ვიცი ერთხელ სიგარეტის კვამლიანი მზერით წარსულს გადაქექავ,...და იქ სადღაც ფიქრების სიღრმეში.....მე წამაწყდები.

ასე მგონია ვარსებობდი ქვეყნად ოდესღაც და ხელმეორედ მოვევლინე მიწას ცოდვებით წუთისოფელში წამიერად ფიქრი მომბეზრდა და დავიღალე,დავიღალე მთელი ცხოვრებით.....

შევიცვალე.. მე აღარ მტკივა.. მე არ ვნანობ.. ყველაფერი მავიწყდება ნელნელა..

ღმერთო მომიტევე ფეხი თუ დამიცდა... შენი გაზრდილი ვარ, თვითონ წამოვდგები, ოღონდ დამიტოვე ცხელი დედამიწა ცაში ასაფრენად ჯერ არ გამოვდგები..

გაივლის წლები,დაგავიწყდები მე ხომ სამარე დამაცვა ბედად ჩემს დატოვებულ წერილს მოგიტანს შავ ტანსაცმელში ჩაცმული დედა..!

ბოლოს კიდევ ერთხელ შემობრუნდა, უცნაურად გამიღიმა და მითხრა: ,,იყო დრო, მეც შემეძლო სიყვარული, თან ძალიან დიდი. ახლა მარტო ირონია ცოცხლობს ჩემში........

მე კი მგონია რომ უბრალოდ თიხის კუბო ვარ და ჩემში ერთ დროს პოეზიას ჩაასვენებენ...

გაივლის დრო და სადღაც შემხვდები♥და ვეღარ მიცნობ დიდხანს უნახავს))) გაგეღიმება და ასე იტყვი "მე ეს გოგონა სადღაც მინახავს"...))))))♥

ისე მეღიმილება...ისე მეთამაშება...ისემეერთადყოფნება...ისე მებავშვება...ისე მემხიარულება...ისე მთბილა...ისე მეკარგადყოფნება რომ ვგრანდიოზულობ

დღეს თუ გამიშვებ, მერე ალბათ არც დავბრუნდები . .

რამდენჯერ დავღონდი, რა აღარ ვიღონე...
რაში მჭირდებოდა, რად გამოგიგონე?..

P.S თუ მოგეწონათ უფრო ბევრს დავდებ