-ასე მალე დაბრუნდი?!(ნიკი კარებშივე შემომეგება)

-ჰო..

-არაფრის თქმას აპირებ? 

-არა რა უნდა ვთქვა.. დამეხმარა ეს საძაგელი კაბა გავიხადო.. 

-ფანჯრიდან დაგინახე რომ ტაქსით მოხვედი ... ჯონმა რატო არ მოგიყვანა?

-იმიტომ რომ იმ უაზრო წვეულებაზე ყოფნა მომებზრდა.. აუტანელი ხალხი იყო..

-ხოო! იცი რა ვიფიქრე ჯონმა იცის რომ აქ ვცხოვრობთ და ჩვენ კვალზე რო დადგეს მასინვე დაგვიჭერს, ამიტომ ჯობია სხვა ბინა ვიქირავოთ..

ნიკის შემოთავაზებას ამჯერად უყოყმანოდ დავეთანხმე..და მისივერ შემოთავაზებით ნომერიც შევიცვალე..

-როგორ არა მინდა..!!

-წავიდეთ რა გვიშლის ხელს... ფული გვაქვს და ამ ფულით საქართველოში მთელი სიცოცხლის მანძილზე უდარდელად ვიცხოვრებთ..

-მართალი ხარ ნიკ! ძალიან მომენატრა საქართველო .. ჩემი სახლი.. ძალიან ბევრი მოგონება მაქვს საქართველოსთან დაკავშირებით.. ცუდი თუ კარგი ამას მნიშვნელობა არ აქვს..უბრალოდ მინდა ჩემს სამშობლოში დავბრუნდე,რადგან ნიუ-იორკი მომბეზრდა..ძალიან ბევრი მტვერია ქალაქში და ამავდროულად საშინელი ხმაურია..

-ანაა?(გვერდით ჯონი მომიჯდა)

ძალიან გაკვირვებული ვიყავი მისი ნახვით და ამავდროულად გახარებულიც,რადგან მომწონდა როდესაც მას ვუყურებდი..

-როგორ ხარ? სად დაიკარგე? იმ საღამოს როგორც ჩანს მარტო წამოხვედი.. 

-არსად ..ნიუ-იორკიდან ვიყავი წასული ცოტახნით..

-მოგაკითხე ბინაში და ასე მითხრეს სხვაგან გადავიდაო..

-არა..ხო გეუბნევი მეჩქარება.. 

-ალბათ შენი მშობლები გიშლიან ჩემთან ურთიერთობას ასე არაა? არ მოსწონთ ალბათ დეტექტივები..

-არა..არა სულაც არა... (ცოტახნის დაფიქრების შემდეგ ჩემი პასუხი შევცვალე) 

-თუმცა კი მათ არ უნდათ რომ შენთან რაიმე საერთო მქონდეს.. რადგან თვლიან რომ ეს ყველაზე ცუდი პროფესიაა..

-რატო? დიდი სიამოვნებით შევხვდებოდი შენ მშობლებს და დავარწმუნებდი რომ ეს ასე არ არის.. 

ჯონი სკამზე ჩამოჯდა.. მე კი იმ ამბის მოყოლა დავიწყე, რასაც დიდი ხანია ვმალავდი.. რაც არავისთვის არ უნდა მეთქვა.. არ ვიცი რატომ,მაგრამ ვგრძნობდი რომ ის რომ არ მეთქვა ჯონისთვის სინდისი მომკლავდა.. ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს..უკვე აღარ შემეძლო ამ ამბის დამალვა.. და ალბათ სწორედ ამიტომ ვუსმენდი დეპრესიულ სიმღერებს..