-წადი..-ვუთხარი და წერილებს ისევ თვალიერება დავუწყე,ფეხები დივანზე ავაწყე,თავი მუთაქაზე მივდე და მას შევხედე.უძრავად იდგა.
-წადიმეთქი..რატომ არ მიდიხარ?ან რა გატირებს?
-მივდივარ..მაპატიე..მიუხედავად იმისა რომ არ ვთვლი ამ საქციელს არასწორად,მაპატიე რომ ამ წუთში გული გტკივა..
-წადი ქეით!!წადი.-ტონს ავუწიე.
ქეითი ნაელი ნაბიბეჯიბეთ გავიდა ოთახიდან,ცუდად ვიყავი,გული იმაზე ჩქარა ფეთქავდა ვიდრე ოდესმე,მაგრამ მისი ოთახიდან გასვლისთანავე უფრო ცუდად გავხდი. ვიგრძენი რომ სულ მარტო ვრჩებოდი,მეშინოდა..მარტოობის ყველაზე მეტად მეშინოდა..
-ქეით!-დავუძახე ხმამაღლა..2 წამში ქეითმა ჩემი ოთახის კარი შემოაღო.
-ხო!
-ნუთუ ვერ ხვდები, მას იმდენად ვუყვარვარ,რომ ჩემი დათმობაც შეუძლია..შენ ყოველთვის გინდოდა ჩემი და ჯეიკის ერთად ყოფნა.არასდროს დამავიწყდება შენი ბედნიერი სახე,როცა გითხარი რომ ერთად ვიყავით..ახლაც ჩამესმის ყურებში ის კივილი.არასდროს დამავიწყდება ის დღეები როცა ორასულად ვიყავი..როგორ გიხაროდა..დეიდა გავხდებიოო..მერე შენი მზრუნველობა ჩვენზე,ანასტასიაზე..ადამინების სიყვარული ერთმანეთის ზრუნვაში გამოიხატება,შენ მეტისმეტად ზრუნვადი ჩემზე და სწორედ ამიტომ შეგიყვარე როგორც საკუთარი ღვიძლი და..არ მესმის..შენ კარგად მიცნობ და იცი,რომ ჯეიკის გარეშე ევრ ვინქნები.რატომ გინდა რომ არანაირი ურთიერთობა არ მქონდეს მასთან?
ქეითმა ცრემელბი მოიწმინა და ხალიჩაზე,ჩემი მდივნის წინ ჩამოჯდა.
-არაფერი არ გამახერბს იმაზე მეტად,შენ და ჯეიკი ისევ ერთად რომ გნახოთ.მე კარგად ვიცი,ვერ იქნები მის გარეშე ბედნიერი,მაგრამ ისიც ვიცი რომ მას ვერ დაიბრუნებ..ის ვერ გაპატიებს..სცადე გთხოვ..სცადე ახალი ცხოვრება.მენდე..მესმის რომ დათრგუნული ხარ,მესმის რომ მიბრაზდები..მესმის რომ დიდ ორმოში ჩავარდი და ამოსვლა გიძნელდება..უბრალოდ მენდე..შენი რა მიდის...სცადე ცხოვრებას სხვა თვალით შეხედო,მადლობა უთხარი ღმერთს რომ ჯეიკი ცოცხალია,იცი რომ ჯანმრთელია..ვიცი,გიყვარს,ვიცი რომ მოგენატრება და ტკივილს გულიდან ვერ მოიშორებ,მაგრამ ყველაფერი გაცილებით კარაგდ იქნება,თუ გააანალიზებ რომ მას ვეღარ დაიბრუნებ.ახალი გარემო კი დაგეხმარება იმის გაანალიზებაში,რომ ამქვეყნად არსებობს სხვა სიხარულიც..მე არ ვიძახი ბენდიერი იქნებითქო მის გარეშე,თუმცა ჩემი აზრით ახალ ხალხში მაინც იპოვი რაღაცას,რაც გაგახარებს.-ქეითმა ცემი ხელი აიღო და მგრად მოუჭირა.-ჩემთან ერთად ანა...-ბოლო სიტყვები ისეთი ტონით წარმოთქვა,თითქოს იცოდა ახალ გარემოში მასთან ერთად ყოფნა ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო..
