სახლში შევედი..დევიდი კართან დამხვდა..მე რათმქუნდა ცრემლები შევიმშრალე და შეშუპებული თვალები სათვალით დავმალე...არ მინდოდა მას ასეთი ვენახე..არ მინდოდა ამხელა ტკივილზე კიდევ უფრო მეტი ტკივილი დამემატებინა..ეხლა მე მისთვის დედობა უნდა გამეწია მაგრამ არ ვიცი ამას როგორ მოვახერხებდი...დევიდი ჩემთან მოხოხდა..და ხელები გამიშალა..ეტყობოდა უნდოდა რომ ამეყვანა და მეც არ დავაყოცნე და ხელში ავიყვანე...

–ლა გჭილს ნინა...ცად იკავი ამდენ ქანს..მომენატლე

–ერთი ადამიანი ვნახე დევიდ...შენ როგორ ხარ?

–კალგად...ანგელოზივით მიღიმოდა...კარგია როცა ბავშვი ხარ და მიხარია რომ ის ჯერ პატარაა.რადგან ვერ გაიგებს თუ რა მოუვიდა დედას..ცოტახნის დუმილის შემდეგ დევიდმა მტკივნეული კითხვა დამისვა

–ნინა დედა ცად წავიდა?

–სამოგზაუროდ დევიდ...ცრემლებს ვერ ვიკავებდი..თუმცა მას სათვალე მიფარავდა..

–მალე მოვა

–ის სულ შენთან იქნება დევიდ...აი აქ..შენს გულში და მას მკერდთან ხელი მივადე...

–აჰა...ლოგოლც ჩენ..

–ჩემო პატარა ანგელოზო...თავი ღარ შევიკავე და უკვე არც სათვალე მშველოდა..ღაპაღუპით წამომივიდა ცრემლები..სამწუხაროდ ეს დევიდმაც შეამჩნიაა

–ნინა ლატო ტილი

–არა..უბრალოდ მეც მიყვარხარ...

–ჩემი ბოთე...

–ო დევიდ...და გულში ჩავიკარი...ამ დროს ოთახში მამა შემოვიდა..უფრო სწორად თურმე შემოსული ყოფილა და ჩვენს საუბარსაც უსმენდა

–ბედნიერი ვარ რომ თქვენ მყავხართ..

–მამა?

მამა ჩვენთან მოვიდა და გულში ჩაგვიკრა..რა თბილი ყოფილა მისი ჩახუტება..რომელიც პატარაობიდან არ მიგრძვნია..((..

–აწი სულ თქვენთან ვიქნები..გპირდებით რომ არასდროს მიგატოვებთ...ერთი დიდი ოჯახი ვიქნებით..

დიდიხანი ვიყავით ესე...ძალიან დაღლილი ვიყავი და ოთახში ასვლა გადავწყვიტე...დაღლილობის მიუხედავად თვალიც ვერ მოვხუჭე...ცრემლები ისევ მომდიოდა...არ ჩერდცებოდნენ შიგნით და მთელს ტკივილს გარეთ ანთხევდნენ...დღიური ავიღე მინდოდა ჩემი თკივილი მისთვის გამეზიარებინა..ის ხომ ჩემი საუკეთსო მეგობარი იყო...ყველაფერი დავწერე მასში...დღიური ჩემმა ცრემლებმა დაასველეს....საკუთარ თავს ვერასდროს ვაპატიებდი რომ ჩემს გამო ის დაიღუპა..მე რომ ჩხუბი არ დამეწყო ის ხომ არ დაიღუპებოდა...რატომ ღმერთო..რატომ წამართვი..მე ხომ ის მიყვარდა...ეხლა როგორ უნდა ვიცოცხლო დედის გარეშე...დედა..დედიკო..ხომ შემპირდი რომ არასდროს მიმატოვებდი...;((

3 თვის შემდეგ

დღიურის წერა დავიწყე:

წამი..წუთი...საათი..დღე..კვირა...თვე....ღმერთო მას შემდეგ უკვე 3 თვე გავიდა..და დღემდე ვერ ვპატიობ ჩმს თავს იმ დანაშაულს..დედა მენატრება და გული მტკივა თუმცა ეს არ მეტყობა..არ მინდა დევიდმა ჩემი ტკივილი დაინახოს..არ მინდა..მამა ძალიან შეიცვალა..სულ ჩვენთანაა თუმცა სულ ტელეფონზე ლაპარაკობს..იანს და კეროლაინს რაც შეეხება ისინი ჩემთან არიან და ამ ტკივილს ცოტათი მისუბუქნებენ..იანის ნამდვილი სახე დავინახე..ის ნამდვილად კარგი ადამიანი..ორივე და–ძმა ცდილობდა ჩემს გამხიარულებას და მეც ვაჩვენებდი რომ გამოდიოდათ თუმცა რათქმაუნდა ეს ნიღაბი იყო....უკვე გვიანია... მე დღიური შევინახე და თვალებს დასვენების უფლება მივეცი..ამდენი ხნის მანძილზე პირველად..

