ჯასპერი არ ერეოდა.მიზეზი მივხვდი. ელისთან შეხვედრამდე, ის საბრძოლო მოქმედებების

არეალში ცხოვრობდა. იცოდა რა მოყვებოდა წესების შეუსრულებლობას. ის ხედავდა

ამ ყველაფერს საკუთარი თვალებით. 

ეს ბევრს ნიშნავდა. ის არ აპირებდა თავის შესაძლებლობებით როზალის

დამშვიდებას, მაგრამ ასევე არ აღიზიანებდა. მიმდინარე საუბრისას თავი

განცალკევებით ეჭირა – ამ ყველაფერზე მაღლა იდგა. 

– ჯასპერ, – მივმართე. 

ჩემს დაჟინებულ მზერას შეხვდა. მისი სახე არაფერს გამოხატავდა. 

– მას არ მოუწევს ჩემი შეცდომისთვის გადახდა. არ დავუშვებ ამას. 

– ამჯერად მას გაუმართლა, შემდგომ რა იქნება? ის დღეს უნდა მომკვდარიყო, მე

უბრალოდ ამას აღვასრულებ. 

თითოეული სიტყვა დამარცვლით გავიმეორე. 

– ამას არ დავუშვებ. 

წარბი აწია, ამას არ ელოდა, ვერც კი წარმოიდგენდა, თუ მის შეჩერებას

შევეცდებოდი. 

თავი გადააქნია. 

– მე არ დავუშვებ, რომ ელისს საფრთხე დაემუქროს, თუნდაც ყველაზე

უმნიშვნელო. შენ არავის მიმართ არ განიცდი მსგავს გრძნობას, ისეთს, როგორიც მე

მაქვს მის მიმართ, ედვარდ. შენ არასოდეს გადაგიტანია ის, რაც მე გამოვიარე, 

მიუხედავად იმისა, რომ შეგეძლო, ეს ჩემს აზრებში დაგენახა. შენ ვერ გაიგებ. 

– არ გეკამათები ჯასპერ. უბრალოდ გეუბნები, რომ – არ დავუშვებ იზაბელა

სვონს რამე დაუშავდეს. 

ერთმანეთის მიმართ არა აშკარა, მაგრამ ძლიერ შუღლს ვგრძნობდით. შევნიშნე, 

რომ ჩემს განწყობას და გადაწყვეტილების სიმტკიცეს ამოწმებდა. 

– ჯაზ, – ჩაგვერია ელისი. 

კიდევ რამდენიმე ხანს მიყურა, შემდეგ კი მისკენ შეტრიალდა. – ნუ შემაწუხებ იმაზე ლაპარაკით, რომ შენ თვითონ შეგიძლია საკუთარი თავის

დაცვა ელის. უკვე ვიცი ეს. უკვე ვიცი...

– ეს ის არაა, რისი თქმაც მინდოდა. – გააწყვეტინა ელისმა. – ვაპირებდი შენთვის

რაღაცა მეთხოვა.

დავინახე ის, რაც მის გონებაში ტრიალებდა და გაოცებისგან გავშეშდი. მომინდა

ღრმად ამომესუნთქა. სრულ შოკს გავიცდიდი, ვერ ვგრძნობდი, რომ ყველა, გარდა

ჯასპერისა და ელისისა, ყურადღებით მათვალიერებდნენ. 

– ვიცი, რომ გიყვარვარ. გმადლობთ. მაგრამ ნამდვილად მადლობელი დაგრჩები, 

თუ შენ ბელას მოკვლას არ შეეცდები. პირველ რიგში იმიტომ, რომ ედვარდი არ

ხუმრობს, მე კი არ მინდა რომ იჩხუბოთ. მეორეც, ის ჩემი მეგობარია, უფრო სწორად

აპირებს, რომ გახდეს. 

ეს მის თავში ცხადად ჩანდა: ელისი იღიმებოდა და მისი ყინულივით ცივი

ხელები მის სუსტ მხრებზე იყო შემოხვეული. ბელაც იღიმებოდა და მისთვის წელზე

შემოეხვია ხელები. 

ხილვა ძალიან ცხადი იყო, მხოლოდ დრო რჩებოდა გაურკვეველი. 

– მაგრამ... ელის... – ჯასპერმა მძიმედ ამოისუნთქა, ვერ შევძელი თავის

მობრუნება რათა მისი სახის გამომეტყველება დამენახა, მთლიანად მობილიზებული

ვიყავი ელისის ხილვებზე. 