-არ ვიცი ქეით..მეშინია..
-რისი?
-ხალხის დაკრრგვის.რამდენჯერ ...ქეით,იცი დღეს დილით სანამ შენ შეგხვდებოდი ვფიქრობდი,რომ სანამ ქეითი მყავს ყველა სირთულეს გავუმკლავდებითქო.ახლაც ეგრე ვფიქრობ..მგონი...მგონი მართალი ხარ..ასე რომ დაურეკე დედაშენს..ხვალიდან იურიდიულზე მეც შენთან ერთად ვისწავლი.ოღონდ პირობა მომეცი,რომ სულ ჩემთან ერთად იქნები და არასდროს მიმატოვებ.
-რა სულელი ხარ ანა.
დივანზე ამოჩოჩდა და მაგრად ჩამიხუტა.
-ჩემი პირობა ამ საკითხში არ გჭირდება.მაგრამ შენი პირობა ნამდივლად მჭირდება,რომ ჯეიკს შეეშვები და არ მიწერ..ვიცი,აქეთ არ შეგეხმიანება.
-არ შემიძლია.-ჩაიჩოჩა და დივნის მეორე ბოლოში მიეყრდნო ბალიშს.
-ჰო,ვიცი..-მიპასუხა დაფიქრების შემდეგ.- მაშინ პირობა მომეცი რომ შეეცდები მაინც.
-ჰო,ყველანაირად შვეეცდები.-ისე გამიღიმა ლამის ყბა გაეხა,უნებურად გამეცინა.-დედაშენს არ ურეკავ?
-არა, მირჩევნია პირადად დაველაპარაკო,სახლში წავალ და საღამოთი შეგეხმიანები.
-კარგი,როგორც გინდა..-კიდევ ერთხელ გადამეხვია და წავიდა.
ცოტახანი დივანზე გაუნძრევლად ვიწექი,მოგვიანებით ჯეიკის წერილები ავიღე და თავის ადგილას,კარადის თავზე შევდე,შემდეგ შენიშვნის მიღების თავიდან აცილების მიზნით ფეხზე ჩავიცვი და პირველ სართულზე ჩავედი.
-დე..მა..
-ჰო!-ორივემ თავი გამოყო სამზარეულოდან.
-უნდა გელაპრაკოთ.
-ჯეიკს საბოლოოდ დაშორდი?-ირონიული ტონით მითხრა რიჩარდმა.
-რიჩარდ!-განმგმირავი თვალებით შეხედა დედამ.
-ეგეცაა,მაგრამ თქვენი საქმე არაა.მოკლედ..დასხედით და გეტყვით.-ორივენი სამზარეულოს მაგიდასთან დასხდნენ,მეც შევედი და წინ დავუჯექი.
-რა თქმა უნდა,ეს ჩვენი საქმე არასდროს ყოფილა,მაშინაც კი როცა მასთან გადახვედი ს აცხოვრებლად.-მკაცრად თქვა მამაჩემმა და მაგიდას იდაყვებით დაეყრდნო.
-ხო და არც არასდროს იქნება.მოკლედ, სწავლა მინდა.
-სად?-მეგონა ორივე გაოცდებოდა,მაგრამ როგორც ჩანს ეს მათთვის უცხო ამბავი არ ყოფილა..რა თქმა უნდ ქეითის დამსახურებით.
-ლოს-ანჯელესის უნივერსიტეტში,იურიდიულზე.არამგონია გამოცდების ჩაბარება გამიჭირდეს..ქეითის დედა..-სიტყვა გამაწყვეტინეს.
-მიხარია.-გაიღიმა დედამ.
-და მხოლოდ ასე ხვდებით ამ ამბავს?-ვეღარ მოვითმინე და ჩემი აღშფოთება გამოვხატე.
