ვიწყებ მე მასზე წერას)) არც კი ვიცი როგორ დავიწყოოო... იყო დაა არაა იყოო რაა... არაა,არაა.ეერთ დღეესააც.... არაა არც ეეს ))) უბრალოდდ,,, აიი ეს კარგიაა... დაა–ვიი–წყეე ! უბრალოდ, მე ვიყავი ერთი გოგონაა )) კიდევ იყო ეერთიიი სახელაად „ ერთი „)) როდესაც მას ვხედავდი ( და საერთოდ ხედავდა ხალხი) ვხედავდი ღიმილს. იმდენად თბილს,რომ ჟრუანტელი მივლიდა ტანში. იცით როგორი ჟრუანტელი? აი დენი, რომ დაგარტყავს ხოლმე. იმდენად ძლიერს, რომ თვალებიც კი ვეღარ იტანდა ამდენს. ღიმილს, რომელიც მითბობდა გულს და სულს. მთელ ჩემს სხეულს. არა როგორ გითხრათ... ალბათ ვერც წარმოიდგენთ. =)) ერთადერთი ადრესატი იყო ჩემი და მისი ღიმილი. ის სულ მიღიმოდა, მაგრამ მე... იმდენად მივეჩვიე მოწყენილობას და უმიზეზოდ ჩხუბს, რომ ღიმილიც კი მავიწყდებოდა ხოლმე მის მიმართ. ხანდახან კი ვიღიმოდი, მაგრამ არა მისნაირად... არამედ ინსტიქტურად. ის კი ისეთი იყო... ისეთი, ისეთი და ისეთი )) მცხელოდა გულში, სულშიც. არა სიყვარულისგან ! ეგ არც გაიფიქროთ ! არამედ ასეთი ღიმილისგან... არადა გარეთ წვიმდა, ქარი ქრიდა ძლიერად. იყო ჭექა– ქუხილი. დილით ვიღვიძებ და მიხარია და იმ იმედით მივდივარ სახლიდან, რომ უკან მძლავრი ღიმილით დავბრუნდები !!!!!!!! სავსე გულით. სულ ვამბობთ, ცხოვრება მოსაბეზრებელიაო... უიმეე ამანაც(ვინმე) ხომ დამღალაოო, მომბეზრდაო... მაგრამ ვხვდებით მერე კვლავ, რომ თურმე დაგვაკლდა ის (( ვიღაც )) სულ ვამბობთ, რომ ცხოვრება უღიმღამოა, იმაზე კი არავინ ფიქრობს, რომ იქნებ ცხოვრების მხატვარს გაუთავდა ფერები და ვერ აფერადებს, მას ჩვენი ღიმილი სჭირდება და ერთადერთი ადამიანიი ვერ უშველის ვერაფერს და იქნებ იმ ადამიანს, ჰაერივით სჭირდება თქვენი ღიმილი ))) ხოდა თქვენც ჩემნაირი უჟმური ნუ იქნებით რაააა ))))) გაიღიმეთ რაააა J))))) მეე თქვეენ მიი–ყვ–ვაა–რხ–ააარ–თ !!