– როდესმე მე მას შევიყვარებ ჯას. ჩვენ ძალიან ვიჩხუბებთ, თუ მას არ მისცემ

სიცოცხლის საშუალებას. 

ძველებურად ელისის ფიქრებს ვჩხრეკდი. ვხედავდი, როგორ ნათდებოდა

მომავალი, როცა ჯასპერი თავის გადაწყვეტილების სისწორეში დაეჭვდა. 

– ოჰ, – ამოისუნთქა ელისმა. – მისმა დაურწმუნებლობამ, მომავალი გაანათა. –

ხედავ? ბელა არაფერს იტყვის, არაფერია სანერვიულო. 

მან ისე წარმოთქვა გოგონას სახელი, თითქოს უკვე ახლო მეგობრები

ყოფილიყვნენ. 

– ელის. – ვიგუდებოდი. – ეს... რა არის...?

– გეუბნებოდი, რომ ცვლილებები მოხდებოდა. არ ვიცი, ედვარდ. – მაგრამ უცებ

გაჩუმდა და მეტის დანახვა ვეღარ შევძელი. ცდილობდა ამაზე აღარ ეფიქრა. ცდილობდა კონცენტრირება ჯასპერზე მოეხდინა, მაგრამ ის იმდენად იყო

გაოცებული, რომ ვერ ახერხებდა გადაწყვეტილების მიღებას. 

ის ხშირად მიმართავდა ამ ხერხს, როცა ჩემგან რამის დამალვა უნდოდა. 

– რა ხდება ელის? რას მიმალავ? 

გავიგონე ემეტის ბუზღუნი, ყოველთვის ბრაზდებოდა, როცა მე და ელისი

მსგავსი საუბრით ვიყავით დაკავებულები. 

ელისმა თავი გადააქნია. ცდილობდა არ ეფიქრა. 

– ეს გოგონას ეხება? – მოვითხოვე პასუხი. – ეს ბელას ეხება? 

კბილს კბილზე აჭერდა და მობილიზებას ცდილობდა, მაგრამ როცა ბელას

სახელი ვახსენე, შეცდომა დაუშვა. ამ ყველაფერმა წამზე ნაკლები დრო გასტანა, 

მაგრამ საკმარისი აღმოჩნდა. 

– არა! – დავიყვირე და გავიგონე, როგორ დავარდა ჩემი სკამი იატაკზე. მხოლოდ

ამის მერე მივხვდი, რომ ფეხზე ვიდექი. 

– ედვარდ! – ფეხზე წამოხტა კარლაილი და მხარზე დამადო ხელი, რომელსაც

ძლივს ვაცნობიერებდი. 

– ეს ნელნელა უფრო ცხადი ხდება. – ჩაილაპარაკა ელისმა. – ყოველ წუთს შენი

გადაწყვეტილება მტკიცდება. მხოლოდ ორი გზა არსებობს. პირველი – მიატოვო ის. 

არსებობს მეორეც, ედვარდ. 

შევძელო დამენახა ის, რასაც ხედავდა... მაგრამ არ შემეძლო ამის მიღება. 

– არა, – გავიმეორე ისევ, მაგრამ ჩემს პროტესტს, არანაირი აზრი არ ქონდა. 

ფეხები მეკვეთებოდა და მომიწია მაგიდას დავყრდნობოდი. 

– ძალიან გთხოვთ, ვინმემ გაგვანათლეთ და გაგვიმხილეთ ეს უდიდესი

საიდუმლო. – წუწუნებდა ემეტი. 

– უნდა გავემგზავრო – მივმართე ელისს, ემეტისთვის ყურადღება არ

მიმიქცევია. 

– ედვარდ ჩვენ უკვე ვილაპარაკეთ ამაზე. – ხმამაღლა წარმოთქვა ემეტმა. –

მხოლოდ ამ შემთხვევაში ალაპარაკდება გოგონა. ამასთანავე თუ შენ გაქრები, ჩვენ

ვერ გავიგებთ, იტყვის თუ არა ის რამეს. შენ უნდა დარჩე და ამას ხელი შეუშალო. – ვერ ვხედავ, რომ შენ სადმე მიდიოდე, ედვარდ. – მითხრა ელისმა. – არ ვიცი