-როგორც შენ ამბობხოლმე,ეს შენი ცხვორებაა,ყველაფერი შენი გადასაწყვეტია,უკვე სრულწლოვანი ხარ.-თქვა დედამ მომღიმარი სახით და მამას გადახედა.-ჩვენ რა თქმა უნდა გაგვიხარდა,იმედია წარმატებებს მიაღწიევ შენს მომავალ პროფესიაში- ცოტახნით ჩაფიქრდა- თუ... ისევ ხუშტურებს არ აჰყევი და სხვა რამ არ მოგინდა.
-ხო,ისე „მუღამში ჩაჯმა"(ანას ბუნების გამოსამჟღავნებლად ვიყენებ ამ სიტყვას :დ ) მაგრად გეხერხებათ...და როგორც ყოველთვის არასწორ ადგილას თქვით ის სიტყვები,რაც დიდი ხნის წინ უნდა გეთქვათ.-უეჭველი ვიცოდი ჩვენს შორის ამ სიტყვების მერე კომფლიკტი დაიწყებოდა,თუმცა თავი მაინც ვერ შევიკავე.
-კარგით!მე კომპანიაში ვარ წასასვლელი,ახალმა ფირმამ შემოგვთავაზა თანამშრომლობა და მეჩქარება.-მამამ სიტუაცია განმუხტა,სკამიდან ზანტად წამოდგა და დერეფანში გავიდა ქურთუკის მოსაცმელად,დედაც მას გაჰყვა უკან და მე სამზარეულოში დავრჩი იმედგაცრუებული..
-როდის დაბრუნდები?
-რამოდენიმე საათში,შევეცდები დაღამებამდე.
-უკვე ღამდება.-გაღიზიანებული ტონით უთხრა დედამ.
-10 საათამდე მოვალ, ჯენიფერ!რა ვქნა..არც მე მინდა წასვლა.მეჩვენება,რომ ეჭვიანობ.-მართალია არ ვუყურებდი,მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი ამ სიტყვების თქმის შემდეგ რიჩარდმა ჩაიცინა.რატომღაც დედაჩემს ეჭვიანი ბუნება ჰქონდა და ხშირად ეჭვიანობდა მამაზე,არადა მამა ამის მიზეზს არასდროს აძლევდა.დედაჩემის ეჭვიანობით ვხვდებოდი,რომ რაღაც ბავშვური ჯერ კიდევ იყო შემორჩენილი მათ ურთიერთობაში.
-ვინ მარიგებდა ჭკუას, ეჭვიანობას მხოლოდ ცუდ შედეგზე გაჰყავხარო ?- სამზარეულოდან რაც შემეძლო ნაგლური და ცინიკური ტონით გავძახე დედას,ფეხზე წამოვდექი და მათ შევუერთდი დერეფანში.
-და მერე ვინ ეჭვიანობს?-დაბნეულმა თქვა დედამ.
- შენ!-ახლოს მივიდა მამაჩემი და ლოყაზე ნაზად აკოცა.-წავედი,მალე დავბრუნდები.
-კარგი, მიყვარხარ!-ჩუმად თქვა დედამ და მამას მანქანის გასაღები გაუწოდა.
-მეც-რიჩარდი კარებიდან მობურნდა,როგორც ჩანს გასაღები ავიწყდებოდა,დედას გამოართვა და ისევ ლოყაზე აკოცა.ზუსტად ამ მომენტში დედაჩემის აჩქარებული სუნთქვის ხმა გავიგე ,სწორედ რიჩარდის შეხებაზე...რა უცნაურია,აქამდე ასეთი რამ არ შემინიშნავს.
