოდ მოვკვდები...!
არასოდეს მეღირსება ფერადი ნაკუწი...
დარჩენილი, გახუნებული, გაძაღლებული სიცოცხლის ზურგზე გადაკიდება და თრევა მომიწევს, ხომ ვიცი!
არც ისე დიდი ხანი გაგრძელდება ჩემი ტანჯვა...
მე ხომ სიკვდილს ველი!
მოდის... მიახლოვდება, ნელა და თავისი სიშავით მაშინებს...
მოვკვდები და წითელ, ცეცხლოვან ჯოჯოხეთში მოვხვდები!
მეშინია...
თავს ვიმშვიდებ:
-წითელიც ხომ ფერია! ფერი... სიფერადე...ჩემი წილი...!
სიცოცხლისაგან მიტოვებული მე მიმატოვა სიკვდილმა..
|
