♥იმედი მაქვს მოგეწონებათ♥
მარიამთან დაახლოებით ცხრა წელია რაც ვმეგობრობდი. ის ჩვენს მეზობლად ცხოვრობდა.დედა მალევე გარდაეცვალა,მამა კი დაჭერილი ჰყავდა სრულიად უმიზეზოდ,ისევე როგორც საქართველოს უმეტესი მოსახლეობა.მას ბაბუა ზრდიდა,რომელიც სამოცდაათ წელს გადაცილებული იყო.მე და მარიამი მთელ დღეებს ერთად ვატარებდით,მიუხედავად იმისა რომ ის ჩემზე 4 წლით უფროსი იყო.ერთმანეთი ძალიან გვიყვარდა,თითქოს ერთნი ვყოფილიყავით.ერთხელ მახსოვს ბაღიდან კიტრი და პომიდორი მომქონდა. მარიამისთვის კი საჭმელი აღარ მემეტებოდა.ამ დროს მარი სახლიდან გამოდიოდა. მე ძალიან შემრცვა და გავწლითლდი.მარიამმა კი მიზეზი მკითხა . მე მოვატყუე,რომ კიტრი კეთილმა კაცმა მომცა და თანაც ძალიან მშიოდა და შენ ვეღარ გაგინაწილეთქო.მარიამმა კი მითხრა: თუ გშიოდა ჩემთან რატომ არ შემოიარეო?ბაბუამ თონის პური მომიტანა და შენთვისაც შემოვინახეო.ეს სიტყვები გულში ჩამრჩა,დამაჟრიალა.მომინდი ტირილი,საშინელი გრძნობა დამეუფლა,რადგან ესე ძალიან ვიხარბე.მარიამი კი ავად იყო. მისი ცუდად ყოფნა არც კი გამითვალისწინებია.მარიამი ომახიანად ახველებდა.სახეზე შევამჩნიე რომ გაწითლდა,ლამის წაიქცა.შემეშინდა და წივილ-კივილი ავტეხე. მოვიდა ბებიაჩემი,მამაჩემი,მარიამის ბაბუაც. მარიამმა ძლივს გაახილა თვალები. მაშინვე მივხვდი რომ იგი მიდოდა. მან სიკვდილის წინ რამოდენიმე სიტყვა მითხრა: არ იხარბო,მომენატრები...და წავიდა,სამუდამოდ დამტოვა. მან გაიყოლა ჩემი ბედნიერება და სიხარული. ერთგულმა მეგობარმა ამ სამი სიტყვით ცხოვრება მასწავლა.
|