მამა როგორც იქნა სახლდიან გავიდა,მე უხმოდ ჩემს ოთახში ავედი და საწოლზე დავეგდე..ზემოთ, თეთრ ჭერს ვუყურებდი და ვფიქრობდი..თუ არ არსებობდა სიყვარული,რომელიც ყველაფრის მიუხედავად ისევე ქათქათა და წმინდა იქნებოდა,როგორც ეს ჭერი,რომელსაც არც ერთი ლაქა,არც ერთი ბზარი არ ჰქონდა, მაშინ ამ ცხვორებაში ,რაღაც ახალი უნდა აღმომეჩინა,უნდა მეცადა ჩემი აზროვნება შემეცვალა და რაღაც ახალს, უფრო იმედის მომცემს ჩავჭიდებოდი...სადაც იმედები ნაკლებად გამიცრუვდებოდა. თუმცა როგორც კი ჩემსა და ჯეიკის ურთიერთობას ვიხსენებდი აზრი მეცველებოდა..იმ წუთში ჩემი 2 შინაგანი მეს ბრძოლა მიდოდა..პირველი,იხსენებდა ჯეიკთან ძველ ურთიერთობას და მზად იყო ტელეფონი აეღო , მიეწერა კიდეც მისთვის,ან სულაც სახლშიც კი მიეკითხა..და მეორე, იხსენებდა ჩემი და ჯეიკის ბოლო შეხვედრას,ქეითის საუბარს და წინააღმდეგობას უწევდა პირველ მეს გაეკეთებინა ის,რაც ჩემი აზრით არასწორი იქნებოდა..სამართალმა პური ჭამაო ნათქვამია...ამჯერად ჩემმა მეორე მემ გაიამრჯვა..ტელეფონი ავიღე,თუმცა ჯეიკის მაგივრად ქეითს მივწერე.გადავწყვიტე სევდისთვის არ მიმეცა საშულაება შევეწუხებინე..
Ana:”mgoni 1 welia, rac klubshi ar vyofilvart..gaemzade,mivdivart”
Qate:”xo,kargi!magram icode evr davlev.”
Ann:”ratom?”
Qate:”manqaniT movdivar”
ქეითი რა ქეითია თუ წინააღდეგობა არ გამიწია..-გავიფიქრე ჩემთვის.
Ann:”ra problemaa.manqanis gareshe wmaoxval.erti dge gaimete saueketso megobristvis.naxevar saatshi klubis shesasvleltan gelodebi, ogond manqnais gareshe.”
Qate:”sxva ra gza amqvs..p.s. xval institushi mividvart”
Ann:”daikide.gelodebi”
Qate:”rame mmartebs sheni?”
Ann:”aramgonia.Tumca ki,chemi saukeetso megobari xar.malemetqi! :@ "
Qate:”kargi,vso vicvam da movdivar”
Ann:”rogor modixar?”
Qate:”manqanis gareshe anaa…”
Ann:”kargi!”
არასდროს არ გვიჭირდა ერთმანეთის დაყოლიება,შეიძლება თავიდან ჯიუტობდა,მაგრამ ბოლოს მაინც ჩემს აზრზე დგებოდა..ან პირიქით მე გადავიდოდი მის აზრზე..ასე რომ უთანხმოება ჩვენს შორის იშვიათი იყო.
ქეითი დავიყოლიე,განწყობაც საკამრისად კარგი მქონდა გართობსისათვის..ერთადერთი რაც დამრჩენოდა ტანსაცმლის არჩევა იყო..რატომღაც თუ აქამდე ტანსაცმელს ყურადღებას არ ვაქცევდი,არ მიყვარდა მოკლე,გამჭირველე და თავისუფალი ზედები..ახლა პირიქით..მოკლე,ჯინსის შორტი ჩავიცვი,ზემოდან- თავისუფალი,გამჭირვალე მაისური და ფეხზე-დიდი ხნის ხელშეუხებელი კედები.თითიდან ჯეიკის ნაჩუქარი ბეჭედი მოვიხსენი და მის წერილებთან ერთად,კარადის თავზე ავდე.შემდეგ სარკის წინ დავდექი და სრულიად ახალი ადამიანი დავინახე,ისევე როგორც გარეგნობით,ასევე ბუნებითაც..ადრე რომანტიკოსი..ახლა კი თავს საკამრისზე მეტად აჟიტირებულად ვგრძნობდი.აღარ ვფიქრობდი სიყვარულზე,პირიქით მაქსიმალურად ვცდილობდი გავქცეოდი.
-დედა!-ჩემი ოთახიდან დავუკივლე განწირული ხმით.
-რა იყო?-კარები შემომიღო ჯენიფერმა.
-კლუბში მივდივარ.
-ვისთან ერთად?-სახეზე შევატყე,რომ არ ესიამოვნა.
