თვითმფრინავი
მალე დაჯდა ..აეროპორტთან იანის მანქანა მოიყვანეს...ჩვენც ცავჯექით..და პირდაპირ ჩემი
სახლისკენ წავედით...დევიდი მე მეჯდა კალთაში წინ..მანქანას იანი მართავდა..უკან კი
მემგონი ახალი წყვილი კეროლაინი და პაული ისხდნენ...ეზოში შევედით თუ არა პაულს სახეზე
გაოგნება დაეტყო
-ვაუ ნინა რა
მაგარი სახლი გქონია
-აბა...:D...გავიცინე და
სახლს შევხედე..
-შენ ამის ძველი
სახლი უნდა გენახა...უფრო სწორად სახლი რომელსაც თავისად ასაღებდა..-ჩაიცინა კეროლაინმა..:D
იანმა მანქანა
პირდაპი შესასვლელთან გააჩერა და ჩვენც მანქანიდან ჩავედით...მამაჩემმა არ იცოდა რომ
ჩამოვდიოდით ამიტომაც არ დაგვხვედრია აეროპორტში და არც ეზოში...
იანი ჩემს მხარეს
გადმოვიდა და ხელი ჩამჭიდა...დევიდი კი მე მეკავა ხელში..გვერდით კეროლაინი და პაული
ამოგვიდგნენ...
-ჩვენ შენთან
ვართ ნინა...ეს თქვეს და მეგობრული ღიმილი მესროლეს...მეც ღიმილითვე ვუპასუხე სამივეს...ერთი
ამოვისუნთქე და სახლში შევედი....კარები გავაღე და ოთახის შუაგულში დავდექი..ღმერთო
3 თვეა წასული ვარ და როგორ მომენატრა აქაურობა...სახლს
თვალი მოვავლე და მზერა იმ ოთახტან შევაჩერე
რომლიდანაც ამწუთას მამაჩემი გამოვიდა...ხალათში იყო..მის მიუხედავად რომ ჯერ მხოლოდ
საღამოს 6 საათი იყო...
-შვილო...ნინა..დევიდ...ერთ
ადგილას იყო გაშეშებული და ჩემს რეაქციას ელოდებოდა...როგორც კი გავუღიმე მიხვდა რომ
სიბრაზებ გადამიარა და ხელებგაშლილი გამოემართა ჩემსკენ..
მეც რათქმაუნდა
მისკენ გავეშურე...
დაახლოებით 5
წუთი და მეტიც ასე ჩახუტებულები ვიდექით..მომნატრებია მისი სითბო..
ბოლოს როგორც
იქნა მოვშორდით ერთმანეთს..მამამ დაიწყო..
-დევიდ ნინა..შვილებო
როგორ მომენატრეთ...ოჰ ღმერთო..
-მამა ისევ აგრძელებდა
ჩახუტებას კოცნას..ჩვენ კი რა გვექნა..სხვა გზა არ გვქონდა ერთი უნდა გვესუნთქა კარგად
თორე გავიგუდებოდით..:D
ერთი სიტყვით
ამ ჩახუტებაში 10 საათიც მოვიდა...ჩვენ სასტუმრო ოთახში ვისხედით და მამას მაიმის ამბებს
ვუყვებოდით..სპექტაკზეც მოვუყევით...
-მემგონი სჯობს
წავიდეთ...დღეს მძიმე დღჱ იყო..ძალიან დავიღალეთ..-თქვა კეროლაინმა..
-მართალი ხარ..წავიდეთ..-დააყოლა
იანმაც..
