დილით ძალიან ბედნიერმა გავიღვიძე. იმიტომ რომ ჯასტინი ჩემს გვერდით იყო. ამაზე მეტი ბედნიერება რა უნდა მინდოდეს. გვერდზე რომ გავიხედე ჯასტინი დავინახე, რომელიც მე მიყურებდა ანთებული თვალებით:
-ეგრე რატომ მიყურებ?
-იმიტომ რომ მიყვარხარ
-მეც მეც მეც მიყვარხარ - რამდენი ხანი ველოდი ამის თქმას
-შენი დაბადების დღე ხომ უკვე აღარ არის?
-ეგ სამი დღს წინ იყო :დ
-ფუ შენი....
-რა იყო?
-რადა საჩუქრის მოცემა დამავიწყდა
-არა შენ უკვე მომეცი - და ყელსაბამზე მივანიშნე
-არა არა კიდე მქონდა... ახლა მოგცე? როგორც აჩუქარი? - ფურტყუნებდა
ჩუმათ. მე ადგომა გადავწყვიტე. შხაპი მივიღე და გამოვიცვალე. შემდეგ ოთახში გავედი და ჩაფიქრებული ჯასტინი დავინახე.
-რაზე ფიქრობ?
-რაზე არა ვიზე
-კარგი მაშინ ვიზე ფიქრობ?
-შენზე
-....
-იცი საჩუქარზე გადავწყვიტე...
-აბა რა
-რადა მაინც ხომ უნდა მოგცე, ოღნდ უკვე საჩუქარი აღარ იქნება
-ვერ ვხვდები... - უცებ ჯასტინმა დაიჩუქა და მითხრა
- ლიზი ჩაჩუა კიდევ ერთხელ გეუბნები 
ცოლად გამომყვები? მე გავშეშდი და ცრემლები მომადგა. ჯასტინმა შემომხედა და ჩაიცონა, შემდეგ კი ეს ბეჭედი გამიკეთა:
-მე რომ არაფერი არ მითქვამს - ვუთხარი მე
-მერე რა შენი უხმოდ დგომა და ცრემლები ყოველთვის თანხმობას ნიშნავს - ამის თქმაზე მე ჩავეხუტე და მაგრა მაგრა ვაკოცე :)
(სამი თქვის შემდეგ)
*ჯასტინის სახლი - 7 საათი*
-დედა სადაა ჩემი კოსტუმი - ყვიროდა ჯასტინი
-ჯასტინ ქორწილი სამ საათზეა ახლა კი შვიდია - ყვიროდა დრეიკი
-დრეიკ ექვს საათზე ყველა ფეხზე წამოგვაგდო - თქვა პეტიმ და ჯასტინს კოსტუმი მიცა
-დე აი აქ დაკუჭულია
-ვაიმე დედა უკვე მეშვიდედ მაუთოებიებ არ არი დაკუჭული ნუ შემჭამე
-ნიკ ნახე დაკუჭული არ არი?
-არა არა არ არი ვაააა.... - თქვა ნიკმა(მაილის შეყვარებულმა)
*ლიზის სახლი - 9 საათი*
-ვაიმე ვაიმე კაბა რატომ არ მოაქთ?
-ლიზ კაბა 11-ზე უნდა მოიტანონ ახლა კი ცხრაა
-აუ აუ... სალონი
-ჩემი ვიზაჟისტი მოვა - თქვა მაილიმ
-მერე სადაა ამდენ ხანს
-აი მოვიდა
*ჯასტინის სახლი - 11 საათი*
-ვაიმე ჯასტინ დროზე გამოდი უკვე ერთი საათია მანდ ხარ... - თქვა ნიკმა
-რავა პატარძალივით იქცევი - თქვა დრეიკმა
-აუ... არ მიხდება - ყუყუნობდა ჯასტინი
-აბა გამოდი დამენახე - თქვა პეტიმ - შენ რა სულ გაგიჟდი გიხდება
-აი ჰალსტუხი არის მოკლე - და ჯუჯგვნა დაიწყო, შემდეგ გაიკეთა, მერე ისევ დაშალა ბოლოს კი სკამზე მიაგდო - ვაიმე ასე აღარ შემიძლია რომ გადაიფიქროს და არ მოვიდეს
-მოვა ჯასტინ მოვა - თქვა პეტიმ და ჰალსტუხის გაკეთება დაიწყო
-ვიცნობ ლიზის შეიძლება ბოლო წუთს გადაიფიქროს
-არა არ გადაიფიქრებს
*ლიზის სახლი - 11 საათი*
-ლიზი კაბა მოიტანეს
-ვაიმე მანახე მანახე
-აი ნახე
-ვაიმე რა ლამაზია - თქვა ნუკიმ
-აუ არ მომწონს ეს არ არის ის მე რომ შევუკვეთე - ყუყუნობდა ლიზი
-ვაიმე ლიზი... ზუსტად ისეთია როგორიც შენ გინდოდა - იყვირა მაილიმ
-არა არ არი
-ახლა მორჩი... შედი შენს ოთახში და გამოიცვალე
-აუ ჯუსომ რომ გადაიფიქროს?
-ჯასტინმა გადაიფიქროს? კარგი რა ნუ მაცინებ - ჩაიცინა მაილიმ - მიდი გამოიცვალე
-ხო კარგი კარგი
-მოიცა თმა კარგად მაქ?
-ლიზი!
-ხო კარგი მივდივარ
*ეკლესია - 3 საათი*
-ვაიმე მგონი არ მოდის უკვე სამი საათია - შფოთავდა ჯასტინი
-ვაიმე ახლა ერთ ადგილას დადექი თორემ არ ვიცი რას გიზამ - თქვა ნიკმა
-ხო ხო კარგი
ამ დროს ლიზის მანქანაც მოვიდა
და დრეიკმა ჯასტინს უთხრა
-დაწყნარდი მოვიდა - ამაზე ჯასტინი კიდევ უფრო ანერვიულდა და
დასასრული
აი ასე დასრულდა ლიზისა და ჯასტინის სიყვარულის ისტორია. ვინმემ არ იფიქროს რომ დღედაღამე არ მძინავს ჯასტინზე ფიქრში და რომ მუდმივად მის ნახვაზე ვოცნებობ ან რამე ასეთი. ეს ასე არ არის. მაშინ რატომ დავწერე ეს მოთრხობა? იმიტომ რომ ამით თქვენთვის მინდოდა მეთქვა რომ არასოდეს არ უნდა თქვა არასოდეს(Never Say Never) რაც არ უნდა მოხდეს და ყოველთვის უნდა გჯეროდეს რომ ქვეყნად სიყვარული არსებობს და ყოველთის ის გაიმარჯვებს, როგორც ეს მოხდა მოთხრობის გმირების(ლიზისა და ჯასტინის) ცხოვრებაში....