-საყვარელთან ერთად.-ვუთხარი ცინიკურად.
-ანა!სერიოზულად.
-ქეითთან ერთად მივდივარ.ვსო,წავედი დედა..მეჩქარება.-კიბეები სწრაფად ჩავირბინე.
-რომელზე მოხვალ?ტელეფონზე ხმა ჩართული გქონდეს და რომ დაგირეკავ მიპასუხეხოლმე.
-ხო,აუცილებლად.-ვუთხარი და გარეთ გავვარდი.
კლუბში,მისუკების ხმაში აუცილებლად გავიგონებ ტელეფონის ხმას..ზოგჯერ რა სისულეებს ამბობსხოლმე ეს ხალხი.-გავიფიქრე ჩემთვის და ტაქსი გავაჩერე.15 წუთი იმ მოუხერხებელ სავარძელზე ვიჯექი,რკინები მერჭობოდა,ვერ ვიგებდი რატომ ან საიდან..როგორ გავძელი რომ ის კაცი არ გამომელანძღა არ ვიცი,მაგრამ ფაქტია ხმის ამოუღებლად,მშვიდობით მივაღწიე დანიშნულების ადგილამდე.ტაქსისტს ფული მივაწოდე და მანქანიდან გადმოვედი,გაბრაზებულმა კარი ისე მივაჯახუნე მგონი ფანჯარა გავტეხე.აქეთ-იქით მიმოვიხედე და როგორც იქნა ქეითიც ვიპოვე.
-შეგიძლია ამიხსნა ყოველთვის რატომ აგვიანებ?15 წუთია აქ ვდგავარ.-ამათვალიერ-ჩამათვალიერა..თვალები გაოცების ნიშნად დაახამხამა და როგორც იქნა მისი პირიდან შეფასება ამოვიდა,რომელიც ძალიან მაინტერესებდა.-და ეს ..მიხარია,მაგრამ დარწმუნებული ხარ?-რა თქმა უნდა ქეითი როგორც ყოველთვის მიხვდა ჩემს განზრახვას.
-კი,სხვა გზა მაქვს?აბა სახლში ვიჯდე და ველოდო როდის მომენატრება „ის"? - რატომღაც სახელით არ მოვიხსენიე,ალბათ გახსნება არ მინდოდა...
-როგორც გინდა ან!შევიდეთ..- მაცდურად მითხრა და კლუბის შესასველისკენ წავიდა..როგორც კი კლუბში შევედით ჩემთვის და ქეითისთვის მოსაბეზრებელი სიმღერა გავიგონეთ,რომელსაც DJ (არ ვიცი ქართულად როგორაა :დ ) უკრავდა.ორივემ ერთმენთს უკმაყოფილოდ გადავხედეთ და თავისუფალი მაგიდა ავირჩიეთ,რომელიც სასმელების დახლთან ახლოს იყო.
-რას აპირებ?-მკითხა ქეითმა.
-სასმელის მოტანას.-ვცადე მუსიკის ხმა დამეფარა..
-რა?
-სასმელს მოვიტან.
-იჯექი,რამე სისულელეს აარჩევ..მე წავალ.-ირონიული ტონით მითხრა.
-მე კი პირიქით მგონია..-სიტყვა გამაწყვეტინა.
-ანაა, რამდენი ხანია აქ არ ყოფილხარ?მე კი თითქმის ყოველ შაბათ-კვირას დავდივარ..ასე რომ მორჩი ამ უაზრობაზე კამათს..მივდივარ და სასმელი მე მომაქ.-მინდოდა მეტქვა კარგითქო,მაგრამ არც დალოდებია ჩემს პასუხს ისე წავიდა.დაახლოებით 2 წუთში უკან დაბრუნდა.
-ეს რა არის?-გაკვირვებულმა ვკითხე,როცა სასმელის ოდენობა დავინახე.
-ათრობს ძალიან..-შეყოვნდა,ნერწყვი გადაყლაპა და გააგრძელა.- ანა!
-რა იყო?-და ჩემს უკან გავიხედე,სადაც ქეითს ჰქონდა თვალები მიშტერებული.-ოო..არაა!-როგორც კი ლუკასი დავინახე თავი ისევ ქეითისკენ მივატირიალე.
-როდის ჩამოვიდა?...-გაკვირვებულმა იკითხა ქეითმა და მანაც აარიდა მზერა ლუკასს.
-არ ვიცი..ბოლო ერთი კვირაა საერთოდ არ მიმიწერია,გინდა წავიდეთ?-საცოდავი ხმით ვუთხარი ქეითს.
-არა,ალბათ შენ გინდა მისი ნახვა..-შევატყე თვალები როგორ აუწყლიანდა.
-რა თქმა უნდა მინდა,მაგრამ აშკარად არ გესიამოვნა რომ დაინახე და..
-მორჩი,მე ძლიერი ვარ..დაგავიწყდა??
-ქეით,აჯობებს წავიდეთ..მერეც ვნახავ.
-მორჩიმეთქი..ხომ იცი,აღარ მიყვარს..დარწმუნებული ვარ ერთი სული გაქვს როდის მოეხვევი,4 თვეა არ გინახავს..მე არაფერი მჭირს,კარგად ვარ..მე ხომ ქეითი ვარ.-ნაძალადევად გაიღიმა.
-დარმწუნებული ხარ?
-სავსებით.-მტკიცედ და ოდნავ ბრაზიანად თქვა.
-კარგი..-აქეთ-იქით მიმოვიხედე,მაგრამ ლუკასი ვერ დავინახე.-სად წავიდა?
-დაურეკეე.-მითხრა და სასმელი მოსვა..მეც მოვსვი 2 ყლუპი და ტელეფონი ამოვიღე.ლუკასის ნომერი მოვძებნე..
-ალო.ანაა..!
-ლუკას,როგორ ხარ?-მხიარული ხმით ვკითხე.
-ვაა,კარგად ანა.ახლახან უნდა დამერეკა..სახლში ხარ?
-არა,სახლში არ ვარ..რატომ დამივიწყე?-ცნობისმოყვარედ ვკითხე.
-არ მქონდა ტელეფონი,დღეს..პრინციპში გუშინ დავიბრუნე..მომისმინე,სად ხარ?
-რაში გაინტერესებს?-ვკითხე და ჩავიცინე.
-შენი სახლისკენ მოვდივარ..ჩამოვედი..
-სულელო!ბარში დაგინახე..მობრუნდი უკან..
-რა?რატომ არ დამიძახე?
-კარგი,არ გინდა სასოწარკვეთილებას ნუ მიეცემი.-ვუთხარი და გადავიხარხარე.
-ბედი შენი,რომ მანქანით ვარ.სხვათაშორის შენ გამო ძმაკცაები მივატოვე კლუბში.
-და მერე ჩემი ბრალია?-ისევ გადავიხარხარე და სასმელი მოვწრუპე.
-ნეტა ვისია?ისე..-ცოტახნით შეჩერდა..-მასთან ერთად ხარ ხომ?
-კი..-შეშუნებულმა ვუთხარი და ქეითს შევხედე,რომელიც ლუკასტან საუბრის დროს დავიწყებული მყავდა,მხოლოდ მაშინ გამახსენდა ისიც და მისი და მისი და ლუკასის არასასიმოვნო დაშორებაც,როდესაც ლუკასმა ისეთი კითხვა დამსივა,რაზეც პაუსხი იცოდა..თუმცა აშკარად უნდოდა,რომ მისი აზრი მცდარი ყოფილიყო.
-რაო?რა გითხრა?მანაც დამინახა არა??მაგიტომ არ დამიძახე?თუ გინდა ცალკე გნახავ.
-ლუკას,გელდოები კლუბში..დახლთან გვერდით..მე-5 მაგიდასთან.-ვუთხარი და ტელეფონი გავუთიშე.
-რა გითხრა?-მომახტა ქეითი,როგორც კი ტელეფონი ყურიდან ჩამოვიღე.
-შენი სახლისკენ მოვდიოდიო.
-ეჭვიც არ მეპრება..-უხეშად მითხრა და სმა განაგრძო.
