2013 წელი... უკევ გაზაფხულია . ველი როდის გამოზაფხულდება ველი... ველი.. დრო ჩემს ჯინაზე ნელი გადის და გაუთავებელი გაკვეთლების დრო უფრო ხანგრძლივდება. დრო იზლაზნება მაგრამ მაინც აღწევს სანატრელ ზაფხულს ! დიახ , ეს ზაფხულია ! იწყება მხიარულობა , მეგობრებთან ერთად! ან თუმდაც მშობლებთან ერთად . გადავწყვიტეთ ამ ზაფხულს წავიდეთ ურეკში ბიძაშვილებთან ერთად . ვააა ურეკი რა კარგია! ვუჩურჩულებთ ერთმანეთს , ვხტივართ , ვთამაშობთ ერთ ამბავშვი ვართ. მაგრამ ტრადიციულად ჯერ ზუგდიდში ბებიას და ბაბუას მოვინახულებთ და შემდეგ გავაგრძელებთ ურეკისკენ გზას. ძალიან გვიხარია ძალიან. კავიდა 2-3 დღე უკვე ზუგდიდში წასვლის დროა. ვალაგებთ ჩვენს ტანსაცმელებს , ნივთებს. ზაფხული დაიწყო. დროს შესანიშნავად ვატარებთ ზუგდიდში. ძველი მეგობრების მონახულება, გართობა, კონცერტები :) ვახ ! ძალიან მაგარია. ხვალ კიდევ ურეკის გზას უნდა დავადგეთ იქ სასტუმროში ერთი ქალი გველოდები ჩვენი ნაცნობია ,რომელიც უფრო მეტ ყურადღებას მოგვაქცევს ვიდრე სხვა კლიენტებს. უკვე ურეკში ვართ... ძალიან მაგარია . დავყარეთ ტანსაცმელები საწოლზე და მივდივართ ზღაზე. .გამოჩნდა ცისფერი ზღვა , კამკამა, ლამაზი, საშიში. პირველდ როცა ვხედავ ზღვას მთელი წლის განმავლობაში , ჟრუანტელი მივლის , უჰჰ ზღვა ისეთი ვრცელია ისეთი, აღაარ ვიცი სად ვიყურო , ვის ვუყურო რა გავაკეთო, გრძნობამორეული უცებ ვაგდებ ჩანთას სანაპიროზე და ზღვაში ჩავდივარ. ზღვა ცივია მაგრამ თითქოს სასიამოვნო.არ შემიძლია აგიღწეროთ ის დრო რომელსაც ურეკში ვატარებ, ციცინათელაიშ მივდივართ თალს გვჭრის უალამაზესი და უდიდესი ატრაქციონები თან შიშს გვგვრის . გადის დღეები გავიდა 1 დღე, 2,3,4,5,6,7 და ბოლოს დგება მერვე დღე წასვლის დღე, დამშვიდობების დღე, ცრემლებ მორეული ვდგები დილით და ჩანთას ვტაცებ ხელს რომელიც უკვე გამზადებულად დევს. ვემშვიდობებით ურეკს... ვბრუნდებით ისევ ზუგდიდში. მხოლოდ ის ფაქტი მახარებს ,რომ მეწყება საზაფხულო სკოლა, სადაც 8 უცხოელი პოლონელები ჩამოდიან. ვსაუბრობთ ინგლისურად , სხვდასხვა პროექტებს ვაკეთებთ გასართობ თამაშებს ძალიან ვერთობით. ბოლოს ფართიც გვაქ აქაც მაგარია, დავუახლოვდი სხვა ბავშვებს უფრო მეტად. გავიცანი ყველა უკეთესად და უფრო ვაფასებ მათ... გავიდა ეს ნანატრი ერთი კვირაც. უკვე 24 აგვისტოა. დროა სახლში დავბრუნდეთ , ჩავალაგე ჩვენი ბარგი ბარხანა და ბაბუას მანქანაში ვსხდებით .ჭიშკრიდან აცრემლებული ბებია და დეიდა ხელს გვიქნევენ არ იციან რა ქნან. ისინი ხომ მთელი 1 წელი ვერ ნახავენ თავიან შვილიშვილებს და დისშვილებს, ძმისშვილებს. კარგად იტირებენ , გულს მოიფხანენ ტირილით და ჩვენ, დაგვირეკავენ პირველი სიტყვა რაც ეკიარიათ ესაა : უკვე მოგვენატრეთ როდის ჩმოხვალთ. ამ კითვაზე ჩვენც ცრემლებ მოლეულები აკანკალებული ხმით ვპასუხობთ . მალე მალე. 21 აგვისტო. 12 -ს აკლია -2 წუთი. აი ორ წუთში ზაფხულიც მიდის. ვემშვიდობებით მოსაგონარს, მეგობრებს, ყველას სამუდამოდ იკავებს ჩვენს გულში სევდა ადგილს. ის მოგონებები. ის გართობა...
|
