მხოლოდ პატარა სანთელი არღვევდა, საზარელ სიბნელეს… მხოლოდ წვიმის წვეთები ახშობდა გამეფებულ სიჩუმეს… მეც იქვე ვიდექი… გაქვავებული ფანჯარასთან ვიდექი და თვალებიდან ცრემლები მომდიოდა… ვფიქრობდი… ვფიქრობდი, მაგრამ ვცდილობდი არ მეფიქრა… მინდოდა ყველაფერი დამევიწყა, მაგრამ არ შემეძლო… ყვირილი მინდოდა, მაგრამ ხმა არ მქონდა… ხმაამოუღებლად ვლოცულობდი, უფალს ვთხოვდი, რომ დამხმარებოდა… ნუთუ მართლა წავიდა ყველა? ნუთუ მართლა ყველამ ასე უმწეოდ დამტოვა? ნუთუ ჩემზე არავინ იფიქრა? – მე ხომ არაფერი დამიშავებია, რატომ წავიდნენ ისინი და მე აქ რატომ დამტოვეს? …. რატომ გამწირეს მარტოობისთვის? რატომ გამიმეტეს? …. – მაგრამ არ იყო პასუხები… არავინ მპასუხობდა… მხოლოდ წვიმის ხმა ისმოდა და ვგრძნობდი, რომ ცაც ჩემთან ერთად ტიროდა… გული ისე მტკიოდა, რომ ვერ ვგრძნობდი სიცივეს.. ვერაფერს ვერ ვგრძნობდი მხოლოდ ტკივილს… წასვლა მინდოდა, მაგრამ სხეულს ვერ ვგრძნობდი, ვერც კი ვინძრეოდი… რატომ წაიყვანა უფალმა ისინი და რატომ მე არა ? – ეს კითხვა არ მშორდებოდა, ჩემს თავს ვეკითხებოდი, მაგრამ პასუხი არ მქონდა… ალბათ მე მერგო ასეთი მძიმე ჯვარი.. როგორ არ მინდოდა ეს ჯვარი, რომ ცხოვრების ბოლომდე მეტარებინა… მაგრამ სხვა გზა ხომ არ მქონდა… ამიტომ ჩუმად ვიდექი ფანჯარასთან… თითქოს იმედს ველოდი, მაგრამ არ ჩანდა, არაფერი არ ჩანდა…