-ქეით,ბევრს სვამ..
-და შენც ეს არ გინდოდა??რომ დაგველია??
-ხო,მაგრამ შენ მარტო სვამ..
-მინდა..
-ქეით,მართლა აჯობებს წავიდეთ და..
-არამეთქი!-მართალია თვითონ მითხრა ნახეო,მაგრამ აშკარა იყო გაბრაზებით მესაუბრებოდა..შეიძლება ზედმეტად თბილად მომივდა ლუკასთან საუბარი,მაგრამ ფაქტი იყო მეუხეშებოდა.
-როგორც გინდა..მაშინ წამოდი,ვიცეკვოთ..-ავდექიდა ისიც ავაყენეე.
რამოდენიმე წუთი ვცეკვავდით,სიმღერა არც კი დამთავრებულა,რომ წელზე ორი ხელის მსუბუქი შეხება ვიგრძენი.
-ლუკას!-მის ვინაობას შეხებისთანავე მივხვდი და მისკენ მივტრიალდი..მთელი ძალაინ მოვეხვიე,მანაც ხელები მჭიდროდ მომიჭირა და ასე გაუნძრევლად ვიდექით,ხალხის ბრბოში,რომლიც გაუთვაბლად მოძრაობდა 5 წუთის განმავლობაში..ბოლოს,მე გავუშვი ხელები,რომლებიც მჭიდროს მქონდა მის კესერზე შემოხვეული,მანაც გამიშვა და ერთმანეთს დავცილდით.
-როგორ მომნატრებიხარ.-ხმამაღლა ვუთხარი,რომ გაეგო და ეშმაკურად ჩავიცინე.
-ეჭვიც არ მეპარება,კისერს ვეღარ ვგრძნობ.- მანაც გამიღიმა და ისევ ტავისკენ მიმიზიდა,ამჯერად ჩახუტება მხოლოდ რამოდენიმე წამს გაგრძელდა.-სადაა?
-ჯანდაბაა..-მხოლოდ ახლა გამახსენდა ქეითი,რომელიც ირგვლივ არსად არ იყო.-სანამ შენ მოხვიდოდი ვცეკვავდით,ვიღაც ბიჭებიც იყვნენ და არ ვიცი..
-არაუშავს,ხომ არ დაიკარგება..ეტყობა ვიღაცასტან ერთად ცეკვავს.-თქვა და მაგიდისკენ წავიდა.
-ხო,მაგრამ..უნდა დავურეკო..-ჯიბეში ხელი ჩავიყავი,მაგრამ ტელეფონი არ მედო..ანერვიულებულმა მეორე ჯიბეც გავისინჯე,თუმცა..
-ანა,მაგიდაზე დევს შენი ტელეფონი..-მითხრა ლუკასმა,რაცა მაგიდას მივუახლოვდით.
-აა,ჰო..არც შენ გინდა ხომ მისი ნახვა,ისევე როგორც მას არ უნდა?-ერთმენითის პირისიპირ დავსხედით იმავე მაგიდასთან.
-რა გასაკვირია რომ არ გვინდოდეს..
-ლუკას,ნუთუ ყველა გრძნობა გაქრა?მეგობორბისაც კი..
-ყველა გრძნობა რომ გამქრალიყო ერთმანეთს არ მოვერიდებოდით..-დანანებით თქვა,თვალები ძირს დახარა და ჩემთვის განკუთვნილი სასმელი მოსვა.
-იქნებ..
-არა!-სიტყვა გამაწყვეტინა..-ისევ იგივე მოხდება..თანაც..
-თანაც რა?
-თანაც სიყვარულს წესით დრო და მანძილი არ უდნა ცვლიდეს.მე წარმატებისთვის წაევი პარიზში,და თუ მან ეს ვერ გაიგო..
-სცადა ლუკას..შენ ხომ არ იცი როგორ იტანჯებოდა,1 წლის განმავლობაში ..
-ანა,ხომ იცი არ მიდნა ამაზე საუაბრი.სხვა დროს იყოს..-ამჯერად მთლიანად გადაკრა სასმელი.
