*თხრობას აგრძელებს ჰარი ნატალი...მისი ბავშვური,წმიდა თვალები,მისი თავბრუდამხვევი ღიმილი , დახვეწილი მიხრა-მოხრა , მისი სახის ნათების მზესაც კი შეშურდება , მისი თბილი და მწველი მზერა , თითქოს შენს ამოცნობას დაჟინებით ცდილობსო , მაგრამ , მეორე მხრივ გთხოვს გული არ მატკინო , არ მომატყუოო.მისი გრძელი-ერთ სიგრძეზე ჩამოშლილი თმა სუნთქვას , რომ გიკრავს , მისი ნაზი კანი - როგორც , მაისის თეთრი წვიმა ... ერთი სიტყვით იდეალური . ჩემს წინ იდეალური გოგო ზის . მხოლოდ ახლა მივზვდი , რომ უკვე ნახევარი საათია ვუყურებ მის სახეს და არ მბეზრდება, ის კი მორჩილად ხრის თვალებს იატაკისკენ , თითქოს ამოხედვის ეშინიაო .. ეს უკვე ზედმეტი იყო .. რა გჭირს ჰაროლდ ! შემოვძახე ჩემს თავს და ჩავახველე. -მადლობ ნატალი : ) მხოლოდ ეს იყო ის , რისი თქმაც მოვახერხე ამდენი ხნის დუმილის შემდეგ. მან წარბები ოდნავ აქაჩა , თითქოს იფიქრა : სულ ეს იყოო? -არაფრის ჰარი . -ავიდეთ ? -ავიდეთ *თხრობას აგრძელებს ნატალი -ავედით ვუთხარი და თავაზიანობის ნიშნად გავუღიმე . რა უცნაური ბიჭია .. უკვე ლამის მამას პალატასთან მივედით , გზაში არცერთს ხმა არ ამოგვიღია . ოთახში ღიმილით შევედი , მაგრამ სახეზევე შემაშრა , მას ისევ ეძინა. სავარძელზე ექიმი იყო მოკალათებული , რომელმას ჰარის თვალების დახუჭვით ანიშნა : ჩემთან მოდიო .მე მამას საწოლზე ჩამოვჯექი და შუბლზე ვაკოცე . თან მათ საუბარს ვუსმენდი. -შენ ეტყვი თუ მე ვუთხრა ? -მე ვეტყვი . რა უნდა ეთქვათ ? ან ვისთვის ? -ნატალი , ახლა უნდა გასინჯონ , მარტო დავტოვოთ . მამას სახეზე ჩემი ხელი შემოვატარე , კიდევ ერთხელ ვაკოცე შუბლზე და ოთახი დავტოვეთ . -ნატალი , რაღაც უნდა გითხრა , მამაშენს ეხება . -რა ხდება ? გავჩერდი . ჰარი ჩემს პირდაპირ დავაყენე , ხელებს მკლავებში ვუჭერდი . -ნატალი...მამაშენი.... -ჰარიი ნუ მაწამებ ! მითხარი ! -მამაშენი კომაშია . *თხრობას განაგრძობს ავტორი ძლივს წარმოსთქვა ჰარიმ ეს ორი სიტყვა , ორი სიტყვა , რომელმაც ნატალის ცხოვრება დაანგრია , მაგრამ , არც ჰარისთვის ყოფილა ეს მარტივი , ყელში უზარმაზარი ბურთი ქონდა გაჩხერილი , თვალები დახუჭა რამდენიმე წამით , გაახილა და მისი ულამაზესი თვალებიდან , რომლებსაც ყველას მოხიბვლა შეუძლია , ბლანტი სითხე გადმოიღვარა. ნატალი... რაც შეეხება ნატალი.. მისი გრძნობების აღწერა ძალიან რთულია და ალბათ ის ვერც აღწერს,ვისაც არ გამოუცდია.ნატალის ცხოვრება შავმა ფერებმა მოიცვა..მას შიში დაეუფლა.დიახ ! შიში..ის სრულიად მარტო იყო დედამიწის ზურგზე..სრულიად მარტო..პატარა დაუცველი გოგონა..ჯერ დედა , ახლა კი-მამა.ნატალი იქვე მსუბუქად ჩაიკეცა,თავი ხელებში ჩარგო და აქვითინდა..მისი პატარა გული ამდენ ტანჯვას ვერ გაუძლებდა . ჰარიმ ნელი ნაბიჯებით მისკენ მიიწია , მის გვერდზე დაჯდა და ჩურჩულით უთხრა : -მესმის შენი -გესმიიის ? გაეცინა ნატალის ირონიულად -გესმის არაა ? არა ! ამას შენ ვერ გაიგებ ! უკვე ღრიალებდა.ჩანთას , რომელიც კუთხეში იგდო , ხელი დაავლო და გაიქცა. -ნატალი მოიცადე ! გაეკიდა ჰარი -ხელი გამიშვი ! -ნატალი , მამაშენი კომიდან მალე გამოვა . გთხოვ , მისი ხათრით დამპირდი , რომ სისულელეს არ ჩაიდენ. ნატალი ჰარისკენ შეტრიალდა . თავიდან-ფეხებამდე მხოლოდ თვალებით , თავის გაუნძრევლად შეათვალიერა , თითქოს მის წინ ურჩხული იდგა . ბურთი , რომელიც ლაპარაკში ხელს უშლიდა გადაყლაპა და თავი გააქნია . მიდიოდა..მაგრამ,არ იცოდა სად..დაიღალა..ფეხებში ძალა გამოეცალა , თითქოს ფეხები ეკვეთებაო . ძლივს სუნთქავდა , სკამზე ჩამოჯდა..ბავშვობის უამრავი , ტკბილი მოგონება ამოუტივტივდა..გაახსენდა როგორ თამაშობდნენ ხოლმე სანაპიროზე კენჭებით ..უცებ სახე გაუნათდა.. -სანაპირო ! წამოიძახა და წამოხტა თითქოს „დაიტენაო „ . აი , უკვე გამოჩნდა ტალღები..მზეც ჩადიოდა და იქაურობა ულამაზესი სანახავი იყო .. თითქოს ცას ცეცხლი წაეკიდაო . ნატალი წყალთან ახლოს მივიდა და წამოწვა , სახე ჯერ კიდევ მწველ მზეს შუშვირა , თვალები დახუჭა და მუდარით წარმოსთქვა : -ღმერთო..გთხოვ..მარტო ნუ დამტოვებ..მეც წამიყვანე ..მეშინია !
ბავშვებო დიდი მადლობა თითოეული კომენტარისთვის. <33 ამ თავს თან არ ახლავს სურათები , რადგან არ ჩავთვალე საჭიროდ .. ძალიან გთხოვთ წაიკითხოთ და დააკომენტაროოთ . ეს ყველაფერი ძალიან მჭირდება <33
დაამოწმა და გაალამაზა: katie♥
| 
