მე ვწერ ამ მოთხრობას წვიმიან ბალახზე, როდესაც წვიმს... არავარ მარტო. წვეთები ეცემიან მინას ) სისხლიან მინას. ტირის გული. იცით... მე ახლა მაგონდება ჩემს სიცოცხლეში ქარიშხლიანი, ჭექაქუხილიანი დღეები... იცით.. ჟრუანტელი მივლის. და შავი ნისლი მაწვება ირგვილვ, და შავი ნისლი მაწვება ირგვლივ. წინ უფსკრულია. მივდიოდი.... ნელა... რათა მენახა მე დღისით დილა )) ვუახლოვდებოდი სიბნელეს. როგორც დიდ მღვიმეს. სადაც სამუდამოდ ჩავიძირები და მოვკვდები. თითქოს ყოველ ღამეს მოაქვს სიშორე და განშორება... მე კი მეშინია...ჩემს ცხედარს ნელა, წყნარად, ტირილით ჩუშვებენ სამარეში... და მომაყრიან სახეზე მიწას... ვიღაც მესაფლავე აქ მე პროცესებს მიწყობს.. დაღამდება...სიჩუმე იქნება... ტირილის ხმა ისმის... უფრო ქვითინის. არაფერი არ ჩანს სასაფლაოების გარდა... ზოგიერთი ქალი, შავი კაშნითა და შავი ტანისამოსით... ისიც არ ჩაანს... ბაგეები კი ჩანს : ადექი, არ დამტოვო, მიყვარხარ რა... ბოლოს კი ისევ ტირილი..საბოლოოდ მაინც დავრჩებით მე და ჩურჩული )) მე მეშინია.. ერთხელ როდესაც გამოვიქცევი... გიჟი ვეგონები ალბათ ვიღაცას... გიჟივით ვიკივლებ, გიჟივით ვიცინებ.... რომ მიშველონ... დამიფარონ... მაგრამ არავინაა აქ ჩემი მხსნელი..! არავინ მოდის.. ისევ დავეცი... დავიწყე ტირილი... მთლად ჭუჭყიანი ვარ... შუბლიდან სისხლი მდის ; )) მაცვია დაწყევლილი კაბა,მაისუი და ფეხსაცმელები:Xგაცვეთილი ქუდი... დავდივარ ასე. მარტოდ–მარტო...მე.. შეშლილივით)) გაიხედავენ სასაფლაოსკენ ხედავენ ცარიელ კუბოს... მერე მე... იტტყვიან გიჟიაო, საწყალიაო,მეცოდებაო)) არადა მესმის მე ეს ყველაფერი... ბედმა დამჩაგრა... ცხოვრებამ...იცით... ეს ყველაფერი სიყვარულით ხდება..მე იგი მნატრობს.. მე ისევ ვკვდები )) ვეცემი ისევ... ჩავწვები ისევ.. კვლავ გაჩნდება სიშავე... მე ჩავწვები ისევ... ასე გაივლიან საუკუნეები... ჩემს სასაფლაოზე ამოვა ეკალი )) რომელიც სხვა იებს უშლის ხელს ზრდაშ,,,, თუმცა ია მაინც მეფერება, მაინც მომეხვევა, მაინც მეფერება:***
|