-უკვე წელიწადნახევარია..რაც წახვედი ერთი და იგივეს იმეორებ..სხვა დროს იყოს,სხვა დროს იყოსო...-მკაცრად ვუთხარი და ბოთლი,რომლიდანაც უკვე 4 წუქა ჩამოისხა გამოვაცალე და ჩემკენ გადმოვდგი.
-და რა გინდა რომ ვქნა?
-დაელაპრაკო..თვქენ მხოლდო დაშორდით და..ბოლომდე თქვენი ურთიერთობა გარკვეული არც გაქვთ..
-მას არ უნდა.-ტონს აუწია.
-რა იცი?-მეც ავუწიე.
-რა ვიცი?დაგავიწყდა რომ ვცადე??დაგავიწყდა რომ ვცადე არ დამეკარგა,მაგრამ მაინც წავიდა?-მაგიდაზე მუშტი დაარტყა.-თუ ეს ყველაფერი არაფერი იყო მისთვის??რაო რა გითხრა?
-როგორ არა იყო..მაგრამ..
-მოდი ერთ შეკიტხავს დაგისვამ..შენ კარაგდ იცი,ბოლოს რამოდენიმე თვის წინ ვწერდით ერთმანეთს და ვთქვით რომ მეგობრები ვიქნებოდით,ხომ ასეა??ეს ხომ გიტხრა ქეითმა?
-ხო,მითხრა..მერე?-დავიბენი.
-მერე??შენ მთხოვ დაელაპრაკეო,ხომ ასეა?
-ხო...
-რაზე უნდა დაველაპრაკო??შერიგებაზე?-გავჩუმდი.-ჰა??
-ხო..ვფიქრობ..
-კარგი,დავუშვათ დაველაპარაკე..დარწმუნებული ხარ რომ მას სუსრს ჩემთან ამ თემაზე საუაბრი..დარწმუნებული ხარ ,რომ ასე ყოფნას ურჩევია შერიგებაზე საუაბრი,რომელზეც ალბატ უარს მეტყვის...-ახლა მე დავისხი და მე ჩავცალე ჭიქა.
-არა,არ ვარ დარწმუნებული.ხო,კარგი მოვრჩეთ ამ თემაზე კამათს.
-რგოროც გინდა.-გამიღიმა და თითქოს მოეშვა,როცა ამ თემას წერტილი დავუსვი.
-ისე,მგონი ვირაც დარეკვას აპირებდა..
-უი,ხო..-ტელეფონი ხელში ავიღე და ქეითის ნომერი ავკრიფე..ზარი გავიდა..რამოდენიმე წუთი ველდოებოდი სანამ აიღებდა,თუმცა არ აიღო.
-რა არის?-გაკვირვებულმა მკითხა ლუკასმა.
-არ იღებს.სად უნდა წასულიყო,საპირფარეშოში ხომ არ შევიდა ნეტა?
-ამდენი ხანი იქაა?რა იყო თვიური აქვს და..-სიტყვა გავაწყვეტინე.
-არა,არ აქვს და რომ ქონდეს მაგისთვის ამდენი ხანი იქ მაინც არ დაყოვნდებოდა.-მისმა ლოგიკამ გამაცინა,თავადაც გაიცინა..
-შენ თვითონ თქვი ეგ ევრსია,მაინც შეამოწმე..რა იცი რა ხდება..
-კარგი,წავალ.აქ იჯექი,ფეხი არ მოიცვალო,თორემ მერე შენც მოსაძებნი გამიხდები.
-ხო,ჯეიკს დავურეკავ,ვეტყვი რომ ჩამოვედი...ისე მარტო აქ რა გინდა?ანუ..მის გარეშე?
-ჯეიკს დაურეკე,ოღონდ ჩემზე არაფერი არ უთხრა-წამოვდექი.-მოგვიანებით აგიხსნი მაგას.მხოლოდ ის უთხარი რომ ჩამოხვედი.
-ის მოხდა,რაც მე ვიფიქრე?
-ხო,შენი ტვინიკოსი შეყვარებულის,უკაცრავად ყოფილის საშუალებით.