ბავშვები კარებამდე
მივაცილე...იანს ჩავეხუტე და ოთახში ავედი...ხო მართლა პაული ჩემი სტუმარი იყო..ამიტომაც
ცემთან დარჩებოდა მანამ სანამ სახლს იყიდიდა....მამას დავემშვიდობეთ და პაულთან ერთად
მეორე სართულზე ავედი..პაულს მისი ოთახი ვანახე..შემდეგ დევიდი შევიყანე თავის ოთახში..უკვე
ძინავდა და ამიტომაც ფრხილად ცავაწვინე აკვანში..მე კი ჩემს ოთახშჲ გავედი..დღიურს
ვეძებდი და ბოლოს ვიპოვე..წერა დავიწყე დღევანდელზე..ამჯერა მიშველეთი არ დამიწყია..ამჯერად
„მიყვარს" აი ამითი დავიწყე..
დაახლოებით
11 საათი იყო....ჩემი ოთახის კარი მამამ რომ შემოაღო..
თვალების ფშვნეტით
თავი წამოვწიე და მამაჩემისკენ გავიხედე რომელიც უკვე ჩემი საწოლის წინ იდგა..
-რა მოხდა მა?
-შვილო რაღაც
მინდა გითხრა და მოგცე...ის ჩემს საწოლზე ჩამოჯდა და თავდახრილმა დაიწყო..
-შენ ექიმებმა
გითხრეს რომ დედა ადგილზევე გარდაიცვალა..იმ დღეს მე თქვენს სანახავად მოვდიოდი ციხეში..თუმცა
თქვენ უკვე წამოსულები იყავით...ავარია რომ მოგივიდათ მე უკან ვბრუნდებოდი და როგორც
კი თქვენი მანქანა დავინახე მაშჲნვე მოვედი...სასწრაფო უკვე მოსული იყო..პირველი შენთან
მოვედი...გნახე თუ არა დედაშენიკენ წავედი...მხოლოდ ორი წამით გაახილა თვალები..ხელში
აი ეს ჩამიდო
და მამამ ხელი
ჩემსკენ წამოიღო..ხელი გაშალა და
ჩემს წინ დედაჩემის
თილისმა გაჩნდა..
-მთხოვა რომ ეს
შენთვის მომეცა...მთხოვა რომ შენ და დევიდს გაგიფრთხილდეთ..
მამას ხმა გაებზარა...ეტყობოდა
რომ ლაპარაკს ვეღარ აგრძელებდა..მე არ დამიყონვებია..და მამაც დაუფიქრებლად ჩავეხუტე..
-მე ის მართლა
მიყვარდა ნინა..
პირველად გავიგონე
მამას ასეთი ხმა..პირველად ვნახე მისი ცრემლი სახეზე..
-ჩვენ ის ყველას
ვიყვარდა მამა...
თილისმა ჩემს
უჯრაში შევინახე...მე და მამამ საუბარი გავაგრძელეთ..ახლა უკვე მის მომავალ ცოლზე ვლაპარაკობდით..მას
გაუხარდა ჩემი სიტყვები როცა ვუთხარი..
„მამა ჩემი იმედი
გქონდეს...შენ უფლება გაქვს ბედნიერი იყო"
მამამ მადლობა
გადამიხადა და მითხრა რომ ხვალ აუცილებლად გამაცნობდა სიუზენს..ასე რქმევია თურმე იმ
ქალს...
გულახდილი საუბრის
შემდეგ მამა ოთახიდან გავიდა მე კი ძილი გავაგრძელე..
ხვალინდელი დღე
მალე დადგა..
ბავშვები ჩემთან
მოვიყვანე..მამ კი სიუზენი მოიყვანა..ერთი სიტყვით შევიკრიბეთ...სიუზენი აგვიცანით..ძალიან
კარგი ქალი აღმოჩნდა...ქორწილზეც ვილაპარაკეთ...2 კვირაში იქნებოდა...
ამ ორ კვირაში
ყველაფერი მოვაგვარეთ...მე და კეროლაინი სიუზენს ვეხმარებოდით..საქორწილო საქმეებში..და
კაბაში..
მამას კი დევიდი
პაული და იანი...
ორი კვირის შემდეგ
