((>Tell me what I wanna hear ♥Tell me you love me ♥ - 16 დეკემბერში 2011 - ბლოგი

გადავწყვიტე მომეყოლა , ჩემი "საოცარი" თვგადასავალი , მე ანა მქვია , ვარ უბრალო თინეიჯერი გოგო . მიყვარს ხელოვნება, სკოლაში ძალიან კარგად ვსწავლობ . ჩემი მიზნები მაქ და მათ მისაღწევად არაფერზე ვიხევ უკან . ვარ 15 წლის , მყავს ძალიან ბევრი მეგობარი . საყვარელი მომღერალია Michael Jackson , ვუსმენ beatles –ის შემოქმედებას . მოკლედ რომ გითხრათ 80-90 –იანი წლების მუსიკით ვარ გატაცებული . ერთ სრულიად ჩველუებრივ დღეს, მონაწილეობა მივიღე ინგლისურ ენოვან კონკურსში , სადაც 500 ბავშვიდან 50 საუკეთესოში მოვხვდი, თუმცა ეს არაფერი არ იყო იმასთან შედარებით რაც წინ მელოდა. როგორც წესი მეოთხე გადანწყვეტი ტური უნდა ჩატარებულიყო , მაგრამ გეგმები შეიცვალა . ტესტური ტურის ნაცვლად ჩატარდა გასაუბრება . მე სამწუხაროდ ყველაზე ბოლო აღმოვჩნდი მთელი 8 საათი ველოდებოდი , თუ როდის დაიცლებოდა მონაწილე ბავშვების რიგირ. მოვიდა ჩმი გასაუბრების დროც , ჟიურის წევრებმა კითხვები მამაყარეს, არ დავიბენი , ინგლისურს საკმაოდ კარგად ვფლობ (მე და ჩემი ინგლისური აქცენტი) . ყველა კითხვაზე თავისუფლად გავეცი პასუხი. 3 დღეში მეილზე მომივიდა წერილი . მთელი ოჯახი კომპიტერთან ვიჯექით , ბოლოს გავხსენი შეტყობინება . დედაჩემმა კივილი ატეხა, ყველანი ერთ ამბავში იყვნენ , მე კი არ მჯეროდა , 10 საუკეთესოდან ერთ–ერთი მე ვიყავი . დაახლოებით სამი დღე დამჭირდა იმისთვის რომ ჩმი თავისთვის დამეჯერებინა "მე გავიმარჯვე" . როგორც წესი ტანსაცმელების ჩალაგება ერთი კვირით ადრე დავიწყე . . დადგა ნანატრი დღეც 1 ივნისს , ჩაფრინდა ჩვენი თვითმფრინავი , რეისით თბილისი– პრაღა – ლოს–ანჯელესი. 6 საათზე lax –ის აეროპორტში ვიყავით. სწორედ ამ წუთიდან დაიწყო ჩემი თვგადასავალი. მიუხედავად იმისა რომ ქალაქში 6 საათზე ჩავედით , აეროპორტიდან გასვლა 8 საათამდე ვერ მოვახერხეთ . აეროპორტიდან არავის უშვებდნენ , თუმცა მიზეზი ყველასთვის უცნობი იყო . ფეხზე დგომით ძალიან დავიღალე , ჩემი ბარგიანად წავჩოჩიალდი და ახლოს მდებარე სკამზე ჩამოვჯექი . იმდენად დაღლილი ვიყავი რომ იქვე ჩამეძინა . როდესაც გამოვიღვიძ უკვე ძალია გვიანი იყო , ხალხი აქა იქ იყო გაფანტული , ჩემები კი არსად ჩანდნენ. თავიდან ბევრი ვიცინე მაგრამ მერე ძალიან შემეშინდა , 15 წლის ბავშვი უცხო ქალაქში მარტო ვიყავი , ფული თან მქონდა მაგრამ სად წავსულიყავი ისიც არ ვიცოდი , მოკლედ გამოუვალ სიტუაციაში ვიყავი. სასტუმროს ბუკლეტები ამოვიღე და აეროპორტიდან გავედი , საშინლად ქროდა ქარი მე კი შორტებში ვიყავი . ჟაკეტის ამოღება დავაპირე ჩემოდნიდან . ოდნავ გავაღებ ამოვიღბ და ისევ დავკეტავ მეთქი , თუმცა ჩემოდანი იმდენად გამოტენილი იყო რომ . ზმეიკა სულ გაიხსნა , თან ქარმარო დაუბერა წავყირავდი და შმოდანს ფეხი გავკარი , ის კი დაღმართზე დაგორდა . არ დავიბენი , რისთვის ვიყავი ქართველი , გამწარებული გავეკიდე ჩემოდანს . ქარს წმივაც მოყვა , ხალხი გაგიჟებული მიყურებდა , სასაცილოც კი იყო .. იმდენად სწრაფად გავრბოდი რომ წონასწორობა ვერ შევინარჩუნე , ავსრიალდი და სრიალით ჩემს ჩემოდანს გადავასწარი , გუბეში ჩავვარდი , ისტერიკული სიცილი ამივარდა. . უეცრად , ჩემი ჩემოდანი ვიღცის ფეხებმა შეაჩერა , არ შემიხედავს ბიჭი იყო თუ გოგო . . თავს ვერაფერი მოვუხერხე გიჟივით ვიცინოდი . . უცხომ ხელი გამომიწოდა , მეც ა დავიბენი და ტალახიანი ხელი ჩავჭიდე , წამომაყენა : – ხომ არ დაშავდი ? – არა , მგონი არაფერი არ მჭირს ! – მუხლიდან სისხლი მოგდის . – (ფეხზე დავიხედე) საშიში არაფერია (არადა ისე მეწვოდა ფეხი , ტირილი მინდოდა) – იმედია (გამიღიმა) – ხოო (არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა და უაზროდ ვიღიმებოდი თან ვცდილობდი მისი სახე დამენახა , კაპიშონი ქონდა წამოფარებული) – სულ დამავიწყდა მე ჯასტინი ვარ შენ ? – რომელი bieber– ი (ხუმრობით ვუთხარი უცხოს) – ხო ხო , ჩემი ვინაობაც გცოდნია შენს სახელს არ მეტყვი ? – მოიცა ვინ ხარ შეენ ? (საშინლად დამაბნია მისმა სიტყვებმა) – justin bieber justin bieber justin bieber (სამჯერ გამიმეორა თვისი სახელი და გვარი) შენ რა გქვია ? – მე მეე .. ანნა ვარ . . მაგრააამ . . (საშინლად დამაბნია მასთან საუბარმა) – რა მაგრამ ? ხელი მოვკიდე ჩემს ბარგს და სასწრაფოდ ჩამოვშორდი იმადგილს , ტაქსის გამოჩენას ველოდებოდი , ნერვიულობამ ამიტანა , არ ვიცოდი რა მჭირდა ვერ ვხვდებოდი . იმედი გადამეწურა , ჩემს ჩემოდანზე ჩამოვჯექი , თავი დავხარე და დასველებულ კედებს დავუწყე ყურება . – წასასვლელი არსად გაქვს? – წასასვლეელი ? წასასვლელი როგორ არ მაქვს უბრალოდ არ ვიცი რა მიმართულებით წავიდე. . – გეტყობა რომ აქაური არ ხარ , ინგლისური აქცენტი გახასიათებს – არც ინგლისელი ვარ (გავუღიმე) – მოიცა, თუ ახალი ხარ ამ ქალაქში მარტო რატომ გამოგიშვეს – (მოვუყევი ჩემი თავგადასავალი) –საინტერესოა მერე ? – მერე რა არ ვიცი სასტუმროს როგორ მივაგნო . . (ბუკლეტები დავანახე) – მე ვიცი ეს სასტუმრო სადაც არის . . მაგრაამ . . – რა მაგრამ ? – არაფერი არაფერი . . წუთიწუთზე მომაკითხავს მძღოლი, ჯერ სტუდიაში უნდა შვიარო , მერე სასტუმროში გაგიყვან , მანამდე შენიანებს დავუკავშირდებით და გავაფრთხილებთ რომ არ ინერვიულონ , ალბათ უკვე გეძებენ . . შევთანხმდით ? – კარგი შენ როგორც გინდა მალე მაქანამაც მოაკითხა , მანქანაში 2 ადამიანი ელოდებოდა (სკუტერი და დენი) , როგორც მსმენოდა , გიტარისტი და მეორე მენეჯერი . ამათვალიერეს და გამიღიმეს : – დღეს ერთი მგზავრი შემოგვემატება – ძალიან კარგი , არ გაგვაცნობ – (ჯასტინს არ დავაცადე ლაპარაკი) მე ანა ვარ სასიამოვნოა . . – ძალიან კარგი ჩვენთვისაც – (მაქანაში შესვლა არ მინდოდა , მრცხვენოდა მთლიანად ტალახში ვიყავი ამოთხვრილი) – არ აპირებ ჩაჯდომას ? (გამიცინა ჯასტინმა) – ესსე ? (ტანსაცმელზე დავიხედე) – კარგი რაა , რისი გერიდება , ჩაჯექი (ხელი გამომიწოდა ჯასტინმა) – (ჩავჯექი მანქანაში და უხერხულად გავუცინე მათ) – ანა სად ცხოვრობ ? (ინტერესით მკითხა სკუტერმა) – საქართველოში (ჩემს მაგივრად გასცა პასუხი ჯასტინმა) – არც თუ ისე ბევრი მსმენია საქართველოზე მაგრამ გამიგია რომ ძლიან ლამაზი ქვეყანააა – კი საოცარი ქვეყანაა – არ გინდა დაგვპატიჟო შენს სამშობლოში ? (საუბარში ჩგვერთო დენი) – რატომაც არა (გავუღიმე) ამასობაში მივუახლოვდით სტუდიას , ჯასტინმა თავისი ზურგჩანთიდან დისკები ამოიღო : – ანა , შემოხვალ სტუდიაში ? – არა იყოს , თუ შეძლება აქ დაგელოდებით . . – არ მოიწყინო (თვალი ჩამიკრა დენმა) მანქანაში მარტო მე დავრჩი , არ ვიცოდი რა მეკეთებინა , ან რა უნდა გამეკეთებინა , უცხო ქალაქში უცხო ხალხთაბ ერთად , საათს რო დავხედე 1 საათი იყო , ძილი მომერია , ვცდილობდი არ დამეძინა მაგრამ , თვალები თავისით დამეხუჭა . დილით რომ გავიღვიძე . ოთახში ვიყავი, თბილს საწოლში , გავიფიქრე რომ სასტუმროში მიმიყვანა ჯასტინმა თუმცა , უეცრად კარი ჯასტინმა შემოაღო . .