–დედა?..ღმერთო ჩემო აქ ხარ...დაბრუნდი არა...ვიცოდი რომ ცოცხალი იყავი...მადლობა დედა...მისკენ გავექანე თუმცა რა?..ის გაქრა და მე ისევ რეალობას დავუბრუნდი...

ასეთი სიზმრები კიდევ 1 თვეს გაგრძელდა...

–დედა?...გთხოოვ..ამჯერადაც არ წახვიდე..დამელაპარაკე..გთხოოვ ამიხსენი ეს სიზმრები რას ნიშნავს...დედა..გთხოოვ..კიდევ ერთხელ არ მიმატოვო..ამჯერად უკვე ვეღარ გადავიტან და შენ გამოგყვები...

–შვილო...მე სულ შენთან ვიქნები ჩემო ფერიია...თავს ნუ იდანაშაულებ ეს შენი ბრალი არ არის...ერთხელ გითხარი ღმერთს ჩემი ისტორია უკვე დაწერილი ჰქონდათქო..და სწორედ ეს იყო იმ პატარაა ისტორიის დასასრული..შენ ვერაფერს ვერ შეცვლიდი...დაწყნარდი..მე აქ კარგად ვარ..ღმერთთან ვარ...და შენ კი არ იტირო..მე შენ მფარველ ანგელოზად ვიქეცი..სულ შენთან და დევიდთნ ერთა ვიქნები..არასდროს მიგატოვებთ სანამ ამას თქვენ არ მოისურვებთ..სანამ თქვენი გულები ჩემზე ფიქრს არ შეწყვეტენ

–ეს არასდროს მოხდება

–ერთი ადამიანის გულში უკვე მოხდა...

–ვისზე ამბობ..

–ამას მალე გაიგებ..ეხლა კი გაიღვიძე და ცხოვრება განაგრძე...მე სულ შენთან ვიქნები როდესაც დაგჭირდები...ყოველთვის გირჩევ როდესაც კი ჩემზე იფიქრებ..

–არ წახვიდე გთხოოვ...

ისევ..ისევ დამტოვა...და ეს რეალობა..ეს მწარე რეალობა...ნეტა ვისზე ამბობდა...ო ღმერთო..

დრო გადიოდა..მე ჩვეული ცხოვრების რიტმს დავუბრუნდი და დედას თხოვნა შევასრულე...სკოლაშიც გავაგრძელე სიარული...დედის სიკვდილის გამო  სკოლაში სიარულიც კი შევწყვიტე..აღარ დავდიოდი...კეროლაინს ჩემი დაბრუნების ამბავი ძალიან გაუხარდა

–აი ჩემი ნინა..აი ჩემი საყვარელი ადამიანი...დამიბრუნდა ჩემი დაიკო...მადლობა ღმერთს

–დავბრუნდი კეროლაინ..და აწი სულ ესეთი ვიქნები...

–ვერ წარმოიდგენ ნინა როგორ მიხარია..იცოდე ჩემი იმედი ყველაფერში გქონდეს...

–მადლობა კეროლაინ....ერთმანეთს ჩავეხუტეთ ))

ოხ ეს სევდა...სადაცაა ცრემლები წამოგვივიდოდა ორივეს

–კაი ვსო გვეყო ეს სენტიმენტები და სევდიანი ამბები...და ცრემლი შევიმშრალე...

–მართალი ხარ...ერთი გაკვეთილი დაგვრჩა და მოდი მერე სადმე გასართობად წავიდეთ

–მაგალითად სად?

–მმ..არ ვიცი ...გაკვეთილზე მოვიფიქრებ..

–კაიც...რა გაკვეთილი გაქვს?

–ისტორია..შენ?

–გეოგრაფია...და გავიბუსე

–რა გჭირს

–ნემსასთან ერთად მაქვს..იდიოტი

–ვაიმე დაიწყეეთ?..:D

-აბა რა გეგონა...ნინა დაბრუნდაა...ხელები ავიქნიე და სკოლაში შევედი.